Marya 1381
کاربر نگاه دانلود
- عضویت
- 2016/02/15
- ارسالی ها
- 3,547
- امتیاز واکنش
- 22,065
- امتیاز
- 856
بانی فیلم: داریوش اسدزاده را می توان یکی از اساتید هنر بازیگری نامید. مولف و بازیگری که از دوران کودکی و به واسطه پدرش با این حرفه آشنا شد و سالهای نوجوانی و جوانی اش را در سالن های تئاتر و بازی مقابل دوربین سریال و سینمایی سپری کرد. با این پیشکسوت عرصه بازیگری گفت و گوی کوتاهی درباره حال و هوای این روزهایش داشته که در ادامه می خوانید:
آقای اسدزاده در ابتدا از دغدغه ها و مشغله های این روزهایتان بگویید. درگیر بازی در فیلم و یا سریالی هستید؟
– نه من دیگه کار نمی کنم. البته منظورم بازیگری است و به جای آن می نویسم و می خوانم.
شما مدتی است که کمتر در فیلم و سریالی حضور دارید. خواستم بدانم که این تصمیم خودتان است و یا به فیلمنامه ها و نقش هایی که به شما پیشنهاد می شود، ارتباط دارد؟
– به هر حال از من سنی گذشته و باید حس و حال کار کردن را داشته باشم. گاهی برایم پیش می آید که تا صبح بیدار هستم و نمی توانم با برنامه فیلمبرداری هماهنگ شوم. به همین دلیل معمولا کارهایی را که پیشنهاد می شود، بازی نمی کنم. البته شاید هم باز دلم بخواهد بازی کنم. اما به هر حال من یک عمر سر ساعت سر فیلمبرداری رفتم و بازی کردم. اما الان نمی توانم با زمان گروه هماهنگ شوم. معمولا هم که گروه های تولید از صبح تا شب کار می کنند و یا شب کاری دارند که در توان من نیست. بنابراین باید خودمان را کنار بکشیم و جایمان را به جوانترها بدهیم.
حال که درباره توجه به هنر و هنرمندان صحبت کردید و اینکه فرصت بیشتری برای تماشای فیلم و سریال دارید، سریال های تلویزیونی را چگنه ارزیابی می کنید؟
– من گاهی فرصت می کنم و سریال ها را دنبال می کنم. چون بیشتر اوقات کتاب می خوانم و می نویسم. اما به نظرم بعضی از سریال ها خیلی ضعیف است. نه فیلمنامه خوبی دارد و نه بازیگرها خوب بازی می کنند. به هر حال زمان که می گذرد، همه چیز فرق می کند. البته نه فقط در تلویزیون، در سینما هم شرایط تغییر کرده است. من فکر می کنم سینما یک دوره ای دارد. الان چند سالی است که هم آدم ها عوض شده اند و هم کارها و فیلم ها.
مردم هم توقع بیشتری از سینما و تلویزیون دارند. آن زمان ها که ما کار بازیگری را شروع کردیم، تفریح مردم فقط تئاتر و سینما بود. اما الان به خاطر دسترسی که به همه امکانات دارند، توقع شان هم بالاتر رفته است. بنابراین هر روز باید بیشتر کار و تلاش کرد و کارهای بهتری ساخت تا مردم دوست داشته باشند.
چندی پیش دهمین سالگرد فوت زنده یاد شکیبایی بود که شما در سریال «خانه سبز» با وی همکاری داشتید و چقدر این سریال پرمخاطب بود. به نظر شما چرا چنین کارهایی دیگر تکرار نمی شود؟
– بله خدا رحمتش کند. در این سریال خاطرم هست که مجموعه ای از بازیگران خوب در آن در کنار هم جمع شده بودند و همه در کارشان فهیم بودند و با صمیمیت کار می کردند. در ضمن اینها داستان خوب و مورد پسند مردم بود، بچه ها هم خوب و با جان و دل بازی کردند و مورد پسند مردم هم قرار گرفت. اتفاقا من تازه از آمریکا برگشته بودم که در این سریال بازی کردم. هنوز هم خیلی از مردم آن سریال های خوب را به خاطر دارند که این هم از آن ویژگی های تلویزیون است.
شما سالهای بسیاری است که در عرصه هنر فعالیت می کنید. از این حرفه و مصائبش خسته نشدید؟
– من ۷۵ سال است که برای مردم عاشقانه کار می کنم. این اصلا شوخی نیست. شما هیچ هنرمندی را پیدا نمی کنید که ۷۵ سال کار هنری انجام بدهد. بازیگری و فیلم دیدن هم زندگی من است و هم تفریح من. اجازه بدهید بهتر برایتان شرح بدهم که من در خانه فقط دو تا کار انجام می دهم.
فیلم می بینم و کتاب می خوانم و بیشتر اوقات دوست دارم در کتابخانه ام بنشینم و کتاب بخوانم. اما هنوز هم دوستش دارم. به هر حال سنی از من گذشته و توانایی ام در این کار کمتر شده است. اما خب گاهی هم دلم تنگ می شود و اگر کاری باشد که خیلی زمان نبرد و خسته نشوم، بازی می کنم.
آقای اسدزاده در ابتدا از دغدغه ها و مشغله های این روزهایتان بگویید. درگیر بازی در فیلم و یا سریالی هستید؟
– نه من دیگه کار نمی کنم. البته منظورم بازیگری است و به جای آن می نویسم و می خوانم.
شما مدتی است که کمتر در فیلم و سریالی حضور دارید. خواستم بدانم که این تصمیم خودتان است و یا به فیلمنامه ها و نقش هایی که به شما پیشنهاد می شود، ارتباط دارد؟
– به هر حال از من سنی گذشته و باید حس و حال کار کردن را داشته باشم. گاهی برایم پیش می آید که تا صبح بیدار هستم و نمی توانم با برنامه فیلمبرداری هماهنگ شوم. به همین دلیل معمولا کارهایی را که پیشنهاد می شود، بازی نمی کنم. البته شاید هم باز دلم بخواهد بازی کنم. اما به هر حال من یک عمر سر ساعت سر فیلمبرداری رفتم و بازی کردم. اما الان نمی توانم با زمان گروه هماهنگ شوم. معمولا هم که گروه های تولید از صبح تا شب کار می کنند و یا شب کاری دارند که در توان من نیست. بنابراین باید خودمان را کنار بکشیم و جایمان را به جوانترها بدهیم.
حال که درباره توجه به هنر و هنرمندان صحبت کردید و اینکه فرصت بیشتری برای تماشای فیلم و سریال دارید، سریال های تلویزیونی را چگنه ارزیابی می کنید؟
– من گاهی فرصت می کنم و سریال ها را دنبال می کنم. چون بیشتر اوقات کتاب می خوانم و می نویسم. اما به نظرم بعضی از سریال ها خیلی ضعیف است. نه فیلمنامه خوبی دارد و نه بازیگرها خوب بازی می کنند. به هر حال زمان که می گذرد، همه چیز فرق می کند. البته نه فقط در تلویزیون، در سینما هم شرایط تغییر کرده است. من فکر می کنم سینما یک دوره ای دارد. الان چند سالی است که هم آدم ها عوض شده اند و هم کارها و فیلم ها.
مردم هم توقع بیشتری از سینما و تلویزیون دارند. آن زمان ها که ما کار بازیگری را شروع کردیم، تفریح مردم فقط تئاتر و سینما بود. اما الان به خاطر دسترسی که به همه امکانات دارند، توقع شان هم بالاتر رفته است. بنابراین هر روز باید بیشتر کار و تلاش کرد و کارهای بهتری ساخت تا مردم دوست داشته باشند.
چندی پیش دهمین سالگرد فوت زنده یاد شکیبایی بود که شما در سریال «خانه سبز» با وی همکاری داشتید و چقدر این سریال پرمخاطب بود. به نظر شما چرا چنین کارهایی دیگر تکرار نمی شود؟
– بله خدا رحمتش کند. در این سریال خاطرم هست که مجموعه ای از بازیگران خوب در آن در کنار هم جمع شده بودند و همه در کارشان فهیم بودند و با صمیمیت کار می کردند. در ضمن اینها داستان خوب و مورد پسند مردم بود، بچه ها هم خوب و با جان و دل بازی کردند و مورد پسند مردم هم قرار گرفت. اتفاقا من تازه از آمریکا برگشته بودم که در این سریال بازی کردم. هنوز هم خیلی از مردم آن سریال های خوب را به خاطر دارند که این هم از آن ویژگی های تلویزیون است.
شما سالهای بسیاری است که در عرصه هنر فعالیت می کنید. از این حرفه و مصائبش خسته نشدید؟
– من ۷۵ سال است که برای مردم عاشقانه کار می کنم. این اصلا شوخی نیست. شما هیچ هنرمندی را پیدا نمی کنید که ۷۵ سال کار هنری انجام بدهد. بازیگری و فیلم دیدن هم زندگی من است و هم تفریح من. اجازه بدهید بهتر برایتان شرح بدهم که من در خانه فقط دو تا کار انجام می دهم.
فیلم می بینم و کتاب می خوانم و بیشتر اوقات دوست دارم در کتابخانه ام بنشینم و کتاب بخوانم. اما هنوز هم دوستش دارم. به هر حال سنی از من گذشته و توانایی ام در این کار کمتر شده است. اما خب گاهی هم دلم تنگ می شود و اگر کاری باشد که خیلی زمان نبرد و خسته نشوم، بازی می کنم.
