همدان منطقه حفاظت شده لشگر (ملایر)

[❤ASAL_M❤]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

منطقه حفاظت شده لشگردر در شرق و جنوب شرق شهر ملایر قرار دارد. این منطقه با مساحتی در حدود 16 هکتار به سبب ویژگی‌های طبیعی، دارای تنوع گیاهی و جانوری مناسبی بوده و از اکوسیستم‌های پویا و تا حدودی بکر استان همدان محسوب می‌شود.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

این منطقه از لحاظ موقعیت طبیعی و توپوگرافی دارای سه منطقه کوهستانی، تپه ماهوری و دشتی می‌باشد. ارتفاع بلندترین نقطه این منطقه 2758 متر از سطح دریا می‌باشد. مناطق کوهستانی این زیستگاه محل زندگی کل و بز و مناطق تپه ماهوری آن زیستگاه گونه حمایت شده قوچ و میش ارمنی می‌باشد و مناطق دشتی نیز به سبب تغییر نوع کاربری زمین از جانب روستاییان، به صورت کشت باغ‌های انگور درآمده است.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

از پستانداران منطقه می‌توان پازن، گوسفند وحشی، گرگ، شغال، روباه، تشی، خرگوش، گورکن، کفتار و رودک و از پرندگان کبک، تیهو، باقرقره، عقاب طلایی، فاخته، دلیجه، کمر کولی، پری شاهرخ و چکچک و از خزندگان انواع مار را می‌توان نام برد.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

منطقه حفاظت شده لشگردر دارای چشمه‌های دائمی و فصلی متعددی بوده و از پوشش گیاهی متنوعی برخوردار است به طوری که اکثر ذخایر گیاهی استان همدان در آن دیده می‌شود. پوشش گیاهی در ارتفاعات ضعیف‌تر از دامنه‌ها است. در اطراف چشمه‌ها و جویبارها، گیاهان علوفه‌ای غالب هستند در حالی که در ارتفاعات گیاهان درختچه‌ای به ویژه گون و کلاه میرحسن فراوان دیده می‌شود. در دامنه‌ها گونه‌های متعددی از گندمیان و تیره نعناعیان به فراوانی می‌روید. در این منطقه انجیر و بادام کوهی نیز مشاهده می‌شود.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

در مجموع کلاه میرحسن، گون، گل گندم، بروموس، علف بادبزنی، نخود وحشی، پیچک صحرایی، خاکشیر، میخک، کنگر، علف چای، زنبق وحشی، کاکوتی، اسپند، چوبک، شکرتیغال، آلوچه وحشی، زالزالک وحشی، رز و بید وحشی، انجیر کوهی، بادام کوهی، یونجه وحشی و لاله واژگون از عمده‌ترین گیاهان منطقه لشگردر می‌باشند.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

از گیاهان دارویی منطقه نیز می‌توان به کنگر، کاسنی، ریواس، کاکوتی، شیرین بیان، بارهنگ، پون، پنیرک و شمعدانی اشاره کرد.​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

این منطقه در زمستان سال 1363 خورشیدی به عنوان «منطقه شکار ممنوع» معرفی شد و پس از آن به جهت بهبود شرایط اکولوژیکی و زیستی در زمستان سال 1369 خورشیدی به عنوان «منطقه حفاظت شده»، مطرح شد.

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]