SAYEH79
کاربر نگاه دانلود
در سال 1966 تولید چارجر برای رقابت با مدلهایی همچون باراکودا و ماستنگ و بر روی پلت فرم سایز متوسط کرنت رسما اغاز شد. قیمت پایه برای دوج چارجر 3122 دلار بود. طراحی داخلی چارجر اوج هنر طراحان در ان زمان بود. طراحان به دو صندلی در جلو اکتفا نکرده و دو عدد نیز در عقب قرار دادند! کنسول وسط تنها محدود به قسمت جلوی خودرو نمی شد بلکه تا انتهای خودرو و صندلی های عقب نیز امتداد داشت. انجین استاندارد 318 V8 بود اما اکثر خریداران موتور 383 V8 را ترجیح می دادند. انجینهای دیگری که قابل سفارش برای چارجر بودند عبارت بودند از 361 V8 و مدل تازه تولید شده ی 426 HEMI. که مدل اخری اضافه پرداختی معادل 1000 دلار را می طلبید. که موجب شد در ان سال تنها 468 دستگاه چارجر با این موتور تولید شوند. این رقم را با کل تولید چارجر در سال 1966 که 37344 دستگاه بود مقایسه کنید تا متوجه محبوبیت و نیز کمیاب بودن اپشن HEMI بشوید.
با توجه به موفقیتهای چارجر از معرفی در اواسط سال 1966، مدل 1967 به مقدار کمی تغییرات احتیاج داشت. یک تغییر کوچک در طراحی خارجی اضافه شدن چراغهای راهنما به بالای گلگیرها بود. به علاوه کنسول سرتاسری داخل خودرو با یک نمونه ی عادی تعویض شد. دو موتور جدید برای چارجر قابل سفارش بودند که عبارت بودند از 440 مگنوم! که در 660 دستگاه از انها استفاده شد. دومین انجین یک 383 با کاربراتور دو دهانه بود که جایگزین 361 V8 قبلی شد. اگرچه تولید چارجر در سال 1966 یک موفقیت بزرگ برای دوج بود ولی در سال بعد تنها 15788 دستگاه از ان تولید شد. یعنی کمتر از نصف تولید سال قبل! مدل فست بک دیوانه کننده (fastback craze) به اخر راه خود نزدیک شده بود و زمان طراحی مجدد چارجر فرا رسیده بود.
با توجه به کاهش فروش چارجر در سال قبل واضح بود که این مدل به یک طراحی مجدد اساسی احتیاج دارد. چارجر جدید از سبک طراحی سود می برد که به ان بطری ذغال (coke bottle) می گفتند.طراحی گلگیرهای جلو و پنل یک چهارم عقب خودرو دلیلی بود بر استفاده ی طراحان چارجر جدید از سبک coke bottle. چرا که این قسمت ها طرحی همانند انحنای بطری ذغال را در ذهن تداعی می کردند. چراغهای عقب سرتاسری خودرو با نمونه ی مشابه کوروت تعویض شدند. Scoopهای (دریچه های) دوبل اضافه شده بر روی درها و درب موتور طراحی جدید چارجر را تکمیل می کردند. در این سال همچنین چارجر مدل R/T (Road & Track) را عرضه کرد. مدل R/T ورژن با عملکرد بالای(High Performance) چارجر بود. که به طور استاندارد با انجین 440 مگنوم به قدرت 375 اسب بخار تولید می شد. در این سال 17665 دستگاه چارجر به فروش رسید.
مدل 1969 چارجر از نظر ظاهری فرق چندانی با مدل سال قبل نداشت. تغییری درجلوپنجره ی مدل 1969 ایجاد شد که شامل یک تقسیم کننده در قسمت مرکزی ان بود. چراغهای عقب نیز دستخوش تغییراتی شد. به علاوه ی مدل R/T تولید مدل ویژه ی دیگری از چارجر در سال 69 اغاز شد که به نام SE (Special Edition) خوانده می شد. پکیج SE مربوط به Performance نمی شد بلکه بیشتر به عنوان یک اپشن لوکس شناخته می شد که می توانست بر روی مدل R/T نیز نصب شود. یک انجین جدید V6 نیز در این سال در نظر گرفته شد که چندان مورد توجه قرار نگرفت. چرا که اکثر خریداران خواهان قدرت بیشتر مدلهای V8 بودند.اپشن ویژه ی دیگری نیز که وجود داشت سانروف بود. که با توجه به استانداردهای امروزه در زمان خودش یک انتخاب فوق العاده و کمیاب محسوب می شد. دو ورژن جدید چارجر برای نسکار اماده شده بودند: یکی مدل چارجر 500 که ایرودینامیک ان نسبت به مدل عادی پیشرفت زیادی پیدا کرده بود. دومی دوج چارجر دیتونا بود که ویژه ی مسابقات نسکار طراحی شده بود و عملکرد ان به وسیله ی یک دماغه 18 اینچی در جلو ی خودرو و یک اسپویلر بزرگ در انتهای خودرو بهبود پیدا کرده بود. در نهایت 69000 دستگاه چارجر تا این سال تولید شدند که به طرز اشکاری موفقیت چارجر را نشان میداد.
در سال 1970 تغییرات ظاهری بیشتری در چارجر انجام شد. سپر جلو یک پوشش کرومی دریافت کرد. چارجر به همراه چلنجر و باراکودا در رنگ های جدید فوق العاده ای مثل Plum Crazy Purple ، Sublime Green و چند رنگ دیگر تولید می شد. مدلهای R/T چارجر Scoopهای جدیدی که طراحی ظاهری بر عکس مدلهای قبلی داشتند بر روی در های خود می دیدند. چارجرهای 500 نیز همچنان در این سال تولید می شدند. ولی فاقد ویژگیهایی همچون عملکرد فوق العاده ی مدلهای 69 بودند. انجین 440 SixPack تنها انجین جدید اضافه شده در این سال بود. اما مطمئنا یک انجین ضعیف نبود! چرا که از سه کاربراتور دو دهانه استفاده می کرد و قدرت ان به 390 اسب بخار می رسید. با وجود همه ی اینها میزان فروش چارجر به 49768 دستگاه کاهش پیدا کرد. مهمترین دلیل این کاهش فروش نیز چیزی نبود جز مدل جدید چلنجر!
متاسفانه سال 1971 اغازی بود بر پایان اکثر Muscle Carها به دلایلی همچون قوانین جدید در مورد میزان الایندگی و افزایش هزینه ی بیمه و ...
با وجود این مسائل چارجر 71 زنده باقی ماند! و طراحی ان دستخوش تغییرات کلی شد. از این زمان به بعد چارجرها و کرنت ها از طراحی بدنه (Body Style) مشترکی استفاده می کردند و البته تفاوت انها در تولید کرنت به صورت چهار در و چارجر به صورت دو در بود. در سال قبل پکیج Super Bee مختص مدل کرنت بود ولی در این سال(1971) با توجه به اشتراکات چارجر و کرنت و دو در بودن چارجر، این پکیج تحت نام چارجر تولید می شد. این سال اخرین سال تولید چارجر Super Bee بود. همچنین اخرین سال تولید انجین 426 HEMI. دیگر موتورهای تولیدی چارجر همگی دچار کاهش قدرت(Detuning) شدند( به همان دلایلی که ذکر شد). به عنوان یک نکته ی مثبت یک اسپویلر جدید عقب و درب موتور Ramcharger در لیست انتخابهای چارجر وجود داشتند. یک دریچه ی هوای جدید در وسط درب موتور و دقیقا در بالای فیـلتـ*ـر هوا نصب می شد و اگر راننده می خواست هوای تازه مستقیما به کاربراتور منتقل شود کافی بود دستگیره ای که در زیر داشبرد تعبیه شده بود را بکشد تا این دریچه باز شود. این دریچه تنها برای کرنتهای R/T و Super Beeها قابل سفارش بود.
از 1972 تا 1974 کمپانی دوج، چارجر را از یک مدل High Performance به یک خودروی لوکس سوق داد. دلیل اصلی نیز همان قوانین الایندگی و ... بود. در نتیجه انها دیگر نمی توانستند خودروهای با Performance بالا عرضه کنند. موتورهای HEMI نیز دیگر عرضه نمی شدند و سایر موتورها تا سال 74 بار دیگر دچار افت قدرت شدند.
كمپاني دوج مدل 1968 چارجر خود را یک خودروی خشن و سخت می نامد. خودرویی که تنها نگاه کردن به ان باعث بالا رفتن ادرنالین خون شما می شود و البته در واقعیت نیز این کار را انجام می دهد.
طراحی چارجر 1968 کاملا دگرگون شده از مدل قبلی است. بدنه ی ان یک حالت قوز کرده و در عین حال با ثبات و پایدار را در ذهن تداعی می کند. دوج چارجر جدید طراحی کاملا ایرودینامیکی دارد ( اگرچه به گفته ی طراحان هیچگاه ان را در تونل باد تست نکرده اند) به همراه یک اسپویلر در عقب. فرم کلی ماشین حالت گوه ای شکل دارد. طراحی بلند قسمت عقب که با حرکت به سمت جلو باریک تر می شود. اگر از بالا به خودرو نگاه کنیم قسمت عقب مخصوصا اطراف چرخهای عقب ان فرم تپل تر و محدب تری دارد که نمای عضلانی دوج چارجر را تقویت کرده است. قسمت انتهایی و در اصطلاح دم خودرو، به سبک GTهای اروپایی فرم بریده شده دارد. چارجر را می توان در مدل های پایه یا High Performance (که R/T نامیده می شوند) به همراه خط کشی ویژه ی bumblebee سفارش داد. به طور واضح دوج توجه ویژه ای به خریداران جوان دارد.
داخل خودرو: در جلوداشبرد گیجهای اصلی خودنمایی می کنند که کمی به سمت راننده متمایل شده اند.(هیچ چراغ هشداردهنده ای وجود ندارد) کنترلهای موجود در داشبرد به صورت سوئیچهای اهرم مانند یا دکمه های چرخنده هستند. صندلیهای اسپرت نیز به صورت اپشنال وجود دارند. یک محل برای استراحت دست به صورت تا شو وجود دارد. صندلیهای عقب نیز از نوع نیمکتی هستند.
در زیر درب موتور انجین 318 V8 با سرسیلندرهای جدید و اتاقک احتراق بهبود یافته به صورت استاندارد وجود دارد. مدل R/T مجهز به انجین 440 مگنوم، دو مدل انجین 383 با کاربراتور دو و چهار دهانه و البته به همراه سرسیلندرهای جدید و در نهایت هیولای 426 اینچی HEMI با میل سوپاپ جدید و کارتل خنک شونده برای مدل R/T جزو انجینهای اپشنال دوج چارجر هستند. انتقال قدرت از طریق یک گیرباکس سه سرعته ی منوال بغـ*ـل فرمانی یا یک گیرباکس چهار سرعته ی منوال داخل کنسول وسط و یا گیرباکس سه سرعته ی اتوماتیک( در دو مدل بغـ*ـل فرمانی و داخل کنسول) انجام می گیرد.
ابعاد خودرو:
فاصله ی چرخها: 117 اینچ
طول کلی: 208 اینچ
عرض: 76.6 اینچ
با توجه به موفقیتهای چارجر از معرفی در اواسط سال 1966، مدل 1967 به مقدار کمی تغییرات احتیاج داشت. یک تغییر کوچک در طراحی خارجی اضافه شدن چراغهای راهنما به بالای گلگیرها بود. به علاوه کنسول سرتاسری داخل خودرو با یک نمونه ی عادی تعویض شد. دو موتور جدید برای چارجر قابل سفارش بودند که عبارت بودند از 440 مگنوم! که در 660 دستگاه از انها استفاده شد. دومین انجین یک 383 با کاربراتور دو دهانه بود که جایگزین 361 V8 قبلی شد. اگرچه تولید چارجر در سال 1966 یک موفقیت بزرگ برای دوج بود ولی در سال بعد تنها 15788 دستگاه از ان تولید شد. یعنی کمتر از نصف تولید سال قبل! مدل فست بک دیوانه کننده (fastback craze) به اخر راه خود نزدیک شده بود و زمان طراحی مجدد چارجر فرا رسیده بود.
با توجه به کاهش فروش چارجر در سال قبل واضح بود که این مدل به یک طراحی مجدد اساسی احتیاج دارد. چارجر جدید از سبک طراحی سود می برد که به ان بطری ذغال (coke bottle) می گفتند.طراحی گلگیرهای جلو و پنل یک چهارم عقب خودرو دلیلی بود بر استفاده ی طراحان چارجر جدید از سبک coke bottle. چرا که این قسمت ها طرحی همانند انحنای بطری ذغال را در ذهن تداعی می کردند. چراغهای عقب سرتاسری خودرو با نمونه ی مشابه کوروت تعویض شدند. Scoopهای (دریچه های) دوبل اضافه شده بر روی درها و درب موتور طراحی جدید چارجر را تکمیل می کردند. در این سال همچنین چارجر مدل R/T (Road & Track) را عرضه کرد. مدل R/T ورژن با عملکرد بالای(High Performance) چارجر بود. که به طور استاندارد با انجین 440 مگنوم به قدرت 375 اسب بخار تولید می شد. در این سال 17665 دستگاه چارجر به فروش رسید.
مدل 1969 چارجر از نظر ظاهری فرق چندانی با مدل سال قبل نداشت. تغییری درجلوپنجره ی مدل 1969 ایجاد شد که شامل یک تقسیم کننده در قسمت مرکزی ان بود. چراغهای عقب نیز دستخوش تغییراتی شد. به علاوه ی مدل R/T تولید مدل ویژه ی دیگری از چارجر در سال 69 اغاز شد که به نام SE (Special Edition) خوانده می شد. پکیج SE مربوط به Performance نمی شد بلکه بیشتر به عنوان یک اپشن لوکس شناخته می شد که می توانست بر روی مدل R/T نیز نصب شود. یک انجین جدید V6 نیز در این سال در نظر گرفته شد که چندان مورد توجه قرار نگرفت. چرا که اکثر خریداران خواهان قدرت بیشتر مدلهای V8 بودند.اپشن ویژه ی دیگری نیز که وجود داشت سانروف بود. که با توجه به استانداردهای امروزه در زمان خودش یک انتخاب فوق العاده و کمیاب محسوب می شد. دو ورژن جدید چارجر برای نسکار اماده شده بودند: یکی مدل چارجر 500 که ایرودینامیک ان نسبت به مدل عادی پیشرفت زیادی پیدا کرده بود. دومی دوج چارجر دیتونا بود که ویژه ی مسابقات نسکار طراحی شده بود و عملکرد ان به وسیله ی یک دماغه 18 اینچی در جلو ی خودرو و یک اسپویلر بزرگ در انتهای خودرو بهبود پیدا کرده بود. در نهایت 69000 دستگاه چارجر تا این سال تولید شدند که به طرز اشکاری موفقیت چارجر را نشان میداد.
در سال 1970 تغییرات ظاهری بیشتری در چارجر انجام شد. سپر جلو یک پوشش کرومی دریافت کرد. چارجر به همراه چلنجر و باراکودا در رنگ های جدید فوق العاده ای مثل Plum Crazy Purple ، Sublime Green و چند رنگ دیگر تولید می شد. مدلهای R/T چارجر Scoopهای جدیدی که طراحی ظاهری بر عکس مدلهای قبلی داشتند بر روی در های خود می دیدند. چارجرهای 500 نیز همچنان در این سال تولید می شدند. ولی فاقد ویژگیهایی همچون عملکرد فوق العاده ی مدلهای 69 بودند. انجین 440 SixPack تنها انجین جدید اضافه شده در این سال بود. اما مطمئنا یک انجین ضعیف نبود! چرا که از سه کاربراتور دو دهانه استفاده می کرد و قدرت ان به 390 اسب بخار می رسید. با وجود همه ی اینها میزان فروش چارجر به 49768 دستگاه کاهش پیدا کرد. مهمترین دلیل این کاهش فروش نیز چیزی نبود جز مدل جدید چلنجر!
متاسفانه سال 1971 اغازی بود بر پایان اکثر Muscle Carها به دلایلی همچون قوانین جدید در مورد میزان الایندگی و افزایش هزینه ی بیمه و ...
با وجود این مسائل چارجر 71 زنده باقی ماند! و طراحی ان دستخوش تغییرات کلی شد. از این زمان به بعد چارجرها و کرنت ها از طراحی بدنه (Body Style) مشترکی استفاده می کردند و البته تفاوت انها در تولید کرنت به صورت چهار در و چارجر به صورت دو در بود. در سال قبل پکیج Super Bee مختص مدل کرنت بود ولی در این سال(1971) با توجه به اشتراکات چارجر و کرنت و دو در بودن چارجر، این پکیج تحت نام چارجر تولید می شد. این سال اخرین سال تولید چارجر Super Bee بود. همچنین اخرین سال تولید انجین 426 HEMI. دیگر موتورهای تولیدی چارجر همگی دچار کاهش قدرت(Detuning) شدند( به همان دلایلی که ذکر شد). به عنوان یک نکته ی مثبت یک اسپویلر جدید عقب و درب موتور Ramcharger در لیست انتخابهای چارجر وجود داشتند. یک دریچه ی هوای جدید در وسط درب موتور و دقیقا در بالای فیـلتـ*ـر هوا نصب می شد و اگر راننده می خواست هوای تازه مستقیما به کاربراتور منتقل شود کافی بود دستگیره ای که در زیر داشبرد تعبیه شده بود را بکشد تا این دریچه باز شود. این دریچه تنها برای کرنتهای R/T و Super Beeها قابل سفارش بود.
از 1972 تا 1974 کمپانی دوج، چارجر را از یک مدل High Performance به یک خودروی لوکس سوق داد. دلیل اصلی نیز همان قوانین الایندگی و ... بود. در نتیجه انها دیگر نمی توانستند خودروهای با Performance بالا عرضه کنند. موتورهای HEMI نیز دیگر عرضه نمی شدند و سایر موتورها تا سال 74 بار دیگر دچار افت قدرت شدند.
كمپاني دوج مدل 1968 چارجر خود را یک خودروی خشن و سخت می نامد. خودرویی که تنها نگاه کردن به ان باعث بالا رفتن ادرنالین خون شما می شود و البته در واقعیت نیز این کار را انجام می دهد.
طراحی چارجر 1968 کاملا دگرگون شده از مدل قبلی است. بدنه ی ان یک حالت قوز کرده و در عین حال با ثبات و پایدار را در ذهن تداعی می کند. دوج چارجر جدید طراحی کاملا ایرودینامیکی دارد ( اگرچه به گفته ی طراحان هیچگاه ان را در تونل باد تست نکرده اند) به همراه یک اسپویلر در عقب. فرم کلی ماشین حالت گوه ای شکل دارد. طراحی بلند قسمت عقب که با حرکت به سمت جلو باریک تر می شود. اگر از بالا به خودرو نگاه کنیم قسمت عقب مخصوصا اطراف چرخهای عقب ان فرم تپل تر و محدب تری دارد که نمای عضلانی دوج چارجر را تقویت کرده است. قسمت انتهایی و در اصطلاح دم خودرو، به سبک GTهای اروپایی فرم بریده شده دارد. چارجر را می توان در مدل های پایه یا High Performance (که R/T نامیده می شوند) به همراه خط کشی ویژه ی bumblebee سفارش داد. به طور واضح دوج توجه ویژه ای به خریداران جوان دارد.
داخل خودرو: در جلوداشبرد گیجهای اصلی خودنمایی می کنند که کمی به سمت راننده متمایل شده اند.(هیچ چراغ هشداردهنده ای وجود ندارد) کنترلهای موجود در داشبرد به صورت سوئیچهای اهرم مانند یا دکمه های چرخنده هستند. صندلیهای اسپرت نیز به صورت اپشنال وجود دارند. یک محل برای استراحت دست به صورت تا شو وجود دارد. صندلیهای عقب نیز از نوع نیمکتی هستند.
در زیر درب موتور انجین 318 V8 با سرسیلندرهای جدید و اتاقک احتراق بهبود یافته به صورت استاندارد وجود دارد. مدل R/T مجهز به انجین 440 مگنوم، دو مدل انجین 383 با کاربراتور دو و چهار دهانه و البته به همراه سرسیلندرهای جدید و در نهایت هیولای 426 اینچی HEMI با میل سوپاپ جدید و کارتل خنک شونده برای مدل R/T جزو انجینهای اپشنال دوج چارجر هستند. انتقال قدرت از طریق یک گیرباکس سه سرعته ی منوال بغـ*ـل فرمانی یا یک گیرباکس چهار سرعته ی منوال داخل کنسول وسط و یا گیرباکس سه سرعته ی اتوماتیک( در دو مدل بغـ*ـل فرمانی و داخل کنسول) انجام می گیرد.
ابعاد خودرو:
فاصله ی چرخها: 117 اینچ
طول کلی: 208 اینچ
عرض: 76.6 اینچ
