همه ما داستان زندگي تارزان ، مردي که توسط ميمونها بزرگ شده است را شنيده ايم . بهتر است بدانيد که تارزان دنياي واقعي يک زن است که اهل کلمبياست و مدت 3 سال از زندگي خود را در کنار ميمونها سپري کرده است.
اين زن که "مارينا" نام دارد در سال 1954 هنگاميکه تنها 4 سال سن داشت از حياط خانه شان در کلمبيا ربوده شد . او تنها چيزي که از آن روز به خاطر دارد دستهايي سياه و لباسي سفيد و بوي شديد مواد شيميايي است . اين سارق ناشناس به دلايلي که هرگز مشخص نشد او را ربوده و در جنگلهاي خالي از سکنه کلمبيا رها کرد. او بعد از مدتي در جنگل به هوش آمد اما به قدري ترسيده بود که قادر به انجام هيچ کاري نبود و بعد از دو روز بدون آب و غذا در حال مرگ روي زمين افتاده بود که متوجه حضور ميمونها در اطراف خود شد.
او ميگويد ميمونها با دقت او را وارسي کردند و بعد از اينکه مدتي با تعجب به او نگاه ميکردند برايش آب و غذا آوردند و به اين ترتيب او را رسما در جمع خود پذيرفتند. مدت سه سال او در کنار ميمونها زندگي کرده و توسط آنها نگهداري ميشد تا اينکه يک روز در کنار رودخانه يک زن را به همراه نوزادش مي بيند.
اين زن دخترک را به شهر ميبرد و به اين ترتيب او بعد از سه سال به آغـ*ـوش خانواده اش باز ميگردد. وي ميگويد تقريبا حرف زدن را فراموش کرده و تا مدتها به جاي استفاده از زبان انساني صداهاي نامفهومي که از ميمونها آموخته بود را به کار ميبرده است.
او که درسال 1978 ازدواج کرده است ميگويد هرگز فراموش نميکند که ميمونها هم عضوي از خانواده اش بوده اند و او زندگي خود را مديون آنهاست.
منبع: پرداد
اين زن که "مارينا" نام دارد در سال 1954 هنگاميکه تنها 4 سال سن داشت از حياط خانه شان در کلمبيا ربوده شد . او تنها چيزي که از آن روز به خاطر دارد دستهايي سياه و لباسي سفيد و بوي شديد مواد شيميايي است . اين سارق ناشناس به دلايلي که هرگز مشخص نشد او را ربوده و در جنگلهاي خالي از سکنه کلمبيا رها کرد. او بعد از مدتي در جنگل به هوش آمد اما به قدري ترسيده بود که قادر به انجام هيچ کاري نبود و بعد از دو روز بدون آب و غذا در حال مرگ روي زمين افتاده بود که متوجه حضور ميمونها در اطراف خود شد.
او ميگويد ميمونها با دقت او را وارسي کردند و بعد از اينکه مدتي با تعجب به او نگاه ميکردند برايش آب و غذا آوردند و به اين ترتيب او را رسما در جمع خود پذيرفتند. مدت سه سال او در کنار ميمونها زندگي کرده و توسط آنها نگهداري ميشد تا اينکه يک روز در کنار رودخانه يک زن را به همراه نوزادش مي بيند.
اين زن دخترک را به شهر ميبرد و به اين ترتيب او بعد از سه سال به آغـ*ـوش خانواده اش باز ميگردد. وي ميگويد تقريبا حرف زدن را فراموش کرده و تا مدتها به جاي استفاده از زبان انساني صداهاي نامفهومي که از ميمونها آموخته بود را به کار ميبرده است.
او که درسال 1978 ازدواج کرده است ميگويد هرگز فراموش نميکند که ميمونها هم عضوي از خانواده اش بوده اند و او زندگي خود را مديون آنهاست.
