...zαнrα...*
کاربر نگاه دانلود
از جوزپه گاریبالدی به عنوان یکی از چهره‌های کلیدی وحدت ایتالیا یاد می شود. گاریبالدی (متولد ۱۸۰۷-متوفی سال ۱۸۸۲) یکی از شاخص‌ترین افرادی بود که آنها را “پدران ایتالیا” می نامند (گاریبالدی،مازینی و کاوور).
سرزمین مادری گاریبالدی به هنگام تولد او، تحت سلطه‌ی بیگانگان و فئودال‌های محلی قرار داشت. تصور این که چنین سرزمینی بتواند در چند دهه‌ی آینده به یک کشور متحد تبدیل شود، دشوار می‌نمود. گریبالدی نماد انقلابیون ایتالیایی در قرن ۱۹ است که مبارزه‌ی بی امان خود را بر پایه‌ی عشق به استقلال و آزادی سامان دادند.
گاریبالدی به هنگام جوانی
**************************
گاریبالدی در ۴ ژوئیه ۱۸۰۷ در شهر نیس – که جزئی از قلمرو دولت فرانسه بود – چشم به جهان گشود. پدرش یک ماهیگیر متواضع بود.شغل پدر موجب شد که گاریبالدی زندگی در دریا را بیاموزد و به این نکته پی ببرد که زندگی همچون دریایی متلاطم و خروشان است.
جوزپه در ۱۸۳۳ وارد نیروی دریایی پادشاهی ساردنی شد و بلافاصله به جنبش ایتالیای جوان پیوست. رهبری این جنبش بر عهده‌ی جوزپه مازینی – جمهوری‌خواه دو آتیشه و میهن‌پرست – قرار داشت. او تحت تاثیر عقاید شورشی مازینی ، خود را فرماندهی نظامی قهاری یافت که می توانست بر نیروهای تحت فرمانش ، نفوذی بی اندازه داشته باشد. او در تلاشی ناموفق برای تسخیر بندر شهر جنوا اقدام کرد اما این خرابکاری به سرعت کشف و سرکوب شد. گاریبالدی به دولت فرانسه پناهنده شد. دادگاه عالی ساردنی در غیاب گاریبالدی ، او را به مرگ محکوم کرد (ژوئن ۱۸۳۴).
مبارزات گاریبالدی در سایر کشورها
گاریبالدی در ۱۸۳۶ بندر مارسی فرانسه را مقصد ریودوژانیروی برزیل ترک کرد. او طی ۴ سال بعد به شکل یک ناخدا و گاهی نیز یک دزد دریایی ، برای استقلال این منطقه با دولت مرکزی برزیل جنگید. او سپس در ۱۸۴۳ به ارتش آزادی‌بخش اروگوئه ملحق شد که در آن ایام ، علیه پادشاهی برزیل قیام کرده بود. تا ۱۸۴۶ در سایه‌ی اقدامات گاریبالدی ، اروگوئه استقلال خود را از برزیل کسب کرد. مبارزات بی‌وقفه‌ی گاریبالدی در آمریکای لاتین ، شیوه‌های جنگی موثر را به او آموخت و بر مهارت‌هایش افزود. جوزپه طی این سالها شیوه‌ای تازه به نام جنگ نامنظم با استفاده از نیروهای شبه نظامی را به کار بست.گاریبالدی اکنون در هیبت یک فرماندهی لایق آماده‌ی بازگشت به ایتالیا بود.
انقلاب ۱۸۴۸
با رسیدن اخبار انقلاب ایتالیا ، گاریبالدی همراه با ۸۰ تن از نیروهایش در ۲۴ ژوئن ۱۸۴۸ وارد شهر نیس شد. او به شاه آلبرت – پادشاه ساردنی – درخواست همکاری داد. او را دو ماه بعد به فرماندهی گروهی از نظامیان داوطلب در شهر میلان منصوب کردند. سال بعد وضعیت انقلابیون رو به آشفتگی نهاد. با خروج پاپ از رم ، گاریبالدی به عنوان یکی از سه رهبر شهر تعیین شد. دولت موقت فرانسه برای حمایت از پاپ ، ارتشی به شهر رم گسیل داشت. گاریبالدی در ۳۰ آوریل ۱۸۴۹ موفق شد نیروهای فرانسوی را در هم بشکند.
با وجود پیروزی‌های متعدد ، از آنجا که انقلابیون هیچ گونه حمایتی از جانب دولتهای ایتالیایی کسب نکردند ، گاریبالدی دستور عقب نشینی و خروج از رم را صادر کرد. او در ۱۸۵۰ ایتالیا را به مقصد پرو ترک کرد. او در آنجا به فرماندهی ناوگان این کشور منصوب شد. او در ۱۸۵۵ دوباره به ایتالیا بازگشت؛ جزیره‌ی کاپررا در شمال ساردنی را خرید و نیروهایش را در آنجا تعلیم داد.
جنگ استقلال ایتالیا
در سال ۱۸۵۸ گاریبالدی با کامیلو دی کاوور -نخست وزیر ساردنی- دیدار کرد. کاوور مایل بود که جنگی تازه را با اتریش آغاز کند؛ لذا از گریبالدی درخواست کرد که ارتشی مرکب از سربازان داوطلب تشکیل دهد. کنت کاوور معتقد بود که با برنامه‌ریزی و تاکتیک مناسب ، می توان بر نیروهای اتریشی غلبه کرد. در آوریل ۱۸۵۹ گاریبالدی لژیون داوطلبان را تاسیس کرد. یک ماه بعد ، جنگ با اتریش آغاز شد. ارتش انقلابی ایتالیا در ماه مه با کسب پیروزی‌های متوالی بر اتریش ، سلطه‌ی خاندان هابسبورگ بر شمال ایتالیا را درهم شکست.
گاریبالدی با ویکتور امانوئل دوم – فرمانروای ساردنی – ملاقات می‌کند.
در ژوئیه ۱۸۵۹ دولت فرانسه – که سابقاً به عنوان متحد ساردنی وارد جنگ با اتریش شده بود – با دولت وین پیمان آتش بس امضاء کرد. این اتفاق ناامیدی انقلابیون ایتالیایی را در پی داشت. گاریبالدی که دیپلماسی کاوور را شکست خورده قلمداد می کرد، به انتقاد از او پرداخت. در ۱۸۶۰ به سمت نمایندگی پارلمان ساردنی برگزیده شد. در آوریل همان سال ، کنت کاوور شهر نیس را در ازای حمایت دولت فرانسه ، به این کشور واگذار کرد. گاریبالدی به شدت از واگذاری شهر زادگاهش انتقاد کرد و کاوور را در تیررس انتقادات خود قرار داد.
گاریبالدی که قصد داشت فوراً اقدامی جدی انجام دهد، در ۱۱ مه ۱۸۶۰ به همراه هزار نفر از نیروهایش در جزیره‌ی سیسیل پیاده شد و تا ۲۵ مه ، بر شهر پالرمو – پایتخت سیسیل – مسلط شد. ارتش تحت فرمان گاریبالدی با سرعتی باور نکردنی به سوی جنوب ایتالیا حرکت کرد. در ۷ سپتامبر ۱۸۶۰ ، شهر ناپل به تصرف جوزپه گاریبالدی درآمد. او پس از برگزاری همه‌پرسی ، موافقت مردم ناپل جهت الحاق سرزمینشان به کشور نوظهور ایتالیا را جلب کرد. ۷ نوامبر در جریان یکی از مهم ترین لحظات تاریخ اروپا ، شاه ویکتور امانوئل -پادشاه ساردنی- در شهر ناپل حضور یافت تا در کنار گاریبالدی ، تشکیل پادشاهی متحد ایتالیا را اعلام کند.
ورود گاریبالدی و یارانش به سیسیل
شهرت گاریبالدی به عنوان فرماندهی بزرگ عالم گیر شده بود؛ به نحوی که آبراهام لینکلن – رئیس جمهوری آمریکا – از او خواست که به عنوان فرمانده نظامی در جنگ داخلی آمریکا شرکت کند اما گاریبالدی که همچنان به حضور در بطن سیاست ایتالیا علاقه‌مند بود ، این درخواست را مودبانه رد کرد.
سالهای پایانی
گاریبالدی با تمام احترامی که برای کشورش قایل بود، تا پایان عمر از مخالفت با کاوور و دولت ایتالیا دست نکشید. تمام تلاش خود را برای حفظ کشوری به کار برد که خودش در به وجود آمدنش نقش مهمی ایفا کرده بود. گاریبالدی سرانجام در ۲ ژوئن ۱۸۸۲ درگذشت.
سرزمین مادری گاریبالدی به هنگام تولد او، تحت سلطه‌ی بیگانگان و فئودال‌های محلی قرار داشت. تصور این که چنین سرزمینی بتواند در چند دهه‌ی آینده به یک کشور متحد تبدیل شود، دشوار می‌نمود. گریبالدی نماد انقلابیون ایتالیایی در قرن ۱۹ است که مبارزه‌ی بی امان خود را بر پایه‌ی عشق به استقلال و آزادی سامان دادند.
گاریبالدی به هنگام جوانی
**************************
گاریبالدی در ۴ ژوئیه ۱۸۰۷ در شهر نیس – که جزئی از قلمرو دولت فرانسه بود – چشم به جهان گشود. پدرش یک ماهیگیر متواضع بود.شغل پدر موجب شد که گاریبالدی زندگی در دریا را بیاموزد و به این نکته پی ببرد که زندگی همچون دریایی متلاطم و خروشان است.
جوزپه در ۱۸۳۳ وارد نیروی دریایی پادشاهی ساردنی شد و بلافاصله به جنبش ایتالیای جوان پیوست. رهبری این جنبش بر عهده‌ی جوزپه مازینی – جمهوری‌خواه دو آتیشه و میهن‌پرست – قرار داشت. او تحت تاثیر عقاید شورشی مازینی ، خود را فرماندهی نظامی قهاری یافت که می توانست بر نیروهای تحت فرمانش ، نفوذی بی اندازه داشته باشد. او در تلاشی ناموفق برای تسخیر بندر شهر جنوا اقدام کرد اما این خرابکاری به سرعت کشف و سرکوب شد. گاریبالدی به دولت فرانسه پناهنده شد. دادگاه عالی ساردنی در غیاب گاریبالدی ، او را به مرگ محکوم کرد (ژوئن ۱۸۳۴).
مبارزات گاریبالدی در سایر کشورها
گاریبالدی در ۱۸۳۶ بندر مارسی فرانسه را مقصد ریودوژانیروی برزیل ترک کرد. او طی ۴ سال بعد به شکل یک ناخدا و گاهی نیز یک دزد دریایی ، برای استقلال این منطقه با دولت مرکزی برزیل جنگید. او سپس در ۱۸۴۳ به ارتش آزادی‌بخش اروگوئه ملحق شد که در آن ایام ، علیه پادشاهی برزیل قیام کرده بود. تا ۱۸۴۶ در سایه‌ی اقدامات گاریبالدی ، اروگوئه استقلال خود را از برزیل کسب کرد. مبارزات بی‌وقفه‌ی گاریبالدی در آمریکای لاتین ، شیوه‌های جنگی موثر را به او آموخت و بر مهارت‌هایش افزود. جوزپه طی این سالها شیوه‌ای تازه به نام جنگ نامنظم با استفاده از نیروهای شبه نظامی را به کار بست.گاریبالدی اکنون در هیبت یک فرماندهی لایق آماده‌ی بازگشت به ایتالیا بود.
انقلاب ۱۸۴۸
با رسیدن اخبار انقلاب ایتالیا ، گاریبالدی همراه با ۸۰ تن از نیروهایش در ۲۴ ژوئن ۱۸۴۸ وارد شهر نیس شد. او به شاه آلبرت – پادشاه ساردنی – درخواست همکاری داد. او را دو ماه بعد به فرماندهی گروهی از نظامیان داوطلب در شهر میلان منصوب کردند. سال بعد وضعیت انقلابیون رو به آشفتگی نهاد. با خروج پاپ از رم ، گاریبالدی به عنوان یکی از سه رهبر شهر تعیین شد. دولت موقت فرانسه برای حمایت از پاپ ، ارتشی به شهر رم گسیل داشت. گاریبالدی در ۳۰ آوریل ۱۸۴۹ موفق شد نیروهای فرانسوی را در هم بشکند.
با وجود پیروزی‌های متعدد ، از آنجا که انقلابیون هیچ گونه حمایتی از جانب دولتهای ایتالیایی کسب نکردند ، گاریبالدی دستور عقب نشینی و خروج از رم را صادر کرد. او در ۱۸۵۰ ایتالیا را به مقصد پرو ترک کرد. او در آنجا به فرماندهی ناوگان این کشور منصوب شد. او در ۱۸۵۵ دوباره به ایتالیا بازگشت؛ جزیره‌ی کاپررا در شمال ساردنی را خرید و نیروهایش را در آنجا تعلیم داد.
جنگ استقلال ایتالیا
در سال ۱۸۵۸ گاریبالدی با کامیلو دی کاوور -نخست وزیر ساردنی- دیدار کرد. کاوور مایل بود که جنگی تازه را با اتریش آغاز کند؛ لذا از گریبالدی درخواست کرد که ارتشی مرکب از سربازان داوطلب تشکیل دهد. کنت کاوور معتقد بود که با برنامه‌ریزی و تاکتیک مناسب ، می توان بر نیروهای اتریشی غلبه کرد. در آوریل ۱۸۵۹ گاریبالدی لژیون داوطلبان را تاسیس کرد. یک ماه بعد ، جنگ با اتریش آغاز شد. ارتش انقلابی ایتالیا در ماه مه با کسب پیروزی‌های متوالی بر اتریش ، سلطه‌ی خاندان هابسبورگ بر شمال ایتالیا را درهم شکست.
گاریبالدی با ویکتور امانوئل دوم – فرمانروای ساردنی – ملاقات می‌کند.
در ژوئیه ۱۸۵۹ دولت فرانسه – که سابقاً به عنوان متحد ساردنی وارد جنگ با اتریش شده بود – با دولت وین پیمان آتش بس امضاء کرد. این اتفاق ناامیدی انقلابیون ایتالیایی را در پی داشت. گاریبالدی که دیپلماسی کاوور را شکست خورده قلمداد می کرد، به انتقاد از او پرداخت. در ۱۸۶۰ به سمت نمایندگی پارلمان ساردنی برگزیده شد. در آوریل همان سال ، کنت کاوور شهر نیس را در ازای حمایت دولت فرانسه ، به این کشور واگذار کرد. گاریبالدی به شدت از واگذاری شهر زادگاهش انتقاد کرد و کاوور را در تیررس انتقادات خود قرار داد.
گاریبالدی که قصد داشت فوراً اقدامی جدی انجام دهد، در ۱۱ مه ۱۸۶۰ به همراه هزار نفر از نیروهایش در جزیره‌ی سیسیل پیاده شد و تا ۲۵ مه ، بر شهر پالرمو – پایتخت سیسیل – مسلط شد. ارتش تحت فرمان گاریبالدی با سرعتی باور نکردنی به سوی جنوب ایتالیا حرکت کرد. در ۷ سپتامبر ۱۸۶۰ ، شهر ناپل به تصرف جوزپه گاریبالدی درآمد. او پس از برگزاری همه‌پرسی ، موافقت مردم ناپل جهت الحاق سرزمینشان به کشور نوظهور ایتالیا را جلب کرد. ۷ نوامبر در جریان یکی از مهم ترین لحظات تاریخ اروپا ، شاه ویکتور امانوئل -پادشاه ساردنی- در شهر ناپل حضور یافت تا در کنار گاریبالدی ، تشکیل پادشاهی متحد ایتالیا را اعلام کند.
ورود گاریبالدی و یارانش به سیسیل
شهرت گاریبالدی به عنوان فرماندهی بزرگ عالم گیر شده بود؛ به نحوی که آبراهام لینکلن – رئیس جمهوری آمریکا – از او خواست که به عنوان فرمانده نظامی در جنگ داخلی آمریکا شرکت کند اما گاریبالدی که همچنان به حضور در بطن سیاست ایتالیا علاقه‌مند بود ، این درخواست را مودبانه رد کرد.
سالهای پایانی
گاریبالدی با تمام احترامی که برای کشورش قایل بود، تا پایان عمر از مخالفت با کاوور و دولت ایتالیا دست نکشید. تمام تلاش خود را برای حفظ کشوری به کار برد که خودش در به وجود آمدنش نقش مهمی ایفا کرده بود. گاریبالدی سرانجام در ۲ ژوئن ۱۸۸۲ درگذشت.
