مردم شیوه زندگی اسب ها را به طور کامل تغییر داده اند
در گذشته تظاهر فیزیکی مشکلات روانی به عنوان خلق و خوی بد اسب شناخته میشد و برای اصلاح این رفتار ها به جای تلاش برای بررسی وضعیت روانی و از بین بردن یا کاهش علت بروز این رفتارها با تنبیه کردن اسب سعی در تصحیح این رفتار ها داشتند که این کاری غیر معقول و اشتباه بوده.
هر زمان به این فکر افتادیم که چرا اسبها بعضی رفتارها را نشان می دهند باید به یاد بیاوریم که آنها چگونه تکامل یافتهاند: اسب یک موجود آزاد است که در فضای باز زندگی میکند، به طور دائم و در حین حرکت از غذای کم انرژی با فیبر بالا استفاده میکند و غـ*ـریـ*ــزهای دارد که به او میگوید از جانوران درنده فرار کن مگر در موقعیتی که جنگیدن تنها گزینه باشد.
با اهلی شدن اسب و استفاده از آن به عنوان یک حیوان باربر یا وسیله نقلیه، و یا امروزه که از آن در ورزش و اهداف تفریحی استفاده میشود، مردم شیوه زندگی آنها را به طور کامل تغییر دادهاند. ما محیط آنها را به فضای داخلی یک اصطبل و یا در بهترین حالت فضای مرز بندی شدهای به عنوان پدوک محدود کردهایم. محدود بودن در یک فضای بسته، محدوده دید و در نتیجه احساس امنیت را کاهش میدهد، چرا که توانایی دیدن و شناسایی خطر از فواصل دور و فرار کردن کاهش می یابد.
ما توانایی انتخاب غذا را از آنها سلب کردهایم و به جای انواع مختلف علف طبیعی و خود رو، تنها چمن مرتع به همراه تعداد محدودی گیاه و علف، علوفه خشک و مواد غذایی فشرده که به مراتب میزان انرژی بیشتر و فیبر کمتری نسبت به خوراک طبیعی دارند به عنوان خوراک آنها در نظر گرفتهایم.
ما مدت زمانی که حیوان مشغول تغذیه است را به ۲ یا ۳ وعده در روز کاهش داده ایم در صورتی که در طبیعت حیوان به طور دائم در حال چریدن است. و در نهایت ما فعالیت بدنی اسب را با حبس کردن آن در فواصل زمانی طولانی در اصطبل کاهش داده ایم. با این اوصاف عجیب نیست که اسب ها با بودن در این شرایطی که از نظر ما عادی است استرس زیادی را متحمل شوند.
با بلعیدن هوا، آن را وارد معده یا روده ها میکند و در معرض سوء هاضمه و نفخ شکم قرار میگیرند
اسب ها مانند انسان فکر نمی کنند و این درست نیست که به مشکلات آنها از دیدگاه ارزش های انسانی نگاه کنیم. اما اگر یک اسب را از شرایطی که بتواند در آن رفتار طبیعی داشته باشد محروم کنیم، جای تعجب نیست که تلاش کند نزدیک ترین رفتارها را جایگزین این رفتار های طبیعی کند و رفتاری از خود بروز دهد که ما آن ها را «بدخلقی های اصطبل» می نامیم.
پس رفتار “crib-biting” میتواند نشان دهنده غـ*ـریـ*ــزه طبیعی اسب برای چرای دائمی باشد و رفتار “windsucking” باعث پر و خالی شدن قسمت جلویی مری با هوا میشود، همچنین رفتارهای “weawing” و “box-walking” می تواند جایگزین حرکت دائمی اسب ها در طبیعت باشد.
Crib-Biting و Windsucking
در crib-biting (cribbing) اسب یک جسم ثابت مانند لبه آخور یا پایه های فنس را با دندان هایش میگیرد، گردنش را قوس میدهد، نرم کام را با فشار باز میکند و مقداری هوا میبلعد که این کار معمولا با یک صدای خُرخُر خاص همراه است (تصویر شماره (۱. این عمل باعث میشود که دندانهای ثنایایی (incisor) بیش از حد ساییده شوند که میتواند سبب ایجاد مشکل در چریدن حیوان شود) تصویر شماره(۲. در windsucking هم اسب تلاش می کند مقداری هوا ببلعد اما بدون این که نیاز باشد جسمی را با دندان هایش بگیرد.
همواره باور بر این بوده که اسبهایی که این دو رفتار را از خود بروز میدهند با بلعیدن هوا، آن را وارد معده یا روده ها میکنند و در نتیجه در معرض سوء هاضمه و نفخ شکم قرار میگیرند و همچنین در این اسب ها ریسک ابتلا به کولیک و اختلالات گوارشی دیگر افزایش می یابد.
اما تحقیقات انجام شده توسط McGreevy, Richardson, Nicol و Lane در دانشگاه Bristol نشان میدهد که هوا تنها وارد قسمت قدامی مری شده و سپس از آنجا خارج می شود و فقط مقدار اندکی از آن به معده میرسد. بنابراین هرگونه کاهش وزن یا بیماری در اسب هایی که این رفتار ها را از خود بروز میدهند بیشتر از این که نتیجه این رفتارها باشد ناشی از عوامل محیطی است.