CAPRICORN
کاربر نگاه دانلود
تا به حال فکر کردهاید اگر ماه بر زمین میافتاد چه میشد؟ اصلاً امکان چنین اتفاقی تا چه حد وجود دارد؟ در این مطلب حالات مختلف این مسئله طبق نظر اخترشناسان از نظر شما میگذرد. آنگونه که «گرت وین ویلیامز»، اخترشناس دانشگاه هاوایی میگوید: «چنانچه جسمی فضایی با ماه برخورد کند، تنها یک عدد گودال به گودال های ماه افزوده می گردد!». به گفته «کلارک شاپمن»، منجم انجمن تحقیقاتی جنوب غرب آمریکا، «تنها یک شیء هم اندازه ماه میتواند آن را از مدارش خارج کند و به احتمال فراوان ماه از این برخورد جان سالم به در نخواهد برد. ضربه زدن به ماه با ماده خارجی بزرگتر و با چگالی بیشتر نیز مانند کوبیدن یک توپ گلف بر یک عدد تخم مرغ خواهد بود.»
اما بیایید فرض کنیم ماه و شیء برخورد کننده با آن مانند توپهای بیلیارد محکم واکنش نشان خواهند داد. هیچ یک از اختروارههایی که در اطراف ماه وجود دارند شعاعی بیش از ۹۰ کیلومتر ندارند. بسیار خوب، بر فرض بزرگترین اخترواره شناخته شده، «سِرِس»، که با قطری نزدیک به ۹۰۰ کیلومتر تقریبا به اندازه فاصله میان تهران تا مشهد در کمربند سیارکی منظومه شمسی در گردش است، از مدار خود بیرون بپرد و در مدار برخورد با ماه قرارگیرد. آن وقت چه؟
آنطور که «وین ویلیامز» میگوید: «احتمال این که ماه کوچکترین تکانی بخورد بسیار پایین است.» این امر مثل آن است که بگوییم یک کودک ۴ ساله سعی کند یک بازیکن خط جلو راگبی را به زمین بزند. ماه با شتاب تقریبی یک کیلومتر بر ثانیه به دور زمین میچرخد. این تکان گردشی آنچنان بالاست که به راحتی بر نیروی برخورد میچربد و در نتیجته ماه همچنان به دور زمین مدار خود را خواهد پیمود.
تا کنون واضح است که ماه پابرجاست، اما چه چیزی میتواند آن را به سمت زمین بفرستد؟ حداقل، شیئی با اندازه، چگالی و سرعت یکسان و با جهت گیری بر خلاف جهت ماه مورد نیاز است. چنین برخوردی ماه را در مدار متوقف میکند و آنگاه ماه به زمین خواهد افتاد. حتی چنانچه چنین برخوردی ماه را در مداری نزدیکتر قرار دهد ما خسارات فراوانی خواهیم دید! اگر در مدار جدید فاصله ماه از زمین نصف فاصله کنونی باشد، مد دریاها و اقیانوس ها تقریباً ۸ برابر خواهد شد و طبق گفته «وین ویلیامز»: «شمار زیادی از نیویورکی ها حسابی خیس خواهند شد!»
برگرفته از گراف مدیا
لاپلاس
