دروغ کودک قبل از سن مدرسه رویاپردازی است

[ஜ ℱαт℮мℯ ஜ]

وقتی کودک در سن قبل از مدرسه قرار دارد، دروغ را یک صفت بد تصور نمی‌کند. دروغ‌های آنها می‌تواند رویا پردازی و فانتزی باشد. بنابراین در این زمان نباید با گفتن کلماتی مثل دروغ‌گو دشمن خداست یا قسم بخور که راست می‌گیرویا‌های فعال کودک را خاموش کرد. وقتی کودک به ما می‌گوید می‌تواند بدود و از یک ماشین جلو بزند، فقط باید به حرف‌های او گوش کرد و در نهایت گفت انسانها نمی‌توانند با یک ماشین مسابقه بدهند. در عین حال باید طوری کلمات را ادا کنیم تا به اصطلاح تو ذوق کودک هم نزنیم. وقتی کم کم بزرگتر می‌شوند دروغ معنی و شکل دیگری پیدا می‌کند. بخشی از آن مربوط به وقتی است که کودک از کرده خود احساس ترس می‌کند یعنی می‌داند که اگر حقیقت را بگوید با واکنش شدید از سوی والدین روبرو خواهد شد. گاهی اوقات هم والدین خودشان کودک را وادار به دروغ گفتن می‌کنند مثلا کودک لیوان شیر را شکسته و مادر هم می‌داند کار اوست ولی با عصبانیت از او می‌پرسد چه کسی لیوان را شکسته و کودک مجبور است دروغ بگوید. وقتی جواب سوال را می‌دانیم نباید بپرسیم. به تدریج و با بزرگتر شدن کودک ممکن است الگوهایی از دروغ‌گویی را در خانواده پیدا کند وقتی در خانه هستیم و کسی در می‌زند به او می‌گوییم برو بگو من خانه نیستم. با این کار دروغ گویی را به او آموزش داده‌ایم. گاهی هم کودک حس می‌کند با دروغ گفتن امتیازی را بدست می‌آورد. به او می‌گوییم اگر نمره خوب بگیری فلان جایزه را به تو می‌دهیم و اگر نمره خوب نگیرد به خاطر بدست آورن جایزه دروغ خواهد گفت. در این مورد نیز ما او را وادار به دروغ‌گویی کرده‌ایم. مهمترین کاری که در قبال دروغ‌گویی کودک انجام می‌دهیم این است که برچسب دروغ‌گویی به کودک نزنیم و از او هم نخواهیم که برای صحت حرف‌هایش قسم بخورد. کودک را نترسانیم و تنبیه نکنیم و خودمان هم الگوی خوبی برای او باشیم و از دروغ گفتن پرهیز کنیم.

منبع:سلامتیسم

 

[*NAZI*]

عالی بود