تاریخ جوایز اسکار همیشه پر از لحظه‌های غیرقابل پیش‌بینی بوده و مراسم امسال هم می‌تواند همین طور باشد.
از برنده‌هایی که نمی‌توانند جلوی گریه خود را بگیرند تا اظهارنظرهای سیـاس*ـی تکان‌دهنده، بی‌اعتنایی‌های عجیب و غریب و کارهایی که برای جلب توجه انجام می‌شود، جوایز اسکار همه چیز را دیده و مراسم این دوره هم که دوشنبه صبح برگزار می‌شود می‌تواند داستان خود را داشته باشد.
برگزارکنندگان جوایز آکادمی علوم و هنرهای سینمایی هر سال باید منتظر لحظه‌های غیرمنتظره باشند که می‌تواند باعث خشم تماشاگران شود یا پخش زنده تلویزیونی را با مشکل مواجه کند.
با این حال، این لحظه‌های غیرمنتظره آن هم در مراسمی که همه چیز آن به دقت از قبل برنامه‌ریزی شده همان چیزی است که شب اسکار را به یادماندنی می‌کند. پخش جهانی جوایز اسکار و میلیون‌ها بیننده این مراسم برای تعدادی از برنده‌های قبلی اسکار مانند مارلون براندو و مایکل مور آن قدر وسوسه‌کننده بود که از آن برای بیان دیدگاه‌های سیـاس*ـی خود استفاده کنند.
در مراسم سال ۲۰۰۳ یکی از این اتفاقات عجیب و غریب در سالن کداک تیه‌تر روی داد و این زمانی بود که مایکل مور فیلمساز شورشی و از مخالفان حمله آمریکا به عراق و افغانستان، پس از دریافت جایزه اسکار بهترین مستند بلند برای «بولینگ برای کلمباین» به جرج بوش رئیس جمهور وقت آمریکا تاخت و خطاب به او فریاد زد: «شرم بر تو، جرج بوش».
کاری که مور آن سال انجام داد، کار تازه‌ای نبود. پیش از او نیز تعدادی از برنده‌ها از تریبون اسکار برای بیان اعتراض خود استفاده کرده بودند. به جرات می‌توان گفت معروف‌ترین نمونه در سال ۱۹۷۳ اتفاق افتاد و این زمانی بود که زنی خود را «ساچین لیتل‌فیدر» معروف کرد پیش روی تماشاگران حیرت‌زده ایستاد تا بجای مارلون براندو جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد را برای فیلم «پدرخوانده» دریافت کند.
براندو در اعتراض به نوع تصویرپردازی از سرخ‌پوست‌ها در فیلم‌هایی آمریکایی این دختر سرخ‌پوست با نام اصلی مری کروز را روی صحنه فرستاده بود. چهار سال بعد ونسا ردگریو بازیگر بریتانیایی بار دیگر حاضران در اسکار را به حیرت انداخت.
ردگریو که برای فیلم «جولیا» برنده جایزه بهترین بازیگر زن مکمل شده بود، پس از دریافت جایزه از آکادمی به خاطر تقدیر از او با وجود «تهدیدهای گروه کوچکی از شرورهای صهیونیست» تشکر کرد.
گاهی انتخاب دریافت‌کننده‌های جایزه نیز جنجال‌برانگیز می‌شود. سال ۱۹۹۹ آکادمی تصمیم گرفت با جایزه یک عمر دستاورد از الیا کازان سازنده فیلم‌هایی چون «تراموایی بنام هـ*ـوس» و «در بارانداز» تقدیر کند، اما ده‌ها نفر از ستاره‌های حاضر در مراسم در اعتراض به تصمیم کازان در همکاری با مقامات در دوران مبارزه با کمونیست‌ها در دهه ۱۹۵۰ نه برای او بلند شدند و نه برایش دست زدند.
مسائل سیـاس*ـی به کنار، شب اسکار همیشه مملو از اتفاقات استثنایی است. در سال ۱۹۷۴ که دیوید نیون اجرای آن را به عهده داشت، یک مرد در لحظه‌ای از مراسم برهنه روی صحنه دوید که با واکنش سریع نیون و صحبت‌های تمسخرآمیز او درباره این مرد همراه شد.
سال ۱۹۹۹ هم روبرتو بنینی فیلمساز ایتالیایی پس از آنکه «زندگی زیباست» او برنده جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی شد، هیجان‌زده از روی صندلی‌ها پرید و بالای سن آمد. همان سال گوئینت پالترو پس از دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر زن آن قدر گریه کرد و حرف زد که صدای همه درآمد.
به یادماندنی‌ترین لحظه اسکار پارسال به جرات زمانی بود که کاتلین بیگلو با دریافت اسکار بهترین کارگردان برای فیلم جنگی «قفسه درد»، اولین کارگردان زن تاریخ جوایز اسکار شد که به این موفقیت دست پیدا کرده است.
در همین حال، برگزارکنندگان جوایز اسکار امسال هم از برندگان خواسته‌اند از سخنرانی‌های خسته‌کننده و خواندن نام کسانی که می‌خواهند ازشان تشکر کنند، بپرهیزند.
تام هنکس برنده دو جایزه اسکار در فیلمی ویدیویی که هفتم فوریه در مراسم اعلام نامزدها پخش شد، از برنده‌ها خواست «کوتاه، دقیق و درخشان» صحبت کنند.
او گفت: «اگر سرتان را خم کنید که اسامی را از روی فهرست طولانی خود بخوانید، همه قسمت‌های کچل سرتان را می‌بینند!»
برنده‌ها پس از دریافت جایزه برای سخنرانی تنها ۴۵ ثانیه وقت دارند و امسال این مسئله با یک مثلث هشداردهنده در مونیتور مقابلشان به آنها یادآوری می‌شود.
منبع : خبر آنلاین -ترجمه: علی افتخاری
