پرخاشگری در کودکان

[DENIRA]

پرخاشگری در کودکان علل متفاوتی دارد.
1_ الگو برداری از والدین:
شاید تا به حال خود کودک در معرض پرخاش شما قرار نگرفته باشد اما همین که پرخاش شما را مشاهده کند، کافی است تا پرخاشگری راهی باشد برای رسیدن به خواسته اش یا ابراز ناراحتی اش.
2_حوصله نداشتن والدین و کوتاه آمدن در مقابل کودک پرخاشگر:
بسیاری از مواقع، بسیاری از والدین حوصله ندارند و تن به خواسته بی مورد کودک میدهند.
کودک شما یاد میگیرد برای رسیدن به خواسته اش داد بزند و....
3_ دعوا کردن و داد زدن بر سر کودک:
وقتی خشم و عصبانیتتان را سر کودک خالی میکنید، به او یاد میدهید که او هم در مواقع عصبانیت به جای کنترل رفتارش، خشمش را سر شما یا دیگران خالی کند.
ناکامی و عصبانیت:
عصبانیت شایع ترین مشکل بچه هاست.
این عصبانیت در واقع تجلی درد و ناکامی کودک به دلیل ناتوانی او در کنترل جهان اطرفا است.
اتفاقی رخ میدهد که پسر شما را آزار میدهد.
او میخواهد کار کند و شما جلوی او را میگیرید.
از آنجایی که کودک شما نوپاست، هر چند احساسات او بسیار قوی است، اما وسیله کافی برای ابراز ناامیدی خود به طرز مناسبی ندارد.
این امر او را بیش از پیش ناامید کرده و از عصبانیت منفجر میکند.
در نهایت او با تنها وسیله که در اختیار دارد به شما حمله میکند یعنی کتک زدن.

 

[DENIRA]

رفتار پرخاشگرانه در کودکان:
کودکان اغلب 2 تا 6 سال سن دارند که شروع به کتک زدن دیگران میکنند و این دیگران شامل تمام کسانی است که با خواسته های آنان مخالفت کرده و از آن سرباز میزنند، از جمله والدینشان.
بهتر است بدانید این نوع رفتار در کودکان تا سن 6 سالگی طبیعی و شایع است اما بعد از 6 سالگی، کودک از نظر روند تکاملی به مرحله ای می رسد که میتواند تکانه های خود برای زدن، گاز گرفتن و لگد زدن را کنترل و از انجام آن جلوگیری کند.
پس یک کودک احتمالا در سنین 2 تا 6 سالگی نمی تواند خود را کنترل کند.
ناکامی و عصبانیت:
عصبانیت شایع ترین مشکل بچه هاست.
این عصبانیت در واقع تجلی درد و ناکامی کودک به دلیل ناتوانی او در کنترل جهان اطراف است.
اتفاقی رخ میدهد که پسر شما را بسیار آزار میدهد.
او میخواهد کار کند و شما جلوی او را میگیرید.
از آنجایی که کودک شما نوپاست، هر چند احساسات او بسیار قوی است، اما وسیله کافی برای ابراز ناامیدی خود به طرز مناسبی ندارد.
این امر او را بیش از پیش ناامید کرده و از عصبانیت منفجر میکند.
در نهایت او با تنها وسیله ای که در اختیار دارد به شما حمله میکند یعنی با کتک زدن.

 

[DENIRA]

ناتوانی در برقراری ارتباط:
یکی از عللی که باعث شده دو ساله ها را کودکانی وحشتناک بخوانند این است که بچه های دوساله خواسته ها و آرزوهای بسیار قوی دارند، اما مهارت لازم برای انتقال این خواسته ها به دیگران را ندارند و چون مهارت های زبانی و کلامی برای بیان خویش ندارند، با وسایل دیگری این کار را انجام میدهند:
با قهر، قشقرق به پا کردن و زدن دیگران.
اجازه دهید مثال بزنم:
کودکتان می خواهد کاری کند و شما او را منع میکنید.
او خیلی از شما رنجیده و میخواهد به شما بگوید:
مامان عزیزم، پدر مهربانم، وقتی شما اجازه نمی دهید محیط اطرافم را کشف کنم، احساس زندانی بودن و محدودیت میکنم.
اگر با روح و روان کودک مشورت کنی، به تو خواهد گفت که من نیاز دارم راجب به جهان همه چیز را یاد بگیرم و در پیچیدگی هایش کنجکاو باشم.
این گونه خواهم توانست خردمندانه رشد کنم.
مطمئنا تو دوست نداری جلوی رشد مرا بگیری.
پس لطفا برو عقب و اجازه بده ببینم وقتی چنگال را در سوراخ برق فرو میکنم، چه اتفاقی می افتد؟
اغلب کودکان نوپا نمی توانند اینگونه سخن وری کنند، اما اگر می توانستند حتما چنین جملاتی را می گفتند.
در عوض آنها با وسیله ای که در دسترس دارند یعنی جیغ و فریاد و کتک حرف خود را بیان میکنند.

 

[DENIRA]

همه ما نیاز داریم احساس کنیم کنترل جهان اطراف خود را در دست داریم و کودکان نیز از این امر مستثنی نیستند.
جلب توجه:
کودک نیاز به توجه شما دارد.
به طور معمول او ترجیح میدهد از راه های مثبت یعنی با کارهای خوب این توجه را به دست آورد.
اما اگر تشویق کارهای خوب به اندازه کافی نباشد و کودک مورد بی توجهی قرار گیرد، برای او توجه منفی هم بهتر از هیچ است.
کودکی که اغلب مورد غفلت واقع می شود ممکن است پس از مدتی کشف کند که اگر جنگ و دعوا راه بیندازد و دیگران را بزند، در مرکز توجه دیگران قرار میگیرد.
اگر شما به کودکی که شما را میزند واکنش قوی نشان دهید ممکن است منشا مشکلات دیگری در آینده شود.
پاسخ شدید به رفتار منفی، کودک را تشویق میکند که رفتار بد را ادامه دهد.
به همین دلیل است که به والدین توصیه می کنیم وقت زیادی را صرف پرورش توجه مثبت کنند و به عبارتی کودک را برای کارهای خویش، همه جوره تشویق کنند( تشویق کلامی، لمس کردن شانه یا سر، خندیدن ، صرف وقت برای گفتگو، بازی کردن با کودک، جایزه های کوچک، همه میتوانند به نوعی تشویق باشند.)

 

[DENIRA]

برقراری ارتباط کلامی را به او بیاموزید.
برای کودک لازم و مفید است بیاموزد و بتواند از کلماتی برای بیان احساسات منفی اش استفاده کند.
به کودک یاد بدهید که در زمان مناسب بگوید:
من الان واقعا دیوانه هستم.
یا:
الان دارم از عصبانیت آتش میگیرم.
وقتی کودک بتواند احساسات خود را مستقیما و مانند افراد بالغ بیان کند، کتک زدن به تدریج متوقف میشود.
احساسات کودکتان را تصدیق کنید.
کودک میزند چون نمی تواند احساسات خود را به شما منتقل کند.
وقتی شما بر احساسات کودکتان واقف باشید و آن را تصدیق کنید، دیگر دلیلی برای کتک زدن وجود ندارد.
مثلا به او بگویید:
حتما از اینکه اجازه نداده ام این کار را بکنی ناراحت هستی!
با این جمله شما به او نشان داده اید که احساس او را فهمیده و به او حق میدهید که احساس عصبانیت کند و این طبیعی است.
آنچه شما بدین وسیله به او می آموزید، این است که به روشی غیر از کتک زدن، عصبانیت خود را ابراز کند.