*SAmirA
کاربر نگاه دانلود
- عضویت
- 2016/01/09
- ارسالی ها
- 30,107
- امتیاز واکنش
- 64,738
- امتیاز
- 1,304
نخستین آسمان خراش دنیا
از «ساختمان بیمه مسکن» که در سال 1884 در شهر «شیکاگو» واقع در ایالت ایلینوی آمریکا احداث شد، با عنوان نخستین آسمانخراش جهان یاد می شود. این بنای منحصر به فرد، نخستین ساختمان بلندمرتبه ای محسوب می شد که در اسکلت آن از فولاد استفاده شد. درواقع، یک اسکلت فولادی ضد حریق، این بنا را از داخل و خارج سرپا نگه می داشت. این آسمانخراش، به دلیل داشتن معماری منحصر به فرد و اسکلت مقاوم در برابر وزن، به عنوان نخستین آسمانخراش جهان شناخته شد؛ با این حال، این بنا هرگز بلندترین بنای جهان و حتی شیکاگو نبوده است. «ساختمان بیمه مسکن» شیکاگو، 10 طبقه داشت که ارتفاع آن به 24 متر می رسید. البته در سال 1890 میلادی، دو طبقه دیگر به آن افزوده شد.
طراح و معمار این آسمانخراش، «ویلیام لی بارون جنی» بود. به لطف استفاده از فولاد، وزن این بنا، به یک سوم ساختمان های سنگی می رسید. بنابراین، این مساله نگرانی مقامات شیکاگو را هنگام سنجنش استحکام این بنا، برانگیخت که مبادا با سبک تر شدن وزن آن، استحکام این بنا نیز کاهش یافته باشد. بعدها، «ساختمان بیمه مسکن» به سمبلی در مکتب معماری تبدیل شد که به آن عنوان «مکتب شیکاگو»، اطلاق شد. ساخت این آسمانخراش، راه برای احداث آسمانخراش های بعدی باز کرد. معماران مکتب شیکاگو اساس ساختمانی تازه ای در ساخت بناهای خود به کار بردند که شامل موارد ذیل می شود:
اسکلت آهنی، که در آن زمان صرفا «ساختمان شیکاگو» نامیده می شد. پی شناور، نیز که مناسب با خاک سست شیکاگو است اختراع این معماران بود. پنجره هایی بزرگ که طول آن در جهت افقی قرار گیرد نیز برای نخستین بار توسط این معماران به کار رفت و از همین رو «پنجره های شیکاگو» نامیده شد. ساختمان های تجاری و اداری نیز زاده نیروی خلاقه این معماران بود. درواقع مکتب شیکاگو منشور اولیه معماری مدرن است و در این دوره برای اولین بار ساختمان های بلند ساخته شد.
آغاز صنعت آسمانخراش ها در جهان
آسمانخراش های نخستین، درواقع، شامل بناهای بلندمرتبه و ساختمان های تجاری می شدند که حدفاصل سال های 1884 تا 1939، عمدتا در شهرهای آمریکایی نظیر نیویورک و شیکاگو بنا نهاده شدند. شهرهای آمریکایی اساس از ساختمان های کم ارتفاع تشکیل می شدند اما پس از جنگ داخلی و افزایش چشمگیر دستمزدها و همین طور افزایش استفاده از زمین های شهری، در دهه 70 قرن 18 میلادی، احداث ساختمان های بلند، رونق چشمگیری پیدا کرد. همچنین پیشرفت های تکنولوژی در این عصر امکان ساخت اسکلت های فولادی ضدحریق و پی ریزی عمیق را فراهم کرد. همچنین استفاده از امکانات و تجهیزاتی نظیر آسانسور و روشنایی برقی، مسیر ساخت آسمانخراش ها را بیش از پیش هموار کرد.
اعمال اولین محدودیت ارتفاع در ساخت آسمانخراش ها
ساخت آسمانخراش ها تحت مکتب شیکاگو، با هدف برقراری تعادل زیبایی شناسی و حفظ اهداف تجاری آنها انجام شد که این رویکرد منتهی به ساخت آسمانخراش های بزرگ و خاص مرفهان شد که فروشگاه ها و رستوران های متعددی را در طبقه همکف خود جای می دانند. اما در مقابل، آسمانخراش های احداثی در نیویورک، معمولا برج های باریک تری بودند که ظاهری متنوع تر داشتند. این آسمانخراش ها اغلب به دلیل نقصان در زیبایی ظاهری خود، با انتقادهای بسیاری مواجه می شدند. در سال 1892، مقامات شهر شیکاگو، ساخت آسمانخراش هایی با ارتفاع بیش از 26 متر را ممنوع کرده و درعوض ساخت آسمانخراش های مرتفع تر را به نیویورک منتقل کردند.
آسمانخراش های تاریخی
بنای E.V.Haughwout- 1857
بنای E.V.Haughwiut، یک ساختمان پنج طبقه به ارتفاع 24 متر بود که توسط «جان پی. گاینور»، طراحی شد. این بنا در محله «سوهو» واقع در منتهن احداث شد. از نکات قابل توجه درباره این بنا می توان به استفاده از نخستین آسانسور در آن اشاره کرد. در ترایخ 23 مارس سال 1857، نخستین آسانسور هیدرولیک جهان که توسط «الیشا گراوس اوتیس»، برای این بنا طراحی شده بود، با موفقیت در این مکان نصب و مورد بهره برداری قرار گرفت.
این آسانسور با هزینه ای بالغ بر 300 دلار طراحی و نصب شد که 20 متر بر ثانیه سرعت داشت. گرچه این آپارتمان نسبت به سایر آپارتمان های زمان خود بلندتر بود و نیازی هم به آسانسور نداشت اما معمار این بنا به خوبی می دانست که مردم بسیاری مشتاق هستند تا این آپارتمان را به واسطه داشتن این امکان منحصر به فرد برای زندگی یا تجارت، انتخاب کنند.
ساختمان اینگالز- 1903
ساختمان اینگالز، سرآمد نخستین بلندمرتبه سازی با استفاه از بتن آرمه است. این بنای 16 طبقه در شهر سین سیناتی، ایالت اوهایو ساخته شد. طراحی، سرمایه گذاری و ساخت این بنا از سوی شرکت «الزنر اند اندرسون» انجام شد. از ساخت آن آپارتمان، با عنوان یک مهندسی شجاعانه و متهورانه یاد می شد اما موفقیت در ساخت آن، باعث پذیرش استفاده از بتن آرمه در ساختمان های بلندمرتبه در آمریکا شد. گفته می شود در زمان احداث این ساختمان، یک خبرنگار تمام شب بیدار ماند تا شاهد فروریختن آن و تهیه گزارشی از این اتفاق باشد. حال آن خبرنگار در قید حیات نیست اما این ساختمان هنوز هم پابرجاست.
ساختمان امپایر استیت- 1931
شهر نیویورک، در سال 1931 میلادی و با احداث آسمانخراش ساختمان «امپایر استیت»، که ساخت آن 410 روز به طول انجامید، به آسمان متصل شد. این بنای قابل تحسین کهبا سبک معماری «آرت دکو»، بنا شده، نخستین آسمانخراشی است که ارتفاع آن از 100 متر تجـ*ـاوز کرد و تا سال 1972، عنوان بلندترین آسمانخراش جهان را در اختیار داشت.
برج های دوقلوی مرکز تجارت جهانی- 1972
برج شمالی مرکز تجارت جهانی در منطقه منهتن نیویورک، که 110 طبقه داشت، برج امپایر استیت را از نظر ارتفاع پشت سر گذاشت و یک سال بعد ساخت برج جنوبی مرکز تجارت جهانی، آغاز شد که به دومین بنای بلند جهان تبدیل شد. در نهایت، در تاریخ 11 سپتامبر 2001، این دو برج با سرنوشت شومی مواجه شدند که در آن، حملات تروریستی موسوم به گروه القاعده، باعث شد این دو آسمانخراش با خاک یکسان شوند.
برج سیرس- 1973
برج سیرس که اکنون با نام برج ویلیس شناخته می شود، در سال 1973 میلادی بنا شد که با ارتفاع 527 متری و 110 طبقه، تا سال 2009 میلادی، بلندترین آسمانخراش جهان بود. این آسمانخراش همچنان بلندترین ساختمان آمریکا و سومین برج بلند در جهان است. این ساختمان یکی از مکان های گردشگری برای توریست هایی است که به شیکاگو سفر کرده اند و سالانه بالای یک میلیون نفر از این آسمانخراش دیدن می کنند. معمار این بنا بروس گری ام در اسکیدموز، اوینگز، مریل است.
برج های دوقلوی پتروناس- 1998
برج های دوقلوی پتروناس از بلندترین آسمانخراش های جهان هستند که در شهر کوالالامپور در کشور مالزی قرار گرفته اند. برج های دوقلو با احتساب آنتن بالای برج ها، 452 متر ارتفاع دارند. تعداد طبقات هر برج 88 طبقه است و جمعا 78 آسانسور در این دو ساختمان فعال هستند. این دو برج از زیر توسط مرکز خرید سوریا به هم وصل هستند. همچنین پلی طبقات 41و 42 این دو برج را به هم متصل می کند. ارتفاع این پل از سطح زمین 175 متر و طول آن 56 متر است.
کار ساخت این برج ها از سال 1995 شروع شد و در زمانی کوتاه در سال 1998 به اتمام رسید. دولت مالزی ساخت این برج ها را به عنوان نماد پیشرفت اقتصادی این کشور در دستور کار خود قرار داد. امروزه برج های دوقلو پتروناس به یکی از نمادهای اصلی کوالالامپور و مالزی تبدیل شده اند. این برج ها توسط ژاپنی ها و کره ای ها- هرکدام یکی از برج ها- طی مسابقه ای برای تکمیل پروژه ساخته شده اند و سپس دو برج با پلی به هم متصل شده اند؛ این پل اتصالی هنگامی وزش بادهای شدید،جمع می شود. این برجها جزو بلندترین برج های دوقلوی دنیا به شمار می روند.
برج تایپه 101- 2004
برج تایپه 101 آسمانخراشی 106 طبقه ای در بخش خینیی تایپه در کشور تایوان است. نام اصلی این برج پبیشتر «مرکز مالی تایپه» بود. این برج پس از برج خلیفه در دوبی بلندترین برج جهان است. این بزرگ ترین برج مسکونی جهان در منطقه ای زلزله خیز ساخته شده تا میزان مقاومتش را به نمایش بگذارد. «تایپه 101» نام برج 106 طبقه ای است که 508 متر ارتفاع دارد. راز مقاومت این برج در کره فولادی است به وزن 660 تن که در بیه طبقه 87 تا 92 «تایپه 101» به 16 بازوی فولادی آویخته شده است. این پاندول غول پیکر تعادل ساختمان را در برابر زلزله های بسیار شدید و توفان های مهیب که در این منطقه امری عادی و همیشگی است، حفظ می کند. بزرگ ترین ساعت عقربه ای جهان و همین طور سریع ترین آسانسور جهان با سرعت 16.8 متر بر ثانیه، در این برج نصب شده اند.
برج خلیف دوبی- 2010
برج خلیفه دوبی آسمانخراشی در شهر دوبی امارات متحده عربی است. این برج با 163 طبقه قابل استفاده و 828 متر ارتفاع، در حال حاضر بلندترین سازه و آسمانخراش ساخته شده به دست انسان است. ساخت این برج از ژانویه 2004 آغاز شد و در روز چهارم ژانویه 2010 گشایش یافت.
برج خلیفه در ابتدا با نام «برج دوبی» شناخته می شد اما در روز افتتاحیه توسط شیخ محمد بن راشد آل مکتوم، نام آن به افتخار حاکم امارات، خلیفه بن زاید نهیان، به «برج خلیفه» تغییرک رد. برج خلیفه دارای بیش از هزار واحد آپارتمان، 49 طبقه اداری، چهار استخر و یک کتابخانه مخصوص ساکنان است. همچنین هتل آرمانی با 160 اتاق به طراحی جورجیو آرمانی در طبقات اولیه برج واقع است. طراحی این برج اثر شرکت آرمانی در طبقات اولیه برج واقع است. طراحی این برج اثر شرکت آمریکایی اسکیدمور، اوینگز، مریل (SOM) و ادرین اسمیت با الهام از معماری اسلامی، طبیعت صحرا و گل Hymenocallis است.
اسکای سیتی وان (چانگ شا)- 2013
عملیات احداث این برج که قرار بود با ارتفاع 838 متر، در شهر چانگ شای چین و ظرف مدت تنها 90 روز بنا شود، با انتقادات بسیاری مواجه شده و تاکنون آغاز نشده است. درصورت اتمام عملیات ساخت، آسمانخراش اسکای سیتی، به مرتفع ترین سازه بشری تبدیل می شد.
از «ساختمان بیمه مسکن» که در سال 1884 در شهر «شیکاگو» واقع در ایالت ایلینوی آمریکا احداث شد، با عنوان نخستین آسمانخراش جهان یاد می شود. این بنای منحصر به فرد، نخستین ساختمان بلندمرتبه ای محسوب می شد که در اسکلت آن از فولاد استفاده شد. درواقع، یک اسکلت فولادی ضد حریق، این بنا را از داخل و خارج سرپا نگه می داشت. این آسمانخراش، به دلیل داشتن معماری منحصر به فرد و اسکلت مقاوم در برابر وزن، به عنوان نخستین آسمانخراش جهان شناخته شد؛ با این حال، این بنا هرگز بلندترین بنای جهان و حتی شیکاگو نبوده است. «ساختمان بیمه مسکن» شیکاگو، 10 طبقه داشت که ارتفاع آن به 24 متر می رسید. البته در سال 1890 میلادی، دو طبقه دیگر به آن افزوده شد.
طراح و معمار این آسمانخراش، «ویلیام لی بارون جنی» بود. به لطف استفاده از فولاد، وزن این بنا، به یک سوم ساختمان های سنگی می رسید. بنابراین، این مساله نگرانی مقامات شیکاگو را هنگام سنجنش استحکام این بنا، برانگیخت که مبادا با سبک تر شدن وزن آن، استحکام این بنا نیز کاهش یافته باشد. بعدها، «ساختمان بیمه مسکن» به سمبلی در مکتب معماری تبدیل شد که به آن عنوان «مکتب شیکاگو»، اطلاق شد. ساخت این آسمانخراش، راه برای احداث آسمانخراش های بعدی باز کرد. معماران مکتب شیکاگو اساس ساختمانی تازه ای در ساخت بناهای خود به کار بردند که شامل موارد ذیل می شود:
اسکلت آهنی، که در آن زمان صرفا «ساختمان شیکاگو» نامیده می شد. پی شناور، نیز که مناسب با خاک سست شیکاگو است اختراع این معماران بود. پنجره هایی بزرگ که طول آن در جهت افقی قرار گیرد نیز برای نخستین بار توسط این معماران به کار رفت و از همین رو «پنجره های شیکاگو» نامیده شد. ساختمان های تجاری و اداری نیز زاده نیروی خلاقه این معماران بود. درواقع مکتب شیکاگو منشور اولیه معماری مدرن است و در این دوره برای اولین بار ساختمان های بلند ساخته شد.
آغاز صنعت آسمانخراش ها در جهان
آسمانخراش های نخستین، درواقع، شامل بناهای بلندمرتبه و ساختمان های تجاری می شدند که حدفاصل سال های 1884 تا 1939، عمدتا در شهرهای آمریکایی نظیر نیویورک و شیکاگو بنا نهاده شدند. شهرهای آمریکایی اساس از ساختمان های کم ارتفاع تشکیل می شدند اما پس از جنگ داخلی و افزایش چشمگیر دستمزدها و همین طور افزایش استفاده از زمین های شهری، در دهه 70 قرن 18 میلادی، احداث ساختمان های بلند، رونق چشمگیری پیدا کرد. همچنین پیشرفت های تکنولوژی در این عصر امکان ساخت اسکلت های فولادی ضدحریق و پی ریزی عمیق را فراهم کرد. همچنین استفاده از امکانات و تجهیزاتی نظیر آسانسور و روشنایی برقی، مسیر ساخت آسمانخراش ها را بیش از پیش هموار کرد.
اعمال اولین محدودیت ارتفاع در ساخت آسمانخراش ها
ساخت آسمانخراش ها تحت مکتب شیکاگو، با هدف برقراری تعادل زیبایی شناسی و حفظ اهداف تجاری آنها انجام شد که این رویکرد منتهی به ساخت آسمانخراش های بزرگ و خاص مرفهان شد که فروشگاه ها و رستوران های متعددی را در طبقه همکف خود جای می دانند. اما در مقابل، آسمانخراش های احداثی در نیویورک، معمولا برج های باریک تری بودند که ظاهری متنوع تر داشتند. این آسمانخراش ها اغلب به دلیل نقصان در زیبایی ظاهری خود، با انتقادهای بسیاری مواجه می شدند. در سال 1892، مقامات شهر شیکاگو، ساخت آسمانخراش هایی با ارتفاع بیش از 26 متر را ممنوع کرده و درعوض ساخت آسمانخراش های مرتفع تر را به نیویورک منتقل کردند.
آسمانخراش های تاریخی
بنای E.V.Haughwout- 1857
بنای E.V.Haughwiut، یک ساختمان پنج طبقه به ارتفاع 24 متر بود که توسط «جان پی. گاینور»، طراحی شد. این بنا در محله «سوهو» واقع در منتهن احداث شد. از نکات قابل توجه درباره این بنا می توان به استفاده از نخستین آسانسور در آن اشاره کرد. در ترایخ 23 مارس سال 1857، نخستین آسانسور هیدرولیک جهان که توسط «الیشا گراوس اوتیس»، برای این بنا طراحی شده بود، با موفقیت در این مکان نصب و مورد بهره برداری قرار گرفت.
این آسانسور با هزینه ای بالغ بر 300 دلار طراحی و نصب شد که 20 متر بر ثانیه سرعت داشت. گرچه این آپارتمان نسبت به سایر آپارتمان های زمان خود بلندتر بود و نیازی هم به آسانسور نداشت اما معمار این بنا به خوبی می دانست که مردم بسیاری مشتاق هستند تا این آپارتمان را به واسطه داشتن این امکان منحصر به فرد برای زندگی یا تجارت، انتخاب کنند.
ساختمان اینگالز- 1903
ساختمان اینگالز، سرآمد نخستین بلندمرتبه سازی با استفاه از بتن آرمه است. این بنای 16 طبقه در شهر سین سیناتی، ایالت اوهایو ساخته شد. طراحی، سرمایه گذاری و ساخت این بنا از سوی شرکت «الزنر اند اندرسون» انجام شد. از ساخت آن آپارتمان، با عنوان یک مهندسی شجاعانه و متهورانه یاد می شد اما موفقیت در ساخت آن، باعث پذیرش استفاده از بتن آرمه در ساختمان های بلندمرتبه در آمریکا شد. گفته می شود در زمان احداث این ساختمان، یک خبرنگار تمام شب بیدار ماند تا شاهد فروریختن آن و تهیه گزارشی از این اتفاق باشد. حال آن خبرنگار در قید حیات نیست اما این ساختمان هنوز هم پابرجاست.
ساختمان امپایر استیت- 1931
شهر نیویورک، در سال 1931 میلادی و با احداث آسمانخراش ساختمان «امپایر استیت»، که ساخت آن 410 روز به طول انجامید، به آسمان متصل شد. این بنای قابل تحسین کهبا سبک معماری «آرت دکو»، بنا شده، نخستین آسمانخراشی است که ارتفاع آن از 100 متر تجـ*ـاوز کرد و تا سال 1972، عنوان بلندترین آسمانخراش جهان را در اختیار داشت.
برج های دوقلوی مرکز تجارت جهانی- 1972
برج شمالی مرکز تجارت جهانی در منطقه منهتن نیویورک، که 110 طبقه داشت، برج امپایر استیت را از نظر ارتفاع پشت سر گذاشت و یک سال بعد ساخت برج جنوبی مرکز تجارت جهانی، آغاز شد که به دومین بنای بلند جهان تبدیل شد. در نهایت، در تاریخ 11 سپتامبر 2001، این دو برج با سرنوشت شومی مواجه شدند که در آن، حملات تروریستی موسوم به گروه القاعده، باعث شد این دو آسمانخراش با خاک یکسان شوند.
برج سیرس- 1973
برج سیرس که اکنون با نام برج ویلیس شناخته می شود، در سال 1973 میلادی بنا شد که با ارتفاع 527 متری و 110 طبقه، تا سال 2009 میلادی، بلندترین آسمانخراش جهان بود. این آسمانخراش همچنان بلندترین ساختمان آمریکا و سومین برج بلند در جهان است. این ساختمان یکی از مکان های گردشگری برای توریست هایی است که به شیکاگو سفر کرده اند و سالانه بالای یک میلیون نفر از این آسمانخراش دیدن می کنند. معمار این بنا بروس گری ام در اسکیدموز، اوینگز، مریل است.
برج های دوقلوی پتروناس- 1998
برج های دوقلوی پتروناس از بلندترین آسمانخراش های جهان هستند که در شهر کوالالامپور در کشور مالزی قرار گرفته اند. برج های دوقلو با احتساب آنتن بالای برج ها، 452 متر ارتفاع دارند. تعداد طبقات هر برج 88 طبقه است و جمعا 78 آسانسور در این دو ساختمان فعال هستند. این دو برج از زیر توسط مرکز خرید سوریا به هم وصل هستند. همچنین پلی طبقات 41و 42 این دو برج را به هم متصل می کند. ارتفاع این پل از سطح زمین 175 متر و طول آن 56 متر است.
کار ساخت این برج ها از سال 1995 شروع شد و در زمانی کوتاه در سال 1998 به اتمام رسید. دولت مالزی ساخت این برج ها را به عنوان نماد پیشرفت اقتصادی این کشور در دستور کار خود قرار داد. امروزه برج های دوقلو پتروناس به یکی از نمادهای اصلی کوالالامپور و مالزی تبدیل شده اند. این برج ها توسط ژاپنی ها و کره ای ها- هرکدام یکی از برج ها- طی مسابقه ای برای تکمیل پروژه ساخته شده اند و سپس دو برج با پلی به هم متصل شده اند؛ این پل اتصالی هنگامی وزش بادهای شدید،جمع می شود. این برجها جزو بلندترین برج های دوقلوی دنیا به شمار می روند.
برج تایپه 101- 2004
برج تایپه 101 آسمانخراشی 106 طبقه ای در بخش خینیی تایپه در کشور تایوان است. نام اصلی این برج پبیشتر «مرکز مالی تایپه» بود. این برج پس از برج خلیفه در دوبی بلندترین برج جهان است. این بزرگ ترین برج مسکونی جهان در منطقه ای زلزله خیز ساخته شده تا میزان مقاومتش را به نمایش بگذارد. «تایپه 101» نام برج 106 طبقه ای است که 508 متر ارتفاع دارد. راز مقاومت این برج در کره فولادی است به وزن 660 تن که در بیه طبقه 87 تا 92 «تایپه 101» به 16 بازوی فولادی آویخته شده است. این پاندول غول پیکر تعادل ساختمان را در برابر زلزله های بسیار شدید و توفان های مهیب که در این منطقه امری عادی و همیشگی است، حفظ می کند. بزرگ ترین ساعت عقربه ای جهان و همین طور سریع ترین آسانسور جهان با سرعت 16.8 متر بر ثانیه، در این برج نصب شده اند.
برج خلیف دوبی- 2010
برج خلیفه دوبی آسمانخراشی در شهر دوبی امارات متحده عربی است. این برج با 163 طبقه قابل استفاده و 828 متر ارتفاع، در حال حاضر بلندترین سازه و آسمانخراش ساخته شده به دست انسان است. ساخت این برج از ژانویه 2004 آغاز شد و در روز چهارم ژانویه 2010 گشایش یافت.
برج خلیفه در ابتدا با نام «برج دوبی» شناخته می شد اما در روز افتتاحیه توسط شیخ محمد بن راشد آل مکتوم، نام آن به افتخار حاکم امارات، خلیفه بن زاید نهیان، به «برج خلیفه» تغییرک رد. برج خلیفه دارای بیش از هزار واحد آپارتمان، 49 طبقه اداری، چهار استخر و یک کتابخانه مخصوص ساکنان است. همچنین هتل آرمانی با 160 اتاق به طراحی جورجیو آرمانی در طبقات اولیه برج واقع است. طراحی این برج اثر شرکت آرمانی در طبقات اولیه برج واقع است. طراحی این برج اثر شرکت آمریکایی اسکیدمور، اوینگز، مریل (SOM) و ادرین اسمیت با الهام از معماری اسلامی، طبیعت صحرا و گل Hymenocallis است.
اسکای سیتی وان (چانگ شا)- 2013
عملیات احداث این برج که قرار بود با ارتفاع 838 متر، در شهر چانگ شای چین و ظرف مدت تنها 90 روز بنا شود، با انتقادات بسیاری مواجه شده و تاکنون آغاز نشده است. درصورت اتمام عملیات ساخت، آسمانخراش اسکای سیتی، به مرتفع ترین سازه بشری تبدیل می شد.
