جامعه ایرانی امروز مهم‌ترین عملیات دشمن «ایجاد یأس» است

[Moonlight]

«ترس و نگرانی» در صدر امتحانات الهی قرار دارد؛ می‌فرماید: «وَ لَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْ‏ءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ و...» ولی اگر «یأس» نباشد، ترس اثری ندارد. مثلاً اگر بگویند: «یک مار خطرناکی هست که شما صد تا ابزار برای کُشتن آن دارید» شما نمی‌ترسید. منتها اگر بگویند: «یک مار خطرناکی هست که هیچ‌طوری نمی‌شود آن را کُشت!» ترس به دلتان می‌آید.

یکی از مهم‌ترین کارهای ابلیس-و شاید مهم‌ترین کار او- ایجاد یأس است، یعنی ابلیس از این امتحان برجستۀ الهی(خوف یا ترس) به‌شدت سوءاستفاده می‌کند.

از سوی دیگر، انسان هم موجودی است که تمایل خاصی به یأس دارد، وقتی انسان به یأس و منفی‌بافی خوکرد، دیگر از ناامیدکردن خودش و دیگران، لـ*ـذت می‌بَرد؛ این یک دردِ کم‌درمان است! آدم‌هایی که روحیۀ یأس در آنها ایجاد می‌شود، آرامش و لذتشان به بیان عوامل یأس و نگرانی است و مدام می‌خواهند درجۀ نگرانی خودشان را افزایش دهند.

امروز مهم‌ترین عملیات دشمن(از ابلیس و اذناب او تا دیگر دشمنان ما) ایجاد یأس است. ماهواره‌ها دائماً در حال سیاه‌نمایی و ایجاد یأس در جامعه هستند، به‌حدی که روح یک انسان سالم نمی‌تواند بیش از چند دقیقه، یأس‌پراکنی و سیاه‌نماییِ شبکه‌های دشمن را تحمل کند.

دشمن سعی می‌‌کند یأس را از طریق گوشی‌های موبایل، وارد خانۀ دل‌ها و اندیشۀ تک‌تک مردم کند. اان شما باید بیینید که ما در مقابلش چه‌کار می‌توانیم بکنیم؟

در مراحل مختلف انقلاب هم خیلی از افراد و جریان‌ها، رسماً یأس را به مردم القا می‌کردند. مثلاً برخی عناصر دولت بازرگان دربارۀ غائلۀ کردستان به‌شدت یأس‌پراکنی می‌کردند. همچنین وقتی ترورهای دهه ۶۰ و جنگ تحمیلی شروع شد، موج یأس، خیلی‌ها را گرفت.

در طول انقلاب، کسانی که یک‌مقدار گرایش به یأس پیدا کردند، کم‌کم در جبهۀ دشمن و در مقابل انقلاب، شروع کردند به خــ ـیانـت‌کردن! مراقب باشید، یأس بر شما غلبه نکند؛ کم نبودند آدم‌های دلسوزی که ابتدا یار اسلام و انقلاب بودند، اما بعد از مدتی، عملاً ضدانقلاب شدند.

هر کسی از گردونۀ انقلاب خارج می‌شود، اولین کاری که در آستانۀ خروجش انجام می‌دهد این است که می‌گوید: «الان دچار بحران هستیم و این بحران، حل‌شدنی نیست!» کمااینکه آقای بازرگان در مجلس شورای اسلامی چنین حرفی زد و بعدش استعفا داد(15/7/1360) بنی‌صدر هم این را گفت و بعدش فرار کرد. در فتنۀ ۸۸ هم چنین حرف‌هایی گفته شد.

امید ما یک حس خوش‌بینانه و خیال‌بافانه و یک ایمانِ صرف نیست؛ بلکه بر اساس محاسبۀ عقلانی است. ما در کشورمان بحران‌های بزرگ‌تر را به‌خوبی پشت سر گذاشته‌ایم. اما وقتی دستگاه محاسباتی ما خراب باشد، دچار یأس می‌شویم.

بخشی از این یأسی که الان در جامعه هست، به‌خاطر برخوردهای غلطِ افشاگرانه در انتخابات‌های مختلف است. اساساً اینکه در انتخابات، یک کسی با افشاگری رأی بیاورد، درست نیست. وقتی فسادهایی مثل اختلاس و... را زیادی داغ کنیم، به ایجاد یأس در جامعه کمک کرده‌ایم.

انتقاد باید به‌شیوۀ درست انجام شود. بنده در آن زمانی که مُد نبود، از برخی کسانی که در قوۀ قضائیه درست عمل نمی‌کردند، انتقاد می‌کردم. ولی الان وقتی این جوّ سیاه‌نمایی را می‌بینیم، به شما عرض می‌کنم که در تهران هیئتی وجود دارد به‌نام «هیئت قضّات» و بنده گاهی برای آنها صحبت می‌کنم؛ واقعاً از بهترین اقشار جامعه در قوۀ قضائیه هستند، این ظلم بزرگی است که کل قوۀ قضائیه را به فساد متهم کنید. این روش‌های انتقادکردن، غلط است.

تک‌تک ما اگر خواستیم از هر دستگاهی انتقاد کنیم-حتی از دولتی که به آن رأی نداده‌ایم- باید حدّ نگه داریم. بعضی‌ها دربارۀ دولتی که خط و ربطش را نمی‌پسندند، می‌گویند: «این دولت خــ ـیانـت می‌کند!» درحالی‌که نمی‌شود همۀ دولت خــ ـیانـت کند! هیچ‌وقت همۀ این بدنه، خائن نمی‌شوند.
علیرضا پناهیان