*فریال*
کاربر نگاه دانلود
گروه جیپسی کینگز
سبک موسیقی و شاخصه سبکی: شانسون، ورلد میوزیک (آنچه به سبک موسیقی جیپسی کینگز نسبت می دهند ترکیب منحصر به فردی از فلامینکوی سنتی با پاپ غربی و ریتم های لاتین است. جیپسی کینگز به خاطر معرفی موسیقی رومبا کاتالان که موسیقی پاپ محور و مشتق از فلامینکوی سنتی و عرضه آن به مخاطبانی جهانی است شهرت دارد.
اعضا: دیگو بالیاردو، پاکو بالیاردو، تونینو بالیاردو، آندره ریس، فرانسوا کونات ریس، نیکولاس ریس، پاچا ریس
گزیده جوایز:
* آلبوم «عشق و آزادی» 1993، برنده جایزه گرمی لاتین برای بهترین آلبوم پاپ سال
* آلبوم «طعم فلامینکو» 2013، برنده جایزه گرمی برای بهترین آلبوم در سبک ورلد میوزیک (سه آلبوم مربوط به سال های 1991، 1996 و 1997 نیز نامزد دریافت این جایزه شده بودند.)
پلیس دیگر دنبای ما نیست
اعضای گروه جیپسی کینگز هنوز هم در دوره هایی که از تورهایشان فارغ می شوند به جنوب فرانسه کنار خانواده هایشان بازمی گردند. به محلی که هویت آنها و هویت موسیقی شان از آن نشأت گرفته است. هر بار که بازمی گردند خاطرات مهاجرت به سرزمینی جدید زنده می شود.
هر چند زندگی آنها با زندگی اجدادشان بسیار متفاوت است اما هنوز ریشه هایی باقی مانده که هر دو را به هم پیوند می دهد. هر چه بیشتر به اطراف جهان سفر می کنند فرهنگ ها و سبک های متفاوت و گوناگون تری را می بینند و به خود جذب می کنند و همین همواره مسافر بودن، همین کنجکاوی و به کار گرفتن عناصر فرهنگی از ملیت های دیگر موسیقی آنها را پیش و پیش تر می برد. در عین حال آنها مشتاق آینده هستند و آنچه آینده برایشان به ارمغان می آورد.
نیکولاس ریس در مصاحبه ای می گوید: «با اینکه 25 سال می گذرد هنوز هم تلاش می کنیم موسیقی جدید و نو بسازیم چون این موسیقی همه زندگی ماست، همه آن چیزی است که ما هستیم اما من فکر می کنم زمانی خواهد بود که جیپسی کینگز را به دست فرزندانمان خواهیم سپرد.»
نیکولاس در مصاحبه ای در پاسخ به این سوال که بزرگترین نکته منفی شهرت چیست می گوید: «اینکه ما حالا می دانیم وکیل و محافظان شخصی به چه کار می آیند.» در ادامه در مورد بزرگترین نکته مثبت شهرت می گوید: «بزرگترین نکته مثبت شهرت این است که حالا پلیس ها جلوی ما حرکت می کنند نه به دنبال ما!»
یک خانواده کولی در مسیر شهرت
گروه جیپسی کینگز در خلق اصوات نشاط انگیز موسیقی فلامینکو و معرفی آن به جهان بیشترین سهم را دارند. موسیقی فلامینکویی که محوریتش پاپ پروگرسیواست. این گروه در آرلس (شهر کوچکی در جنوب فرانسه که پاتوق هنرمندان افسانه ای فرانسوی همچون ونگوگ بوده است) و در دهه 1970 تشکیل شد وقتی که نیکولاس و آندره ریس فرزندان جوزه ریس با تونینو بالیاردو و پسرعموهایش ژاک و موریس در کنار هم جمع شدند.
اعضای گروه همه متولد فرانسه هستند اما خانواده هایشان غالبا جز کولی های اسپانیایی بودند که در طول جنگ اسپانیا در دهه سی میلادی به کاتالونیا گریختند. آنها در ابتدا نام «لس ریس» را روی گروه خود گذاشتند و به عنوان یک گروه موسیقی به مناطق مختلف سفر کرده در جشن ها، عروسی ها و خیابان ها موسیقی اجرا می کردند.
اولین فرصت و شانسی که برای گروه پیش آمد در سال 1978 بود، زمانی که معروف ترین ساکن سنت تروپه، بریجیت باردو آنها را برای اجرای موسیقی به مهمانی مجلل خود دعوت کرد.
این گروه شاد و پرشور که در آن زمان هنوز «لس ریس» نام داشتند خانه باردو را به لرزه انداختند و این موفقیت آنها را به محبوب ترین گروه موسیقی در سنت تروپه تبدیل کرد. آنها عنصر اصلی مهمانی های میلیونری شدند اما محبوبیت شان بیشتر بومی بود و شهرت بین المللی شان به یکباره سراغ شان نیامد.
دو آلبوم اول آنها توجه زیادی را به خود جلب نکرد و منتقدان موسیقی فرانسوی و عامه مردم استقبال چندانی از آنها نکردند. سبک موسیقی گروه جیپسی در این دوره، فلامینکویی احساساتی و پرشور بود اما همان فلامینکوی سنتی محسوب می شد که با نوازندگی دقیق گیتار توسط تونینو و صدای استثنایی نیکولاس نشانه گذاری شده بود.
هر چند گروه در همان زمان هم طرفداران پر و پا قرصی داشت، هنوز کمی مانده بود تا شهرتی را که در سال 1986 نصیب شان شد، به دست بیاورد؛ زمانی که با کلود مارتین تهیه کننده رویایی همکاری کردند.
مارتینز کسی بود که توانست قابلیت جیپسی کینگز را برای تبدیل شدن به یک گروه جهانی ببیند. او که تحت تاثیر استعداد و توانایی گروه قرار گرفته بود و می توانست پتانسیل اقتصادی آنها را تشخیص دهد، اداره و هدایت آنها را عهده دار شد.
او به عنوان تهیه کننده، منیجر و کارگردان هنری گروه در کنار آنها قرار گرفت و برای مدرن کردن صدای موسیقی آنها اقدام کرد. او با معرفی تنظیم های مدرن تر و موسیقی هایی با محوریت راک آنها را به سمت تغییرات به روزتری هدایت کرد و در نهایت به عنوان غسل تعمیدی دوباره گروه را بر آن داشت تا نام خود را به «جیپسی کینگ» به معنی «پادشاهان کولی» تغییر دهد.
کولی ها به آمریکا می روند
در اواخر دهه هشتاد میلادی جیپسی کینگز برای اولین بار در ایالات متحده در «سمینار موسیقی نو» نیویورک اجرای عمومی داشت و همین امر باعث انعقاد قرارداد با شرکت سونی در آمریکا شد. در سال 1989 آنها برای اجرا در مراسم سخنرانی افتتاحیه جورج بوش دعوت شدند اتما تصمیم گرفتند به خانه بازگردند تا استراحت کنند و با خانواده هایشان باشند.
آنها کمی بعد در همان سال در رویال آلبرت هال کنسرت برگزار کردند و با ستارگانی همچون التون جان و اریک کلپتون هم صحبت شدند. آلبوم جیپسی کینگز به مدت 40 هفته در صدر جدول های آمریکا قرار گرفت. با این اتفاق در میان معدود آلبوم های اسپانیایی زبانی که به چنین جایگاهی رسیده بودند قرار گرفت.
از آن پس گروه جیپسی کینگز به طور منظم آلبوم هایی را منتشر کرد. آلبوم هایی نظیر «Mosaique» 1989، «زیستن!» 1992، «عشق و آزادی» 1994، «Gitana Tierra» 1996، «سرودهای عاشقانه» 1998، «ما کولی هستیم» 2001، «ریشه ها» 2004.
بعد از این سال ها و بعد از برگزاری تورهایی که بسیار وسیع و طولانی مدت بودند یک آلبوم استودیویی جدید با نام «مسافر» در سال 2007 منتشر شد و جیپسی کینگز دوباره تورهایش را در سراسر جهان ادامه داد تا به دوره چند ساله ای می رسیم که تورها را متوقف کرد و بزرگترین هیت ها و بهترین آلبوم های گلچین شده را راهی بازار نمود.
در سپتامبر 2013 گروه بیست و پنج سالگی اش را با انتشار آلبوم «طعم فلامینکو» جشن گرفت. این آلبوم که پس از شش سال وقفه از آثار دیگر جیپسی کینگز به بازار آمد توسط خود گروه تهیه شده است. تمام اشعار و موسیقی آن نیز توسط گروه نوشته شده. با گوش کردن به این آلبوم متوجه می شویم آنها هرگز ارتباط محکم شان را با فلامینکوی سنتی که میراثی از اجدادشان است قطع نکرده اند و همچنان بر گیتاری که تونینو بالیاردو می نوازد و صدای قدرتمند نیکولاس ریس تکیه و تاکید دارند.
این ترکیب فرهنگی گسترده جیپسی کینگز را قادر ساخته هر جا ساز به دست می گیرد با آغـ*ـوش باز مخاطبان مواجه شود؛ مخاطبانی از چین تا برزیل، از نیو اورلین تا روسیه و از استرالیا تا آفریقا. موسیقی جیپسی کینگز در طول تمام این سال ها در میان فرهنگ عامه حضور دارد و قابل رویت است.
آنها نسخه ای از قطعه «Volare» را که زمانی در سال 1989 تبدیل به هیت شده بود برای یکی از قسمت های «رقصیدن با ستاره ها» اجرا کردند. کاور آنها از قصه معروف «هتل کالیفرنیا» در فیلم «لبوفسکی بزرگ» شنیده شدو فیلم «داستان اسباب بازی 3» محصول سال 2010 یکی از قطعات جیپسی کینگز را جزو موسیقی متن خود گذاشت، قطعه ای که کاوری از «تو دوستی در من داری» اثر رندی نیومن است.
عبور از سنت های فلامینکو
اعضای گروه به لطف مارتینز توانستند کمی آسایش پیدا کنند و زمان بیشتری را برای ترکیب آ]نگ های سنتی شان با موسیقی راک و اصوات دیگر صرف کنند؛ اصواتی که از خاورمیانه، آمریکای لاتین، آفریقای شمالی می آمد و بعد با نشاط و سرخوشی مختص گروه که غیرقابل تقلید بود می آمیخت.
این کار در صنعت موسیقی آن روز با وجود هنرمندان رادیکال موسیقی فلامینکو که از هرگونه تغییر اجتناب می کردند، حرکت متهورانه ای محسوب می شد و در نتیجه بسیاری بر این گمان بودند که جیپسی کینگز به زودی شکست خورده و از خاطره ها محو خواهد شد اما مخالفانه اشتباه می کردند.
در سال 1978 جیپسی کینگز قطعات «Bamboleo» و «Djoba Djobi» را تحت نام یک کمپانی مستقل منتشر کرد که هر دو تبدیل به بزرگترین قطعات پرفروش فرانسه شدند.
این موفقیت راه آنها را به سوی امضای قراردادی با شرکت موسیقی سونی باز کرد و منجر به انتشار اولین آلبومی شد که شهرت جهانی آنها را رقم زد. آنها مجددا فروش فوق العاده ای در فرانسه داشتند و پس از مدتی هم آلبوم شان در ده آلبوم برتر جدول های 12 کشور اروپایی قرار گرفت. از جمله این کشورها انگلستان بود؛ کشوری که به طور سنتی چندان پذیرای موسیقی بین المللی نیست.
در سال های ابتدای شهرت مواجه شدن جیپسی کینگز با جهان و تبدیل شدن به یک گروه بین المللی بعد از سال ها اجرا در کلاب ها و مهمانی های خصوصی جنوب فرانسه کاری بود که هم می بایست انجام می دادند و برایشان خوشنودی بزرگی به همراه داشت و هم باعث نگرانی آنها بود.
نیکولاس در این مورد در مصاحبه ای می گوید: «مواجه شدن با مخاطبانی جهانی برای ما واقعا غیرمنتظره بود و البته خب این همان چیزی بود که ما می خواستیم. در ابتدا کمی نگران و مضطرب بودیم. از آن بدتر این بود که می ترسیدیم کسی پاسپورتمان را بگیرد و به ما اجازه ندهد به خانه بازگردیم! حالا این زندگی ماست. بعد از این همه سال، ما سالیان زیادی را در سفر سپری کرده ایم و تنها اتفاقی که افتاده این است که کاروان ها و اسب ها با ماشین و هواپیما جایگزین شده اند. برای خانواده هایمان درلتنگ می شویم اما بچه ها هدایایی که برایشان از نقاط مختلف دنیا می آوریم را دوست دارند.»
- تاسیس: سال 1972
- کشور: فرانسه
- زبان: اسپانیایی
سبک موسیقی و شاخصه سبکی: شانسون، ورلد میوزیک (آنچه به سبک موسیقی جیپسی کینگز نسبت می دهند ترکیب منحصر به فردی از فلامینکوی سنتی با پاپ غربی و ریتم های لاتین است. جیپسی کینگز به خاطر معرفی موسیقی رومبا کاتالان که موسیقی پاپ محور و مشتق از فلامینکوی سنتی و عرضه آن به مخاطبانی جهانی است شهرت دارد.
اعضا: دیگو بالیاردو، پاکو بالیاردو، تونینو بالیاردو، آندره ریس، فرانسوا کونات ریس، نیکولاس ریس، پاچا ریس
گزیده جوایز:
* آلبوم «عشق و آزادی» 1993، برنده جایزه گرمی لاتین برای بهترین آلبوم پاپ سال
* آلبوم «طعم فلامینکو» 2013، برنده جایزه گرمی برای بهترین آلبوم در سبک ورلد میوزیک (سه آلبوم مربوط به سال های 1991، 1996 و 1997 نیز نامزد دریافت این جایزه شده بودند.)
پلیس دیگر دنبای ما نیست
اعضای گروه جیپسی کینگز هنوز هم در دوره هایی که از تورهایشان فارغ می شوند به جنوب فرانسه کنار خانواده هایشان بازمی گردند. به محلی که هویت آنها و هویت موسیقی شان از آن نشأت گرفته است. هر بار که بازمی گردند خاطرات مهاجرت به سرزمینی جدید زنده می شود.
هر چند زندگی آنها با زندگی اجدادشان بسیار متفاوت است اما هنوز ریشه هایی باقی مانده که هر دو را به هم پیوند می دهد. هر چه بیشتر به اطراف جهان سفر می کنند فرهنگ ها و سبک های متفاوت و گوناگون تری را می بینند و به خود جذب می کنند و همین همواره مسافر بودن، همین کنجکاوی و به کار گرفتن عناصر فرهنگی از ملیت های دیگر موسیقی آنها را پیش و پیش تر می برد. در عین حال آنها مشتاق آینده هستند و آنچه آینده برایشان به ارمغان می آورد.
نیکولاس ریس در مصاحبه ای می گوید: «با اینکه 25 سال می گذرد هنوز هم تلاش می کنیم موسیقی جدید و نو بسازیم چون این موسیقی همه زندگی ماست، همه آن چیزی است که ما هستیم اما من فکر می کنم زمانی خواهد بود که جیپسی کینگز را به دست فرزندانمان خواهیم سپرد.»
نیکولاس در مصاحبه ای در پاسخ به این سوال که بزرگترین نکته منفی شهرت چیست می گوید: «اینکه ما حالا می دانیم وکیل و محافظان شخصی به چه کار می آیند.» در ادامه در مورد بزرگترین نکته مثبت شهرت می گوید: «بزرگترین نکته مثبت شهرت این است که حالا پلیس ها جلوی ما حرکت می کنند نه به دنبال ما!»
یک خانواده کولی در مسیر شهرت
گروه جیپسی کینگز در خلق اصوات نشاط انگیز موسیقی فلامینکو و معرفی آن به جهان بیشترین سهم را دارند. موسیقی فلامینکویی که محوریتش پاپ پروگرسیواست. این گروه در آرلس (شهر کوچکی در جنوب فرانسه که پاتوق هنرمندان افسانه ای فرانسوی همچون ونگوگ بوده است) و در دهه 1970 تشکیل شد وقتی که نیکولاس و آندره ریس فرزندان جوزه ریس با تونینو بالیاردو و پسرعموهایش ژاک و موریس در کنار هم جمع شدند.
اعضای گروه همه متولد فرانسه هستند اما خانواده هایشان غالبا جز کولی های اسپانیایی بودند که در طول جنگ اسپانیا در دهه سی میلادی به کاتالونیا گریختند. آنها در ابتدا نام «لس ریس» را روی گروه خود گذاشتند و به عنوان یک گروه موسیقی به مناطق مختلف سفر کرده در جشن ها، عروسی ها و خیابان ها موسیقی اجرا می کردند.
اولین فرصت و شانسی که برای گروه پیش آمد در سال 1978 بود، زمانی که معروف ترین ساکن سنت تروپه، بریجیت باردو آنها را برای اجرای موسیقی به مهمانی مجلل خود دعوت کرد.
این گروه شاد و پرشور که در آن زمان هنوز «لس ریس» نام داشتند خانه باردو را به لرزه انداختند و این موفقیت آنها را به محبوب ترین گروه موسیقی در سنت تروپه تبدیل کرد. آنها عنصر اصلی مهمانی های میلیونری شدند اما محبوبیت شان بیشتر بومی بود و شهرت بین المللی شان به یکباره سراغ شان نیامد.
دو آلبوم اول آنها توجه زیادی را به خود جلب نکرد و منتقدان موسیقی فرانسوی و عامه مردم استقبال چندانی از آنها نکردند. سبک موسیقی گروه جیپسی در این دوره، فلامینکویی احساساتی و پرشور بود اما همان فلامینکوی سنتی محسوب می شد که با نوازندگی دقیق گیتار توسط تونینو و صدای استثنایی نیکولاس نشانه گذاری شده بود.
هر چند گروه در همان زمان هم طرفداران پر و پا قرصی داشت، هنوز کمی مانده بود تا شهرتی را که در سال 1986 نصیب شان شد، به دست بیاورد؛ زمانی که با کلود مارتین تهیه کننده رویایی همکاری کردند.
مارتینز کسی بود که توانست قابلیت جیپسی کینگز را برای تبدیل شدن به یک گروه جهانی ببیند. او که تحت تاثیر استعداد و توانایی گروه قرار گرفته بود و می توانست پتانسیل اقتصادی آنها را تشخیص دهد، اداره و هدایت آنها را عهده دار شد.
او به عنوان تهیه کننده، منیجر و کارگردان هنری گروه در کنار آنها قرار گرفت و برای مدرن کردن صدای موسیقی آنها اقدام کرد. او با معرفی تنظیم های مدرن تر و موسیقی هایی با محوریت راک آنها را به سمت تغییرات به روزتری هدایت کرد و در نهایت به عنوان غسل تعمیدی دوباره گروه را بر آن داشت تا نام خود را به «جیپسی کینگ» به معنی «پادشاهان کولی» تغییر دهد.
کولی ها به آمریکا می روند
در اواخر دهه هشتاد میلادی جیپسی کینگز برای اولین بار در ایالات متحده در «سمینار موسیقی نو» نیویورک اجرای عمومی داشت و همین امر باعث انعقاد قرارداد با شرکت سونی در آمریکا شد. در سال 1989 آنها برای اجرا در مراسم سخنرانی افتتاحیه جورج بوش دعوت شدند اتما تصمیم گرفتند به خانه بازگردند تا استراحت کنند و با خانواده هایشان باشند.
آنها کمی بعد در همان سال در رویال آلبرت هال کنسرت برگزار کردند و با ستارگانی همچون التون جان و اریک کلپتون هم صحبت شدند. آلبوم جیپسی کینگز به مدت 40 هفته در صدر جدول های آمریکا قرار گرفت. با این اتفاق در میان معدود آلبوم های اسپانیایی زبانی که به چنین جایگاهی رسیده بودند قرار گرفت.
از آن پس گروه جیپسی کینگز به طور منظم آلبوم هایی را منتشر کرد. آلبوم هایی نظیر «Mosaique» 1989، «زیستن!» 1992، «عشق و آزادی» 1994، «Gitana Tierra» 1996، «سرودهای عاشقانه» 1998، «ما کولی هستیم» 2001، «ریشه ها» 2004.
بعد از این سال ها و بعد از برگزاری تورهایی که بسیار وسیع و طولانی مدت بودند یک آلبوم استودیویی جدید با نام «مسافر» در سال 2007 منتشر شد و جیپسی کینگز دوباره تورهایش را در سراسر جهان ادامه داد تا به دوره چند ساله ای می رسیم که تورها را متوقف کرد و بزرگترین هیت ها و بهترین آلبوم های گلچین شده را راهی بازار نمود.
در سپتامبر 2013 گروه بیست و پنج سالگی اش را با انتشار آلبوم «طعم فلامینکو» جشن گرفت. این آلبوم که پس از شش سال وقفه از آثار دیگر جیپسی کینگز به بازار آمد توسط خود گروه تهیه شده است. تمام اشعار و موسیقی آن نیز توسط گروه نوشته شده. با گوش کردن به این آلبوم متوجه می شویم آنها هرگز ارتباط محکم شان را با فلامینکوی سنتی که میراثی از اجدادشان است قطع نکرده اند و همچنان بر گیتاری که تونینو بالیاردو می نوازد و صدای قدرتمند نیکولاس ریس تکیه و تاکید دارند.
این ترکیب فرهنگی گسترده جیپسی کینگز را قادر ساخته هر جا ساز به دست می گیرد با آغـ*ـوش باز مخاطبان مواجه شود؛ مخاطبانی از چین تا برزیل، از نیو اورلین تا روسیه و از استرالیا تا آفریقا. موسیقی جیپسی کینگز در طول تمام این سال ها در میان فرهنگ عامه حضور دارد و قابل رویت است.
آنها نسخه ای از قطعه «Volare» را که زمانی در سال 1989 تبدیل به هیت شده بود برای یکی از قسمت های «رقصیدن با ستاره ها» اجرا کردند. کاور آنها از قصه معروف «هتل کالیفرنیا» در فیلم «لبوفسکی بزرگ» شنیده شدو فیلم «داستان اسباب بازی 3» محصول سال 2010 یکی از قطعات جیپسی کینگز را جزو موسیقی متن خود گذاشت، قطعه ای که کاوری از «تو دوستی در من داری» اثر رندی نیومن است.
عبور از سنت های فلامینکو
اعضای گروه به لطف مارتینز توانستند کمی آسایش پیدا کنند و زمان بیشتری را برای ترکیب آ]نگ های سنتی شان با موسیقی راک و اصوات دیگر صرف کنند؛ اصواتی که از خاورمیانه، آمریکای لاتین، آفریقای شمالی می آمد و بعد با نشاط و سرخوشی مختص گروه که غیرقابل تقلید بود می آمیخت.
این کار در صنعت موسیقی آن روز با وجود هنرمندان رادیکال موسیقی فلامینکو که از هرگونه تغییر اجتناب می کردند، حرکت متهورانه ای محسوب می شد و در نتیجه بسیاری بر این گمان بودند که جیپسی کینگز به زودی شکست خورده و از خاطره ها محو خواهد شد اما مخالفانه اشتباه می کردند.
در سال 1978 جیپسی کینگز قطعات «Bamboleo» و «Djoba Djobi» را تحت نام یک کمپانی مستقل منتشر کرد که هر دو تبدیل به بزرگترین قطعات پرفروش فرانسه شدند.
این موفقیت راه آنها را به سوی امضای قراردادی با شرکت موسیقی سونی باز کرد و منجر به انتشار اولین آلبومی شد که شهرت جهانی آنها را رقم زد. آنها مجددا فروش فوق العاده ای در فرانسه داشتند و پس از مدتی هم آلبوم شان در ده آلبوم برتر جدول های 12 کشور اروپایی قرار گرفت. از جمله این کشورها انگلستان بود؛ کشوری که به طور سنتی چندان پذیرای موسیقی بین المللی نیست.
در سال های ابتدای شهرت مواجه شدن جیپسی کینگز با جهان و تبدیل شدن به یک گروه بین المللی بعد از سال ها اجرا در کلاب ها و مهمانی های خصوصی جنوب فرانسه کاری بود که هم می بایست انجام می دادند و برایشان خوشنودی بزرگی به همراه داشت و هم باعث نگرانی آنها بود.
نیکولاس در این مورد در مصاحبه ای می گوید: «مواجه شدن با مخاطبانی جهانی برای ما واقعا غیرمنتظره بود و البته خب این همان چیزی بود که ما می خواستیم. در ابتدا کمی نگران و مضطرب بودیم. از آن بدتر این بود که می ترسیدیم کسی پاسپورتمان را بگیرد و به ما اجازه ندهد به خانه بازگردیم! حالا این زندگی ماست. بعد از این همه سال، ما سالیان زیادی را در سفر سپری کرده ایم و تنها اتفاقی که افتاده این است که کاروان ها و اسب ها با ماشین و هواپیما جایگزین شده اند. برای خانواده هایمان درلتنگ می شویم اما بچه ها هدایایی که برایشان از نقاط مختلف دنیا می آوریم را دوست دارند.»
