نمادهای فراماسونری و شباهت با اثار مصر باستان

[...zαнrα...*]

نشان فراماسونری، گونیا و پرگار

فراماسونری یا فراموشخانه جمع کانونهای برادری گسترده‌ای در جهان است. این کانونها ریشه‌های بسیار کهنی در اروپای غربی دارند.

فراماسونری یک سازمان نیست، بلکه کانونهای مختلفی فراماسون هستند. برخی از اینها با هم در رابـ ـطه‌اند یا کانون بزرگ‌تری را تشکیل می‌دهند. برخی دیگر کم و بیش یا کاملاً مستقل اند.


واژه فراماسونری احتمالاً از freestone mason گرفته شده. freestone mason در انگلیسی به معنی سنگتراش ظریف کار است. برخی واژه فراماسونری را بنای آزاده میدانند یعنی بنایی که بدون مزد کار نمی‌کند. در ایران دوره قاجار به دلیل اینکه فراماسونری اولین حرکت روشنفکری بوده و فشارهای متعددی از سوی حکومت و نیز روحانیون بر روشنفکران و افکار جدید آنان اعمال می‌‌شده است، فراماسونری در ایران به نام انجمن سری و یا فراموشخانه معروف شد. اعضا از میان روزنامه نگاران و تحصیل کردگان در غرب انتخاب شده و در مراسمی قسم می‌‌خوردند که تمامی بحثها و گفته‌ها در این انجمن را به بیرون درز ندهند و هر آنچه می‌‌شنوند را فراموش کنند. این انجمن جلسات خود را در خانه‌های اعضایش برگزار می‌‌کرده و در ایران لژ فراماسونری بوجود نیامد. به دلیل خفقان حاکم در آن زمان فراماسونری در ایران از حد گردهماییهای نامنظم فراتر نرفت و از طرفی ساختار بسته و سری آن موجب بروز تردیدها و بدبینی توده مردم شد.

کسی که عضو فراماسونری است فراماسون یا ماسون نامیده می‌شود. ساختمانی که مرکز فعالیت ماسونهاست لژ نامیده می‌شود.



پیدایش اصناف

در دورانی از قرون وسطی که دوران فئودالی یا میانه نامیده می‌شود یعنی از سال ۸۰۰ تا سال ۱۲۰۰ میلادی صنعتگری در اروپای غربی، بعد از تقریباً ۵۰۰ سال رکود، رشد کمی نشان داد. صنعتگران در این دوران کم کم متحد شده و اصنافی تشکیل دادند. در این اصناف شاگردان، که بیشترشان شغل پدرشان را ادامه میبایست میدادند، آموزش میدیدند. این اصناف از منافع اعضای خود دفاع می‌کرده و روابطی با اصناف هم صنعت نیز داشتند.

در دوران فئودالی قرون وسطی بنایان نیز مانند دیگر صنعتگران اصنافی تشکیل دادند. واژه انگلیسی برای بنا ماسون است. واژهای که به ماسون شباهت دارند، به همین معنی بنا، در چند زبان دیگر اروپای هم به کار بـرده می‌شده و می‌شوند.


شکوفایی اصناف

دوران پایانی قرون وسطی سال ۱۲۰۰ تا سال ۱۵۰۰ میلادی است.رنسانس ایتالیا هم در این دوره است (تقریباً از سال ۱۳۰۰ تا سال ۱۵۰۰).

در این دوران صنعتگری در اروپای غربی رشدی کرد که در هزار سال پیش از آن دیده نشده بود. یکی از نتایج این رشد شکوفایی اصناف بود. یک نتیجه دیگر این بود که ظریف کاری در بنایی بیشتر شد. بنایان ظریف کار و سنگتراشان ظریف کار اصناف خود را تشکیل دادند. 'فریستون میسون' (فراماسون) در انگلیسی به معنی سنگتراش ظریف کار است. در طول دوران پایانی قرون وسطی برخی از فراماسونها کارشان بیشتر معماری و هنرمندی شد. این طور اصناف اینها، که در انگلستان و اسکاتلند لژ (یعنی کلبه بنایان) نامیده میشه، کم کم جنبه روشنفکری پیدا کرد.

با وجود رشد اقتصادی، سنگتراشی و به ویژه ظریف کاری در ساختمانها نادر بوده و معمولاً به ساختمانهای مذهبی محدود می‌شده. به این دلیل فراماسونها برای کار از شهری به شهر دیگر و از کشوری به کشور دیگر می‌رفتند. تقریباً تا سال ۱۵۰۰ میلادی تحرک در اروپای غربی بسیار کم بوده. برای این فراماسونها جزو مردان جهان دیده بوده اند.

اصناف فراماسونها مانند اصناف دیگر قرون وسطی سنن، عرف، قوانین و رمز و راز خود را داشته اند. جنبه 'بین‌المللی' فراماسونها سنن را پیچیده تر می‌کند. فراماسون ها بایستی چهار اصل را می پذیرفتند: 1.هر شهر باید با اجازه ی لژ بزرگ تأسیس شود. 2. هر عضو باید به معمار بزرگ جهان اعتقاد داشته باشد. 3. زن ها حق عضویت ندارند. 4. وارد مسایل مذهبی و سیـاس*ـی نشده، ضوابط فراماسونی را رعایت کنند.

دگرگونی اصناف:

پیدایش فرقه‌های عرفانی، کانونهای روشنفکری و کانونهای پنهانی

در طول قرنهای ۱۶ و ۱۷ میلادی رشد اقتصادی در اروپای غربی بیشتر از قرنهای پیش شد. این همراه با رشد در علم، هنر، صنعت، بازرگانی و دیگر جنبه ها باعث دگرگونی بافتهای اجتماعی شد.

برخی از اصناف فراماسونها یا لژهای فراماسونها در طول قرنها اصناف معماری شدند. به طور کلی این لژها پر از فرهیختگان بودند چون که معماران نسبت به دیگر صنعتگران دارای علم و دانش بیشتر بوده و چون فراماسونها جهان دیده تر بوده اند.

در طول قرنهای ۱۶ و ۱۷ میلادی برخی از لژهای معماری، غیر معمارن را نیز به جلسات خود راه می‌دهند. روند این پدیده باعث می‌شود که لژها به کانونهای روشنفکری تبدیل شوند.

 

[...zαнrα...*]

♀ چلیپاسنگ[1] یا خاچکار (به ارمنی: "խաչքար") نام سنگهایی است که بر روی آنها نقش صلیب کنده شده و هزاران عدد از آنها در سراسر ارمنستان پراکنده است. خاچ به ارمنی یعنی صلیب یا چلیپا (واژه خاج که ما در بـ*ـازی بکار میبریم وامواژه‌ای ارمنی است در فارسی) و کار یعنی سنگ، پس خاچکار را می‌توان در فارسی به چلیپاسنگ ترجمه نمود.

پیشینه چلیپاسنگهای ارمنی بقولی به روزگار پیش از مسیحی شدن ارمنیان برمیگردد. در آن زمان نقش اژدها و دیگر موجودات افسانه‌ای را بر روی چوب می‌کندند. نخستین چلیپاسنگهای مسیحی بر روی چوب و سنگ هر دو کنده کاری می‌‌گشت و از سده نهم میلادی به این سو در سراسر سرزمین ارمنستان چلیپاسنگهایی برپا گشت. آنها بیشتر به‌عنوان یادمان برای رویدادهای کهن و مهم مسیحی ساخته می‌شدند. بر روی برخی از آنها شرح آن رویدادها نگاشته شده است. مردم ارمنستان به دور برخی از چلیپاسنگ‌ها زیارتگاه‌هایی برپا کرده‌اند و برخی هم معجزاتی را به آنها نسبت می‌‌دهند.

چلیپاسنگ برای ارمنیان حکم همان پیکر مقدس کاتولیکها و شمایل ارتودوکس‌های یونانی را دارد. به جز نقش صلیب این سنگها نماد رنج مسیح و برخاستن او نیز هست. به علاوه چلیپاسنگ‌ها نماد درخت زندگی نیز هستند و این جنبه با آذینهای برگ مانند روی آنها مشخص تر می‌گردد. باور توده مسیحی بر آن بوده که جنس چوب چلیپایی که عیسی در گُلگُتا بر آن میخکوب شد از جنس چوب درخت زندگی در باغ عدن بود.

واپسین گروه چلیپاسنگ‌های ارمنی هزاران خاچکاری‌ست که در سده‌های ۱۶ تا ۱۸ میلادی در گورستان شهر جلفا (به ارمنی: هین جوغا) ساخته و پرداخته گشته است. منطقه جلفا به یک کانون بازرگانی میان غرب و ایران تبدیل شده بود و تأثیر هنر ایرانی بر چلیپاسنگ‌های جلفا کاملاً هویداست. این تأثیر باعث شد تا چلیپاسنگ‌ها شکل ستون مانند و باریکتری پیدا کنند، صلیب میانی در میان یک محراب باریک قرار گیرد و بخش بالای محراب به یک کمان نوک تیز ختم شود که از ویژگیهای هنری ایران و شرق است.

 

[...zαнrα...*]

ستاره داوود در یهودیت

ستاره داوود (به عبری מָגֵן דָּוִד یا מגן דוד - ترجمه واژه به واژه: سپر داوود) نشان یهودیت، به خصوص در بین یهودیان اشکنازی است. (۲) این علامت را می‌توان بر روی پرچم کنونی کشور اسرائیل مشاهده کرد.

تاریخچه

اولین بار که این نشان در تاریخ یهود ثبت شده در قرن ۱۲ میلادی توسط یهودا حدسی بوده است.

ستاره داوود آبی، نماد کنونی کشور اسراییل


برخی از یهودیان اعتقاد دارند که ستاره داوود نشانه آمیـ*ـزش نهایت و بی نهایت، جهان دیدنی و جهان نادیدنی است.[نیازمند منبع] بر طبق نظر برخی علمای تورات ستاره شش گوشه دارد که نشان از شش روز هفته دارد. مرکز ستاره را نماد روز هفتم می‌دانند که روز استراحت است. این معنا به نوعی همان جامعیت و تقدس عدد هفت است.

اما برخی دیگر بر این باور هستند که این نشان داوود پیغمبر نیست، بلکه نشانهٔ داوود الروی فرزند سلیمان بن دوجی، که با ادعای مسیح بودن در مقابل سلجوقیان شورش کرد. سپس پس از مرگ وی نشانه پرچم او در بین یهودیان اشکنازی مشهور گردید.

برخی از گروههای سنتی یهودی بجای این نشان که آن را بدعت می خوانند، از نشان سنتی یهود، منوره، استفاده می کنند.

ستاره داوود در دیگر ادیان

بجز یهودیت، این نشان در ادیان و عقاید بسیاری مانند مسیحیت، زرتشتی، هندو، بودایی، اسلام کاربرد داشته‌است. امروزه در برخی عقاید و گروههای سِرّی مانند اشراقیون و فراماسونها از این نشان استفاده می‌شود.
برخی اعتقاد دارند این نگین به‌ سلیمان نیرویی جادویی برای تسلط بر جنیان می‌بخشید.
گمان می‌رود که این نشان برای اولین بار توسط ادیان شرقی و بخصوص در دین هندو استفاده شده باشد. در این دین، این ستاره نشان تعادل فکر و توازن بین خدا و انسان است.این نشانه مانند سایر نشانه های ادیان ریشه اجتماعی دارد نه دینی≠

 

[...zαнrα...*]

صلیب شکسته


صلیب شکسته یا سواستیکا یا گردانه مهر یک چلیپا با شاخه‌های ۹۰ درجه به سمت راست یا چپ است. که معمولاً با جهت افقی یا گوشه‌هایی با زاویه ۴۵ درجه می‌‌باشد. در شکل هندی نقطه‌هایی در هر ربع آن قرار می‌‌دهند.

واژه سواستیکا swastika از سانسکریت می باشد و آمیزه ای از سو = خوب و خوش + استی =هستی و استی، می باشد؛ یعنی، خوش بختی و نشان خوشبختی. در ایران باستان چنین نشانه ای را "گردونه مهر" می گفته اند.

سواستیکا در تمام هنرها و طراحی‌های تاریخ بشری پدیدار می‌‌باشد، نشان بسیاری از چیزها، همچون خوش اقبالی، خورشید، برهما یا هندوها بود. در روزگار باستان، صلیب شکسته در بین سومری ها، سلت ها و یونانی ها استفاده می‌‌شد.

در غرب، سواستیکا عموماً با نام صلیب شکسته و به عنوان نماد نازیسم شناخته می‌شود (به خاطر آنکه به عنوان نشان حزب ملی کارگران سوسیالیست آلمان به‌کار می‌رفت). پس از جنگ جهانی دوم، این نماد چهره مشهوری در غرب پیدا کرده‌است.


مار

مار نماد مفاهيم دو سويه است، زندگي و مرگ، خير و شر، سود و زيان، خرد و احساسات کور، نيش و نوش، زهر و پادزهر.
به خاطر پوست اندازي الگوي تجديد حيات، زندگي دوباره و رستاخيز است و از آن جا که کشنده است مظهر مرگ و ويراني به شمار مي رود.
در نزد عيلامي ها مار، حافظ آب، خرد و ثروت است. در واقع مار که با چشمان باز مي خوابد نماد هوشياري است.
نقش مار که به وفور بر کوزه ها و آب دان ها ديده مي شود به ما يادآوري مي کند که مار حافظ آب است و گاهي همين آب بزرگ ترين گنج در بعضي مناطق به شمار مي رود. در فرهنگ عيلامي، نقش دورکننده نيروهاي شيطاني را ايفا مي کند. در واقع مارها در عيلام به مرز خدايي رسيده بودند. مار همچنين با خدايان شفابخش در ارتباط است و در هنر مصري هم به آفرينش مربوط مي شود.

 

[...zαнrα...*]

حالا میرسیم به نتیجه گیری:

فراماسونری که به فراموشخانه هم معروف است جمع کانونهای برادری گسترده ای در جهان است.
در ایران در زمان قاجار نیز این کانون به وجود آمد.این کانون به این علت فراموشخانه گفته میشد که وقتی عضوهای این کانون در یک خانه یا مکانی دور هم جمع میشدند باید حرفهایی را که در این جمع میزدند در بیرون لو ندهند و این حرفها را همانجا فراموش میکردند. به خاطر این به آن فراموشخانه هم گفته میشد.

نشانه فراماسونری گونیا و پرگار است.
اگه به پرچم اونا توجه کرده باشید متوجه میشید.
در این پرچم از نمادهای دیگری هم استفاده شده.
1. نماد چلیپاسنگ: که در مصر هم به کار میرفته.و حتی در ایلام باستان خودمون هم این نماد وجود داشته.
2. مار : که احتمالا در اینجا یعنی اینکه درسته مار در حال خوابیدنه ولی همیشه هوشیاره.
3.ستاره داوود: که برخی اعتقاد دارند که این نگین به سلیمان نیرویی جادویی برای تسلط به جنیان داده شده.
4. صلیب شکسته: نشانه خوشبختی ، که در ایران باستان به آن "گردونه مهر" گفته میشده.