بازگشت ازفضا

[baten kaitos]

یک سفینه فضایی که در مدار زمین با سرعتی در حدود 30 هزار کیلومتر در ساعت حرکت می‌کند باید برای بازگشت به زمین سرعتش را کم کند. جهت ورود به جو موتورهای کوچکی برای تغییر مسیر به سمت زمین روشن می‌کند. برای کم کردن سرعت، سفینه چند بار مثل سنگی که روی آب انداخته می‌شود به لایه‌های جو برخورد می‌کند تا سرعتش کم شود. مقاومت هوا به‌صورت قابل توجهی از سرعت فضا پیما می‌کاهد اما باز هم سرعت نسبتا بالا است. چون هوا نمی‌تواند با سرعت لازم از مسیر دور شود و مولکول‌های آن در مقابل عبور فضا پیما فشرده شده و دمای هوا را به شکل وحشتناکی بالا می‌برد. خیلی از مردم فکر می‌کنند داغ و سرخ شدن بدنه سفینه‌ها به دلیل اصطکاک و سایش آنها با هوا است در صورتی که چنین نیست. حرارت بالای حاصله از مولکول‌های هوا می‌تواند سفینه فضایی را به آتش بکشد و نابود کند. در این وضعیت سپر ضد حرارتی ناو آن را از سوختن و نابودی نجات می‌دهد.
با توجه به زاویه وارد شدن ناو کیهانی به جو میزان نیرو شتاب و حاصل آن یعنی فرا باری متفاوت است. اما در هر حال فضانوردان باید توانایی تحمل فرا باری را داشته باشند.
سیستم فرود ناوها متفاوت است. روس‌ها از آغاز پروازهای سرنشین دار خود، سفینه‌هایشان را در خشکی و با استفاده از چتر بر زمین می‌نشاندند. سفینه‌های آمریکایی تا قبل از فضاپیماهای شاتل، با چتر نجات در آب فرود می‌آمدند. شاتل‌ها می‌توانست مانند یک هواپیمای هواسر روی باند ویژه خود بر زمین بنشیند.