مهربانی را باید با فنجان های قهوه و طعم تلخش جشن گرفت!!
اینجا در این کافه دنیا، در پشت میزهای چوبی و فرسوده اش،
یک طرف من، طرف دیگر مرگ و زندگی اند...
دوئل میان این دو ، تهش چه میشود؟
امیدم تنها به خدایی است که این روز ها ردپایش را در گوشه و کنار زندگیم بیشتر از پیش میبینم ....
خداوندا ...
برای خود که نه ... ولی برای دوستانم بهترین را خواهانم....