تصویر ارائهشده سازمان ملی اقیانوسی و جوی امریکا (NOAA) توفانهای سراسر زمین را طی 170 سال گذشته به نمایش میگذارد.
تصویر مزبور 11 هزار و 967 توفان موسمی حارهای را که از سال 1842 رخ دادهاند، نشان میدهد.
در سال 1842 دادههای مورد نیاز این نقشه توسط کشتیها و فانوسهای دریایی و نه سیستمهای شناسایی ماهوارهای پیشرفته ارائه میشدند.
پیش از رسیدن عصر ماهوارهها، رهگیری توفانها با استفاده از گزارشهای کشتیها انجام میشد و به ادعای سازمان ملی اقیانوسی و جوی، گرچه این گزارشها معتبر بودند، تعدادی از توفانها ممکن است نادیده گرفته شده باشند.
ماهوارههای NOAA مانند GOES، توانایی کارشناسان آبوهواشناسی برای رهگیری توفانها را دستخوش انقلاب کردهاند.
این ماهوارهها هر چند دقیقه یک بار اسکنهای پیوستهای از سراسر زمین را ارائه میدهند.
تیم تحقیقاتی حاضر در این پروژه همچنین نقشهای تعاملی را ارائه داده که به کاربر امکان زومکردن بر روی نواحی خاص جهان را میدهد تا وی بتواند توفانها را بر اساس تکرار و مسیرشان در منطقه تماشا کند.
دانشمندان از رنگها برای ایجاد الگوهایی با هدف آشکارترکردن بیشتر توفانها استفاده کردهاند.
با رنگکردن تعداد دفعاتی که ردپاهای توفانی بر روی یکدیگر همپوشانی داشتند، الگوها در شکل تراکم توفانهای اثرگذار در یک منطقه خاص ارائه شدهاند.
ردپاهای توفانی بر روی اقیانوس آرام غربی و خلیج بنگال در هند بیشترین همپوشانی را داشته است.
در این مناطق فصول توفانی هرگز به پایان نمیرسند، زیرا آبها همواره برای شکلگیری توفان به اندازه کافی گرم هستند.
تکرار همپوشانیها در نیمکره غربی در مقایسه با نیمکره شرقی بسیار پایینتر است.
تیم تحقیقاتی همچنین نقشه دیگری را برای نشاندادن شدت توفان خلق کرد.
این نقشه نشان میدهد اقیانوس آتلانتیک شمالی گسترش بیشتری از توفانهای قوی را نشان میدهد، در حالی که در اقیانوس آرام قویترین
توفانها نزدیک فیلیپین دور هم جمع شدهاند.
نقشهای از تمامی توفانهای 170 سال اخیر
تراکم توفانها در هر منطقه
تصویر مزبور 11 هزار و 967 توفان موسمی حارهای را که از سال 1842 رخ دادهاند، نشان میدهد.
در سال 1842 دادههای مورد نیاز این نقشه توسط کشتیها و فانوسهای دریایی و نه سیستمهای شناسایی ماهوارهای پیشرفته ارائه میشدند.
پیش از رسیدن عصر ماهوارهها، رهگیری توفانها با استفاده از گزارشهای کشتیها انجام میشد و به ادعای سازمان ملی اقیانوسی و جوی، گرچه این گزارشها معتبر بودند، تعدادی از توفانها ممکن است نادیده گرفته شده باشند.
ماهوارههای NOAA مانند GOES، توانایی کارشناسان آبوهواشناسی برای رهگیری توفانها را دستخوش انقلاب کردهاند.
این ماهوارهها هر چند دقیقه یک بار اسکنهای پیوستهای از سراسر زمین را ارائه میدهند.
تیم تحقیقاتی حاضر در این پروژه همچنین نقشهای تعاملی را ارائه داده که به کاربر امکان زومکردن بر روی نواحی خاص جهان را میدهد تا وی بتواند توفانها را بر اساس تکرار و مسیرشان در منطقه تماشا کند.
دانشمندان از رنگها برای ایجاد الگوهایی با هدف آشکارترکردن بیشتر توفانها استفاده کردهاند.
با رنگکردن تعداد دفعاتی که ردپاهای توفانی بر روی یکدیگر همپوشانی داشتند، الگوها در شکل تراکم توفانهای اثرگذار در یک منطقه خاص ارائه شدهاند.
ردپاهای توفانی بر روی اقیانوس آرام غربی و خلیج بنگال در هند بیشترین همپوشانی را داشته است.
در این مناطق فصول توفانی هرگز به پایان نمیرسند، زیرا آبها همواره برای شکلگیری توفان به اندازه کافی گرم هستند.
تکرار همپوشانیها در نیمکره غربی در مقایسه با نیمکره شرقی بسیار پایینتر است.
تیم تحقیقاتی همچنین نقشه دیگری را برای نشاندادن شدت توفان خلق کرد.
این نقشه نشان میدهد اقیانوس آتلانتیک شمالی گسترش بیشتری از توفانهای قوی را نشان میدهد، در حالی که در اقیانوس آرام قویترین
توفانها نزدیک فیلیپین دور هم جمع شدهاند.
نقشهای از تمامی توفانهای 170 سال اخیر
تراکم توفانها در هر منطقه
