~●Monster●~
کاربر نگاه دانلود
⚡️تعورى درمورد بهشت و جهنم:
"جهان از ابتدا اینطور نبود، کاملا بی نقص ، دنیایی بدون رنج و سختی، همه در آسایش و رفاه، قرار بود همه خوشحال باشند و برابر، اما نتیجه فاجعه شد! انسان ها چنین دنیایی را نپذیرفتند و دنیا نابود شد!"
این جملات تامل برانگیز مامور اسمیت در فیلم ماتریکس ۱ بود. آیا واقعا هرکسی در این دنیا جایگاه خودش را دارد یا همه باید برابر باشند؟ این سوال بسیار پیچیده ای است. اگر اکنون یک فرد ثروتمند از سوار شدن بر ماشین گران لـ*ـذت می برد فقط به این دلیل است که اکثریت چنین ماشینی ندارند، وگرنه او عاشق خود ماشین نیست. یک ماشین ارزان هم او را به مقصد ميرساند. اگر یک دانشمند از کشف یک واکسن لـ*ـذت می برد به این خاطر است که بیماری وجود دارد و برای او هدف ایجاد می کند. اگر یک فرد فقیر همچنان به زندگی اش ادامه میدهد به این خاطر است که او در آرزوی یک زندگی ایده آل است و امید دارد روزی به آن برسد. بنابراین اگر چنین زندگی ایده آلی را به همه بدهند آنوقت کسی احساس خوشبختی نخواهد کرد، خیلی زود مردم بی هدف می شوند و خودکشی می کنند. آنوقت خیلی ها که شغل های سخت دارند دیگر کار نخواهند کرد و ترجیح میدهند بیکار باشند و جامعه دچار مشکل می شود. اگر جهنمی نباشد کسی برای رفتن به بهشت تلاش نمی کند.
البته در جامعه ای که همه ثروتمند باشند و آسایش و رفاه برای همه برقرار باشد و مردم نیازی به کار کردن نداشته باشند، مزیت هایی هم وجود دارد، آنوقت همه خانواده ها فرزندانشان را مجبور به درس خواندن نخواهند کرد و فقط کسانی که به دنبال کسب علم هستند به مدرسه و دانشگاه می روند. آنوقت نیازی به پارتی بازی یا اختلاس نیست. واقعا نمیتوان گفت که جامعه نوع اول بهتر است یا نوع دوم؟! در جامعه اول نابرابری زیاد است و زامبی پروری میکند. فساد در آن قطعی است اما موقعیت های ارزشمندی هم ایجاد میکند. در چنین جوامعی امثال گالیله، ادیسون و کپلر نمایان می شوند.
در مورد گناهی که آدم در بهشت انجام داد و به زمین تبعید شد همه سطحی فکر میکنند و شیطان را باعث آن میدانند اما در حقیقت آن هم اشاره به موضوع این مقاله دارد. یعنی در بهشت همه چیز برای انسان فراهم بود اما چنین جامعه ای برای انسانی که رنج و سختی و بدبختی را ندیده است مقبول واقع نمی شود. انسان واقعیت را تنها از طریق رنج و عذاب درک میکند. باید ابتدا نادان و بی تجربه باشد تا از کسب علم و تجربه لـ*ـذت ببرد. باید بیماری را دیده باشد تا از سلامتی لـ*ـذت ببرد، باید رنج و سختی را تجربه کرده یا در اطرافش دیده باشد تا از آسایش و رفاه لـ*ـذت ببرد.
پس اين تعوري پيش مياد كه انسان خودش با ميل خودش و بدون زور از بهشت اومده بيرون
"جهان از ابتدا اینطور نبود، کاملا بی نقص ، دنیایی بدون رنج و سختی، همه در آسایش و رفاه، قرار بود همه خوشحال باشند و برابر، اما نتیجه فاجعه شد! انسان ها چنین دنیایی را نپذیرفتند و دنیا نابود شد!"
این جملات تامل برانگیز مامور اسمیت در فیلم ماتریکس ۱ بود. آیا واقعا هرکسی در این دنیا جایگاه خودش را دارد یا همه باید برابر باشند؟ این سوال بسیار پیچیده ای است. اگر اکنون یک فرد ثروتمند از سوار شدن بر ماشین گران لـ*ـذت می برد فقط به این دلیل است که اکثریت چنین ماشینی ندارند، وگرنه او عاشق خود ماشین نیست. یک ماشین ارزان هم او را به مقصد ميرساند. اگر یک دانشمند از کشف یک واکسن لـ*ـذت می برد به این خاطر است که بیماری وجود دارد و برای او هدف ایجاد می کند. اگر یک فرد فقیر همچنان به زندگی اش ادامه میدهد به این خاطر است که او در آرزوی یک زندگی ایده آل است و امید دارد روزی به آن برسد. بنابراین اگر چنین زندگی ایده آلی را به همه بدهند آنوقت کسی احساس خوشبختی نخواهد کرد، خیلی زود مردم بی هدف می شوند و خودکشی می کنند. آنوقت خیلی ها که شغل های سخت دارند دیگر کار نخواهند کرد و ترجیح میدهند بیکار باشند و جامعه دچار مشکل می شود. اگر جهنمی نباشد کسی برای رفتن به بهشت تلاش نمی کند.
البته در جامعه ای که همه ثروتمند باشند و آسایش و رفاه برای همه برقرار باشد و مردم نیازی به کار کردن نداشته باشند، مزیت هایی هم وجود دارد، آنوقت همه خانواده ها فرزندانشان را مجبور به درس خواندن نخواهند کرد و فقط کسانی که به دنبال کسب علم هستند به مدرسه و دانشگاه می روند. آنوقت نیازی به پارتی بازی یا اختلاس نیست. واقعا نمیتوان گفت که جامعه نوع اول بهتر است یا نوع دوم؟! در جامعه اول نابرابری زیاد است و زامبی پروری میکند. فساد در آن قطعی است اما موقعیت های ارزشمندی هم ایجاد میکند. در چنین جوامعی امثال گالیله، ادیسون و کپلر نمایان می شوند.
در مورد گناهی که آدم در بهشت انجام داد و به زمین تبعید شد همه سطحی فکر میکنند و شیطان را باعث آن میدانند اما در حقیقت آن هم اشاره به موضوع این مقاله دارد. یعنی در بهشت همه چیز برای انسان فراهم بود اما چنین جامعه ای برای انسانی که رنج و سختی و بدبختی را ندیده است مقبول واقع نمی شود. انسان واقعیت را تنها از طریق رنج و عذاب درک میکند. باید ابتدا نادان و بی تجربه باشد تا از کسب علم و تجربه لـ*ـذت ببرد. باید بیماری را دیده باشد تا از سلامتی لـ*ـذت ببرد، باید رنج و سختی را تجربه کرده یا در اطرافش دیده باشد تا از آسایش و رفاه لـ*ـذت ببرد.
پس اين تعوري پيش مياد كه انسان خودش با ميل خودش و بدون زور از بهشت اومده بيرون
