ورزش در فضا

[baten kaitos]

ا در زمین به وجود جاذبه و نیرویی که بر بدن ما می‌آورد عادت کرده‌ایم. فضا به دلیل آن که در اثر شتاب و گردش ناو فضایی حالت بی‌وزنی به وجود می‌آورد ماهیچه‌های بدن تنبل می‌شوند.، ورزش یکی از راه‌های مفید جلوگیری از اثرهای منفی بی‌وزنی است. البته برای انجام کارهای بدنی و تمرین‌های ورزشی روش‌ها و دستگاه‌های مخصوصی ساخته شده که تا حدودی با زمین متفاوت است. مثلاً در زمین شما خیلی راحت می‌توانید روی میدان دو متحرک (تردمیل) بدوید. جاذبه زمین، شما را روی تسمه آن نگه می‌دارد و تنها کافی است شما بدوید. اما در ایستگاه فضایی این جاذبه وجود ندارد و دویدن روی میدان دو دوار کار چندان ساده‌ای نیست. فضانوردان در زمان دویدن برای این که بتوانند روی تردمیل باقی بمانند، گیره‌های یک تسمه لاستیکی را به خود متصل کنند. با تنظیم طول این تسمه، می‌توان مقدار فشاری را که بر شانه‌ها و لگن وارد می‌شود کم یا زیاد کرد. به این صورت می‌توان تا حدی وزن طبیعی خود را به دست آورد. این تسمه‌ها گرچه کمک می‌کند فضانوردان روی نوار متحرک دستگاه بمانند اما به شانه‌ها فشار می‌آورند و باعث ناراحتی فضانوردان می‌شوند.
مشکل دیگر فضانوردان در زمان کار با میدان دو دوار عرق کردن است. عرق کردن هم در فضا مشکلات خودش را دارد. چکه هم نمی‌کند و به‌نوعی از آدم آویزان است، تا این که به‌اندازه قطره بزرگی در بیاید و آن موقع در هوا معلق شد.