تکواندوکار ایرانی الاصل آذربایجان معتقد است افتخاراتش به نام ایران هم ثبت می شود.
به گزارش "ورزش سه"، تکواندوکار ایرانی الاصل که در سال های اخیر برای تیم ملی آذربایجان در رقابت های بین المللی موفقیت های زیادی کسب کرده، همچنان با انگیزه ای بالا به کار خود ادامه می دهد.
میلاد بیگی بعد از برنز المپیک ریو، امسال در رقابت های جهانی به مدال طلا دست پیدا کرد؛ در شرایطی که تکواندوی ایران در حسرت مدال طلا ماند. البته آخرین موفقیت این تکواندوکار ۲۶ ساله به یونیورسیاد جهانی برمی گردد که بازهم به مدال طلا رسید.
به بهانه موفقیت های اخیر با میلاد بیگی همکلام شدیم که در ادامه مشروح صحبت های وی با خبرنگار "ورزش سه" را می خوانید.
موفقیت هایم خواست خداست
اخیرا در یونیورسیاد دانشجویان جهان شرکت کردم و توانستم به مدال طلا برسم. خدا را از این بابت شکر می کنم و به نظرم موفقیت های اخیرم خواست خدا بوده است. پیش از این کمی هم آسیب دیدگی داشتم؛ اما خدا کمکم کرد و توانست به مدال طلا برسم.
وقتی برای استراحت نداریم
فعلا وقتی برای استراحت نداریم. باید تا چند هفته دیگر در گرندپری مراکش شرکت کنم. من در سال ۲۰۱۷ کارم را با گرندپری باکو و جام جهانی آغاز کردم و از آن موقع دائما در مسابقه بودیم. حالا هم باید خودمان را برای رقابت های آینده تا پایان سال میلادی شروع کنیم.
مهماندوست کوه انرژی است
درست است که ما نفرات محدودی در تیم ملی آذربایجان داریم و شاید خستگی هم وجود داشته باشد؛ اما مهماندوست کوه انرژی است و نمی گذارد این خستگی در تن ما بماند. او از نظر روانشناسی و فنی به ما کمک زیادی می کند. حتی با تنوع تمرینی استاد مهماندوست اجازه نمی دهد که خسته شویم. با این حال افسردگی برای ورزشکاران به خاطر یکنواختی طبیعی است و تنها به عملکرد مربی بستگی دارد.
به تحصیلم ادامه می دهم
من از زمانی که به آذربایجان آمدم، تحصیلم را دنبال می کنم. البته دیگر نمی توانم با این فشار تمرینات سر کلاس ها حاضر شوم؛ اما در امتحان ها شرکت می کنم.در همین مسابقات یونیورسیاد نیز به خاطر دانشجو بودنم شرکت کردم.
اینجا فقط طلایی های المپیک را می شناسند
شاید در سال های اول برای من زندگی کردن در آذربایجان سخت بود؛ اما حالا راحت تر شده است. آنطور که فکر کنید هر جا می روم مرا بشناسند و تحویل بگیرند، نیست. اینجا فقط طلایی های المپیک خیلی محبوب هستند چون آذربایجان مدالیست های زیادی در المپیک دارد. فقط آنهایی که قهرمان شدند، خیلی در چشم هستند. من هم به برنز المپیک رسیدم و شاید فقط آنهایی که ورزشی هستند، مرا بشناسند.
برخورد مردم با من دوگانه است
اینکه برخورد مردم آذربایجان با من چگونه است، به طرز فکر خودشان بستگی دارد. این نحوه برخورد دوگانه است. یک نفر می گوید آمده پول مملکت ما را گرفته و از امکانات اینجا استفاده می کند. یک نفر دیگر هم می گوید آبروی کشور ما را در جهان حفظ کرده است و از من تشکر می کند.
همه جهان می دانند ایرانی هستم
وقتی افتخاری در مسابقات مختلف کسب می کنم، به اسم هر ۲ کشور تمام می شود. همه دنیا می دانند من ایرانی هستم و خوب مرا می شناسند. شاید افتخاراتی که کسب می کنم، استفاده اش برای آذربایجان باشد؛ اما همه می گویند او یک ایرانی بوده که الان برای آذربایجان مسابقه می دهد.
با ملی پوشان ایران رفیق هستیم
ملی پوشان ایرانی را در رقابت های مختلف می بینیم. با آنها دوست هستیم و دائما در ارتباط هستیم. من ناخودآگاه در جریان وضعیت تکواندوی ایران هستم. شاید در تخصص من نباشد که بخواهم در خصوص وضعیت تکواندوی ایران حرف بزنم. اجازه دهید من وارد این موضوع نشوم.
امیدوارم تا المپیک ۲۰۲۰ باشم
فعلا ۲۶ ساله هستم و به کارم ادامه می دهم. تا وقتی خدا بخواهد و بتوانم ورزش می کنم. کسانی بوده اند که تا ۶ ماه قبل از المپیک در اوج بودند؛ اما با یک مصدومیت دوران حرفه ای شان به پایان رسیده است. حضور مهماندوست برایم اینجا قوت قلب است و علاوه بر مربی یک دوست خوب محسوب می شود. جا دارد از او و عبدالله خدابخشی که مربی من در رده پایه بود، تشکر ویژه ای کنم. امیدوارم بتوانم تا المپیک ۲۰۲۰ ادامه دهم.
به گزارش "ورزش سه"، تکواندوکار ایرانی الاصل که در سال های اخیر برای تیم ملی آذربایجان در رقابت های بین المللی موفقیت های زیادی کسب کرده، همچنان با انگیزه ای بالا به کار خود ادامه می دهد.
میلاد بیگی بعد از برنز المپیک ریو، امسال در رقابت های جهانی به مدال طلا دست پیدا کرد؛ در شرایطی که تکواندوی ایران در حسرت مدال طلا ماند. البته آخرین موفقیت این تکواندوکار ۲۶ ساله به یونیورسیاد جهانی برمی گردد که بازهم به مدال طلا رسید.
به بهانه موفقیت های اخیر با میلاد بیگی همکلام شدیم که در ادامه مشروح صحبت های وی با خبرنگار "ورزش سه" را می خوانید.
موفقیت هایم خواست خداست
اخیرا در یونیورسیاد دانشجویان جهان شرکت کردم و توانستم به مدال طلا برسم. خدا را از این بابت شکر می کنم و به نظرم موفقیت های اخیرم خواست خدا بوده است. پیش از این کمی هم آسیب دیدگی داشتم؛ اما خدا کمکم کرد و توانست به مدال طلا برسم.
وقتی برای استراحت نداریم
فعلا وقتی برای استراحت نداریم. باید تا چند هفته دیگر در گرندپری مراکش شرکت کنم. من در سال ۲۰۱۷ کارم را با گرندپری باکو و جام جهانی آغاز کردم و از آن موقع دائما در مسابقه بودیم. حالا هم باید خودمان را برای رقابت های آینده تا پایان سال میلادی شروع کنیم.
مهماندوست کوه انرژی است
درست است که ما نفرات محدودی در تیم ملی آذربایجان داریم و شاید خستگی هم وجود داشته باشد؛ اما مهماندوست کوه انرژی است و نمی گذارد این خستگی در تن ما بماند. او از نظر روانشناسی و فنی به ما کمک زیادی می کند. حتی با تنوع تمرینی استاد مهماندوست اجازه نمی دهد که خسته شویم. با این حال افسردگی برای ورزشکاران به خاطر یکنواختی طبیعی است و تنها به عملکرد مربی بستگی دارد.
به تحصیلم ادامه می دهم
من از زمانی که به آذربایجان آمدم، تحصیلم را دنبال می کنم. البته دیگر نمی توانم با این فشار تمرینات سر کلاس ها حاضر شوم؛ اما در امتحان ها شرکت می کنم.در همین مسابقات یونیورسیاد نیز به خاطر دانشجو بودنم شرکت کردم.
اینجا فقط طلایی های المپیک را می شناسند
شاید در سال های اول برای من زندگی کردن در آذربایجان سخت بود؛ اما حالا راحت تر شده است. آنطور که فکر کنید هر جا می روم مرا بشناسند و تحویل بگیرند، نیست. اینجا فقط طلایی های المپیک خیلی محبوب هستند چون آذربایجان مدالیست های زیادی در المپیک دارد. فقط آنهایی که قهرمان شدند، خیلی در چشم هستند. من هم به برنز المپیک رسیدم و شاید فقط آنهایی که ورزشی هستند، مرا بشناسند.
برخورد مردم با من دوگانه است
اینکه برخورد مردم آذربایجان با من چگونه است، به طرز فکر خودشان بستگی دارد. این نحوه برخورد دوگانه است. یک نفر می گوید آمده پول مملکت ما را گرفته و از امکانات اینجا استفاده می کند. یک نفر دیگر هم می گوید آبروی کشور ما را در جهان حفظ کرده است و از من تشکر می کند.
همه جهان می دانند ایرانی هستم
وقتی افتخاری در مسابقات مختلف کسب می کنم، به اسم هر ۲ کشور تمام می شود. همه دنیا می دانند من ایرانی هستم و خوب مرا می شناسند. شاید افتخاراتی که کسب می کنم، استفاده اش برای آذربایجان باشد؛ اما همه می گویند او یک ایرانی بوده که الان برای آذربایجان مسابقه می دهد.
با ملی پوشان ایران رفیق هستیم
ملی پوشان ایرانی را در رقابت های مختلف می بینیم. با آنها دوست هستیم و دائما در ارتباط هستیم. من ناخودآگاه در جریان وضعیت تکواندوی ایران هستم. شاید در تخصص من نباشد که بخواهم در خصوص وضعیت تکواندوی ایران حرف بزنم. اجازه دهید من وارد این موضوع نشوم.
امیدوارم تا المپیک ۲۰۲۰ باشم
فعلا ۲۶ ساله هستم و به کارم ادامه می دهم. تا وقتی خدا بخواهد و بتوانم ورزش می کنم. کسانی بوده اند که تا ۶ ماه قبل از المپیک در اوج بودند؛ اما با یک مصدومیت دوران حرفه ای شان به پایان رسیده است. حضور مهماندوست برایم اینجا قوت قلب است و علاوه بر مربی یک دوست خوب محسوب می شود. جا دارد از او و عبدالله خدابخشی که مربی من در رده پایه بود، تشکر ویژه ای کنم. امیدوارم بتوانم تا المپیک ۲۰۲۰ ادامه دهم.
