دلنوشته کاربران مجموعه دلنوشته بی رنگ | فاطمه میرشفیعی کاربر انجمن نگاه دانلود

[فاطمه میرشفیعی]

کمی سرد است
کمی هوایم گرفته
کمی نا آرامم
امیدی نیست!
نبضی ندارد این احساس
پر از اشک است پر از آشوب
درمانی نیست!
چشمَم را نبند که اشک هایم دوام نمی آورند و می ریزند.
بگذار چَشم بر دنیا بمیرم...

 

[فاطمه میرشفیعی]

دست از نقابت بردار، گاهی کنارم درد بکش...
با دانه دانه اشک هایت، با تک تک سلول های درد کشیده ات برقص!
فریاد بزن؛ که من می دانم از رنگ رنگِ زندگی، سیاه نصیبت شده است.

 

[فاطمه میرشفیعی]

دوست داشتنت رنگ باخت!
به سردیه دیوار خانه،
انگار که از همان اول همین قدر بی جان بوده...
و من سقوط کردم از بلندای رویای بودنت.
آرام باش که قلب نا آرامم کنج سـ*ـینه ام آرام میتپد!

 

[فاطمه میرشفیعی]

جانم به قربانت این عید آمده است، جان بگیرد.
این عید آمده است ، آرام بمیرم...
این عید آمده است تا غم به آغوشم بگیرد
آمده تا تکرار تمام روز های پر از دردم باشد
آمده است درد باشد و آتش بزند بر جانم!
و من تنها در میان این همه ماندن ایستاده ام.
کاش خدا بین تمام این آمدن ها، می آمد و منی را میبرد!

 

[فاطمه میرشفیعی]

زن ها قادرند با وجود بودنتان لحظه لحظه های نبودتان را به تصویر بکشند!
کنارتان بخندند و از تصور نبودنتان از اعماق وجود در خودشان گریه سر دهند و فقط یک چیز می تواند آشفتگی ها را پایان ببخشد.
یا بیایید و مرد باشید ماندن را به او ثابت کنید و یا باز هم مرد باشید و بروید!
زجر نبودنتان از زجر تصور آن در لحظه لحظه ی بودنتان سخت تر نیست...

 

[فاطمه میرشفیعی]

برف میبارد...
و شهر غرق می شود میان،
سفیدی هایی که پر از سیاهی هاست!
یادش گرامی.
نام برف هم که میآمد لبخند میزد،
خودم را میگویم.
هر دانه ای که میبارد، پر از بغض می شود به جان گلویم و جان میکنند اشک هایی که آماده به لغزشند در طوفانی، پشت پلک هایم...
اخ که این سفیدی پر از سیاهی هاست؛
پر از درد است و عجیب غمی دارد.
میفهمی جانا؟

 

[فاطمه میرشفیعی]

گفت "دوستت دارم در اوج غم هایم و فراموشم نمی شوی"
او نمی فهمید در اوج غم دوست داشتن و فراموش نکردن، هنر نمی خواهد.
من بودم که هنر کرده بودم و در تمام نبودن هایش، دوستش داشتم و در مغز بیمارم با خیالش زندگی کرده بودم.

 

[فاطمه میرشفیعی]

بهار می آید و از شوق آمدنش گل ها شکوفه می کنند.
این عید بدون تو گل به چه کارش می آید؟
تابستان می شود و خورشید قهقهه های بی ریای کودکان را به آغـ*ـوش می کشد.
تابستان است که باشد! تو نباشی خورشید هم مرا به آغـ*ـوش بکشد، نمی تواند سرمای نبودت را از جان خسته ام بگیرد.
پاییز هم آمد، تو در کنار کدام جاده جا مانده ای؟!
خستگی ندارد این همه نبودن و نیامدن؟
زمستان شده، مثل تمام جان من که تورا کم دارد!
زمستان همان فصل سرده نداشتن هاست.
فصل ها بهانه اند تا وقتی نیستی هم، در کُنج خاطراتم قدم بزنی و خاطره شوی با همین نبودنت...
تو ساده رفتی و من چه سخت پشت هر فصل نبودنت را مینویسم!

 

[فاطمه میرشفیعی]

و من غم دارم؛ به بزرگی حسرت زنی که مادر نشد...
و به بزرگی قهقهه، از اعماق وجود کودکی سه ساله.
به بزرگیِ غرور شکسته یک مرد و به بزرگی تمام وجودت که از من دریغ شد.
به بزرگی دوستَت دارم هایی که در گلو خفه شد،
و به بزرگی غمم قسم که من میفهمم!
تو سکوتم را به پای حماقتم جار نزن...

 

[فاطمه میرشفیعی]

کاش می شد بغض را از جان خرید،
اشک را نوشت...
درد را دید...
و ای کاش می شد روح خسته ات را به آغـ*ـوش کشید!