Mårzï¥ē
کاربر نگاه دانلود
نظريه : Theory
يك الگو و چهارچوب منطقي خود همساز، زايا، آزمون پذير، و تا حد زيادي منطبق با واقعيت يا حقيقت است كه براي توصيف، تبيين، و پيش بيني كنش يا رفتار و نيز ارتباط مجموعه اي از پديده هاي طبيعي يا اجتماعي و شرايط و نحوه ي تعامل آنها به كار مي رود. در كاربرد متداول، واژه نظريه اغلب به شناخت اوضاع و عوامل، عقيده، يا گمانه زني دلالت دارد. در اين كاربرد، نظريه لزوما مبتني بر حقايق نيست؛ به سخن ديگر، لازم نيست كه آن با توصيف هاي درست از واقعيت منطبق باشد. اين كاربرد نظريه به بيان هاي متداول ناصحيح منجر مي شود. توصيف هاي درست از واقعيت به صورت فكورانه تَر به عنوان بيان هايي كه مستقل از نوع و نحوه انديشه و نظر مردم درباره آنها هستند، درك مي شوند. اما در كاربرد علمي، نظريه به معناي يك حدس يا عقيده ي بي بنيان (آنگونه كه در گفتار روزمره به كار مي رود) نيست، بلكه نظريه يك الگو و چهارچوب دقيقا طراحي شده است كه شامل مجموعه اي از مفهوم ها و تعريف اسمي آنها، حكم هايي درباره ي روابط بين اين مفهوم ها، فرض ها و ادعاهاي شناختي مي شود. در الگوي كلاسيك راجع به نحوه ي عملكرد علم، دانشمند كار خود را با نظريه شروع مي كند، فرضيه يا فرضيه هايي را از نظريه به دست مي آورد و بعد در يك پژوهش واقعي تعيين مي كند كه آيا فرضيه (ها)ي مورد نظر درست هستند يا غلط. بدين سان، علم هميشه درگير نظريه آزمايي است. اما بايد توجه شود كه پايان آزمون فرضيه هاي مرتبط با هم نيز به ساخت نظريه مي انجامد. پس، در اين حالت مي توان گفت كه علم مي تواند كار خود را با نظريه و ساخت چهارچوب نظري مبتني بر آن نظريه يا تلفيقي از نظريه ها شروع نمايد، اما پس از پايان و كار پژوهشي، آزمون فرضيه هاي مرتبط با هم در يك حوزه ي خاص به نظريه مي انجامد.
يك الگو و چهارچوب منطقي خود همساز، زايا، آزمون پذير، و تا حد زيادي منطبق با واقعيت يا حقيقت است كه براي توصيف، تبيين، و پيش بيني كنش يا رفتار و نيز ارتباط مجموعه اي از پديده هاي طبيعي يا اجتماعي و شرايط و نحوه ي تعامل آنها به كار مي رود. در كاربرد متداول، واژه نظريه اغلب به شناخت اوضاع و عوامل، عقيده، يا گمانه زني دلالت دارد. در اين كاربرد، نظريه لزوما مبتني بر حقايق نيست؛ به سخن ديگر، لازم نيست كه آن با توصيف هاي درست از واقعيت منطبق باشد. اين كاربرد نظريه به بيان هاي متداول ناصحيح منجر مي شود. توصيف هاي درست از واقعيت به صورت فكورانه تَر به عنوان بيان هايي كه مستقل از نوع و نحوه انديشه و نظر مردم درباره آنها هستند، درك مي شوند. اما در كاربرد علمي، نظريه به معناي يك حدس يا عقيده ي بي بنيان (آنگونه كه در گفتار روزمره به كار مي رود) نيست، بلكه نظريه يك الگو و چهارچوب دقيقا طراحي شده است كه شامل مجموعه اي از مفهوم ها و تعريف اسمي آنها، حكم هايي درباره ي روابط بين اين مفهوم ها، فرض ها و ادعاهاي شناختي مي شود. در الگوي كلاسيك راجع به نحوه ي عملكرد علم، دانشمند كار خود را با نظريه شروع مي كند، فرضيه يا فرضيه هايي را از نظريه به دست مي آورد و بعد در يك پژوهش واقعي تعيين مي كند كه آيا فرضيه (ها)ي مورد نظر درست هستند يا غلط. بدين سان، علم هميشه درگير نظريه آزمايي است. اما بايد توجه شود كه پايان آزمون فرضيه هاي مرتبط با هم نيز به ساخت نظريه مي انجامد. پس، در اين حالت مي توان گفت كه علم مي تواند كار خود را با نظريه و ساخت چهارچوب نظري مبتني بر آن نظريه يا تلفيقي از نظريه ها شروع نمايد، اما پس از پايان و كار پژوهشي، آزمون فرضيه هاي مرتبط با هم در يك حوزه ي خاص به نظريه مي انجامد.
