Behtina
کاربر نگاه دانلود
- عضویت
- 2015/11/08
- ارسالی ها
- 22,523
- امتیاز واکنش
- 65,135
- امتیاز
- 1,290
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]اسکات فیتزجرالد در مقاله ای با عنوان "پژواک دوران جاز" نوشت: "دوران معجزه، دوران هنر و دوران افراط بود."[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
او در آثار داستانی‌اش با زبانی وسوسه گر سالهای سرخوشی دهه بیست میلادی، بی خیالی، زرق و برق، تجمل و انحطاط آنرا به خوبی شکار کرده است.
عکس ها و طراحی های آن دوران به خوبی فضای خوش گذرانی بی پروا و وسوسه برانگیز آن سالها را نشان می دهند. در بسیاری از این تصاویر دختران رقصنده با چهره های خندان و در گروههای پرشمار، با لباس های نیمه برهنه، آرایش موی پر تجمل و پوشیده در پر و پولک در برابر دوربین ظاهر شده اند.
دنیس نوثدرافت، برگزارکننده نمایشگاهی که با عنوان "دروان جاز: مد و عکس های دهه بیست" در موزه مد و پارچه شهر لندن برپا شده می گوید: "در آن دوران حالت مداومی از ریتم، زنانگی و زرق و برق موج می زند. احساسی از تصادم جامعه با دوران مدرن که سرشار از تحرک، سرعت و رمانتیسیم است."
چرا دهه بیست میلادی چنین بی پروا بود؟ و چه باعث می شود که دوران جاز تا این حد منحصر به فرد و تاثیر گذار باشد؟
سرعت تغییرات در دهه بیست میلادی سرگیجه آور بود. افزایش ثروت و رفاه در یک سو و کشمکش های اجتماعی در سوی دیگر با فضای جوانگرایی و خوشنودی پس از جنگ و افزایش نقش زنان ترکیب شده و در نتیجه دهه بیست میلادی را به دهه شکستن مرزها و تغییر گفتمان ها بدل کرد.
نوثدرافت می گوید: "نسل قبلی در جنگ قتل عام شده بود و منش به جهنم حکمفرما بود." و درست مثل ژانر موسیقی که این دهه عنوان خود را از آن عاریه گرفته، دوران جاز مملو از بداهه، ناگهان ها و خودبخودی ها و رفتن تا مرز افراط بود. "جاز نوای دهه بیست بود و ریتم و ضرب های این موسیقی جنبه های بصری آن سالها را در خود غرق کرده بود."
نوثدرافت می گوید "دهه بیست، سالهایی است که مدهای مدرن لباس زنانه شروع شد." کرست و لباس های تنگ و پر زحمت دوران ویکتوریا، پیراهن های بلند که پوشیدنشان دردسر داشت، آرایش های موی پیچیده و کلاه‌‍های آن دوران منسوخ شدند و به جای آنها پیراهن های کوتاه تری که از کمر به پایین گشاد بود و چین می‌خورد و آرایش موی ساده تر از راه رسید.
کوکو شانل حتی تا آنجا پیش رفت که شلوار به پا کرد. مدهایی که ابتدا در میان اقشار مدرن و مرفه و به عنوان عصیان جوانگرایانه شروع شده بود به مرور به اقشار دیگر جامعه سرایت کرد. مد و توجه به آن فراگیر شد و مدل موی کوتاه و گرد در میان همه زنان عمومیت پیدا کرد و به زنان احساس آزادی و اعتماد به نفس داد. با عمومی شدن سینما این مدهای جدید بسیار سریع تر از گذشته به عموم مردم منتقل می شد.
احساس تازه ای از سرعت و تحرک در فرهنگ آن سالها نفوذ کرده بود. دورانی بود که اتومیبل عمومی می شد و بازی تنیس سریعتر می شد. به گفته نوثدرافت "سالهای گسترش ورزش های میدانی بود." در نمایشگاهی که او ترتیب داده بخش ویژه ای به لباس های ورزشی آن دوران اختصاص یافته است.
ورزش تنیس زنان قبلا یک سرگرمی ساده و آرام بود و زنان با پیراهن های بلند و کت های کلفت و سنگین از یک سو به سوی دیگر زمین چمن می خرامیدند. اما در دهه بیست میلادی اولین ستاره تنیس زنان، سوزان لنگلن فرانسوی با روش بازی سریع و قدرتمندانه اش تنیس زنان را متحول کرد. (هر چند برخی از مفسران این روش را برای زنان نامناسب می دانستند.)
فارغ از اینکه وضعیت هوا چطور بود او همیشه با کت پوست به ورزشگاه می آمد و لباسی که هنگام مسابقه می پوشید مثل لباسی مدرنی تا پایین زانو، نازک و چسبان و از جنس ابریشم و به رنگ نارنجی و یا قرمز بود.
او در عین حال عادت داشت در کنار زمین مسابقه سیگار بکشد و یا کنیاک بنوشد. می گفت برای آرام کردن اعصابش این کار را می کند. او با ضربات سنگین خود تماشاچیان را حیرت زده می کرد و به مرور لقب "الهه" گرفت.
درآن سالها برای اولین بار الهام گرفتن ازلباسهای مردانه به مد لباس زنان راه یافت. نوثدرافت می گوید:"پوشیدن کت و شلوار و لباسهای ضیافتی مردانه مد شده بود. کوکو شانل علاوه بر کت و شلوار دوست پسرش گاهی اوقات ژاکت بافتنی و کت پشمی او را نیز می پوشید. برای اولین بار روابط همجنسگرایانه بین زنان، حداقل در محافل فرهنگی و اقشار مدرن ساکن پاریس، لندن و نیویورک مد شد."
از جمله لزبین های هنرمند و برجسته آن سالها می توان به رومن بروکس، نقاش و زوجش ناتالی بارنی، نویسنده و همینطور ردکلیف هال شاعر و نویسنده اثری به نام "چاه تنهایی" اشاره کرد.
زنانی نظیر آنها در شکل دادن به حال و هوای دهه های آینده نقش مهمی داشتند و استیل شیک و دو جنسه لباس پوشیدن آنها تثبیت شد. شیوه لباس پوشیدن دو جنسه و طراحی لباس های زنانه با الهام گرفتن از مد مردانه در دهه های بعدی بطور مرتب هر از چند گاه یک بار ظهور کرده و اکنون حدود یک قرن بعد این عنصر در مد زنانه، بخصوص در تولیدات مارک فرانسوی سلین، دوباره شکوفا شده است.
در نیویورک، دوران جاز سالهای شکوفایی هارلم و موجی از خلاقیت هنرمندان، نوازندگان و نویسندگان سیاه پوست بود. از معروفترین چهره های این موج می توان به لنگستون هیوز، نویسنده و فعال اجتماعی و یکی از پیشگامان شعر جاز اشاره کرد.
در عین حال در اروپا مرزهای تفکیک نژادی به چالش گرفته می شد و موسیقی دانان و نوازندگان سیاهپوست آمریکایی با نواختن جاز محبوبیت فراوانی پیدا کردند. جوزفین بیکر، رقاص با استعداد و اغواگر کاباره به یکی از نمادهای شاخص آن دوران بدل شد.
نوثدرافت می گوید دوران آزادی و شکستن مرزها بود."زنان شاغل و حرفه ای پا به عرصه ظهور گذاشتند و برای اولین بار زنان می توانستند ازدواج نکنند. زنان جوان در طول روز کار می کردند و شبها بدون اینکه لزوما مردی بعنوان مراقب همراه آنها باشد به کافه ها و کلوپ های جاز می رفتند."
این میهمانی ۱۰ سال ادامه داشت و همانطور که فیتزجرالد نوشته است "در اکتبر ۱۹۲۹ به سوی مرگی تماشایی خیز برداشت."
دوران جاز معمولا سالهایی پر زرق و برق ولی تراژیک، زیبا ولی محکوم و دوران نسلی سرگشته و از نظر عاطفی ورشکسته توصیف شده است. ولی دوران جاز از منظر فضا و زیبایی که خلق کرد، و البته عنصر قوی پیشرفت نهفته در آن، احتمالا هنوز هم تاثیر گذارترین و وسوسه برانگیزترین دوره فرهنگی است. تا زمانی که ادامه یافت مملو از خوشی و خوش گذرانی بود.
همانطور که فیتز جرالد سال ۱۹۳۱ در مقاله "پژواک دوران جاز" نوشت: "پس از گذشت دو سال، دوران جاز مثل روزهای قبل از جنگ خیلی دور به نظر می آید. در هر صورت دوره ای عاریه ای بود. اقشار فوقانی که فقط ده درصد جامعه هستند، با بی پروایی و غرق در بی قیدی و خوشگذرانی دختران رقصنده و آوازه خوان می زیستند.
بی بی سی[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]اسکات فیتزجرالد در مقاله ای با عنوان "پژواک دوران جاز" نوشت: "دوران معجزه، دوران هنر و دوران افراط بود."[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]
او در آثار داستانی‌اش با زبانی وسوسه گر سالهای سرخوشی دهه بیست میلادی، بی خیالی، زرق و برق، تجمل و انحطاط آنرا به خوبی شکار کرده است.
عکس ها و طراحی های آن دوران به خوبی فضای خوش گذرانی بی پروا و وسوسه برانگیز آن سالها را نشان می دهند. در بسیاری از این تصاویر دختران رقصنده با چهره های خندان و در گروههای پرشمار، با لباس های نیمه برهنه، آرایش موی پر تجمل و پوشیده در پر و پولک در برابر دوربین ظاهر شده اند.
دنیس نوثدرافت، برگزارکننده نمایشگاهی که با عنوان "دروان جاز: مد و عکس های دهه بیست" در موزه مد و پارچه شهر لندن برپا شده می گوید: "در آن دوران حالت مداومی از ریتم، زنانگی و زرق و برق موج می زند. احساسی از تصادم جامعه با دوران مدرن که سرشار از تحرک، سرعت و رمانتیسیم است."
چرا دهه بیست میلادی چنین بی پروا بود؟ و چه باعث می شود که دوران جاز تا این حد منحصر به فرد و تاثیر گذار باشد؟
سرعت تغییرات در دهه بیست میلادی سرگیجه آور بود. افزایش ثروت و رفاه در یک سو و کشمکش های اجتماعی در سوی دیگر با فضای جوانگرایی و خوشنودی پس از جنگ و افزایش نقش زنان ترکیب شده و در نتیجه دهه بیست میلادی را به دهه شکستن مرزها و تغییر گفتمان ها بدل کرد.
نوثدرافت می گوید: "نسل قبلی در جنگ قتل عام شده بود و منش به جهنم حکمفرما بود." و درست مثل ژانر موسیقی که این دهه عنوان خود را از آن عاریه گرفته، دوران جاز مملو از بداهه، ناگهان ها و خودبخودی ها و رفتن تا مرز افراط بود. "جاز نوای دهه بیست بود و ریتم و ضرب های این موسیقی جنبه های بصری آن سالها را در خود غرق کرده بود."
نوثدرافت می گوید "دهه بیست، سالهایی است که مدهای مدرن لباس زنانه شروع شد." کرست و لباس های تنگ و پر زحمت دوران ویکتوریا، پیراهن های بلند که پوشیدنشان دردسر داشت، آرایش های موی پیچیده و کلاه‌‍های آن دوران منسوخ شدند و به جای آنها پیراهن های کوتاه تری که از کمر به پایین گشاد بود و چین می‌خورد و آرایش موی ساده تر از راه رسید.
کوکو شانل حتی تا آنجا پیش رفت که شلوار به پا کرد. مدهایی که ابتدا در میان اقشار مدرن و مرفه و به عنوان عصیان جوانگرایانه شروع شده بود به مرور به اقشار دیگر جامعه سرایت کرد. مد و توجه به آن فراگیر شد و مدل موی کوتاه و گرد در میان همه زنان عمومیت پیدا کرد و به زنان احساس آزادی و اعتماد به نفس داد. با عمومی شدن سینما این مدهای جدید بسیار سریع تر از گذشته به عموم مردم منتقل می شد.
احساس تازه ای از سرعت و تحرک در فرهنگ آن سالها نفوذ کرده بود. دورانی بود که اتومیبل عمومی می شد و بازی تنیس سریعتر می شد. به گفته نوثدرافت "سالهای گسترش ورزش های میدانی بود." در نمایشگاهی که او ترتیب داده بخش ویژه ای به لباس های ورزشی آن دوران اختصاص یافته است.
ورزش تنیس زنان قبلا یک سرگرمی ساده و آرام بود و زنان با پیراهن های بلند و کت های کلفت و سنگین از یک سو به سوی دیگر زمین چمن می خرامیدند. اما در دهه بیست میلادی اولین ستاره تنیس زنان، سوزان لنگلن فرانسوی با روش بازی سریع و قدرتمندانه اش تنیس زنان را متحول کرد. (هر چند برخی از مفسران این روش را برای زنان نامناسب می دانستند.)
فارغ از اینکه وضعیت هوا چطور بود او همیشه با کت پوست به ورزشگاه می آمد و لباسی که هنگام مسابقه می پوشید مثل لباسی مدرنی تا پایین زانو، نازک و چسبان و از جنس ابریشم و به رنگ نارنجی و یا قرمز بود.
او در عین حال عادت داشت در کنار زمین مسابقه سیگار بکشد و یا کنیاک بنوشد. می گفت برای آرام کردن اعصابش این کار را می کند. او با ضربات سنگین خود تماشاچیان را حیرت زده می کرد و به مرور لقب "الهه" گرفت.
درآن سالها برای اولین بار الهام گرفتن ازلباسهای مردانه به مد لباس زنان راه یافت. نوثدرافت می گوید:"پوشیدن کت و شلوار و لباسهای ضیافتی مردانه مد شده بود. کوکو شانل علاوه بر کت و شلوار دوست پسرش گاهی اوقات ژاکت بافتنی و کت پشمی او را نیز می پوشید. برای اولین بار روابط همجنسگرایانه بین زنان، حداقل در محافل فرهنگی و اقشار مدرن ساکن پاریس، لندن و نیویورک مد شد."
از جمله لزبین های هنرمند و برجسته آن سالها می توان به رومن بروکس، نقاش و زوجش ناتالی بارنی، نویسنده و همینطور ردکلیف هال شاعر و نویسنده اثری به نام "چاه تنهایی" اشاره کرد.
زنانی نظیر آنها در شکل دادن به حال و هوای دهه های آینده نقش مهمی داشتند و استیل شیک و دو جنسه لباس پوشیدن آنها تثبیت شد. شیوه لباس پوشیدن دو جنسه و طراحی لباس های زنانه با الهام گرفتن از مد مردانه در دهه های بعدی بطور مرتب هر از چند گاه یک بار ظهور کرده و اکنون حدود یک قرن بعد این عنصر در مد زنانه، بخصوص در تولیدات مارک فرانسوی سلین، دوباره شکوفا شده است.
در نیویورک، دوران جاز سالهای شکوفایی هارلم و موجی از خلاقیت هنرمندان، نوازندگان و نویسندگان سیاه پوست بود. از معروفترین چهره های این موج می توان به لنگستون هیوز، نویسنده و فعال اجتماعی و یکی از پیشگامان شعر جاز اشاره کرد.
در عین حال در اروپا مرزهای تفکیک نژادی به چالش گرفته می شد و موسیقی دانان و نوازندگان سیاهپوست آمریکایی با نواختن جاز محبوبیت فراوانی پیدا کردند. جوزفین بیکر، رقاص با استعداد و اغواگر کاباره به یکی از نمادهای شاخص آن دوران بدل شد.
نوثدرافت می گوید دوران آزادی و شکستن مرزها بود."زنان شاغل و حرفه ای پا به عرصه ظهور گذاشتند و برای اولین بار زنان می توانستند ازدواج نکنند. زنان جوان در طول روز کار می کردند و شبها بدون اینکه لزوما مردی بعنوان مراقب همراه آنها باشد به کافه ها و کلوپ های جاز می رفتند."
این میهمانی ۱۰ سال ادامه داشت و همانطور که فیتزجرالد نوشته است "در اکتبر ۱۹۲۹ به سوی مرگی تماشایی خیز برداشت."
دوران جاز معمولا سالهایی پر زرق و برق ولی تراژیک، زیبا ولی محکوم و دوران نسلی سرگشته و از نظر عاطفی ورشکسته توصیف شده است. ولی دوران جاز از منظر فضا و زیبایی که خلق کرد، و البته عنصر قوی پیشرفت نهفته در آن، احتمالا هنوز هم تاثیر گذارترین و وسوسه برانگیزترین دوره فرهنگی است. تا زمانی که ادامه یافت مملو از خوشی و خوش گذرانی بود.
همانطور که فیتز جرالد سال ۱۹۳۱ در مقاله "پژواک دوران جاز" نوشت: "پس از گذشت دو سال، دوران جاز مثل روزهای قبل از جنگ خیلی دور به نظر می آید. در هر صورت دوره ای عاریه ای بود. اقشار فوقانی که فقط ده درصد جامعه هستند، با بی پروایی و غرق در بی قیدی و خوشگذرانی دختران رقصنده و آوازه خوان می زیستند.
بی بی سی[/BCOLOR]
