MILAD_A
کاربر نگاه دانلود
به گزارش جام جم آنلاین، در مطالعه اخیر، اسکلت دست و پای این گونه جدید از خانواده هومونین ها مورد بررسی قرار گرفت و نتایج این مطالعه در نشریه ارتباطات طبیعت منتشر شد.
بقایای انسان نالدی چطور پیدا شد؟
دانشمندان پس از شناسایی محل حفاری، واقع در غار رایزینگ اِستار در آفریقای جنوبی، موفق به کشف بیش از ۱۶۰۰ تکه فسیل شدند که حجم وسیع آنها نشان دهنده مطالعات بی شماری است که از این پس در ارتباط با این گونه منحصربه فرد منتشر خواهد شد. از میان فسیل های حفاری شده که شامل تکه های اسکلت خردسالان و سالخوردگان نیز بوده، یک اسکلت کامل دست راست متعلق به یک نالِدی بزرگسال یافت شد. در این اسکلت یک ترکیب غیرمعمول از ویژگی های انتقالی انسان های اولیه و انسان های بیشتر تکامل یافته مشاهده شده است. برای مثال، ساختار ویژه مچ دست و انگشت شست کشیده و درشت این اسکلت از جمله مشخصاتی است که نمونه آن در انسان نئاندرتال و انسان امروزی نیز دیده می شود. این ترکیب به خصوص به انسان نالِدی کمک می کرده تا اموری را که در انجام آنها به دست ها وابسته بوده کارآمدتر انجام دهد. به علاوه، خمیدگی انگشت ها که بیشتر به گونه های نخستین انسان تباران شباهت دارد، در محکم نگه داشتن اجسام تأثیرگذار بوده است. دانشمندان معتقدند این شواهد حاکی است که ساختار قدرتمند دست ها به انسان نالِدی این توانایی را می داده که به راحتی از درختان بالا رفته و خودش را از شاخه ها آویزان نگه دارد.مطالعه بیش از صد تکه فسیل پا نشان داد که انسان نالِدی در قسمت اندام تحتانی نیز شباهت قابل توجهی به انسان امروزی دارد. این شباهت نه تنها در ساختار و اسکلت بندی بلکه در کارکرد دو پا مشهود است. پاها دارای قوس بوده و انگشت شست پا فاقد توانایی گرفتن محکم اجسام تشخیص داده شده است. به نظر می رسد که شیوه راه رفتن انسان نالِدی به همان شکلی بوده که انسان امروزی پا بر زمین می گذارد. بنابراین می توانسته به خوبی راه برود. اسکلت پاها در انسان نالِدی در مقایسه با اسکلت های دیگری که از اجداد انسان یافت شده، بیش از دیگران به انسان امروزی شبیه است، اما بی تفاوت نیست. به این ترتیب که انگشتان پا خمیده تر و قوس پاها نسبت به انسان امروزی کمتر است.
انسان نالدی چه وقت روی زمین زندگی می کرده است؟
بزرگ ترین پرسش درباره انسان نالِدی که اکنون دانشمندان با آن مواجه اند این است که این گونه دقیقا در کدام مقطع زمانی می زیسته است. بسیاری از مشخصه های بدن از شکل قفسه سـ*ـینه گرفته تا شانه ها، دانشمندان را بر این گمان داشته که این گونه در ردیف نخستین گونه های انسان تباران قرار می گیرد. براساس مشاهدات ابتدایی، سن این مجموعه فسیل بیش از دو میلیون سال تخمین زده شده است. با این حال، عده ای از کارشناسان بعید نمی دانند که در ادامه مطالعات مشخص شود که انسان نالِدی به لحاظ زمانی به انسان امروزی نزدیک تر بوده است. درباره انسان فلورسینسیس نیز که پیشتر در اندونزی کشف شد، ابتدا گمان می رفت که دارای مشخصه های انسان های اولیه است، حال آن که در مطالعات تکمیلی ثابت شد که این گونه فقط ۱۲ هزار سال با انسان امروزی فاصله زمانی دارد.
