- عضویت
- 2017/02/07
- ارسالی ها
- 5,830
- امتیاز واکنش
- 35,457
- امتیاز
- 1,120
- سن
- 20
همیشه روی این موضوع تاکید می شود که رفتار کودکان را تشویق کنیم, نه صفت های آنها را این موضوع در ظاهر و در بیان ساده است, اما زمان عمل کمتر والدی به آن توجه دارد
همیشه روی این موضوع تاکید می شود که رفتار کودکان را تشویق کنیم، نه صفت های آنها را! این موضوع در ظاهر و در بیان ساده است، اما زمان عمل کمتر والدی به آن توجه دارد! «آفرین پسر باهوشم...» این جمله آسیب زا و نامناسبی است که تقریبا ورد زبان همه ماست. کارشناسان تاکید دارند به جای هوش کودکان تلاش آنها را در زندگی تحسین کنید.
آی کیو مهم است اما تنها عامل موفقیت نیست. باید به کودکانمان بیاموزیم که تفکر کنند و تلاش سرلوحه عمل آنها باشد، اما چطور؟ این سوال دغدغه ذهنی خیلی از والدین است که در «فرزندپروری» این هفته به نکاتی در این رابـ ـطه اشاره می کنیم.
زمانی که فرزندتان سوالی می پرسد، پرسشی هرچند ساده از نظر شما، مثلا اینکه ابرها چطور به وجود می آیند، فورا به او جواب ندهید. اجازه بدهید خودش کمی فکر کند؛ مثلا بگویید: «چه سوال جالبی به ذهنت رسید! خودت چه فکر می کنی؟» شاید به شما بگوید نمی داند و برای همین از شما سوال پرسیده، اما به او یکی دو ساعت فرصت دهید تا حدسیاتش را بیان کند. نکته مهم اینجاست که هرچند شاید پاسخ ها درست نباشد، اما تفکر کودک را تحسین کنید و اگر پاسخ ها مسخره به نظر می رسد، هرگز او را مورد تمسخر قرار ندهید.
اجازه بدهید کودک هرچه حدس می زند را بیان کند و در نهایت باز هم فورا جواب را کف دستش نگذارید. می توانید بگویید که پاسخ را می دانید اما ترجیح می دهید در مورد آن همراه با او در اینترنت جستجو کنید یا کتابی را ورق بزنید تا اطلاعات کامل تری به دست آید. در مورد آن موضوع عکس ببینید یا حتی دفعه بعد که به کتابفروشی رفتید در مورد همان مبحث کتاب جالبی بخرید و ورق بزنید. نکته مهم تر اینکه با پاسخ دادن به یک سوال ته خط نقطه نگذارید. می توانید به کودک بگویید: «تا به حال اطلاعاتی که برایت گفتم کشف شده و هنوز موضوعاتی در همین رابـ ـطه هست که شناخته شده نیست.» با این کار کمک می کنید کودک باز هم در مورد این موضوع فکر کند.
از گفتن«نمی دانم» نهراسید
متاسفانه برخی والدین هرگز از کلمه نمی دانم استفاده نمی کنند. حتی اگر پاسخ سوالی را ندانند، فرزندشان را به گونه ای سرگرم می کنند تا بتوانند در مورد آن مساله کمی اطلاعات به دست بیاورند. واقعا لازم نیست در نگاه فرزندتان خود را قدرت مطلق و بی نقص نشان دهید زیرا درنهایت فرزندتان بزرگ می شود و متوجه نقص اطلاعاتی شما خواهد شد. در عین حال همیشه هم نباید با گفتن نمی دانم و محول کردن کودک به شخص دیگری برای یافتن جواب هایش خود را خلاص کنید. باید به کودک نشان دهید که شما هم به تفکر نیاز دارید و در برخی شرایط دنبال یادگیری و آموختن هستید.
سیستم آموزش و پرورش را دریابید
متاسفانه سیستم آموزش و پرورش مانع از متفکر بار آمدن کودکان می شود. در مدرسه فضایی برای تفکر کردن نیست. موضوعات حفظی است. اگر دانش آموزی جوابی متفاوت بدهد، یا مورد تمسخر قرار می گیرد یا از سوی معلم توبیخ می شود. در مدرسه و در خانه مدام این جمله در گوش دانش آموز خوانده می شود که اگر مطمئن نیستی، جواب نده و این یعنی پاسخ ها را حفظ کن و تحویل بده و تفکر نکن! این در حالی است که تفکر کردن و رسیدن به برخی حدسیات باعث می شود شما درک بهتری از ماجرا داشته باشید و در نهایت پاسخ درست را بهتر به یاد بسپارید.
همیشه روی این موضوع تاکید می شود که رفتار کودکان را تشویق کنیم، نه صفت های آنها را! این موضوع در ظاهر و در بیان ساده است، اما زمان عمل کمتر والدی به آن توجه دارد! «آفرین پسر باهوشم...» این جمله آسیب زا و نامناسبی است که تقریبا ورد زبان همه ماست. کارشناسان تاکید دارند به جای هوش کودکان تلاش آنها را در زندگی تحسین کنید.
آی کیو مهم است اما تنها عامل موفقیت نیست. باید به کودکانمان بیاموزیم که تفکر کنند و تلاش سرلوحه عمل آنها باشد، اما چطور؟ این سوال دغدغه ذهنی خیلی از والدین است که در «فرزندپروری» این هفته به نکاتی در این رابـ ـطه اشاره می کنیم.
زمانی که فرزندتان سوالی می پرسد، پرسشی هرچند ساده از نظر شما، مثلا اینکه ابرها چطور به وجود می آیند، فورا به او جواب ندهید. اجازه بدهید خودش کمی فکر کند؛ مثلا بگویید: «چه سوال جالبی به ذهنت رسید! خودت چه فکر می کنی؟» شاید به شما بگوید نمی داند و برای همین از شما سوال پرسیده، اما به او یکی دو ساعت فرصت دهید تا حدسیاتش را بیان کند. نکته مهم اینجاست که هرچند شاید پاسخ ها درست نباشد، اما تفکر کودک را تحسین کنید و اگر پاسخ ها مسخره به نظر می رسد، هرگز او را مورد تمسخر قرار ندهید.
اجازه بدهید کودک هرچه حدس می زند را بیان کند و در نهایت باز هم فورا جواب را کف دستش نگذارید. می توانید بگویید که پاسخ را می دانید اما ترجیح می دهید در مورد آن همراه با او در اینترنت جستجو کنید یا کتابی را ورق بزنید تا اطلاعات کامل تری به دست آید. در مورد آن موضوع عکس ببینید یا حتی دفعه بعد که به کتابفروشی رفتید در مورد همان مبحث کتاب جالبی بخرید و ورق بزنید. نکته مهم تر اینکه با پاسخ دادن به یک سوال ته خط نقطه نگذارید. می توانید به کودک بگویید: «تا به حال اطلاعاتی که برایت گفتم کشف شده و هنوز موضوعاتی در همین رابـ ـطه هست که شناخته شده نیست.» با این کار کمک می کنید کودک باز هم در مورد این موضوع فکر کند.
از گفتن«نمی دانم» نهراسید
متاسفانه برخی والدین هرگز از کلمه نمی دانم استفاده نمی کنند. حتی اگر پاسخ سوالی را ندانند، فرزندشان را به گونه ای سرگرم می کنند تا بتوانند در مورد آن مساله کمی اطلاعات به دست بیاورند. واقعا لازم نیست در نگاه فرزندتان خود را قدرت مطلق و بی نقص نشان دهید زیرا درنهایت فرزندتان بزرگ می شود و متوجه نقص اطلاعاتی شما خواهد شد. در عین حال همیشه هم نباید با گفتن نمی دانم و محول کردن کودک به شخص دیگری برای یافتن جواب هایش خود را خلاص کنید. باید به کودک نشان دهید که شما هم به تفکر نیاز دارید و در برخی شرایط دنبال یادگیری و آموختن هستید.
سیستم آموزش و پرورش را دریابید
متاسفانه سیستم آموزش و پرورش مانع از متفکر بار آمدن کودکان می شود. در مدرسه فضایی برای تفکر کردن نیست. موضوعات حفظی است. اگر دانش آموزی جوابی متفاوت بدهد، یا مورد تمسخر قرار می گیرد یا از سوی معلم توبیخ می شود. در مدرسه و در خانه مدام این جمله در گوش دانش آموز خوانده می شود که اگر مطمئن نیستی، جواب نده و این یعنی پاسخ ها را حفظ کن و تحویل بده و تفکر نکن! این در حالی است که تفکر کردن و رسیدن به برخی حدسیات باعث می شود شما درک بهتری از ماجرا داشته باشید و در نهایت پاسخ درست را بهتر به یاد بسپارید.
دانلود رمان و کتاب های جدید