جورواجور عکس های از تلسکوپ فضای هابل

[honey maryam]

تلسکوپ فضایی هابل - به اختصار HST - تلسکوپی است که در سال ۱۹۹۰ توسط شاتل دیسکاوری در مدار گردش قرار گرفت. نام این تلسکوپ از نام فضانوردی به نام ادوین هابل گرفته شد. اگر چه هابل اولین تلسکوپ فضایی نبود ولی یکی از بزرگترین و پرکاربرد ترینها به شمار میآید.
در این مطلب دو قسمتی، تصاویری حیرتآور از کهکشان و دنیای بسیار زیبایِ آسمانها را تماشا میکنید که این تلسکوپ فضایی ثبت کرده است.
ستونی از گازهای کهکشانی در سحابی عقاب (M16 Eagle Nebula)

کلوزآپی بسیار زیبا از تجمع ابر و بادهای کهکشانی که سحابی شکارچی (LL Orionis) را تشکیل دادهاند. سحابی شکارچی که به نام سحابی جبار هم معروف است تنها سحابی آسمان است که با چشم غیرمسلح هم دیده میشود. مکان این سحابی در جنوب کمربند شکارچی است. نام انگلیسی آن نیز Orion Nebula است.

مجموعهای از اجرام آسمانی طوفانی که با نام سحابی شاهتخته شناخته میشود. این سحابی در صورت فلکی شاهتخته قرار دارد. فاصله آن از زمین 7500 سال نوری است و در نیمکره جنوبی آسمان واقع شده است

کهکشان مارپیچ که با نام NGC 1433 شناخته میشود حدود 32 میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. کهکشانهای مارپیچی عموما به صورت یک دیسک چرخان هستند که از چند بازو تشکیل شدهاند و ستارگان در آن قرار دارند. در مرکز آنها نیز یک برآمدگی کره مانند است و محل تجمع ستارگان پیر است.

نور باقیمانده از ستاره خورشید مانندی که در حال مرگ است. این ستاره به نامهای سحابی آنت، Menzel 3 و Mz3 نیز شناخته میشود

نمایی از کهکشان مارپیچ که در قسمت زرد مرکزی آن، ستارههای پیر قرار دارند

اکوی نوری ستاره V838 Mon که حدود 6 سال نوری قطر دارند. وی 838 تکشاخ، ستارهای در صورت فلکی تکشاخ است. در این تصویر که در سال 2002 میلادی توسط هابل ثبت شده است، این ستاره را نشان میدهد که در حال فوران مواد به بیرون است. با گذشت زمان پرتوهای نور درخشان ستاره ابر بسیار بزرگی از گاز و غبار را روشن کرد که پهنایش به یک سال نوری میرسید. گروهی از اخترشناسان حدس میزنند این منظره، صحنهٔ نابودی سامانه ستاره ای ستارهٔ وی۸۳۸ تکشاخ باشد. آنها میگویند گویی ستارهٔ مادر سیاراتش را بلعیده است.

مجموعه ستارهای NGC 2060 در قلب سحابی رتیل قرار دارند. این مجموعه اندازهای برابر با 170 هزار سال نوری از ابرهای ماژلانی دورتر است و در کهکشان راه شیری است.

​

 

[honey maryam]

یکی از بزرگترین تصاویر ساخته شده از عکسهای هابل که میلیونها ستاره را در اطراف 30 Doradus نشان میدهند. 30 Doradus نام دیگر سحابی رتیل است که در کهکشان ابر ماژلانی بزرگ قرار دارد

عکسی از منطقه کوچکی از ستاره M17 که به نام سحابی اومگا نیز شناخته میشود. این سحابی در فاصله 5500 سال نوری از زمین قرار دارد. سحابی اومگا با اسمهای سحابی قو یا سحابی نعل اسبی نیز شناخته میشود و در منطقه اچ دوم (H II) در صورت فلکی کمان قرار دارد . دهانه این سحابی حدود ۱۵ سال نوری قطر دارد . قطر مادهٔ میان ستارها که خود سحابی اومگا نیز بخشی از آن است ٬ ۴۰ سال نوری است. جرم کل سحابی اومگا ۸۰۰ برابر جرم خورشید است

U Camelopardalis یا به اختصار U Cam، ستارهای در صورت فلکی زرافه است. ستاره های صورت فلکی زرافه کم نور و بینام هستند.

تصویری از سحابی عقاب (Eagle Nebula) که برجی از گازهای کهکشانی را تشکیل داده است. سحابی عقاب یک خوشه ستارهای باز جوان در صورت فلکی مار است

تصویری از جاذبه زیبای کهکشان Arp 147. این کهکشان نوعی کهکشان حلقوی است که در دورترین نقطه دید آسمان ما قرار دارد. کهکشانی که در سمت چپ واقع شده است، دایرهای است و نمونهای که در سمت راست است نیز حلقهای از نورهای آبی را در اطراف خود نمایش میدهد.

عکسی از سحابی Pencil که ابرنواختر ی از ستارههایی را نشان میدهد که هزاران سال پیش منفجر شدهاند

ابرنواختر 0509-67.5 در ابرهای ماژلانی بزرگ واقع شده است و کهکشان کوچکی است که حدود 17 میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. ابرنواختر ه ساختار باقیمانده از انفجار ستارهای که ابرنواختر است، میگویند.

عکسی از سحابی پروانه که تصویری بسیار زیبا از گازهای فشرده را نشان میدهد. سحابی پروانه که با نام سحابی حشره هم شناخته میشود، یک سحابی سیارهنمای دوقطبی است که در صورت فلکی کژدم واقع شدهاست. ساختار این سحابی، یکی از پیچیده ترین ساختارهایی است که در سحابیهای سیارهنما مشاهده شدهاست. طیف نوری سحابی پروانه، نشان میدهد که ستاره مرکزی آن یکی از داغترین ستارهها در کهکشان است؛ آن چنان که دمای سطح آن بالای 200 هزار درجه کلوین و بیانگر این است که اندازه این ستاره باید بسیار بزرگ باشد.

 

[honey maryam]

تصویری از سحابی ستارگان که مجموعه عظیمی از ستارههای جوان را در خود دارد.

نمایی از سحابی شکارچی با ستارههای درخشان و فوقالعاده زیبا که در مرکز آن واقع شدهاند.

تصویری از ستارهای بزرگ به نام Eta Carinae که در کهکشان راه شیری قرار دارد. اتا کارینا، مجموعهای ستارهای در صورت فلکی شاهتخته است که حدود 8 هزار سال نوری با خورشید فاصله دارد. جرم این سحابی بیش از ۱۲۰ جرم خورشیدی تخمین زده شده و دستکم از دو ستاره تشکیل شدهاست

کهکشان NGC 5754، حلقه مارپیچی در سمت راست و NGC 5752 سامانه کوچکتر در سمت چپ دو کهکشان در تعامل با هم هستند. ستارههای پیر در مرکز و کمنورتر و ستارهای جوان در اطراف و پرنور هستند

تصویری از ژوپیتر (سیاره مشتری). مشتری بزرگترین سیاره خورشیدی است. از نظر دوری از خورشید، مشتری پنجمین سیاره پس از تیر، ناهید، زمین و مریخ است. جرم مشتری ۳۱۸ بار بیشتر از جرم زمین است. قطر آن نیز ۱۱ برابر قطر زمین است

تصویری از مارس (سیاه مریخ). بَهرام یا مریخ چهارمین سیاره در سامانه خورشیدی است که در مداری طولانیتر از زمین و با سرعتی کمتر از زمین حرکت میکند. هر یک باری که به دور خورشید میچرخد معادل ۶۸۷ روز (روز زمین) به درازا میکشد و شب و روز کمی طولانیتر از کره زمین است. مریخ نصف زمین اندازه دارد و قطر آن ۶۷۹۰ کیلومتر است

تصویری از AM 1316-241 که کهکشانی دوقلو است

تصویری از برخورد دو کهکشان دایرهای و خطی

تلسکوپ هابل کلوزآپی از ابرهای کهکشانی ثبت کرده است که همانند سر اسب است. این تصویر در 24 آوریل سال 2001 منتشر شد

تصویری از کهکشان نوع دو Seyfert که در فاصله 13 میلیون سال نوری دورتر از سیاره ما قرار دارد. در مرکز این کهکشان یک چاله بزرگ سیاه قرار دارد.

 

[honey maryam]

تصویری از کهکشان NGC 1512 که بسیار بزرگ است و محدودهای به وسعت 2400 سال نوری را اشغال کرده است.

هابل از دهانهای روی جرمی که 8405 Asbolus نامیده میشود عکس برداشته است. این دهانه، 48 مایل عرض دارد و در فاصله اورانوس و کیوان قرار دارد. سیارک 8405 هشت هزار و چهارصد و پنجمین کشف شده است.

بخار و گازهای درخشان در نزدیکی کهکشانی فعال که حدود 13 میلیون سال نوری از صورت فلکی دوپرگار فاصله دارند. دوپرگار یکی از صور فلکی جنوبی و کوچک آسمان و یکی از جنوبیترین صور فلکی است

سحابی پروانه سحابی سیارهنمای دوقطبی است که در صورت فلکی کژدم واقع شدهاست. طیف نوری سحابی پروانه، نشان میدهد که ستاره مرکزی آن یکی از داغترین ستارهها در کهکشان و دمای سطح آن بالای 200 هزار درجه کلوین است

مجموعهای عجیب از اجرام آسمانی در فاصله 90 میلیون سال نوری از زمین. این تصویر احتمالا از برخورد و تصادم دو سیاره تشکیل شده است.

عکسی بسیار زیبا از فمالحوت بی. Fomalhaut b یک سیاره فراخورشیدی با فاصله ۲۵ سال نوری و در صورت فلکی ماهی جنوبی است. این سیاره در سال ۲۰۰۸ و توسط تلسکوپ فضایی هابل و به طور تصویربرداری مستقیم کشف شد. این سیاره با ستاره خود ۱۱۵ واحد نجومی فاصله دارد، که ۱۸ واحد نجومی درونیتر از لبه دیسک دبریس است

این نقطههای نورانی زیبا در زمینه آبیرنگ، در کهکشان Cl 0024 17 قرار دارند و احتمالا از برخورد دو خوشه ستارهای به هم، تشکیل شده است.

تصویری از کهکشان آندرومدا (Andromeda). آندرومدا یا زن بر زنجیر یک کهکشان مارپیچی واقع در صورت فلکی آندرومدا است که حدود ۲٫۵ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد. با اینکه آندرومدا نزدیکترین کهکشان مارپیچی به کهکشان راه شیری است ولی نزدیکترین کهکشان نیست. آندرومدا بزرگترین کهکشان از گروه کهکشانی محلی است که شامل راه شیری، آندرومدا، سهتکه و ۳۰ کهکشان کوچکتر است. احتمال دارد که کهکشانهای راهشیری و آندرومدا حدود ۳ تا ۵ میلیارد سال آینده با یکدیگر برخورد کنند

سحابی هلیکس(Helix Nebula)، یا NGC 7293، یک سحابی سیارهای در صورت فلکی دلو است که توسط کارل لودیگ هاردینگ و در سال ۱۸۲۴ کشف شد. این سحابی یکی از نزدیکترین و درخشانترین سحابیهای حلقوی است.این سحابی را (چشم خدا) نیز نامیده اند. چشم خدا حدود 650 سال نوری از زمین فاصله دارد و از جمله سحابیهای نزدیک زمین بهشمار میرود.

منطقه کوچکی از M17 در سحابی اومگا که حدود 5500 سال نوری از زمین فاصله دارد