تورستین وبلن، مرد شگفت انگیز اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰ اقتصاد آمریکا بود. جایگاه وی در حاشیه ها زود شروع شد.وبلن در خانواده ای مهاجر که اهل نروژ بودند و پیشه آنها کشاورزی بود در ایالت ویسکانزین بزرگ شد. در خانه تنها به نروژی صحبت می کرد و تا زمان جوانی اش انگلیسی یاد نگرفت. او زیر نظر جان باتیس کلارک اقتصاددان پیشرو نئوکلاسیک اقتصاد را آموخت، اما نظریات وی را رد کرد.کارهای تحصیلات تکمیلی اش را در دانشگاه جان هاپکینز زیرنظر چارلز سندرز پیرس موسس مکتب پراگماتیست در فلسفه و در دانشگاه ییل زیر نظر طرفدار لسفر، ویلیام گراهام سامنر، انجام داد. وی به خوبی دیدگاه های آنها را رد کرد. بیشتر شهرت وبلن به خاطر کتاب «نظریه طبقه تن آسا» اوست که به معرفی عبارت «مصرف متظاهرانه»می پردازد (اشاره به مصرفی دارد که به خاطر گفتن چیزی در مورد طبقه یا کمالات کسی به دیگران، حاصل شود). این عبارت بیش از هر چیز دیگری سبب شهرت وبلن شد.
وبلن راه حل های اقتصاددانان برای مسائل و مشکلاتی که مطرح نمودند را رد نکرد؛ او در یک کلام این گونه می پنداشت که مسائل و مشکلات آنها بیش از حد تنگ نظرانه بودند. وبلن از اقتصاددانان خواست که علت و معلول های اجتماعی و فرهنگی تغییرات اقتصادی را درک کنند.
به عنوان مثال اینکه: «کدام دلایل اجتماعی و فرهنگی باعث انتقال از شکار و ماهیگیری به کشاورزی بودند و دلایل این تغییرات اجتماعی و فرهنگی چه بود؟» وبلن به طرز شگفت آوری در واداشتن اقتصاددانان به تمرکز بر چنین پرسش هایی ناموفق بود. شاید دلیل شکست وی، طعنه آمیز بودن لحن نوشته های او خطاب به دوستان اقتصاددانش بود. وبلن باید برای ماندن در محیط آکادمیک و دانشگاهی تلاش زیادی می کرد.
در اواخر قرن نوزدهم دانشگاه های زیادی، ارتباطی نزدیک و ماهوی با کلیساها برقرار کردند. تردید وبلن درباره مذهب، کردار نامشخص وی و ظاهر آرایش نکرده اش، او را نزد چنین موسساتی فاقد جذابیت ساخت. در نتیجه، وبلن از ۱۸۸۴ تا ۱۸۹۱ با کمک های خانواده خود و خانواده همسرش زندگی کرد.
شانس بزرگ وی در ۱۸۹۲ زمانی حاصل شد که دانشگاه تازه تاسیس شیکاگو تخصص وی را به کار گرفت. جِی. لارنس لافلین، همان کسی بود که وبلن را به عنوان استادیار با خود آورد. بعدها وبلن سردبیر «مجله اقتصاد سیـاس*ـی»شد که نگارش آن در دانشگاه شیکاگو انجام می گرفت و همچنان می گیرد. وبلن ۱۴ سال را در شیکاگو گذراند و ۳ سال بعدش را در استنفورد. او در حالت گمنامی در ۱۹۲۹ درگذشت.
لایونل رابینز
لایونل رابینز اگرچه برای خدماتش در زمینه های سیاست گذاری اقتصادی، روش شناسی و تاریخ عقاید اقتصادی شناخته می شود، نامش را به عنوان یک نظریه پرداز نیز ثبت نمود. وی در دهه ۱۹۲۰ مفهوم «بنگاه نماینده» آلفرد مارشال را با این استدلال مورد هجمه قرار داد که این مفهوم کمکی در درک تعادل بنگاهی خاص یا یک صنعت نمی کند. او همچنین برخی از نخستین کوشش ها در مورد عرضه نیروی کار را انجام داد و نشان داد که یک افزایش در نرخ دستمزد، اثری مبهم بر میزان عرضه نیروی کار در بر خواهد داشت.
مشهورترین کتاب رابینز «رساله ای در باب ماهیت و اهمیت دانش اقتصادی» است که یکی از بهترین قطعاتِ ساده نگاشته شده در اقتصاد است. این کتاب دربردارنده سه اندیشه اصلی است. نخست تعریف فراگیر و مشهور رابینز از اقتصاد است که هنوز هم امروزه برای تعریف این موضوع مورد استفاده قرار می گیرد:
«اقتصاد علمی است که رفتار انسان را به عنوان رابـ ـطه ای میان اهداف معین و روش های کمیاب با کاربردهای گوناگون، مطالعه می کند» (صفحه ۱۶). دوم؛ خط روشنی است که رابینز میان مسائل اثباتی و هنجاری کشید. مسائل اثباتی پرسش هایی اند پیرامون آنچه هست؛
در حالی که مسائل هنجاری پیرامون آنچه باید باشد، هستند. رابینز استدلال کرد که اقتصاددان باید آنچه هست را به جای آنچه باید باشد مورد مطالعه قرار دهد. هنوز هم اقتصاددانان به شکل گسترده ای عقیده رابینز را مطرح می کنند. سومین اندیشه اصلی رابینز این است که اقتصاد، نظامی مبتنی بر قیاس منطقی از اصول اولیه است. او نسبت به امکان و فایده تایید تجربی مردد بود. از این منظر شبیه اتریشی ها بود البته عجیب نیست، زیرا وی همکار اقتصاددان مشهور اتریشی فردریش هایک بود که در ۱۹۲۸ او را از وین به همراه خودش آورد.
در ۱۹۳۰، هنگامی که کینزینیسم شروع به تسلط بر بریتانیا نموده بود، رابینز تنها عضو از ۵ نفر شورای مشورت اقتصادی بود که مخالف ایجاد محدودیت ها و مخارج اقدامات عمومی، جهت تسکین بحران بود. در عوض، رابینز طرفدار دیدگاه اتریشی بود که وقوع بحران را ناشی از کمبود پس انداز می دانست(مثلا به دلیل مصرف بسیار زیاد) و وی این تفکر را زیربنای بحران بزرگ ساخت که دیدگاه های ضد کینزی اش را نشان می داد.
اگرچه رابینز به عنوان یکی از معدود کسانی که در آن دهه علیه کینزینیسم باقی مانده بود، شناخته می شد، اما دیدگاه های وی پس از جنگ جهانی دوم تغییری شگرف در پی داشت. رابینز در «مساله اقتصادی در صلح و جنگ»علنا از سیاست های اشتغال کامل با بهره گیری از کنترل تقاضای کلِ کینز دفاع نمود. مدرسه اقتصاد لندن تقریبا در تمامی طول زندگی بزرگسالی، خانه رابینز بود.
او در آنجا تحصیلات مقدماتی اش را در سال ۱۹۲۳ تکمیل نمود و از ۱۹۲۹ تا ۱۹۶۱ به عنوان استاد درس داد، همچنین تا سال ۱۹۸۰ نیز به صورت پاره وقت ارتباطش را با این مدرسه حفظ نمود. در طول جنگ جهانی دوم برای مقطع کوتاهی، تبدیل به اقتصاددانی برای دولت بریتانیا شد. اگرچه رابینز علنا مدافع اقتصاد لسه فر بود، اما شمار زیادی از حالات استثنایی فوری و غیرمترقبه را ایجاد نمود.
مشهورترین آنها دیدگاهی بود که به عنوان اصل رابینز شناخته می شود و بر اساس آن دولت باید مخارج تمام متقاضیان دارای صلاحیت برای تحصیلات تکمیلی را برعهده گیرد؛ آنهایی که در غیر این صورت، درآمد یا پس انداز جاری شان کفاف پرداخت هزینه های تحصیلات تکمیلی شان را نمی دهد. دیدگاه وی در دهه ۱۹۶۰ تصویب و سبب گسترش تحصیلات تکمیلی در بریتانیا در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ شد.
منبع: Econlib
مترجم: احسان برین
منبع: آفتاب