فرشته رحمانی
کاربر نگاه دانلود
- عضویت
- 2015/09/17
- ارسالی ها
- 812
- امتیاز واکنش
- 6,489
- امتیاز
- 571
- سن
- 28
اصطلاحات «جناح چپ» و «جناح راست» در اصل به ترتیبات نشستن سیاستمداران در طول انقلاب فرانسه اطلاق می شد. این تقسیم بندی از تابستان سال 1789 یعنی زمانی شروع شد که اعضای مجلس ملی فرانسه با هم دیدار کردند تا نوشتن پیش نویس قانون اساسی را شروع کنند.
نمایندگان به شدت بر سر این موضوع که لویی شانزدهم (پادشاه وقت فرانسه) چقدر باید قدرت داشته باشد دچار اختلاف نظر شده بودند و وقتی بحث ها شدت گرفت، دو دسته اصلی هر یک قلمرویی را در سالن مجلس در اختیار گرفتند. به این ترتیب که انقلابیون ضد سلطنت در سمت چپ رئیس می نشستند در حالی که طبقه اشراف محافظه کارتر که حامی سلطنت بودند در سمت راست رییس جمع می شدند.
یک بارون دست راستی می نویسد: «من سعی کردم در بخش های متفاوت سالن بنشینم و نقاط مشخص شده را قبول نکنم اما مجبور می شدم یا نشستن در سمت چپ یا سمت دیگر را به طور کامل کنار بگذارم و یا محکوم باشم به این که همیشه تنهایی رأی دهم و در نتیجه مورد ریشخند و استهزا قرار بگیرم.»
این تقسیم بندی ها در طول دهه 1790 میلادی هم ادامه یافت به این شکل که روزنامه ها به «چپ» مترقی و «راست» سنت گرای مجلس اشاره می کردند. این فرق گذاری برای چند سال در زمان سلطنت کنار گذاشته شد اما با بازگشت خاندان سلطنتی بوربون و آغاز سلطنت مشروطه در سال 1814، نمایندگان لیبرال و محافظه کار یک بار دیگر پست های مربوط به خود را در سمت چپ و راست تالار قانونگذاری بازپس گرفتند. (امروزه نیز در جهان اصطلاحات جناح چپ و جناح راست به ترتیب به عنوان نمادهای لیبرال بودن و محافظه کاری به کار می رود. در ایران اصطلاحات جناح چپ و جناح راست تا حدودی با مفاهیم جهانی آنها متفاوت است و در توصیف دو طیف سیـاس*ـی اصلی مخالف هم به کار می رود. مترجم)
در اواسط قرن 19، «چپ» و «راست» به عنوان نمادهای ایدئولوژی های متضاد سیـاس*ـی، دیگر وارد زبان بومی فرانسه شده بود. حتی احزاب سیـاس*ـی شروع به هویت دادن و شناسایی خود به عنوان «چپ مرکز»، «راست مرکز»، «چپ افراطی» و «راست افراطی» کردند.
استفاده از برچسب های «چپ» و «راست» در طول دهه 1800 میلادی به سایر نقاط جهان نیز تسری پیدا کرد اما این اصطلاحات تا اوایل قرن بیستم در کشورهای انگلیسی زبان متداول نبوده است. این اصطلاحات در حال حاضر برای توصیف طیف های سیـاس*ـی مخالف به کار می رود و هنوز هم ترتیبات نشستن بسیاری از نهادهای قانونگذاری بر این اساس است. برای مثال در کنگره ایالات متحده، دموکرات ها و جمهوریخواهان به طور سنتی در طرف مقابل یکدیگر می نشینند.
نمایندگان به شدت بر سر این موضوع که لویی شانزدهم (پادشاه وقت فرانسه) چقدر باید قدرت داشته باشد دچار اختلاف نظر شده بودند و وقتی بحث ها شدت گرفت، دو دسته اصلی هر یک قلمرویی را در سالن مجلس در اختیار گرفتند. به این ترتیب که انقلابیون ضد سلطنت در سمت چپ رئیس می نشستند در حالی که طبقه اشراف محافظه کارتر که حامی سلطنت بودند در سمت راست رییس جمع می شدند.
یک بارون دست راستی می نویسد: «من سعی کردم در بخش های متفاوت سالن بنشینم و نقاط مشخص شده را قبول نکنم اما مجبور می شدم یا نشستن در سمت چپ یا سمت دیگر را به طور کامل کنار بگذارم و یا محکوم باشم به این که همیشه تنهایی رأی دهم و در نتیجه مورد ریشخند و استهزا قرار بگیرم.»
این تقسیم بندی ها در طول دهه 1790 میلادی هم ادامه یافت به این شکل که روزنامه ها به «چپ» مترقی و «راست» سنت گرای مجلس اشاره می کردند. این فرق گذاری برای چند سال در زمان سلطنت کنار گذاشته شد اما با بازگشت خاندان سلطنتی بوربون و آغاز سلطنت مشروطه در سال 1814، نمایندگان لیبرال و محافظه کار یک بار دیگر پست های مربوط به خود را در سمت چپ و راست تالار قانونگذاری بازپس گرفتند. (امروزه نیز در جهان اصطلاحات جناح چپ و جناح راست به ترتیب به عنوان نمادهای لیبرال بودن و محافظه کاری به کار می رود. در ایران اصطلاحات جناح چپ و جناح راست تا حدودی با مفاهیم جهانی آنها متفاوت است و در توصیف دو طیف سیـاس*ـی اصلی مخالف هم به کار می رود. مترجم)
در اواسط قرن 19، «چپ» و «راست» به عنوان نمادهای ایدئولوژی های متضاد سیـاس*ـی، دیگر وارد زبان بومی فرانسه شده بود. حتی احزاب سیـاس*ـی شروع به هویت دادن و شناسایی خود به عنوان «چپ مرکز»، «راست مرکز»، «چپ افراطی» و «راست افراطی» کردند.
استفاده از برچسب های «چپ» و «راست» در طول دهه 1800 میلادی به سایر نقاط جهان نیز تسری پیدا کرد اما این اصطلاحات تا اوایل قرن بیستم در کشورهای انگلیسی زبان متداول نبوده است. این اصطلاحات در حال حاضر برای توصیف طیف های سیـاس*ـی مخالف به کار می رود و هنوز هم ترتیبات نشستن بسیاری از نهادهای قانونگذاری بر این اساس است. برای مثال در کنگره ایالات متحده، دموکرات ها و جمهوریخواهان به طور سنتی در طرف مقابل یکدیگر می نشینند.
