dinaz
کاربر نگاه دانلود
دانستنی‌هایی درباره داروهای دوپینگ ورزشکاران
داروهای دوپینگ و نیروزا مشکل بزرگی در ورزش هستند. ورزشکاران با وجود رقابت شدید و فشار همه جانبه از سوی مربیان، والدین و طرفداران، به دارو‌هایی رو می‌آورند که عملکردشان را در مسابقات بهبود بخشد. دولت و سازمان‌های ورزشی راه طولانی برای پیشگیری از دوپینگ پیش رو دارند. با این حال، باوجود قوانین ضد دوپینگ، آزمایش‌های تصادفی و پیامد‌های بدی که این دارو‌ها برای ورزشکاران دارند، برخی ورزشکاران هنوز خودشان را خطر می‌اندازند تا مدال طلا به دست آورند. به نظر نمی‌رسد این مشکل راه حلی داشته باشد. هرچه آزمایش‌ها دقیق‌تر و سختگیرانه‌تر می‌شود بازهم ورزشکاران راهی برای دور زدن این آزمایش‌ها پیدا می‌کنند. در این مطلب حقایقی درباره این دارو‌ها می‌خوانید.
استفاده از دوپینگ وقتی در دنیا مورد توجه قرار گرفت که دوچرخه سوار دانمارکی «کنود ارمارک جنسن» به علت سوء مصرف آمفتامین در المپیک ۱۹۶۰ رم درگذشت.
دارو‌هایی که ورزشکاران مصرف می‌کنند معمولا در دو دسته قرار می‌گیرد: آنابولیک‌ها و محرک‌ها. بسیاری از ورزشکاران ترکیب این دو یا سایر دارو‌ها را مصرف می‌کنند.
ورزشکاران اغلب از دیورتیک (ادرارآور) استفاده می‌کنند، دارویی که باعث می‌شود کلیه‌ها بیشتر کار کنند و مواد دوپینگ را در جریان خون پنهان می‌کند.
اگر جواب آزمایش دوپینگ یک ورزشکار مثبت باشد، معمولا از همه چیز محروم می‌شود. مثلا وقتی جواب دوپینگ «بن پلاکنت» که دو بار رکورد جهانی پرتاب دیسک را شکست، مثبت درآمد همه رکوردهایش را از دست داد.
ورزشکارانی که از داروهای دوپینگ استفاده می‌کنند معمولا بسیار بیشتر از مقدار توصیه شده مصرف می‌کنند که سلامتشان را جدا به خطر می‌اندازد.
عوارض جانبی دوپینگ برای مردان شامل بزرگ شدن سـ*ـینه، کوچک شدن بیضه‌ها، بزرگ شدن پروستات و ناباروری می‌شود.
عوارض جانبی دوپینگ برای ورزشکاران زن شامل بم شدن صدا، زیاد شدن موی بدن، کچلی و نامنظم شدن پر* یود می‌شود.
سایر خطرات برای همه ورزشکاران شامل بالا رفتن کلسترول، ناهنجاری‌های کبد، مشکلات قلبی، اعتیاد و اختلالات روانی می‌شود.
بررسی ورزشکاران آلمانی نشان داد که ۲۵ درصد از کسانی که استروئید آنابولیک مصرف کردند مبتلا به سرطان شدند.
فقط ورزشکاران حرفهای دوپینگ نمی‌کنند. این یک مشکل رایج بین همه ورزشکاران از جمله دبیرستانی‌ها و دانشجویان است.
علیرغم تلاش‌های سازمان جهانی مبارزه با دوپینگ در ورزش حرفهای، مصرف دوپینگ در سال‌های اخیر افزایش یافته است.
هرچند دوپینگ از دهه ۱۹۶۰ مورد توجه قرار گرفت، اما ریشه در ورزش‌های باستانی دارد. یونانیان باستان قلب و بیضه حیوانات، قارچ‌ها و نوشیدنی‌های توهم زا می‌خوردند تا آن‌ها را به اوج برساند.
اگر ورزشکار المپیک دوپینگ کند، همه مدال هایش از او گرفته شده و به ورزشکاری که مقام بعد از او را کسب کرده، داده می‌شود. از سال ۱۹۶۸، ۲۵ ورزشکار مدال طلا، ۴۱ ورزشکار مدال نقره و ۵۶ ورزشکار مدال برنزخود را به علت دوپینگ واگذار کردند.
در همه ورزش‌های المپیک، روسیه و ترکیه با اختلاف زیاد، بیشترین آمار دوپینگ را دارند. به عنوان مثال ۲۲۵ ورزشکار روس در سال ۲۰۱۳ از داروهای غیرمجاز استفاده کرده بودند.
رسوایی «لانس آرمسترانگ» در سال ۲۰۱۲ جهان را مبهوت کرد. او توانسته بود ۱۲ سال دوپینگ خود را در آزمایش‌ها مخفی نگه دارد. مدال‌ها و تمام عناوین او در سال ۲۰۱۳ پس گرفته شد.
برخی ورزشکاران برای کسب مدال طلا داروهای دوپینگ را خالکوبی می‌کنند. سرنگ‌های آلوده به دارو وارد بدن می‌شوند و دوز کمی دارند که قابل تشخیص نیست. محققان آلمانی این روش را ۱۶ برابر موثرتر از تزریق وریدی می‌دانند.
داروهای دوپینگ و نیروزا مشکل بزرگی در ورزش هستند. ورزشکاران با وجود رقابت شدید و فشار همه جانبه از سوی مربیان، والدین و طرفداران، به دارو‌هایی رو می‌آورند که عملکردشان را در مسابقات بهبود بخشد. دولت و سازمان‌های ورزشی راه طولانی برای پیشگیری از دوپینگ پیش رو دارند. با این حال، باوجود قوانین ضد دوپینگ، آزمایش‌های تصادفی و پیامد‌های بدی که این دارو‌ها برای ورزشکاران دارند، برخی ورزشکاران هنوز خودشان را خطر می‌اندازند تا مدال طلا به دست آورند. به نظر نمی‌رسد این مشکل راه حلی داشته باشد. هرچه آزمایش‌ها دقیق‌تر و سختگیرانه‌تر می‌شود بازهم ورزشکاران راهی برای دور زدن این آزمایش‌ها پیدا می‌کنند. در این مطلب حقایقی درباره این دارو‌ها می‌خوانید.
استفاده از دوپینگ وقتی در دنیا مورد توجه قرار گرفت که دوچرخه سوار دانمارکی «کنود ارمارک جنسن» به علت سوء مصرف آمفتامین در المپیک ۱۹۶۰ رم درگذشت.
دارو‌هایی که ورزشکاران مصرف می‌کنند معمولا در دو دسته قرار می‌گیرد: آنابولیک‌ها و محرک‌ها. بسیاری از ورزشکاران ترکیب این دو یا سایر دارو‌ها را مصرف می‌کنند.
ورزشکاران اغلب از دیورتیک (ادرارآور) استفاده می‌کنند، دارویی که باعث می‌شود کلیه‌ها بیشتر کار کنند و مواد دوپینگ را در جریان خون پنهان می‌کند.
اگر جواب آزمایش دوپینگ یک ورزشکار مثبت باشد، معمولا از همه چیز محروم می‌شود. مثلا وقتی جواب دوپینگ «بن پلاکنت» که دو بار رکورد جهانی پرتاب دیسک را شکست، مثبت درآمد همه رکوردهایش را از دست داد.
ورزشکارانی که از داروهای دوپینگ استفاده می‌کنند معمولا بسیار بیشتر از مقدار توصیه شده مصرف می‌کنند که سلامتشان را جدا به خطر می‌اندازد.
عوارض جانبی دوپینگ برای مردان شامل بزرگ شدن سـ*ـینه، کوچک شدن بیضه‌ها، بزرگ شدن پروستات و ناباروری می‌شود.
عوارض جانبی دوپینگ برای ورزشکاران زن شامل بم شدن صدا، زیاد شدن موی بدن، کچلی و نامنظم شدن پر* یود می‌شود.
سایر خطرات برای همه ورزشکاران شامل بالا رفتن کلسترول، ناهنجاری‌های کبد، مشکلات قلبی، اعتیاد و اختلالات روانی می‌شود.
بررسی ورزشکاران آلمانی نشان داد که ۲۵ درصد از کسانی که استروئید آنابولیک مصرف کردند مبتلا به سرطان شدند.
فقط ورزشکاران حرفهای دوپینگ نمی‌کنند. این یک مشکل رایج بین همه ورزشکاران از جمله دبیرستانی‌ها و دانشجویان است.
علیرغم تلاش‌های سازمان جهانی مبارزه با دوپینگ در ورزش حرفهای، مصرف دوپینگ در سال‌های اخیر افزایش یافته است.
هرچند دوپینگ از دهه ۱۹۶۰ مورد توجه قرار گرفت، اما ریشه در ورزش‌های باستانی دارد. یونانیان باستان قلب و بیضه حیوانات، قارچ‌ها و نوشیدنی‌های توهم زا می‌خوردند تا آن‌ها را به اوج برساند.
اگر ورزشکار المپیک دوپینگ کند، همه مدال هایش از او گرفته شده و به ورزشکاری که مقام بعد از او را کسب کرده، داده می‌شود. از سال ۱۹۶۸، ۲۵ ورزشکار مدال طلا، ۴۱ ورزشکار مدال نقره و ۵۶ ورزشکار مدال برنزخود را به علت دوپینگ واگذار کردند.
در همه ورزش‌های المپیک، روسیه و ترکیه با اختلاف زیاد، بیشترین آمار دوپینگ را دارند. به عنوان مثال ۲۲۵ ورزشکار روس در سال ۲۰۱۳ از داروهای غیرمجاز استفاده کرده بودند.
رسوایی «لانس آرمسترانگ» در سال ۲۰۱۲ جهان را مبهوت کرد. او توانسته بود ۱۲ سال دوپینگ خود را در آزمایش‌ها مخفی نگه دارد. مدال‌ها و تمام عناوین او در سال ۲۰۱۳ پس گرفته شد.
برخی ورزشکاران برای کسب مدال طلا داروهای دوپینگ را خالکوبی می‌کنند. سرنگ‌های آلوده به دارو وارد بدن می‌شوند و دوز کمی دارند که قابل تشخیص نیست. محققان آلمانی این روش را ۱۶ برابر موثرتر از تزریق وریدی می‌دانند.
