*samira*
کاربر نگاه دانلود
کتاب «واژه نامه گویش ابیانه» به همت پژوهشگران گروه زبان و گویش پژوهشکده زبان شناسی، متون و کتیبه های پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری
به زودی به چاپ می رسد.
به گزارش ایسنا، مرضیه صناعتی، مولف کتاب «واژه نامه گویش ابیانه» در این باره گفت: در پژوهشکده زبان شناسی، کتیبه ها و متون، فعالیت های پژوهشی گروه
زبان و گویش متمرکز بر تحقیقات گویشی و رده شناختی است.
به گفته او، تألیف کتاب «واژه نامه گویش ابیانه» یکی از طرحهایی بود که در سالهای 1385 و 1386 در این گروه به کمک دو همکار پژوهشی اجرا شد،
همچنین به دلیل محدودیت ها و مشکلات اداری، چاپ این کتاب با تعویقی طولانی همراه شد و این کتاب در حال حاضر با حدود 450 صفحه زیر چاپ است .
عضو هیأت علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری ادامه داد: در مقدمه این کتاب اطلاعاتی درباره ابیانه، ویژگی های گویش ابیانه (آوایی، صرفی و نحوی)
مراحل تألیف واژه نامه (شامل چهار مرحله گردآوری، آوانویسی، تکمیلی و نهایی) لحاظ شده است.
به گفته صناعتی، در بخش دوم این کتاب ویژگی های واژه نامه و راهنمای استفاده از آن، زیرتیترهایی از قبیل نمای کلی واژه نامه و بخش های مختلف مدخل شامل سرمدخل،
املا، آوانوشته، شرح یا معادل فارسی، اطلاعات کمکی، ارجاعات، شاهد ذکر شده و این تیتر با نکاتی درباره واژه نامه و ذکر منابع پایان یافته است .
او گفت: بخش اصلی کتاب با عنوان واژه نامه ابیانه ای فارسی در بخش سوم آورده شده است و در این بخش خواننده شاهد بیش از سه هزار مدخل گویشی با آوانویسی
کلی و اطلاعات فرهنگ نگاشتی خواهد بود.
وی بیان کرد: گویش ابیانه ای که در روستای ابیانه به آن تکلم می شود یکی از گویش های مرکزی ایران به شمار می رود و مانند دیگر گویش های مرکزی دارای
ویژگی های منحصر به فردِ آوایی، صرفی (ساختواژی) و نحوی بوده و در حوزه واژگان نیز نسبت به فارسی معیار، متفاوت و قابل بررسی است.
مولف کتاب واژه نامه گویش ابیانه افزود: بر اساس اعتقاد برخی، واژه ابیانه از دو جزء «اب + یانه» تشکیل شده است و تغییر صورتی از کلمه «آبیانه»
به معنای آب فراوان است در حالی که تلفظ ابیانه به گویش محلی «ویی یونا» بوده و مردم آن روستا معتقدند که به معنای «بیدستان» است چرا که قبلاً درختان بید
زیادی در این روستا وجود داشته که اکنون جای اکثر آنها را باغ های پرمحصول یا ساختمان گرفته است.
وی گفت: وجود این ویژگی ها و تفاوت ها نسبت به فارسی معیار از یک سو و کم شدن گویشوران این گویش – به دلیل مهاجرت به شهرهای بزرگ یا استفاده از
زبان معیار به جای گویش – از سوی دیگر دلایل مهمی بر ضرورت ثبت و مستندسازی این گویش است.
به زودی به چاپ می رسد.
به گزارش ایسنا، مرضیه صناعتی، مولف کتاب «واژه نامه گویش ابیانه» در این باره گفت: در پژوهشکده زبان شناسی، کتیبه ها و متون، فعالیت های پژوهشی گروه
زبان و گویش متمرکز بر تحقیقات گویشی و رده شناختی است.
به گفته او، تألیف کتاب «واژه نامه گویش ابیانه» یکی از طرحهایی بود که در سالهای 1385 و 1386 در این گروه به کمک دو همکار پژوهشی اجرا شد،
همچنین به دلیل محدودیت ها و مشکلات اداری، چاپ این کتاب با تعویقی طولانی همراه شد و این کتاب در حال حاضر با حدود 450 صفحه زیر چاپ است .
عضو هیأت علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری ادامه داد: در مقدمه این کتاب اطلاعاتی درباره ابیانه، ویژگی های گویش ابیانه (آوایی، صرفی و نحوی)
مراحل تألیف واژه نامه (شامل چهار مرحله گردآوری، آوانویسی، تکمیلی و نهایی) لحاظ شده است.
به گفته صناعتی، در بخش دوم این کتاب ویژگی های واژه نامه و راهنمای استفاده از آن، زیرتیترهایی از قبیل نمای کلی واژه نامه و بخش های مختلف مدخل شامل سرمدخل،
املا، آوانوشته، شرح یا معادل فارسی، اطلاعات کمکی، ارجاعات، شاهد ذکر شده و این تیتر با نکاتی درباره واژه نامه و ذکر منابع پایان یافته است .
او گفت: بخش اصلی کتاب با عنوان واژه نامه ابیانه ای فارسی در بخش سوم آورده شده است و در این بخش خواننده شاهد بیش از سه هزار مدخل گویشی با آوانویسی
کلی و اطلاعات فرهنگ نگاشتی خواهد بود.
وی بیان کرد: گویش ابیانه ای که در روستای ابیانه به آن تکلم می شود یکی از گویش های مرکزی ایران به شمار می رود و مانند دیگر گویش های مرکزی دارای
ویژگی های منحصر به فردِ آوایی، صرفی (ساختواژی) و نحوی بوده و در حوزه واژگان نیز نسبت به فارسی معیار، متفاوت و قابل بررسی است.
مولف کتاب واژه نامه گویش ابیانه افزود: بر اساس اعتقاد برخی، واژه ابیانه از دو جزء «اب + یانه» تشکیل شده است و تغییر صورتی از کلمه «آبیانه»
به معنای آب فراوان است در حالی که تلفظ ابیانه به گویش محلی «ویی یونا» بوده و مردم آن روستا معتقدند که به معنای «بیدستان» است چرا که قبلاً درختان بید
زیادی در این روستا وجود داشته که اکنون جای اکثر آنها را باغ های پرمحصول یا ساختمان گرفته است.
وی گفت: وجود این ویژگی ها و تفاوت ها نسبت به فارسی معیار از یک سو و کم شدن گویشوران این گویش – به دلیل مهاجرت به شهرهای بزرگ یا استفاده از
زبان معیار به جای گویش – از سوی دیگر دلایل مهمی بر ضرورت ثبت و مستندسازی این گویش است.
