*فریال*
کاربر نگاه دانلود
روزنامه هفت صبح:این هفته شاهد انتشار اولین آلبوم گروه «دیوار» بودیم. گروهی که تشکیل شده از نوازنده های حرفه ای موسیقی پاپ و راک است. اصولا عادت دارم آلبوم های مهمی را که جدید منتشر می شوند آرام آرام گوش بدهم و در شرایط مختلف، با صداهای مختلف با هدفون و بلندگوهای متفاوت. بنابراین هنوز نمی خواهم درباره خود موسیقی این آلبوم صحبت کنم. سر فرصت مناسب، مفصل در مورد موسیقی این آلبوم صحبت خواهیم کرد اما نکات جالبی در زمینه انشتار این آلبوم به نظرم رسیده که می خواهم مطرح کنم و دوست دارم نظر خوانندگان این ستون و دست اندرکاران آلبوم را هم بدانم.
1) این یک آلبوم بی کلام و متعلق به نوازنده های پر کار کشورمان است. اینکه قید می کنم پر کار، منظورم این است که اعضای تشکیل دهنده گروه دیوار به عنوان نوازنده های استودیویی در اجرای بسیاری از آثار بقیه خواننده ها و گروه ها نقش دارند و کارشان را هم به خوبی انجام می دهند. به این نوازنده ها در صنعت موسیقی نوازنده های جلسه (session’s player) گفته می شود. یعنی بدون اینکه از قبل با گروه یا قطعه یا تولید یک اثر موسیقی ارتباط خاصی داشته باشند، برای ضبط بخشی از آن اثر به استودیو دعوت می شوند و کار ضبط در یک یا دو جلسه انجام می شود.
این مسئله در تمام دنیا معمول است و حتی بسیارتی از گروه های خیلی بزرگ که ما می شناسیم مثل پینک فلوید از این نوازنده های جلسه ای در ضبط آثارشان بهره می برند
حالا گروهی تشکیل شده از چنین نوازنده هایی که قصد کرده اند آلبومی بی کلام منتشر کنند و به علایق و سلیقه خودشان بدون دخالت عوامل دیگر بپردازند و با زبان موسیقی با مخاطبانشان صحبت کنند، چرا فقط چهار قطعه در این آلبوم منتشر کرده اند؟ اصولا آدمی نیستم که به کمیت بهای بیشتری بدهم تا کیفیت اما این تعداد کم قطعه در آلبوم این گروه جای تعجب دارد. البته آلبوم همراه با یک دی وی دی تصویری هست و حدس می زنم شاید بیشتر وقت شان صرف این کلیپ های تصویری شده باشد اما باز هم سی دی صوتی شان می توانست قطعات بیشتری در خودش جای دهد.
2) پویا نیک پور، بابک ریاحی پور، یاشار خسروی، مسعود همایونی و مهران فرشباف همه نوازنده های کاربلد و شناخته شده ای هستند. گروه «دیوار» گروه اجرای موسیقی بابک جهانبخش را تشکیل می دهند. با مقایسه آثار بابک جهانبخش و آثاری که الان در آلبوم «دیوار» منتشر شده، به راحتی فاصله بزرگ و شکاف بین این دو فرم موسیقی قابل تشخیص است
1) این یک آلبوم بی کلام و متعلق به نوازنده های پر کار کشورمان است. اینکه قید می کنم پر کار، منظورم این است که اعضای تشکیل دهنده گروه دیوار به عنوان نوازنده های استودیویی در اجرای بسیاری از آثار بقیه خواننده ها و گروه ها نقش دارند و کارشان را هم به خوبی انجام می دهند. به این نوازنده ها در صنعت موسیقی نوازنده های جلسه (session’s player) گفته می شود. یعنی بدون اینکه از قبل با گروه یا قطعه یا تولید یک اثر موسیقی ارتباط خاصی داشته باشند، برای ضبط بخشی از آن اثر به استودیو دعوت می شوند و کار ضبط در یک یا دو جلسه انجام می شود.
این مسئله در تمام دنیا معمول است و حتی بسیارتی از گروه های خیلی بزرگ که ما می شناسیم مثل پینک فلوید از این نوازنده های جلسه ای در ضبط آثارشان بهره می برند
حالا گروهی تشکیل شده از چنین نوازنده هایی که قصد کرده اند آلبومی بی کلام منتشر کنند و به علایق و سلیقه خودشان بدون دخالت عوامل دیگر بپردازند و با زبان موسیقی با مخاطبانشان صحبت کنند، چرا فقط چهار قطعه در این آلبوم منتشر کرده اند؟ اصولا آدمی نیستم که به کمیت بهای بیشتری بدهم تا کیفیت اما این تعداد کم قطعه در آلبوم این گروه جای تعجب دارد. البته آلبوم همراه با یک دی وی دی تصویری هست و حدس می زنم شاید بیشتر وقت شان صرف این کلیپ های تصویری شده باشد اما باز هم سی دی صوتی شان می توانست قطعات بیشتری در خودش جای دهد.
2) پویا نیک پور، بابک ریاحی پور، یاشار خسروی، مسعود همایونی و مهران فرشباف همه نوازنده های کاربلد و شناخته شده ای هستند. گروه «دیوار» گروه اجرای موسیقی بابک جهانبخش را تشکیل می دهند. با مقایسه آثار بابک جهانبخش و آثاری که الان در آلبوم «دیوار» منتشر شده، به راحتی فاصله بزرگ و شکاف بین این دو فرم موسیقی قابل تشخیص است
