منطق‌الطیر

عد از آن طاوس آمد زرنگار نقش پرش صد چه بل که صد هزار چون عروسی جلوه کردن ساز کرد هر پر او جلوه‌ای آغاز کرد گفت تا نقاش غیبم نقش بست چینیان را شد قلم انگشت دست گرچه من جبریل مرغانم ولیک رفت بر من از قضا کاری نه نیک یار شد با من به یک جا مار زشت تا بیفتادم به خواری از بهشت چون بدل کردند...

جان آفرین پاک را آنکه جان بخشید و ایمان خاک را عرش را بر آب بنیاد او نهاد خاکیان را عمر بر باد او نهاد آسمان را در زبردستی بداشت خاک را در غایت پستی بداشت آن یکی را جنبش مادام داد وان دگر را دایما آرام داد آسمان چون خیمهٔ برپای کرد بی ستون کرد و زمینش جای کرد کرد در شش روز هفت انجم پدید وز دو...