dinaz
کاربر نگاه دانلود
رودخانه ای که با آب جوش آن می توان چایی دم کرد
آب یک رودخانه در جنگل های آمازون به قدری داغ است که می توان با آن چایی دم کرد.
در جنگل های بارانی آمازون در مایانتویاکو (Mayantuyacu) در پرو رودخانه ای جریان دارد که از شدت حرارت به نقطه ی جوش رسیده است. اهالی محلی به آن Shanay-timpishka می گویند که ترجمه ای آزاد از آن “جوشیده از گرمای خورشید” می باشد. آنها معتقدند که این رودخانه توسط مار غول آسایی به نام Yacumama(مادر آب ها) به وجود آمده که با تخت سنگ بزرگی به شکل مار در ابتدای رودخانه مجسم شده است.
این رودخانه 25 متر عرض، 6 متر عمق و فقط 6.4 کیلومتر طول دارد. دمای آب بین 50 تا 90 درجه ی سانتیگراد است، البته در بعضی نفاط دمای آب به 100 درجه نیز می رسد که میتواند در چند ثانیه سوختگی درجه سوم ایجاد کند. بسیاری از حیوانات بدشانس در این رودخانه افتاده و کشته شده اند. در آمازون چشمه های آب گرم وجود دارد اما هیچ کدام به بزرگی Shanay-timpishka نیست.
هر سال تعدادی توریست به مایانتویاکو می آیند تا درمان سنتی مردم آشانینکا (Asháninka) را تجربه کنند. اما به غیر از چند ارجاع مبهم در مجله های نفتی در دهه ی 30 میلادی، مدارکی علمی برای این رودخانه وجود ندارد. این شگفتی طبیعی به نحوی توانسته هفتاد و پنج سال از توجه گسترده به خود فرار کند. برای بیشتر اهالی پرو این رودخانه یک افسانه است. زمین شناسان هیچ توضیحی برای آن ندارند، آنها معتقدند که گرم کردن حتی قسمت کوچکی از این رودخانه احتیاج به مقدار بسیار زیادی حرارت زمین گرمایی دارد و زمین اینجا 650 کیلومتر از نزدیکترین آتشفشان فعال فاصله دارد.
آندرز روزو (Andrés Ruzo) متخصص انرژی زمین گرمایی در دانشگاه Southern Methodist هیچ دلیلی بر باور کردن وجود این رودخانه نداشت اما داستان های پیرامون آن روزو را کنجکاو کرد. او اولین بار در سن دوازده سالگی از پدربزرگش راجع به این رودخانه شنید. طبق این داستان اولین بار اسپانیایی ها درحالی که در جنگل های آمازون به دنبال طلا بودند، این رودخانه را کشف کردند. آنهایی که از این سفر برگشتند درباره ی سرزمین خطرناکی حرف زدند که از آب های سمی، مارهای آدم خوار، گرسنگی، مریضی و رودخانه ای که از زیر می جوشد، پر شده بود.
روزو هم اکنون کتابی راجع به این پدیده نوشته که “رودخانه ی جوشان: ماجراجویی و کشف در آمازون” نام دارد. او همچنین هدایت گر دو مطالعه ی “بررسی دقیق رودخانه از نظر زمین گرمایی” و “بازرسی موجودات غوطه ور در آب این رودخانه” با همکاری بوم شناسان است. او امیدوار است که کتابش توجه عمومی را به این شگفتی طبیعت و تهدیدی که از جانب چوب برهای غیر مجاز وجود دارد، جلب کند.
روزو می گوید:” در اواسط دوره ی دکترایم متوجه شدم که این رودخانه یک پدیده ی طبیعی است و اگر ما کاری نکنیم به زودی از بین خواهد رفت.”
آب یک رودخانه در جنگل های آمازون به قدری داغ است که می توان با آن چایی دم کرد.
در جنگل های بارانی آمازون در مایانتویاکو (Mayantuyacu) در پرو رودخانه ای جریان دارد که از شدت حرارت به نقطه ی جوش رسیده است. اهالی محلی به آن Shanay-timpishka می گویند که ترجمه ای آزاد از آن “جوشیده از گرمای خورشید” می باشد. آنها معتقدند که این رودخانه توسط مار غول آسایی به نام Yacumama(مادر آب ها) به وجود آمده که با تخت سنگ بزرگی به شکل مار در ابتدای رودخانه مجسم شده است.
این رودخانه 25 متر عرض، 6 متر عمق و فقط 6.4 کیلومتر طول دارد. دمای آب بین 50 تا 90 درجه ی سانتیگراد است، البته در بعضی نفاط دمای آب به 100 درجه نیز می رسد که میتواند در چند ثانیه سوختگی درجه سوم ایجاد کند. بسیاری از حیوانات بدشانس در این رودخانه افتاده و کشته شده اند. در آمازون چشمه های آب گرم وجود دارد اما هیچ کدام به بزرگی Shanay-timpishka نیست.
هر سال تعدادی توریست به مایانتویاکو می آیند تا درمان سنتی مردم آشانینکا (Asháninka) را تجربه کنند. اما به غیر از چند ارجاع مبهم در مجله های نفتی در دهه ی 30 میلادی، مدارکی علمی برای این رودخانه وجود ندارد. این شگفتی طبیعی به نحوی توانسته هفتاد و پنج سال از توجه گسترده به خود فرار کند. برای بیشتر اهالی پرو این رودخانه یک افسانه است. زمین شناسان هیچ توضیحی برای آن ندارند، آنها معتقدند که گرم کردن حتی قسمت کوچکی از این رودخانه احتیاج به مقدار بسیار زیادی حرارت زمین گرمایی دارد و زمین اینجا 650 کیلومتر از نزدیکترین آتشفشان فعال فاصله دارد.
آندرز روزو (Andrés Ruzo) متخصص انرژی زمین گرمایی در دانشگاه Southern Methodist هیچ دلیلی بر باور کردن وجود این رودخانه نداشت اما داستان های پیرامون آن روزو را کنجکاو کرد. او اولین بار در سن دوازده سالگی از پدربزرگش راجع به این رودخانه شنید. طبق این داستان اولین بار اسپانیایی ها درحالی که در جنگل های آمازون به دنبال طلا بودند، این رودخانه را کشف کردند. آنهایی که از این سفر برگشتند درباره ی سرزمین خطرناکی حرف زدند که از آب های سمی، مارهای آدم خوار، گرسنگی، مریضی و رودخانه ای که از زیر می جوشد، پر شده بود.
روزو هم اکنون کتابی راجع به این پدیده نوشته که “رودخانه ی جوشان: ماجراجویی و کشف در آمازون” نام دارد. او همچنین هدایت گر دو مطالعه ی “بررسی دقیق رودخانه از نظر زمین گرمایی” و “بازرسی موجودات غوطه ور در آب این رودخانه” با همکاری بوم شناسان است. او امیدوار است که کتابش توجه عمومی را به این شگفتی طبیعت و تهدیدی که از جانب چوب برهای غیر مجاز وجود دارد، جلب کند.
روزو می گوید:” در اواسط دوره ی دکترایم متوجه شدم که این رودخانه یک پدیده ی طبیعی است و اگر ما کاری نکنیم به زودی از بین خواهد رفت.”
