Mårzï¥ē
کاربر نگاه دانلود
۱۳۵ سال پیش در چنین روزهایی، الکساندر فلمینگ دانشمند و پزشک برجسته اسکاتلندی چشم به جهان گشود. شهرت این دانشمند به خاطر کشف آنتی بیوتیک پنی سیلین است که جان میلیون ها انسان را تا کنون نجات داده و باعث بی خطر شدن بسیاری از بیماری ها شده است.
کاشف این داروى مفید در ۶ آگوست سال ۱۸۸۱ میلادى در شرق آیرشایر (Ayrshire) در اسکاتلند متولد شد. الکساندر، آخرین فرزند خانواده بود و در هفت سالگی پدر خود را از دست داد.
وی از مدرسه ی پزشکی بیمارستان سنت مری لندن فارغ التحصیل شد و پس از پایان تحصیلات به تحقیق و بررسی در زمینه ی ایمنی شناسی پرداخت؛ سپس به عنوان پزشک نظامی در جنگ جهانی اول زخم های عفونی را مورد مطالعه قرار داد و متوجه شد که در اغلب موارد، ضد عفونی کننده ها بیش از آنکه میکروب ها را از پای درآورند، سلول های بدن را از بین می برند. به این ترتیب فلمینگ به ضرورت وجود ماده ای که بتواند بدون آسیب زدن به سلول های سالم، باکتری را از بین ببرد، پی برد.
پس از جنگ، فلمینگ به بیمارستان سنت مری بازگشت و به کار تحقیق ادامه داد. در سال ۱۹۲۲ ماده ای را کشف کرد که آن را “لیزوزیم” نامید. لیزوزیم، آنزیمی است که در بدن انسان تولید می شود و در ترکیبات مخاط و اشک وجود داشته و به سلول های بدن آسیب نمی رساند. این ماده اگرچه برخی از میکروب ها را از بین می برد، ولی در برابر میکروب های خاصی که به انسان آسیب می رساند، بی اثر است. این کشف با وجود جالب بودن از اهمیت چندانی برخوردار نبود.
فلمینگ به مطالعات عمیق خود در باکترى شناسی ادامه داد؛ تا این که در سال ۱۹۲۸ کشف بزرگ خود را به انجام رساند. وی متوجه شد یکی از ظروف کشت حاوی باکتری “استافیلوکوکوس” در معرض هوا قرار گرفت و در نتیجه توسط قارچ آلوده شد. فلمینگ دریافت در آن قسمت هایی که کپک نفوذ کرده است، باکتری ها به کلی از بین رفته اند. او به این نتیجه رسید ماده ای که این کپک تولید می کند پادزهر باکتری استافیلوکوکوس است. وی توانست نشان دهد که ماده مزبور از رشد بسیاری از انواع باکتری های مضر برای انسان جلوگیری می کند. فلمینگ این ماده ی بی خطر برای انسان و حیوان را به خاطر عامل تولیدکننده ی آن که قارچ پنی سیلیوم نوتاتوم (penicillium notatum) بود، پنی سیلین نامید.
حاصل کار فلمینگ در سال ۱۹۲۹ منتشر شد. ولی توجه چندانی را جلب نکرد. فلمینگ دریافته بود که پنی سیلین استفاده های پزشکی بسیار مهمی می تواند داشته باشد. اما به هرحال او نتوانست تکنیکی را برای تصفیه و پالایش پنی سیلین ارائه کند و این داروی اعجاب انگیز تا ده سال بعد بدون استفاده باقی ماند.
سرانجام در اواخر دهه ۱۹۳۰ دو محقق انگلیسی به نام های “هوارد والتر فلوری” و “ارنست بوریس چاین” به مقاله فلمینگ برخوردند. آن ها تجربه فلمینگ را تکرار کرده و ماده حاصله را روی حیوانات آزمایشگاهی آزمودند. در سال ۱۹۴۱ پنی سیلین روی برخی از بیماران به کار بـرده شد. این آزمایش ها نشان داد که داروی جدید بسیار مؤثر و کارا می باشد.
با ترغیب دولت های آمریکا و انگلیس، شرکت های داروسازی وارد فعالیت در این زمینه شده و سریعا روش هایی را برای تولید مقادیر زیاد پنی سیلین ابداع کردند. در آغاز پنی سیلین انحصارا برای استفاده مصدومان جنگی نگهداری می شد ولی تا سال ۱۹۴۴ برای معالجه غیرنظامی ها در انگلیس و آمریکا در دسترس همگان قرار گرفت. با پایان جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵ استفاده از پنی سیلین در سراسر جهان معمول شد.
کشف پنی سیلین انگیزه ای جدید برای جستجو و تحقیق به منظور یافتن سایر آنتی بیوتیک ها شد. پنی سیلین تاکنون جان میلیون ها انسان را نجات داده و قطعا در آینده جان افراد بیشتری را نجات خواهد داد. در این بین معدود افرادی اهمیت کشف پنی سیلین را زیر سوال بـرده اند. جایگاه واقعی فلمینگ در فهرست افرادی که در کشف و تولید این آنتی بیوتیک نقش داشتند، بستگی به این امر دارد که برای فلوری و چاین چه اعتباری قائل شویم. بیشترِ اعتبار این کار از آنِ فلمینگ است و کشف اصلی حاصل تحقیقات اوست. فلمینگ به عنوان قهرمان نسل آنتی بیوتیک، کشفی که به نجات زندگی میلیون ها نفر در طول جنگ جهانی دوم و بعد از آن کمک کرد، مورد ستایش قرار گرفت و در سال ۱۹۴۵ به طور مشترک با ارنست چاین و هوارد فلوری براى کشف پنى سیلین جایزه نوبل را در رشته پزشکى دریافت کردند.
فلمینگ در سال ۱۹۵۵ در اثر یک حمله قلبی درگذشت و در کلیسای جامع وست مینستر به خاک سپرده شد.
روحش شاد
پ.ن: شاید الکساندر فلمینگ با شانس به این کشف بزرگ دست یافت ولی همانطور که در ماجرای کشف واکسن وبای پرندگان گفته شد، خوش شانسی در پی تلاشهای مستمر رخ خواهد داد.
کاشف این داروى مفید در ۶ آگوست سال ۱۸۸۱ میلادى در شرق آیرشایر (Ayrshire) در اسکاتلند متولد شد. الکساندر، آخرین فرزند خانواده بود و در هفت سالگی پدر خود را از دست داد.
وی از مدرسه ی پزشکی بیمارستان سنت مری لندن فارغ التحصیل شد و پس از پایان تحصیلات به تحقیق و بررسی در زمینه ی ایمنی شناسی پرداخت؛ سپس به عنوان پزشک نظامی در جنگ جهانی اول زخم های عفونی را مورد مطالعه قرار داد و متوجه شد که در اغلب موارد، ضد عفونی کننده ها بیش از آنکه میکروب ها را از پای درآورند، سلول های بدن را از بین می برند. به این ترتیب فلمینگ به ضرورت وجود ماده ای که بتواند بدون آسیب زدن به سلول های سالم، باکتری را از بین ببرد، پی برد.
پس از جنگ، فلمینگ به بیمارستان سنت مری بازگشت و به کار تحقیق ادامه داد. در سال ۱۹۲۲ ماده ای را کشف کرد که آن را “لیزوزیم” نامید. لیزوزیم، آنزیمی است که در بدن انسان تولید می شود و در ترکیبات مخاط و اشک وجود داشته و به سلول های بدن آسیب نمی رساند. این ماده اگرچه برخی از میکروب ها را از بین می برد، ولی در برابر میکروب های خاصی که به انسان آسیب می رساند، بی اثر است. این کشف با وجود جالب بودن از اهمیت چندانی برخوردار نبود.
فلمینگ به مطالعات عمیق خود در باکترى شناسی ادامه داد؛ تا این که در سال ۱۹۲۸ کشف بزرگ خود را به انجام رساند. وی متوجه شد یکی از ظروف کشت حاوی باکتری “استافیلوکوکوس” در معرض هوا قرار گرفت و در نتیجه توسط قارچ آلوده شد. فلمینگ دریافت در آن قسمت هایی که کپک نفوذ کرده است، باکتری ها به کلی از بین رفته اند. او به این نتیجه رسید ماده ای که این کپک تولید می کند پادزهر باکتری استافیلوکوکوس است. وی توانست نشان دهد که ماده مزبور از رشد بسیاری از انواع باکتری های مضر برای انسان جلوگیری می کند. فلمینگ این ماده ی بی خطر برای انسان و حیوان را به خاطر عامل تولیدکننده ی آن که قارچ پنی سیلیوم نوتاتوم (penicillium notatum) بود، پنی سیلین نامید.
حاصل کار فلمینگ در سال ۱۹۲۹ منتشر شد. ولی توجه چندانی را جلب نکرد. فلمینگ دریافته بود که پنی سیلین استفاده های پزشکی بسیار مهمی می تواند داشته باشد. اما به هرحال او نتوانست تکنیکی را برای تصفیه و پالایش پنی سیلین ارائه کند و این داروی اعجاب انگیز تا ده سال بعد بدون استفاده باقی ماند.
سرانجام در اواخر دهه ۱۹۳۰ دو محقق انگلیسی به نام های “هوارد والتر فلوری” و “ارنست بوریس چاین” به مقاله فلمینگ برخوردند. آن ها تجربه فلمینگ را تکرار کرده و ماده حاصله را روی حیوانات آزمایشگاهی آزمودند. در سال ۱۹۴۱ پنی سیلین روی برخی از بیماران به کار بـرده شد. این آزمایش ها نشان داد که داروی جدید بسیار مؤثر و کارا می باشد.
با ترغیب دولت های آمریکا و انگلیس، شرکت های داروسازی وارد فعالیت در این زمینه شده و سریعا روش هایی را برای تولید مقادیر زیاد پنی سیلین ابداع کردند. در آغاز پنی سیلین انحصارا برای استفاده مصدومان جنگی نگهداری می شد ولی تا سال ۱۹۴۴ برای معالجه غیرنظامی ها در انگلیس و آمریکا در دسترس همگان قرار گرفت. با پایان جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵ استفاده از پنی سیلین در سراسر جهان معمول شد.
کشف پنی سیلین انگیزه ای جدید برای جستجو و تحقیق به منظور یافتن سایر آنتی بیوتیک ها شد. پنی سیلین تاکنون جان میلیون ها انسان را نجات داده و قطعا در آینده جان افراد بیشتری را نجات خواهد داد. در این بین معدود افرادی اهمیت کشف پنی سیلین را زیر سوال بـرده اند. جایگاه واقعی فلمینگ در فهرست افرادی که در کشف و تولید این آنتی بیوتیک نقش داشتند، بستگی به این امر دارد که برای فلوری و چاین چه اعتباری قائل شویم. بیشترِ اعتبار این کار از آنِ فلمینگ است و کشف اصلی حاصل تحقیقات اوست. فلمینگ به عنوان قهرمان نسل آنتی بیوتیک، کشفی که به نجات زندگی میلیون ها نفر در طول جنگ جهانی دوم و بعد از آن کمک کرد، مورد ستایش قرار گرفت و در سال ۱۹۴۵ به طور مشترک با ارنست چاین و هوارد فلوری براى کشف پنى سیلین جایزه نوبل را در رشته پزشکى دریافت کردند.
فلمینگ در سال ۱۹۵۵ در اثر یک حمله قلبی درگذشت و در کلیسای جامع وست مینستر به خاک سپرده شد.
روحش شاد
پ.ن: شاید الکساندر فلمینگ با شانس به این کشف بزرگ دست یافت ولی همانطور که در ماجرای کشف واکسن وبای پرندگان گفته شد، خوش شانسی در پی تلاشهای مستمر رخ خواهد داد.
