...zαнrα...*
کاربر نگاه دانلود
استعمارگری در آفریقا از اواسط قرن نوزدهم گسترش یافت و به مناطق داخلی این قاره -که تا آن زمان برای اروپاییان شناخته شده نبود- کشیده شد. تضاد منافع قدرت های اروپایی که ممکن بود دیر یا زود به جنگی عالمگیر تبدیل شود، سران این کشورها را بر آن داشت که برای تحدید و تعیین منافع خود پای میز مذاکره بنشینند. در بادی امر اوتو فون بیسمارک -صدراعظم امپراتوری آلمان- که حفظ موازنه قدرت را راهی برای پیشرفت کشورش در میان رقبای اروپایی می دانست، پیشنهاد برگزاری کنگره ای برای بحث در مورد تقسیم قاره آفریقا را ارائه نمود. کنفرانس برلین در ۱۸۸۵ خواسته های او را برآورده کرد و رسماً به تقسیم قاره آفریقا منجر شد؛ تاثیرات ناشی از این تقسیم سیـاس*ـی از گسترده ی زمانی مذکور فراتر رفت. امروزه اغلب مرزهای سیـاس*ـی کشورهای آفریقایی، همان سرحداتی است که در کنفرانس برلین معین گردیده بود.
بیسمارک در حال بریدن کیک (آفریقا)
تمامی قدرتهای اروپایی که سهمی در مستعمرات آفریقایی داشتند، در کنفرانس برلین حضور یافتند؛ فرانسه، آلمان، هلند، بریتانیا، پرتغال، اسپانیا و بلژیک. ایالات متحده آمریکا نیز به دلیل منافعی که در منطقه لیبریا داشت، به این مجمع دعوت شد؛ اگرچه آمریکایی ها به دلیل عدم تمایل جهت ایجاد امپراتوری مستعمراتی در آفریقا، در این کنفرانس حضور پیدا نکردند. جالب آنکه هیچ نماینده ای از قبایل یا ملل آفریقایی به این مجمع دعوت نشد.
تا زمانی برگزاری کنفرانس برلین، اکثر مناطق ساحلی قاره آفریقا به تصرف دول استعمارگر درآمده بود؛ در حالی که مناطق داخلی این قاره، همچنان دست نخورده و بعضاً ناشناخته باقی مانده بود. تجمع قدرتهای اروپایی در برلین، به تقسیم و چندپارگی مناطق مرکزی قاره آفریقا انجامید که از نظر منابع طبیعی بسیار غنی و ثروتمند بودند. استخراج مواد معدنی و بهره برداری از ثروت های طبیعی آفریقا، به کشورهای اروپایی کمک کرد که زیربنای اقتصاد خود را تقویت کنند.
بخش اصلی مجادلات اروپایی ها بر سر کنترل منطقه ساحلی رود کنگو بود. سران کشورهای حاضر در برلین به این نتیجه دست یافتند که منطقه مزبور را تحت عنوان ایالت آزاد کنگو زیر سرپرستی شاه بلژیک -لئوپولد دوم- قرار دهند؛ مشروط بر اینکه تجارت در این منطقه، منحصراً در اختیار بلژیکی ها نباشد و سایر دول اروپایی نیز بتوانند از امکانات تجاری بهره مند شوند. بعدها کاشف به عمل آمد که لئوپولد دوم از این منطقه برای ثروت اندوزی نامشروع استفاده کرده و تجار خارجی را تحت فشار قرار داده است (سال ۱۹۰۸). پس از اثبات این ادعا، سرپرستی منطقه کنگو از شاه بلژیک گرفته شد و به دولت این کشور واگذار کرد.
نقشه قاره آفریقا در آستانه شروع جنگ جهانی اول
در آستانه وقوع جنگ جهانی اول (سال ۱۹۱۴) ۹۰% از اراضی آفریقا تحت سلطه ی استعمارگران قرار داشت. در سراسر قاره ی سیاه فقط دو کشور مستقل (اتیوپی و لیبریا) وجود داشت. مرزهایی که سران کشورهای اروپایی در سال ۱۸۸۵ ترسیم نمودند، هنوز هم به قوت خود باقی است.
بیسمارک در حال بریدن کیک (آفریقا)
تمامی قدرتهای اروپایی که سهمی در مستعمرات آفریقایی داشتند، در کنفرانس برلین حضور یافتند؛ فرانسه، آلمان، هلند، بریتانیا، پرتغال، اسپانیا و بلژیک. ایالات متحده آمریکا نیز به دلیل منافعی که در منطقه لیبریا داشت، به این مجمع دعوت شد؛ اگرچه آمریکایی ها به دلیل عدم تمایل جهت ایجاد امپراتوری مستعمراتی در آفریقا، در این کنفرانس حضور پیدا نکردند. جالب آنکه هیچ نماینده ای از قبایل یا ملل آفریقایی به این مجمع دعوت نشد.
تا زمانی برگزاری کنفرانس برلین، اکثر مناطق ساحلی قاره آفریقا به تصرف دول استعمارگر درآمده بود؛ در حالی که مناطق داخلی این قاره، همچنان دست نخورده و بعضاً ناشناخته باقی مانده بود. تجمع قدرتهای اروپایی در برلین، به تقسیم و چندپارگی مناطق مرکزی قاره آفریقا انجامید که از نظر منابع طبیعی بسیار غنی و ثروتمند بودند. استخراج مواد معدنی و بهره برداری از ثروت های طبیعی آفریقا، به کشورهای اروپایی کمک کرد که زیربنای اقتصاد خود را تقویت کنند.
بخش اصلی مجادلات اروپایی ها بر سر کنترل منطقه ساحلی رود کنگو بود. سران کشورهای حاضر در برلین به این نتیجه دست یافتند که منطقه مزبور را تحت عنوان ایالت آزاد کنگو زیر سرپرستی شاه بلژیک -لئوپولد دوم- قرار دهند؛ مشروط بر اینکه تجارت در این منطقه، منحصراً در اختیار بلژیکی ها نباشد و سایر دول اروپایی نیز بتوانند از امکانات تجاری بهره مند شوند. بعدها کاشف به عمل آمد که لئوپولد دوم از این منطقه برای ثروت اندوزی نامشروع استفاده کرده و تجار خارجی را تحت فشار قرار داده است (سال ۱۹۰۸). پس از اثبات این ادعا، سرپرستی منطقه کنگو از شاه بلژیک گرفته شد و به دولت این کشور واگذار کرد.
نقشه قاره آفریقا در آستانه شروع جنگ جهانی اول
در آستانه وقوع جنگ جهانی اول (سال ۱۹۱۴) ۹۰% از اراضی آفریقا تحت سلطه ی استعمارگران قرار داشت. در سراسر قاره ی سیاه فقط دو کشور مستقل (اتیوپی و لیبریا) وجود داشت. مرزهایی که سران کشورهای اروپایی در سال ۱۸۸۵ ترسیم نمودند، هنوز هم به قوت خود باقی است.
