فرهنگی و هنری حالا دیگر جشنواره دولتی فیلم کوتاه، با رانت‌های گروهی، پاسخگوی استعدادهای پرتعداد امروز ایران نیست

[Behtina]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] ... شیوه پذیرفته شدن و جایزه گرفتن برخی از آثار در سال‌های اخیر جشنواره فیلم کوتاه تهران نشان می‌دهد که متاسفانه در ساز و کار این نهاد که به طور مستقیم با جوانان این مملکت نیز طرف است مثل هر دخالت دیگری از سوی هر دولتی انجام می‌گیرد، تبعیض به نفع گروه‌ها و افراد خاص دیده می‌شود. در این‌جا باز هم با عارضه مدیران دولتی و مستقل‌های وابسته طرف هستیم. فیلمی با فرمایش از یک بخش به بخش دیگر می‌رود و نامزد دریافت جایزه می‌شود. اثر دیگری به واسطه تهیه‌کننده‌اش بیش‌تر مورد توجه قرار می‌گیرد و افراد ظاهرا مستقل‌ اما در حقیقت متصل به اقتصاد مرکزی، در نهایت از جوایز فیلم‌هایی که خود نساخته‌اند بهره می‌برند...[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]کافه سینما - آریان گلصورت: سی و سومین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران برگزار شد. این جشنواره دولتی با همه ویژگی‌هایش، به هر حال مهم‌ترین رویداد در عرصه فیلمِ کوتاه کشور است. از این رو چشم بسیاری از استعدادهای نورسیده و سینماگرانِ جوانِ بسیاری به این جشنواره دوخته شده تا بتوانند از طریق آن برای فیلم‌ها و فعالیت‌های‌شان مخاطبان مناسب پیدا کرده و شاید با بردن جایزه، مسیر حرکت‌شان را ساده‌تر کنند. از آن‌جایی که آثار کوتاه امکانات بسیار محدود‌ی برای نمایش در سطح کشور دارند، نقش چنین جشنواره‌ای برای دیده شدن فیلم‌های کوتاهِ سینمای ایران انکار ناپذیر است. رویدادی که می‌توان در آن شاهد حضور سینماگران و سینمادوستان جوان و با انگیزه بود که گرد هم می‌آیند و علاقه، استعداد، سلیقه و توانایی‌های‌شان را با یکدیگر سهیم می‌شوند. عرصه فیلم کوتاه در مملکت ما با چالش‌های جدی رو‌به‌رو است و فیلمسازان برای ساختن و دیده شدن یک اثر مطلوب باید راه نسبتا دشواری را طی کنند. و از آن‌جایی که چشم‌انداز اقتصادی فیلم کوتاه نیز در کشور ما کاملا مبهم است، می‌توان انتظار داشت که تعداد قابل توجهی از فعالان این عرصه، بیش از هر چیز علاقه‌مندانی مشتاق و پیگیر هستند که بیش‌تر دغدغه سینما دارند تا مسائل اقتصادی.
جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران توسط انجمن سینماگران جوان برگزار می‌شود. نهادی دولتی که سال‌هاست در زمینه آموزش سینما نیز فعالیت می‌کند. بنابراین چشم بسیاری از جوانانی که می‌خواهند از طریق ساخت فیلم کوتاه وارد سینمای ایران شوند، به این نهاد است. در چنین شرایطی این نهایت بی‌انصافی است که انجمن بخواهد با نگاهی تبعیض آمیز، توانایی‌های عده‌ای را نادیده گرفته و با برخی جوایز فرمایشی و تصمیمات ناعادلانه انگیزه آن‌ها برای ادامه دادن مسیرشان را کم‌رنگ کند. در این مطلب قصد نقد آثار حاضر در جشنواره امسال را نداریم. در این دوره نیز تنها تعداد اندکی از فیلم‌ها واقعا می‌توانستند مخاطب را درگیر کنند و بسیاری از آثار حتی حداقل‌ها را نیز نداشتند. این در حالی است که تعدادی از فیلم‌های کوتاه قابل قبولی که فرم حضور در جشنواره را پر کرده بودند، به سادگی کنار گذاشته شدند. البته هر هیئت انتخابی حق دارد مطابق با سلیقه خود حرکت کند. اما این‌که مدیران این جشنواره بین فیلم‌های کوتاه مستقل و آثاری که محصول انجمن هستند به طرز آشکاری تبعیض قائل می‌شوند و این رویکرد ناعادلانه را به یکی از سیاست‌های اصلی خود تبدیل کرده‌اند، واقعا جای تاسف دارد. باید متذکر شوم که این بدان معنی نیست که همه فیلم‌های محصول انجمن، چه آن‌ها که جایزه گرفته‌اند و چه آن‌ها که نه، آثاری غیر استاندارد و سطح پایین بوده‌اند. اتفاقا تعدادی از فیلم‌های خوب امسال توسط انجمن سینماگران جوان تهیه شده‌اند. اما این در اصل موضوع تفاوتی ایجاد نمی‌کند. چرا فیلمسازانی که سرمایه فیلم‌شان را از هر جایی جز نهادهای دولتی تامین کرده‌اند باید نگران پذیرفته شدن اثرشان در جشنواره باشند؟ چرا سینماگران تازه نفس از همان ابتدا باید راهی برای وصل شدن به بودجه‌های دولتی پیدا کنند و از مستقل بودن بهراسند؟ این‌که انجمن با بودجه‌ای که در اختیار دارد از فیلمسازهای جوان حمایت می‌کند اتفاق بدی نیست. به هر حال هستند افراد علاقه‌مند و شاید با استعدادی که نمی‌توانند سرمایه‌ای برای ساخت فیلم‌شان تهیه کنند و به همین دلیل از امکانات مالی این انجمن استفاده کرده و فیلم‌شان را می‌سازند. اما سوال این‌جاست که انجمن در این حمایت‌های اقتصادی به استعداد و ایده‌های افراد نگاه می‌کند و یا این‌جا نیز هم‌چنان داستان همیشگی خودی و غیر خودی مطرح است؟ نگارنده اطلاع دقیقی از چگونگی اختصاص یافتن بودجه به فیلم‌ها توسط انجمن ندارد.
اما شیوه پذیرفته شدن و جایزه گرفتن برخی از آثار در سال‌های اخیر جشنواره فیلم کوتاه تهران نشان می‌دهد که متاسفانه در ساز و کار این نهاد که به طور مستقیم با جوانان این مملکت نیز طرف است تبعیض دیده می‌شود. در این‌جا باز هم با عارضه مدیران دولتی و مستقل‌های وابسته طرف هستیم. فیلمی با فرمایش از یک بخش به بخش دیگر می‌رود و نامزد دریافت جایزه می‌شود. اثر دیگری به واسطه تهیه‌کننده‌اش بیش‌تر مورد توجه قرار می‌گیرد و افراد ظاهرا مستقل‌ اما در حقیقت متصل به اقتصاد مرکزی، در نهایت از جوایز فیلم‌هایی که خود نساخته‌اند بهره می‌برند. این است که وقتی دقیق‌تر به ماجرا نگاه می‌کنیم و چهره فیلمسازان جوان، با انگیزه و در مواردی با استعداد را کنار می‌زنیم، باز همان چهره‌های همیشگی را می‌بینیم که در نهادهای مختلف، از وزارت ارشاد بگیرید تا هنر و تجربه، حضور دارند.
در انتها باید بار دیگر بر این نکته تاکید کنیم که هدف از مطرح کردن این مسائل، نادیده گرفتن کیفیت تمام فیلم‌های حاضر در سال‌های اخیر جشنواره فیلم کوتاه تهران نیست. همین دوره جشنواره نوید فیلمسازهای مستعدی را می‌داد که امیدواریم در مسیر درست و سالم رشد و پیشرفت کنند. با این یادداشت قرار نیست همه جوایز داده شده و توانایی‌های سینماگران جوان این مملکت را زیر سوال ببریم. مسئله ما سیستم معیوبی است که انگار هرگز نمی‌تواند بی‌طرفانه و سالم به اصل ماجرا نگاه کند. فضای انحصاری به هر حال چنین آسیب‌ها و آفت‌هایی نیز دارد. وقتی نهادهای دولتی خود را ملزم به پاسخگو بودن نمی‌بینند، همین می‌شود که جشنواره فیلم کوتاه تهران تحت تاثیر مناسبات پشت پرده بین سینماگران جوان این مملکت فرق می‌گذارد و یا عنوان و ایده جایزه جشن خصوصی حافظ را بلند می‌کند و به روی خودش هم نمی‌آورد. امیدواریم نهادهای خصوصی مثل جشن حافظ، با توجه بیشتر به فیلم‌های کوتاه از انحصار نهادهای دولتی در آینده بکاهند و فرصت‌های بیشتری برای دیده شدن افراد فعال در این حوزه را فراهم سازند.

کافه سینما
آریان گلصورت​

[/BCOLOR]