...zαнrα...*
کاربر نگاه دانلود
دو ماه پس از بمباران بندر پرل هاربر توسط نیروی هوایی ژاپن که سبب ورود دولت ایالات متحده آمریکا به جنگ جهانی دوم گردید، رئیس جمهور فرانکلین روزولت، با امضای فرمان اجرایی شماره ۹۰۶۶، کلیه ژاپنی تبارها را ملزم نمود که از سواحل غربی ایالات متحده خارج شوند. این امر منجر به کوچ اجباری ۱۲۰ هزار ژاپنی تبار گردید که همگی از شهروندان آمریکایی به حساب می آمدند. این جمعیت کثیر در ۱۰ کمپ مختلف در گوشه و کنار کشور اسکان داده شدند. این افراد متحمل رنج و زحمات فراوانی شدند که در نهایت، با شکست ژاپن و خاتمه ی جنگ جهانی دوم، اجازه یافتند به خانه های خود بازگردند. در سال ۱۹۸۸ کنگره ایالات متحده آمریکا با طرح پرداخت غرامت به بازماندگان آن رویداد، موافقت نمود؛ افرادی که هیچ گونه نقشی در جنگ نداشتند و صرفاً به دلیل تبار ژاپنی شان، مورد آزار قرار گرفتند.
اسکان مجدد ژاپنی تبارها در جریان جنگ جهانی دوم، از مصادیق بارز نقض آزادی های مدنی در تاریخ ایالات متحده به حساب می آید. مطابق سرشماری سال ۱۹۴۰، حدود ۱۲۷ هزار ژاپنی تبار در ایالات متحده زندگی می کردند که اکثریت قاطع آنها در سواحل غربی این کشور سکونت داشتند. یک سوم از این افراد، در ژاپن بدنیا آمده بودند و بخش کثیری از آنها -مطابق قوانین برخی از ایالات آمریکا- از حق رای و حتی مالکیت زمین، محروم بودند. در دسامبر ۱۹۴۱، بندر پرل هاربر -مهم ترین پایگاه نیروی دریایی آمریکا در اقیانوس آرام- مورد حمله ی هواپیماهای ژاپنی قرار گرفت. این واقعه که خشم دولت آمریکا را برانگیخت، منجر به ورود این کشور به جنگ جهانی دوم شد.
دستورالعمل هایی که ژاپنی تبارها ملزم به رعایت آن بودند
در بحبوحه ی این موج جنگ طلبی، شایعاتی مبنی بر استفاده ی ابزاری دولت ژاپن از ژاپنی تبارها پخش شد. گرچه بعدها واضح گردید که بخشی از این شایعات را گروه های فشار و خصوصاً گروه های نژادپرست مطرح کرده بودند. سیاستمداران که تسلیم این موج شایعات شده بودند، با کوچ اجباری ژاپنی تبارهای ساکن در سواحل غربی، موافقت نمودند. ۱۲۰ هزار ژاپنی تبار در کمپ های مخصوص اسکان داده شدند. بسیاری از اعضای خانواده ها از یکدیگر جدا شدند و صدمات جبران ناپذیر روحی بر مهاجرین وارد آمد. کمپ های اسکان نیز عملاً فاقد امکانات کافی بود.
دیوان عالی ایالات متحده نیز در دعاوی موسوم به Hirabayashi v.United States و Korematsu v. United States، بر اعتبار حقوقی فرمان اجرایی روزولت تاکید کرد. با پایان جنگ در سال ۱۹۴۵ و بسته شدن کمپ های اسکان مهاجرین، ژاپنی تبارها اجازه یافتند به خانه های خود بازگردند. در سال ۱۹۴۸ قانونی برای حمایت از ژاپنی تبارها برای بازیابی اموال از دست رفته ی آنها، تصویب گردید. در سال ۱۹۸۸ نیز کنگره آمریکا طرحی را تصویب کرد که به موجب آن، به تمامی بازماندگان کمپ های اسکان، غرامت پرداخت می گردید. مطابق آمارها، ۷۳ هزار نفر از ۱۲۰ هزار مهاجر ژاپنی در زمان تصویب قانون مذکور، در قید حیات بودند تا از این غرامت ها بهره مند شوند.
اسکان مجدد ژاپنی تبارها در جریان جنگ جهانی دوم، از مصادیق بارز نقض آزادی های مدنی در تاریخ ایالات متحده به حساب می آید. مطابق سرشماری سال ۱۹۴۰، حدود ۱۲۷ هزار ژاپنی تبار در ایالات متحده زندگی می کردند که اکثریت قاطع آنها در سواحل غربی این کشور سکونت داشتند. یک سوم از این افراد، در ژاپن بدنیا آمده بودند و بخش کثیری از آنها -مطابق قوانین برخی از ایالات آمریکا- از حق رای و حتی مالکیت زمین، محروم بودند. در دسامبر ۱۹۴۱، بندر پرل هاربر -مهم ترین پایگاه نیروی دریایی آمریکا در اقیانوس آرام- مورد حمله ی هواپیماهای ژاپنی قرار گرفت. این واقعه که خشم دولت آمریکا را برانگیخت، منجر به ورود این کشور به جنگ جهانی دوم شد.
دستورالعمل هایی که ژاپنی تبارها ملزم به رعایت آن بودند
در بحبوحه ی این موج جنگ طلبی، شایعاتی مبنی بر استفاده ی ابزاری دولت ژاپن از ژاپنی تبارها پخش شد. گرچه بعدها واضح گردید که بخشی از این شایعات را گروه های فشار و خصوصاً گروه های نژادپرست مطرح کرده بودند. سیاستمداران که تسلیم این موج شایعات شده بودند، با کوچ اجباری ژاپنی تبارهای ساکن در سواحل غربی، موافقت نمودند. ۱۲۰ هزار ژاپنی تبار در کمپ های مخصوص اسکان داده شدند. بسیاری از اعضای خانواده ها از یکدیگر جدا شدند و صدمات جبران ناپذیر روحی بر مهاجرین وارد آمد. کمپ های اسکان نیز عملاً فاقد امکانات کافی بود.
دیوان عالی ایالات متحده نیز در دعاوی موسوم به Hirabayashi v.United States و Korematsu v. United States، بر اعتبار حقوقی فرمان اجرایی روزولت تاکید کرد. با پایان جنگ در سال ۱۹۴۵ و بسته شدن کمپ های اسکان مهاجرین، ژاپنی تبارها اجازه یافتند به خانه های خود بازگردند. در سال ۱۹۴۸ قانونی برای حمایت از ژاپنی تبارها برای بازیابی اموال از دست رفته ی آنها، تصویب گردید. در سال ۱۹۸۸ نیز کنگره آمریکا طرحی را تصویب کرد که به موجب آن، به تمامی بازماندگان کمپ های اسکان، غرامت پرداخت می گردید. مطابق آمارها، ۷۳ هزار نفر از ۱۲۰ هزار مهاجر ژاپنی در زمان تصویب قانون مذکور، در قید حیات بودند تا از این غرامت ها بهره مند شوند.
