Miss.aysoo
کاربر نگاه دانلود
ثبت لحظه انفجار یک کوتوله سفید
ستاره شناسان روند انفجار یک کوتوله ی سفید و تبدیل آن به یک نو اختر را مشاهده کردند.
زمانیکه یک ستاره منفجر می شود، دانشمندان تلاش می کنند تا تِلِسکوپ(به انگلیسی: Telescope) وسیله‌ای برای دیدن اجرام آسمانی با استفاده از تابش الکترومغناطیس (به انگلیسی: Electromagnetic radiation) (مانند نور مرئی) بصورت واضح و دقیق است. اولین تلسکوپ کارا در ابتدای قرن هفدهم و با استفاده از لنزهای شیشه‌ای در هلند اختراع شد. در درازای چند دهه، تلسکوپ‌بازتابی که از آینه استفاده می‌کند اختراع شد، بسیاری از انواع نوتری از تلسکوپ‌ها در قرن ۲۰ام زاده شدند، رادیوتلسکوپ در دهه ۱۹۳۰ و تلسکوپ فرابنفش در سال ۱۹۶۰ از جملهٔ این اختراعات بودند. واژه تلسکوپ می‌تواند به تمام حیطهٔ وسایل عملیاتی درسرتاسر ناحیهٔ میدان الکترومغناطیس اشاره داشته باشد. واژهٔ تلسکوپ، از دو واژهٔ یونانی تله(به یونانی: τῆλε) به معنی دور و اسکوپین (به یونانی: σκοπεῖν) به معنی دیدن، گرفته شده است، نخستین بار در سال ۱۶۱۱ به نام یک ریاضی‌دان ایتالیایی به نام جووانی دمیزیانی (به ایتالیایی: Giovanni Demisiani) که برای یکی از ابزارهای گالیلئو گالیله که درآکادمی دلینچی (به ایتالیایی: Accademia dei Lincei) به نمایش گذاشته شده بود بکار گرفته شد.
">تلسکوپ های خود را در آن مسیر تنظیم کنند تا شاید زاویه ای از انفجار را شاهد باشند. این یکی از روش های مناسب برای یادگیری درباره ی نتایج نو اختر یا ابر نو اختران است. با اینحال، به عنوان روشی که به مرگ ستاره ها منجر می شود نیز شناخته می شود. اما بنابر گزارشی که اخیرا توسط Nature منتشر شده، زمانیکه یک کوتوله ی سفید در سال ۲۰۰۹در سیستم ستاره ای دوتایی V1213 Cen منفجر شد، برای اولین بار فرصتی را برای ستاره شناسان به وجود آورد تا شاهد روند آغاز تا پایان یک نو اختر کلاسیک باشند.
یک نو اختر کلاسیک (یا نوا کلاسیک) در سیستم های دوتایی و در شرایطی به وجود می آید که جاذبه ی متراکم پیرامون یک کوتوله ی سفید ، هیدروژن محیط اطراف ستاره های نزدیک را جذب کرده و در نهایت با نور سفید و تلالو حرارتی هسته ای منفجر شود. دانشمندان، سیستم دوتایی V1213 Cen را به مدت ۶سال مورد بررسی و نظارت قرار داده و منتظر تلالو آن با انفجار های کوچک هیدروژنی بودند. نویسنده ی ارشد این مقاله به خبرنگار The Verge گفته است که این تلالو ها بیانگر هیدروژن هایی بودند که با نرخ متغیر و آهسته ای از ستاره های اطراف جذب شده اند که در نهایت به انفجار سال ۲۰۰۹منجر شده است. برخلاف ابرنواختر های قدرتمند، این دو ستاره در نوا کلاسیک سالم باقی ماندند اما موج ارتعاشات آنها باعث شد که ستاره های اطراف درخشان تر و بزر گتر شوند.
زمانیکه تعادل میان سیستم دوتایی برقرار شد، کوتوله ی سفید روند کشیدن هیدروژن از ستاره های محیط را با نرخ سریع تری آغاز کرد. پس از آن دانشمندان به این نظریه رسیدند که این انفجار در چرخه ی زمستان خوابی و نواختر کلاسیک تکرار خواهد شد. البته پیشنهاد می کنیم که منتظر نباشید؛ دانشمندان برآورد کرده اند که این اتفاق تا یک میلیون سال دیگر رخ خواهد داد
