...zαнrα...*
کاربر نگاه دانلود
ژرژ دانتون از برجسته ترین رهبران انقلاب کبیر فرانسه به شمار می رود که در پیشبرد جریانات افراطی انقلابی خصوصاً ژاکوبن ها اثرگذار بود اما خودش سرانجام، قربانی این افراطی گری ها گردید. دانتون در ۲۶ اکتبر ۱۸۵۹ در شهر تروا واقع در ایالت شامپانی متولد شد. پدر دانتون، یک بازرس محلی بود اما خانواده ی او یک نسل پیش تر، دهقان بودند. والدین دانتون به دنبال آن بودند که او وارد کلیسا شود اما خود وی پیشه ی وکالت را انتخاب کرد و به عنوان یک وکیل مدافع، در شهر ریمز مشغول به کار گردید. دانتون قیافه ی خشنی داشت. دارای قدی متوسط، چهارشانه و لب هایی کلفت و ترک خورده بود و بینی اش بر اثر حمله ی یک گاو نر در دوران کودکی، تخت شده بود. او بر ادبیات کلاسیک مسلط بود و با زبان های انگلیسی و ایتالیایی نیز آشنایی کامل داشت. دانتون سخنوری پرقدرت بود که به خوبی می توانست افکار مخاطبانش را به سوی خود بکشاند.
ژرژ دانتون در سال ۱۷۸۷ به پاریس نقل مکان کرد. او همانند بسیاری از حقوقدانان انقلابی فرانسه، در مجلس عمومی طبقاتی شرکت نکرد؛ با این حال، در تابستان ۱۷۸۹ برای عضویت در گارد ملی فرانسه، داوطلب شد. دانتون در اکتبر همان سال، به باشگاه کاردلیه راه یافت؛ رادیکال ترین گردهمایی انقلابی در آن زمان. دانتون ظرف مدت کوتاهی، به ریاست این باشگاه رسید و محبوبیت زیادی برای خویش دست و پا کرد. متحدان او در کاردلیه، ژان پل مارا و کامی دمولن -از انقلابیون تاثیرگذار- بودند. دانتون به هیچ وجه با نظام سلطنتی میانه خوبی نداشت و برخلاف سایر همفکرانش در کاردلیه -که گاهی از جمهوریت و گاهی نیز از سلطنت حمایت می کردند- دشمنی آشکاری با شاه لویی شانزدهم و سلطنت طلبان داشت.
دانتون در سال ۱۷۹۱ در تلاش برای راه یابی به پارلمان، ناکام ماند اما همچنان به عنوان شخصیتی موثر و محبوب در میان خیل عمده ای از مردمان طبقه پایین اجتماع، مطرح بود. او در ژانویه ۱۷۹۲ نایب رئیس کمون پاریس شد. با استفاده از موقعیت جدیدش، دانتون موفق شد موج افراطی گری و خشونت را متوجه نهاد سلطنت کند. در دهم اوت ۱۷۹۲ -یکی از نقاط عطف تاریخ فرانسه- هزاران نفر شهروند خشمگین که شاه را همدست بیگانگان و خائن به ملت می دانستند، با حمله به کاخ تویلری، پایان سلطنت را رقم زدند. روز بعد، دانتون رسماً وزیر دادگستری فرانسه شد. در زمان تصدی این مقام، اعدام های ماه سپتامبر ۱۷۹۲ پیش آمد که طی آن، صدها نفر از مظنونین -با اتهامات بی پایه و اساس و صرفاً به دلیل ارتباط نسبی یا سببی با خاندان سلطنتی- اعدام شدند. دانتون در ابتدای همان سال، سخنرانی معروفی ایراد نموده و ملت را به اقدامی قاطع علیه دشمنان فرانسه، دعوت کرده بود؛ بسیاری از مورخان بر این باورند که سخنرانی دانتون، در ایجاد جو ملتهب سیـاس*ـی و متعاقباً، وقوع سلسله اعدام های ماه سپتامبر، تاثیرگذار بوده است:
زنگ خطری که به صدا در خواهد آمد نه علامت خطر برای دعوتی است برای تاختن به دشمنان میهن. برای نابودی آنها، آقایان، ما به جسارت احتیاج داریم، جسارت همیشگی، و باز هم جسارت بیش تر، و آن گاه فرانسه نجات خواهد یافت! (سخنرانی دانتون در روز دوم سپتامبر ۱۷۹۲)
او مدتی بعد به عضویت مجمع ملی درآمد و در جریان محاکمه شاه لویی شانزدهم، رای به اعدام او داد. دانتون در کمیته امنیت عمومی نیز دستی داشت. او در ابتدا با ورود فرانسه به جنگ با همسایگان این کشور، مخالف بود اما بعدها ناچار گردید با موج پشتیبانی از جنگ، همراه شود. اقدامات دانتون و متحدش ، ژان پل مارا، در تاسیس دادگاه انقلاب در مارس ۱۷۹۳ موثر واقع گردید. وی از طریق همان دادگاه، رای به طرد اعضای حزب ژیروندن از مجمع ملی داد (ژیروندن ها یا انقلابیون اعتدال گرا، نقطه ی مقابل ژاکوبن های افراطی منش بودند).
سه رهبر برجسته انقلاب فرانسه در یک قاب؛ روبسپیر (سمت راست)، مارا (وسط)، دانتون (سمت چپ)
رقیب دانتون در حزب ژاکوبن، ماکسیمیلیان روبسپیر بود. نقطه نظرات این دو کاملاً با یکدیگر تفاوت داشت. دانتون شخصیتی تجمل گرا داشت؛ در حالیکه، روبسپیر از شخصیتی ساده زیست و البته خودشیفته برخوردار بود. این دو در عرصه سیـاس*ـی، تفکرات مشابهی در حزب ژاکوبن یافتند اما هیچ گاه با یکدیگر، طرح دوستی نریختند. در اواسط سال ۱۷۹۳ اختلافات میان دانتون و روبسپیر، کاملاً عیان شد. دانتون معتقد بود که اکنون زمان صلح با اروپا فرا رسیده و فرانسه باید دوره ی نقاهت را بگذراند اما روبسپیر بر این باور بود که انقلاب هنوز آنچنان که باید، پیش نرفته است. روبسپیر توانست در بهار ۱۷۹۳، جایگاه ریاست کمیته امنیت ملی را تصاحب کند. دانتون که تحت فشار زیادی قرار داشت، در ژوئیه همان سال، از عضویت کمیته امنیت ملی استعفاء کرد. او برای چندین هفته از پاریس خارج شد.
ژرژ دانتون در نوامبر ۱۷۹۳ بار دیگر به پاریس بازگشت؛ در حالیکه، در غیاب وی، روبسپیر تمامی امور را در دست گرفته و با کمک متحدانش، موجی از اعدام های مخالفین سیـاس*ـی را به انجام رسانده بود. دانتون باز هم خواسته های پیشین خود مبنی بر برقراری صلح با همسایگان و توقف اعدام ها را تکرار کرد. او از حکومت خواست که “در خصوص جان انسان‌ها زیاده روی نکند.” روبسپیر که همواره دانتون را رقیبی برای شهرت خود می دانست، وی را به فساد مالی و تلاش برای بازگرداندن نظام سلطنتی، متهم کردند. دانتون و دمولن -یار قدیمی وی- در پنجم آوریل ۱۷۹۴ با گیوتین، اعدام شدند. حکومت روبسپیر نیز دیری نپایید و او نیز سه ماه بعد -همان طور که دانتون پیش از مرگش به طرز شگفت انگیزی پیش بینی کرده بود- اعدام شد.
فیلم سینمایی “دانتون” محصول مشترک فرانسه، لهستان و آلمان غربی (سال ۱۹۸۳)
ژرژ دانتون در سال ۱۷۸۷ به پاریس نقل مکان کرد. او همانند بسیاری از حقوقدانان انقلابی فرانسه، در مجلس عمومی طبقاتی شرکت نکرد؛ با این حال، در تابستان ۱۷۸۹ برای عضویت در گارد ملی فرانسه، داوطلب شد. دانتون در اکتبر همان سال، به باشگاه کاردلیه راه یافت؛ رادیکال ترین گردهمایی انقلابی در آن زمان. دانتون ظرف مدت کوتاهی، به ریاست این باشگاه رسید و محبوبیت زیادی برای خویش دست و پا کرد. متحدان او در کاردلیه، ژان پل مارا و کامی دمولن -از انقلابیون تاثیرگذار- بودند. دانتون به هیچ وجه با نظام سلطنتی میانه خوبی نداشت و برخلاف سایر همفکرانش در کاردلیه -که گاهی از جمهوریت و گاهی نیز از سلطنت حمایت می کردند- دشمنی آشکاری با شاه لویی شانزدهم و سلطنت طلبان داشت.
دانتون در سال ۱۷۹۱ در تلاش برای راه یابی به پارلمان، ناکام ماند اما همچنان به عنوان شخصیتی موثر و محبوب در میان خیل عمده ای از مردمان طبقه پایین اجتماع، مطرح بود. او در ژانویه ۱۷۹۲ نایب رئیس کمون پاریس شد. با استفاده از موقعیت جدیدش، دانتون موفق شد موج افراطی گری و خشونت را متوجه نهاد سلطنت کند. در دهم اوت ۱۷۹۲ -یکی از نقاط عطف تاریخ فرانسه- هزاران نفر شهروند خشمگین که شاه را همدست بیگانگان و خائن به ملت می دانستند، با حمله به کاخ تویلری، پایان سلطنت را رقم زدند. روز بعد، دانتون رسماً وزیر دادگستری فرانسه شد. در زمان تصدی این مقام، اعدام های ماه سپتامبر ۱۷۹۲ پیش آمد که طی آن، صدها نفر از مظنونین -با اتهامات بی پایه و اساس و صرفاً به دلیل ارتباط نسبی یا سببی با خاندان سلطنتی- اعدام شدند. دانتون در ابتدای همان سال، سخنرانی معروفی ایراد نموده و ملت را به اقدامی قاطع علیه دشمنان فرانسه، دعوت کرده بود؛ بسیاری از مورخان بر این باورند که سخنرانی دانتون، در ایجاد جو ملتهب سیـاس*ـی و متعاقباً، وقوع سلسله اعدام های ماه سپتامبر، تاثیرگذار بوده است:
زنگ خطری که به صدا در خواهد آمد نه علامت خطر برای دعوتی است برای تاختن به دشمنان میهن. برای نابودی آنها، آقایان، ما به جسارت احتیاج داریم، جسارت همیشگی، و باز هم جسارت بیش تر، و آن گاه فرانسه نجات خواهد یافت! (سخنرانی دانتون در روز دوم سپتامبر ۱۷۹۲)
او مدتی بعد به عضویت مجمع ملی درآمد و در جریان محاکمه شاه لویی شانزدهم، رای به اعدام او داد. دانتون در کمیته امنیت عمومی نیز دستی داشت. او در ابتدا با ورود فرانسه به جنگ با همسایگان این کشور، مخالف بود اما بعدها ناچار گردید با موج پشتیبانی از جنگ، همراه شود. اقدامات دانتون و متحدش ، ژان پل مارا، در تاسیس دادگاه انقلاب در مارس ۱۷۹۳ موثر واقع گردید. وی از طریق همان دادگاه، رای به طرد اعضای حزب ژیروندن از مجمع ملی داد (ژیروندن ها یا انقلابیون اعتدال گرا، نقطه ی مقابل ژاکوبن های افراطی منش بودند).
سه رهبر برجسته انقلاب فرانسه در یک قاب؛ روبسپیر (سمت راست)، مارا (وسط)، دانتون (سمت چپ)
رقیب دانتون در حزب ژاکوبن، ماکسیمیلیان روبسپیر بود. نقطه نظرات این دو کاملاً با یکدیگر تفاوت داشت. دانتون شخصیتی تجمل گرا داشت؛ در حالیکه، روبسپیر از شخصیتی ساده زیست و البته خودشیفته برخوردار بود. این دو در عرصه سیـاس*ـی، تفکرات مشابهی در حزب ژاکوبن یافتند اما هیچ گاه با یکدیگر، طرح دوستی نریختند. در اواسط سال ۱۷۹۳ اختلافات میان دانتون و روبسپیر، کاملاً عیان شد. دانتون معتقد بود که اکنون زمان صلح با اروپا فرا رسیده و فرانسه باید دوره ی نقاهت را بگذراند اما روبسپیر بر این باور بود که انقلاب هنوز آنچنان که باید، پیش نرفته است. روبسپیر توانست در بهار ۱۷۹۳، جایگاه ریاست کمیته امنیت ملی را تصاحب کند. دانتون که تحت فشار زیادی قرار داشت، در ژوئیه همان سال، از عضویت کمیته امنیت ملی استعفاء کرد. او برای چندین هفته از پاریس خارج شد.
ژرژ دانتون در نوامبر ۱۷۹۳ بار دیگر به پاریس بازگشت؛ در حالیکه، در غیاب وی، روبسپیر تمامی امور را در دست گرفته و با کمک متحدانش، موجی از اعدام های مخالفین سیـاس*ـی را به انجام رسانده بود. دانتون باز هم خواسته های پیشین خود مبنی بر برقراری صلح با همسایگان و توقف اعدام ها را تکرار کرد. او از حکومت خواست که “در خصوص جان انسان‌ها زیاده روی نکند.” روبسپیر که همواره دانتون را رقیبی برای شهرت خود می دانست، وی را به فساد مالی و تلاش برای بازگرداندن نظام سلطنتی، متهم کردند. دانتون و دمولن -یار قدیمی وی- در پنجم آوریل ۱۷۹۴ با گیوتین، اعدام شدند. حکومت روبسپیر نیز دیری نپایید و او نیز سه ماه بعد -همان طور که دانتون پیش از مرگش به طرز شگفت انگیزی پیش بینی کرده بود- اعدام شد.
فیلم سینمایی “دانتون” محصول مشترک فرانسه، لهستان و آلمان غربی (سال ۱۹۸۳)
