amIRali
کاربر نگاه دانلود
دید کلی
مشکل مربوط به راکتورهای شکافتی آن است که پس از انرژی آنها برق تولید میشود. مقدار زیادی انرژی به صورت زبالههای رادیواکتیو باقی میماند. در استفاده مجددا از عناصر سوختی ، مقداری زیاد و خطرناک از انواع عناصر رادیواکتیو باقی میماند. وجود زبالههای واجد تابش بسیار ، یکی از خطرات همیشگی برای زندگی بشر امروزی به شمار میآید. میتوان در ظرف فولادی ضدزنگ این زبالهها را به مایع تبدیل کرد. اما چون اتمهای انرژیدار آنها گرما ایجاد میکنند. از این رو یک سیستم خنک کننده دائمی ضرورت پیدا میکند. گازهایی نیز تولید میشوند که در صورت نشت خطرناک هستند.
روشهای دفع زبالههای هستهای
میتوان زبالهها را در تابوتهایی در اعماق اقیانوسها دفن کرد. اما این خطر وجود دارد که بر اثر فعالیتهای شدید دریایی از آنجا فرار کرده یا شکسته شوند.
میتوان زبالههای هستهای را توسط موشک در درون فضا پخش کرد. اما این عمل هم با اعتراضاتی مواجه شد، و نیز شبهههایی وجود دارد که در صورت شکست پرتاب موشکها ، امکان آلودگی کره زمین وجود دارد.
استفاده از نشت هیدرولیکی روش دیگر میباشد. یعنی حفرههایی در سنگها ایجاد کرد. و با استفاده از فشار هیدرولیکی سنگ رسی را به صورت افقی قطع میکنند. سپس زبالههای رادیواکتیو مانند لایهای در داخل ساندویچی در داخل مایع سیمانی پخش میشوند.
یکی دیگر از پیشنهادهای محتمل ، استفاده از معدن نمک است. دفع نهایی به هر طریق که صورت گیرد. روش آماده سازی برتر زبالهها این است که آنها را در سرامیکهایی که عناصر رادیواکتیو از آنها قابل نشت هستند، به صورت متبلور در آورند.
مقایسه زبالههای هستهای با مواد انفجار بزرگ
نکته جالب در این است که بشر با زبالههای هستهای حاصل از شکافت هستهای ، به گونهای برخورد میکند که با فرآوردهای حاصل از مهبانگ رفتار شد. در حدود 4.5 میلیارد سال قبل ، در یک بازوی مارپیچ نزدیک به لبه کهکشان راه شیری ، تشکیل منظومه شمسی ما آغاز شد. ستاره مورد نظر خورشید ، تشکیل گردید و در اطراف آن گلوله برفیهای مواد شکل گرفته ، با یکدیگر برخورد نمودند و در هم تلفیق شدند، تا اینکه برخی از آنها سیاره زمین را درست کردند. تعدادی از آن مواد زباله هستهای رادیواکتیو مهبانگ بود که در سنگهای ستاره ما قرار داده شد. انسان معدن قابل شکافت را از آن سنگها استخراج کرده و مورد استفاده قرار داد. در حال حاضر انسان نمیداند چگونه آنها را به زمین باز گرداند.
مشکل مربوط به راکتورهای شکافتی آن است که پس از انرژی آنها برق تولید میشود. مقدار زیادی انرژی به صورت زبالههای رادیواکتیو باقی میماند. در استفاده مجددا از عناصر سوختی ، مقداری زیاد و خطرناک از انواع عناصر رادیواکتیو باقی میماند. وجود زبالههای واجد تابش بسیار ، یکی از خطرات همیشگی برای زندگی بشر امروزی به شمار میآید. میتوان در ظرف فولادی ضدزنگ این زبالهها را به مایع تبدیل کرد. اما چون اتمهای انرژیدار آنها گرما ایجاد میکنند. از این رو یک سیستم خنک کننده دائمی ضرورت پیدا میکند. گازهایی نیز تولید میشوند که در صورت نشت خطرناک هستند.
روشهای دفع زبالههای هستهای
میتوان زبالهها را در تابوتهایی در اعماق اقیانوسها دفن کرد. اما این خطر وجود دارد که بر اثر فعالیتهای شدید دریایی از آنجا فرار کرده یا شکسته شوند.
میتوان زبالههای هستهای را توسط موشک در درون فضا پخش کرد. اما این عمل هم با اعتراضاتی مواجه شد، و نیز شبهههایی وجود دارد که در صورت شکست پرتاب موشکها ، امکان آلودگی کره زمین وجود دارد.
استفاده از نشت هیدرولیکی روش دیگر میباشد. یعنی حفرههایی در سنگها ایجاد کرد. و با استفاده از فشار هیدرولیکی سنگ رسی را به صورت افقی قطع میکنند. سپس زبالههای رادیواکتیو مانند لایهای در داخل ساندویچی در داخل مایع سیمانی پخش میشوند.
یکی دیگر از پیشنهادهای محتمل ، استفاده از معدن نمک است. دفع نهایی به هر طریق که صورت گیرد. روش آماده سازی برتر زبالهها این است که آنها را در سرامیکهایی که عناصر رادیواکتیو از آنها قابل نشت هستند، به صورت متبلور در آورند.
مقایسه زبالههای هستهای با مواد انفجار بزرگ
نکته جالب در این است که بشر با زبالههای هستهای حاصل از شکافت هستهای ، به گونهای برخورد میکند که با فرآوردهای حاصل از مهبانگ رفتار شد. در حدود 4.5 میلیارد سال قبل ، در یک بازوی مارپیچ نزدیک به لبه کهکشان راه شیری ، تشکیل منظومه شمسی ما آغاز شد. ستاره مورد نظر خورشید ، تشکیل گردید و در اطراف آن گلوله برفیهای مواد شکل گرفته ، با یکدیگر برخورد نمودند و در هم تلفیق شدند، تا اینکه برخی از آنها سیاره زمین را درست کردند. تعدادی از آن مواد زباله هستهای رادیواکتیو مهبانگ بود که در سنگهای ستاره ما قرار داده شد. انسان معدن قابل شکافت را از آن سنگها استخراج کرده و مورد استفاده قرار داد. در حال حاضر انسان نمیداند چگونه آنها را به زمین باز گرداند.
