MILAD_A
کاربر نگاه دانلود
صرع نوعی اختلال عصب شناختی است که موجب تشنج می شود. شدت و تعداد حملات تشنجی این بیماری با گذشت زمان افزایش می یابد.
آدنوزین موجب کاهش تحـریـ*ک پذیری عصبی شده و به توقف حملات تشنجی صرع کمک می کند.
تحقیقات پیشین حاکی از آن بود که میزان غیر طبیعی پایین آدنوزین با صرع مرتبط است.
«ربه کا ویلیام کارنسکی» و همکارانش از موسسه تحقیقات لیگیسی دانشگاه علوم و بهداشت اورگان و محققان دانشگاه توفتز، تاثیرات درمان صرع توسط ایمپلنت های ابریشمی آزاد کننده آدنوزین را در موش ها بررسی کردند.
آنها نقش ادنوزین را در ایجاد تغییرات اپیژنتیک که می تواند با پیشرفت صرع مرتبط باشد را بررسی کردند.
آنها تاثیرات مفید ادنوزین را در نتیجه اصلاح اپیژنتیک کشف کردند. اصلاح اپیژنتیک واکنش شیمیایی است که بدون تغییر در کد DNA ، مسیر روشن و خاموش شدن ژنها را تغییر می دهد.
به ویژه این تغییرات زمانی روی می دهد که مولکولی موسوم به گروه متیل بخشی از DNA را مسدود می کند از این رو ژن هایی را تحت تاثیر قرار می دهد که در دسترس هستند و می توانند روشن شوند. اگر گروه متیل دور نگه داشته شود احتمال اینکه ژنهای بیشتری روشن شوند افزایش می یابد.
محققان شواهدی دریافتند که نشان می دهد تغییر میزان ادنوزین، متیل دار شدن DNA را در مغز تحت تاثیر قرار می دهد. آنها متوجه شدند میزان زیادی از ادنوزین با میزان کمتری از متیل دار شدن DNA مرتبط است.
این پژوهشگران همچنین نشان دادند که موش های مبتلا به صرع میزان زیاد تری حذف متیل از DNA را دارند.
مغز موش های مبتلا به صرع که ایمپلنت های ابریشمی آزاد کننده ادنوزین دریافت کرده بودند، به اندازه موش های سالم و طبیعی، متیل دار شدن DNA را از خود نشان دادند و این امر به طور چشمگیری وخیم شدن صرع درطول زمان را کاهش داد.
سازوکاری که در یک نوع خاص از صرع وجود دارد افزایش شکل گیری مدارات تحـریـ*ک پذیر جدید در بخشی از مغز است که حمله صرع معمولا از آنجا آغاز می شود.
در پایان این تحقیقات حیواناتی که با ایمپلنت ابریشمی آزاد کننده آدنوزین درمان شده بودند در مقایسه با حیواناتی که این دارو را دریافت نکرده بودند مدارات تحـریـ*ک پذیری کمتری ایجاد کرده بودند.
این تحقیقات نشان داد که ابریشم آزاد کننده آدنوزین به طور کامل تشنج های صرعی را در مدل های موشی از بین نمی برد بلکه تعداد این حملات را چهار برابر کاهش می دهد.
این یافته ها حاکی از بی خطری استفاده از این ایمپلنت ها در موش ها است و می توان روزی از این مواد بر روی انسان استفاده کرد.(مهر)
