Pari_A
کاربر اخراجی
- عضویت
- 2017/02/27
- ارسالی ها
- 2,766
- امتیاز واکنش
- 14,439
- امتیاز
- 746
فضاپیمای سایوز (به روسی: Союз) پرکارترین، پراستفادهترین و پرعمرترین فضاپیمای سرنشیندار جهان است. این فضاپیما در اوایل دهه شصت میلادی زیر نظرسرگئی کارالیوف ابتدا به منظور سفر انسان به ماه طراحی شد. پس از پایان مسابقه فضایی برای رسیدن به ماه، سایوز برای حمل فضانوردان شوروی سابق و سایر کشورها به ایستگاههای فضایی سالیوت و آلماز بکار رفت. در سال ۱۹۷۵ میلادی در طی پروژه آزمایشی آپولو-سایوز نقش مهمی بازی کرد، و پس از آن وسیله اصلی برای رفتوآمد به ایستگاه فضایی میر بود. امروزه، گونههای جدید فضاپیمای سایوز برای فرستادن فضانوردان به مدار زمین وایستگاه فضایی بینالمللی بکار میروند. در آینده از سایوز برای سفر به ماه استفاده خواهد شد.
Союз
فضاپیمای سایوز
فضاپیمای سایوز تیامای-۷ در مدار زمین
سازندهٔ اصلی روسیه
شرکت اسپی کارالیوف و صنایع فضایی انرگیا
نوع مأموریت انتقال فضانوردان بین زمین و ایستگاههای فضایی سالیوت، آلماز، و ایستگاه فضایی بینالمللی
سرنشینان سه نفر
درازا ۷٫۴۸ متر
قطر ۲٫۷۲ متر
پایداری میتواند تا ۶ ماه به ایستگاه فضایی بینالمللی متصل بماند.
عناصر مداری
دورترین نقطه نسبت به جرم آسمانی ۴۶۰ کیلومتر
(متغیر بسته به ماموریت)
نزدیکترین نقطه نسبت به جرم آسمانی ۲۰۲ کیلومتر
نخستین پرواز آزمایشی و بدون سرنشین سایوز در تاریخ ۷ آذر ۱۳۴۵ (۲۸ نوامبر ۱۹۶۶) و نخستین پرواز سرنشیندار آن در تاریخ ۳ اردیبهشت ۱۳۴۶ (۲۳ آوریل ۱۹۶۷) انجام شد.انوشه انصاری در تاریخ ۲۷ شهریور ۱۳۸۵ (۱۸ سپتامبر ۲۰۰۶) توسط فضاپیمای سایوز تیامای-۹ به ایستگاه فضایی بینالمللی پرواز کرد. پیش از او، عبدالاحد مومند در تاریخ ۷ شهریور ۱۳۶۷ (۲۹ اوت ۱۹۸۸) از پایگاه فضایی بایکونورتوسط فضاپیمای سایوز تیام-۶ به ایستگاه فضایی میرپرواز کرده بود.
برای پرتاب سایوز به مدار زمین، از پرتابهای (موشکی) به همین نام یعنی پرتابه سایوز استفاده میشود.
واژه سایوز در زبان روسی به معنای «اتحاد» است.
برنامه سایوز پس از برنامههای واستوک و واسخود، سومین برنامه فضایی سرنشیندار شوروی بود.
سختافزارهای اصلی برنامه فضایی سایوز عبارت بودند از فضاپیمای سایوز و موشک سایوز. مدیریت برنامه سایوز در حال حاضر بر عهده سازمان فضایی روسیه است.
ساختار سایوز
بخشهای سهگانه سایوز
فضاپیمای سایوز دارای سه بخش یا گردونه است:
گردونههای مداری و سرویسدهی سایوز یکبار مصرف هستند و پس از پایان هر ماموریت، از بخش فرود جدا میشوند در اثر اصطکاک با جو زمین سوخته و از بین میروند. گردونه فرود آن دارای لایههای محافظ مناسب برای مقاومت در برابر حرارت بسیار بالا است و فضانوردان را به سلامت به زمین برمیگرداند.
در هنگام پرتاب، فضاپیمای سایوز در بالاترین قسمت پرتابه سایوز زیر یک پوشش محافظتی قرار میگیرد. این پوشش پس از گذشتن از اتمسفر و رسیدن به مدار زمین دورانداخته میشود.
سایوز به گونهای طراحی شده که هم میتواند پروازی کاملاً خودکار داشته باشد، هم کاملاً توسط فضانوردان و بدون نیاز به مرکز کنترل زمینی هدایت شود.
این فضاپیما ظرفیت حمل سه فضانورد را دارا است. در مرحله پرتاب به فضا و بازگشت به زمین، فضانوردان لباس فضایی میپوشند تا حوادث احتمالی مانند افت فشارکابین خطری متوجه آنان نکند.
Союз
فضاپیمای سایوز
![260px-Soyuz_TMA-7_spacecraft2edit1.jpg](https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/bc/Soyuz_TMA-7_spacecraft2edit1.jpg/260px-Soyuz_TMA-7_spacecraft2edit1.jpg)
فضاپیمای سایوز تیامای-۷ در مدار زمین
سازندهٔ اصلی روسیه
شرکت اسپی کارالیوف و صنایع فضایی انرگیا
نوع مأموریت انتقال فضانوردان بین زمین و ایستگاههای فضایی سالیوت، آلماز، و ایستگاه فضایی بینالمللی
سرنشینان سه نفر
درازا ۷٫۴۸ متر
قطر ۲٫۷۲ متر
پایداری میتواند تا ۶ ماه به ایستگاه فضایی بینالمللی متصل بماند.
عناصر مداری
دورترین نقطه نسبت به جرم آسمانی ۴۶۰ کیلومتر
(متغیر بسته به ماموریت)
نزدیکترین نقطه نسبت به جرم آسمانی ۲۰۲ کیلومتر
نخستین پرواز آزمایشی و بدون سرنشین سایوز در تاریخ ۷ آذر ۱۳۴۵ (۲۸ نوامبر ۱۹۶۶) و نخستین پرواز سرنشیندار آن در تاریخ ۳ اردیبهشت ۱۳۴۶ (۲۳ آوریل ۱۹۶۷) انجام شد.انوشه انصاری در تاریخ ۲۷ شهریور ۱۳۸۵ (۱۸ سپتامبر ۲۰۰۶) توسط فضاپیمای سایوز تیامای-۹ به ایستگاه فضایی بینالمللی پرواز کرد. پیش از او، عبدالاحد مومند در تاریخ ۷ شهریور ۱۳۶۷ (۲۹ اوت ۱۹۸۸) از پایگاه فضایی بایکونورتوسط فضاپیمای سایوز تیام-۶ به ایستگاه فضایی میرپرواز کرده بود.
برای پرتاب سایوز به مدار زمین، از پرتابهای (موشکی) به همین نام یعنی پرتابه سایوز استفاده میشود.
واژه سایوز در زبان روسی به معنای «اتحاد» است.
برنامه سایوز پس از برنامههای واستوک و واسخود، سومین برنامه فضایی سرنشیندار شوروی بود.
سختافزارهای اصلی برنامه فضایی سایوز عبارت بودند از فضاپیمای سایوز و موشک سایوز. مدیریت برنامه سایوز در حال حاضر بر عهده سازمان فضایی روسیه است.
ساختار سایوز
![200px-Soyuz-TMA_parts.jpg](https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/36/Soyuz-TMA_parts.jpg/200px-Soyuz-TMA_parts.jpg)
بخشهای سهگانه سایوز
فضاپیمای سایوز دارای سه بخش یا گردونه است:
- گردونه مداری یا مسکونی (کروی شکل) در جلوی فضاپیما
- گردونه بازگشتی یا فرود (مخروطی-کروی) در وسط
- گردونه سرویسدهی (استوانهای شکل)
گردونههای مداری و سرویسدهی سایوز یکبار مصرف هستند و پس از پایان هر ماموریت، از بخش فرود جدا میشوند در اثر اصطکاک با جو زمین سوخته و از بین میروند. گردونه فرود آن دارای لایههای محافظ مناسب برای مقاومت در برابر حرارت بسیار بالا است و فضانوردان را به سلامت به زمین برمیگرداند.
در هنگام پرتاب، فضاپیمای سایوز در بالاترین قسمت پرتابه سایوز زیر یک پوشش محافظتی قرار میگیرد. این پوشش پس از گذشتن از اتمسفر و رسیدن به مدار زمین دورانداخته میشود.
سایوز به گونهای طراحی شده که هم میتواند پروازی کاملاً خودکار داشته باشد، هم کاملاً توسط فضانوردان و بدون نیاز به مرکز کنترل زمینی هدایت شود.
این فضاپیما ظرفیت حمل سه فضانورد را دارا است. در مرحله پرتاب به فضا و بازگشت به زمین، فضانوردان لباس فضایی میپوشند تا حوادث احتمالی مانند افت فشارکابین خطری متوجه آنان نکند.