الکلاسيکو برگزار شد و در اوج زيبايي و هيجان به پايان رسيد و دهها سؤال در ذهن ما ايجاد کرد که اگر آن فوتبال است پس اين که ما داريم چيست ؟
جواد خياباني در يادداشتي که در اختيار ورزش سه قرار داد ، به تفاوت زياد شهرآوردهاي کشورمان و فوتبال اروپا به ويژه الکلاسيکو پرداخته است. اين يادداشت را در اينجا مي خوانيم:
سال هاست که مي گويند حساسيت و استرس ناشي از مسابقات مهم مثل شهرآورد يا دربي تهران يا هر مسابقه مهم ديگري که داشته ايم موجب عدم زيبايي آن مسابقه شده و اجازه بروز استعدادها در نزد فوتباليست هاي خودمان را به آنها نداده و امکان ايجاد نشاط و شادابي براي مردم را از بين بـرده است .
آيا اين تحليل درستي است ؟ به عقيده ي نگارنده مي توان ده ها دليل و عنوان را در مقايسه دو فرهنگ جاري در فوتبال سطح اول دنيا عنوان کرد تا شايد به نتايجي هم رسيد :
1- جامعه ي ايراني به سوي هنجار شکني گام برميدارد و فرهنگ توهين و تهمت از سر و روي اجتماع بخصوص فوتبال مي بارد ، هر که دستي در اين فوتبال دارد براي بقاي خويش ديگري را متهم مي کند و از بدترين گويش و واژه ها و ناجوانمردانه ترين رفتار بهره مي گيرد تا حريف را مضحک و ناجور و متهم بشمارد و خود را مبري از هر گـ ـناه و اشتباه بداند . همين است که موجب مي شود تا ترس از اشتباه و فرو رفتن در لاک وحشت از ابراز واقعيت دروني خويش موجبات چنين فرهنگي را فراهم کرده و جوان ورزشکار ما را در اجراي محاسن و خوبي هاي خويش نگه دارد و اجازهي ابراز شهامت و شجاعت ذاتي خويش را به او ندهد .
2- همه اينها از ترس و عدم وجود فرهنگ واقعي فوتبال سرچشمه مي گيرد ، ترس از اينکه اگر دربي را ببازد چگونه به روزنامه ها و رسانه ها جواب بدهد ؟ چگونه به طرفداران تيم پاسخ بدهد ؟ چگونه در ميان همسايه ها و بچه محل هايش راه برود؟ و حتي چگونه به خانواده خود يا حتي به مدير باشگاه خود پاسخگو باشد ؟
3- ظرف ها کوچک شده اند ، موفقيت ها فقط در اشتباه نکردن ها ديده مي شود ، مهدي رحمتي يک گل با اشتباه فردي خويش دريافت مي کند و دنيايي از تهمت و افترا در توبيخ او به گوش مي رسد و يا نگاشته مي شود تا او هرگز باور نکند که زيبايي فوتبال در همين نترسيدن ها و شجاع بودن هاست که اگر اشتباه کردي دوباره بايد بايستي و زندگي خود را بسازي . همه تصور مي کنند ظرف موفقيت آنها همين است که پاي به دربي گذاشته اند ، نميدانند که آنجا همان جايي است که مردم و هوادارانشان انتظار بهترين ها را دارند و اينکه براي موفقيت و پيروز شدن تلاش کنند نه اينکه براي نباختن به لاک بي توجهي و ترس فرو بروند و فراموش کنند لباسي به تن دارند که از ديرباز به عنوان پرچم باشگاه يا کشور يا پيراهني براي افتخار و سربلندي به اسلاف آنها داده اند .
4- ليونل مسي در يک رودررويي تک به تک با دروازه بان رئال توپ را به بيرون مي زند اما هرگز از اشتباه خود نمي ترسد و هيچکس او را مسخره نمي کند ، فحش نمي دهد ، به لجن نمي کشاند و همين مي شود که در خانه حريف سه بار گل مي زند و موجب پيروزي تيمش در ال کلاسيکويي به آن حساسي و هيجان مي شود .
5- در مسابقه بارسلونا با رئال مادريد شاهد بوديم که همه حتي داور مسابقه هم اشتباه مي کنند اما آن اشتباه به حکم مرگ آن شخص تبديل نشده و چنان به زندگي و مسابقه ورزشي خود ادامه مي دهند که انگار هيچ اتفاقي نيفتاده و در ادامه اين مسير شاهد بهترين حرکات و زيباترين صحنه ها مي شويم و از تماشاي چنان مسابقه مهيجي که بين 22 بازيکن برتر فوتبال دنيا انجام مي شود بيشترين لـ*ـذت را مي بريم و فراموش مي کنيم که ساعت 2 بامداد است !
6- کريستيانو رونالدو ، ليونل مسي ، نيمار ، اينيستا ، کريم بن زعما و ... از اينکه در اين مسابقه پايشان بشکند و به جام جهاني نرسند هم وحشت ندارند چون آنها با فرهنگ فوتبال که هيجان و نبرد و نترسيدن و شجاعت و همراهي و همکاري است آشنايند و حتي ميدانند که طرف مقابلشان تا سرحد امکان مراقب رفتار خود خواهد بود و اگر جنگي يا دعوايي هم در ميدان رخ مي دهد آن هم براي موفقيت بيشتر تيم است و براي به نتيجه رسيدن ( مانند درگيري فابرگاس و پپه )
7- البته هرگز کسي به رختکن آنها نمي رود و از آنها نميخواهد که براي صلاح تماشاگر و جامعه به مساوي تن بدهند و حمله نکنند و گل هم نزنند ! زيرا همه مي دانند که حتي تماشاگران آنجا هم با فرهنگ فوتبال آشنايند و ميفهمند که اگر در اين مسابقه به حريف باختند ، حتما در آينده ودر نبرد جانانه ديگري مي توانند از يک مسابقه زيبا لـ*ـذت ببرند و حتي تلافي کنند . ديشب همه مادريدي ها هم از اين فوتبال ناب لـ*ـذت بردند به همين خاطر نه به کسي توهين کردند و نه سنگ و چوب بر سر داور و حريف ريختند . آنها مي پذيرند که در فرهنگ فوتبال اگر افتخار و پيروزي هست ، حتما شکست و باختن هم هست اما اين شکست با نا اميدي و نابودي تفاوت دارد و هرگز موجب نمي شود که چون از باختن مي ترسم هرگز تلاشي براي بردن و پيروز شدن نکنم .
8- آن فوتبال تمام نمي شود و فقط مخصوص اسپانيا و ال کلاسيکو هم نيست و از سال ها قبل است که چنين فوتبالي شروع شده و تا دنياي فوتبال وجود دارد چنين هيجاني هم خواهد داشت ، فردا شب مسابقه منچستر يونايتد با منچستر سيتي در پيش است ، براي آن مسابقه هم بايد بيدار ماند ، بايد تماشاکرد و بايد از زيبايي ها و هيجان ها و نترسيدن ها و ميل به پيروزي ها لـ*ـذت برد . يادتان باشد وقتي اولين مسابقه دو تيم شهر منچستر در ورزشگاه هايد رود در سال 1894 ( مصادف با سال 1273 هجري ) و دقيقا 120 سال قبل برگزار مي شد در اين کشور ناصرالدين شاه در آخرين سال هاي حکومت خود بر مردم بينواي ايران مشغول با حرمسراي خويش و عشقش جيران خانم بود!! و البته هنوز مظفرالدين شاه هم به حکومت نرسيده بود . واقعا از آن فوتبال با آن تاريخ انتظاري غير از اين هم مي توان داشت ؟
9- براي آن فوتبال و براي شجاعت و شهامت مادريديها و بارسلوناييها بايد به افتخارشان بايستيم و اگر ما را اجنبي پرست نخوانند بايد براي آنها هورا بکشيم و از اينکه ما را در طي دوساعت با زيباترين و مهيجترين صحنهها همراهي کردهاند بايد از آنها تشکر کنيم . ممنون مادريد . ممنون بارسلون . ممنون فوتبال
جواد خياباني در يادداشتي که در اختيار ورزش سه قرار داد ، به تفاوت زياد شهرآوردهاي کشورمان و فوتبال اروپا به ويژه الکلاسيکو پرداخته است. اين يادداشت را در اينجا مي خوانيم:
سال هاست که مي گويند حساسيت و استرس ناشي از مسابقات مهم مثل شهرآورد يا دربي تهران يا هر مسابقه مهم ديگري که داشته ايم موجب عدم زيبايي آن مسابقه شده و اجازه بروز استعدادها در نزد فوتباليست هاي خودمان را به آنها نداده و امکان ايجاد نشاط و شادابي براي مردم را از بين بـرده است .
آيا اين تحليل درستي است ؟ به عقيده ي نگارنده مي توان ده ها دليل و عنوان را در مقايسه دو فرهنگ جاري در فوتبال سطح اول دنيا عنوان کرد تا شايد به نتايجي هم رسيد :
1- جامعه ي ايراني به سوي هنجار شکني گام برميدارد و فرهنگ توهين و تهمت از سر و روي اجتماع بخصوص فوتبال مي بارد ، هر که دستي در اين فوتبال دارد براي بقاي خويش ديگري را متهم مي کند و از بدترين گويش و واژه ها و ناجوانمردانه ترين رفتار بهره مي گيرد تا حريف را مضحک و ناجور و متهم بشمارد و خود را مبري از هر گـ ـناه و اشتباه بداند . همين است که موجب مي شود تا ترس از اشتباه و فرو رفتن در لاک وحشت از ابراز واقعيت دروني خويش موجبات چنين فرهنگي را فراهم کرده و جوان ورزشکار ما را در اجراي محاسن و خوبي هاي خويش نگه دارد و اجازهي ابراز شهامت و شجاعت ذاتي خويش را به او ندهد .
2- همه اينها از ترس و عدم وجود فرهنگ واقعي فوتبال سرچشمه مي گيرد ، ترس از اينکه اگر دربي را ببازد چگونه به روزنامه ها و رسانه ها جواب بدهد ؟ چگونه به طرفداران تيم پاسخ بدهد ؟ چگونه در ميان همسايه ها و بچه محل هايش راه برود؟ و حتي چگونه به خانواده خود يا حتي به مدير باشگاه خود پاسخگو باشد ؟
3- ظرف ها کوچک شده اند ، موفقيت ها فقط در اشتباه نکردن ها ديده مي شود ، مهدي رحمتي يک گل با اشتباه فردي خويش دريافت مي کند و دنيايي از تهمت و افترا در توبيخ او به گوش مي رسد و يا نگاشته مي شود تا او هرگز باور نکند که زيبايي فوتبال در همين نترسيدن ها و شجاع بودن هاست که اگر اشتباه کردي دوباره بايد بايستي و زندگي خود را بسازي . همه تصور مي کنند ظرف موفقيت آنها همين است که پاي به دربي گذاشته اند ، نميدانند که آنجا همان جايي است که مردم و هوادارانشان انتظار بهترين ها را دارند و اينکه براي موفقيت و پيروز شدن تلاش کنند نه اينکه براي نباختن به لاک بي توجهي و ترس فرو بروند و فراموش کنند لباسي به تن دارند که از ديرباز به عنوان پرچم باشگاه يا کشور يا پيراهني براي افتخار و سربلندي به اسلاف آنها داده اند .
4- ليونل مسي در يک رودررويي تک به تک با دروازه بان رئال توپ را به بيرون مي زند اما هرگز از اشتباه خود نمي ترسد و هيچکس او را مسخره نمي کند ، فحش نمي دهد ، به لجن نمي کشاند و همين مي شود که در خانه حريف سه بار گل مي زند و موجب پيروزي تيمش در ال کلاسيکويي به آن حساسي و هيجان مي شود .
5- در مسابقه بارسلونا با رئال مادريد شاهد بوديم که همه حتي داور مسابقه هم اشتباه مي کنند اما آن اشتباه به حکم مرگ آن شخص تبديل نشده و چنان به زندگي و مسابقه ورزشي خود ادامه مي دهند که انگار هيچ اتفاقي نيفتاده و در ادامه اين مسير شاهد بهترين حرکات و زيباترين صحنه ها مي شويم و از تماشاي چنان مسابقه مهيجي که بين 22 بازيکن برتر فوتبال دنيا انجام مي شود بيشترين لـ*ـذت را مي بريم و فراموش مي کنيم که ساعت 2 بامداد است !
6- کريستيانو رونالدو ، ليونل مسي ، نيمار ، اينيستا ، کريم بن زعما و ... از اينکه در اين مسابقه پايشان بشکند و به جام جهاني نرسند هم وحشت ندارند چون آنها با فرهنگ فوتبال که هيجان و نبرد و نترسيدن و شجاعت و همراهي و همکاري است آشنايند و حتي ميدانند که طرف مقابلشان تا سرحد امکان مراقب رفتار خود خواهد بود و اگر جنگي يا دعوايي هم در ميدان رخ مي دهد آن هم براي موفقيت بيشتر تيم است و براي به نتيجه رسيدن ( مانند درگيري فابرگاس و پپه )
7- البته هرگز کسي به رختکن آنها نمي رود و از آنها نميخواهد که براي صلاح تماشاگر و جامعه به مساوي تن بدهند و حمله نکنند و گل هم نزنند ! زيرا همه مي دانند که حتي تماشاگران آنجا هم با فرهنگ فوتبال آشنايند و ميفهمند که اگر در اين مسابقه به حريف باختند ، حتما در آينده ودر نبرد جانانه ديگري مي توانند از يک مسابقه زيبا لـ*ـذت ببرند و حتي تلافي کنند . ديشب همه مادريدي ها هم از اين فوتبال ناب لـ*ـذت بردند به همين خاطر نه به کسي توهين کردند و نه سنگ و چوب بر سر داور و حريف ريختند . آنها مي پذيرند که در فرهنگ فوتبال اگر افتخار و پيروزي هست ، حتما شکست و باختن هم هست اما اين شکست با نا اميدي و نابودي تفاوت دارد و هرگز موجب نمي شود که چون از باختن مي ترسم هرگز تلاشي براي بردن و پيروز شدن نکنم .
8- آن فوتبال تمام نمي شود و فقط مخصوص اسپانيا و ال کلاسيکو هم نيست و از سال ها قبل است که چنين فوتبالي شروع شده و تا دنياي فوتبال وجود دارد چنين هيجاني هم خواهد داشت ، فردا شب مسابقه منچستر يونايتد با منچستر سيتي در پيش است ، براي آن مسابقه هم بايد بيدار ماند ، بايد تماشاکرد و بايد از زيبايي ها و هيجان ها و نترسيدن ها و ميل به پيروزي ها لـ*ـذت برد . يادتان باشد وقتي اولين مسابقه دو تيم شهر منچستر در ورزشگاه هايد رود در سال 1894 ( مصادف با سال 1273 هجري ) و دقيقا 120 سال قبل برگزار مي شد در اين کشور ناصرالدين شاه در آخرين سال هاي حکومت خود بر مردم بينواي ايران مشغول با حرمسراي خويش و عشقش جيران خانم بود!! و البته هنوز مظفرالدين شاه هم به حکومت نرسيده بود . واقعا از آن فوتبال با آن تاريخ انتظاري غير از اين هم مي توان داشت ؟
9- براي آن فوتبال و براي شجاعت و شهامت مادريديها و بارسلوناييها بايد به افتخارشان بايستيم و اگر ما را اجنبي پرست نخوانند بايد براي آنها هورا بکشيم و از اينکه ما را در طي دوساعت با زيباترين و مهيجترين صحنهها همراهي کردهاند بايد از آنها تشکر کنيم . ممنون مادريد . ممنون بارسلون . ممنون فوتبال
