...zαнrα...*
کاربر نگاه دانلود
نبرد تئوتوبرگ در سپتامبر سال ۹ میلادی رخ داد؛ هنگامیکه رومی ها برای محکم کردن جایگاه خود در ژرمانیا، دست به لشکرکشی زدند که با مقاومت سرسختانه ی ژرمن ها مواجه گردید. این نبرد با شکست خردکننده ی رومیان به اتمام رسید. تاثیر این شکست به قدری عمیق بود که لژیون های رومی دیگر هیچگاه فراتر از این منطقه پیشروی نکردند.
در سال ۶ میلادی پوبلیوس کوئینتیلیوس -ژنرال کارکشته ی رومی- ماموریت یافت که به وضعیت ارتش روم در منطقه ی تازه تسخیر شده ی ژرمانیا سر و سامانی بدهد و نفوذ امپراتوری را در میان قبایل ستیزه گر ژرمن، افزایش دهد. پوبلیوس به زودی نام خود را بر سر زبان ها انداخت. نه در قامت یک فرمانده ی عادل و لایق بلکه به عنوان فرماندار ستمگر و خشونت طلب ژرمانیا که برای بسط قدرت خویش، سنن و رسوم ژرمن ها را به سخره می گرفت. بسیاری از قبایل ژرمن که پیش تر در زمره متحدان روم به حساب می آمدند، با مشاهده ی اقدامات پوبلیوس، به دشمنی با روم برخاستند. آنها توانستند قبایل بی طرف را نیز برای شورش علیه روم تحـریـ*ک نمایند. طی تابستان سال ۹ میلادی، رومیان در چندین منطقه مرزی با شورش های متعدد ژرمن ها مواجه شدند.
پوبلیوس برای سرکوب این قیام ها از سه لژیون رومی (لژیون های ۱۷، ۱۸ و ۱۹ روم) بهره گرفت. در طرف مقابل، آرمینیوس -ژنرال مقیم روم و اصالتاً ژرمن- قرار داشت. او که پسر رئیس یکی از قبایل ژرمن بود،در کودکی به عنوان گروگان به روم فرستاده شد و با فرهنگ و عقاید رومی آشنایی کامل یافت. او مدتی نیز معاون پوبلیوس در ژرمانیا بود اما با مشاهده ی اقدامات سفاکانه ی ژنرال رومی، از او روی گردان شد و تلاش کرد تا با بهره برداری از نارضایتی عمومی نسبت به اقدامات پوبلیوس، قبایل ژرمن را تحت لوای خود متحد کرد.
آرمینیوس که تلاش می نمود ارتباط ظاهری خود را پوبلیوس را حفظ نماید، او را ترغیب نمود که از طریق جنگل ناشناخته ی تئوتوبرگ به شورشیان حمله کند. از سوی دیگر نیز بخت با رومیان یار نبود. بالافاصله پس از ورود آنها به جنگل تئوتوبرگ، طوفان شدیدی شروع به وزیدن نمود و بارش شدید باران آغاز شد. نامناسب بودن خطوط جاده نیز اوضاع را بدتر از قبل نمود. سه لژیون رومی با فاصله از یکدیگر جدا شدند و همین امر باعث شکست زودهنگام آنها شد. ژرمن ها چندین بار لژیون های متفرق را مورد حمله قرار دادند. پوبلیوس که مرگ را به اسارت ترجیح می داد، خودکشی کرد. سایر افسران رومی نیز از شیوه ی او متابعت نمودند. ژرمن ها تا چندین ساعت به قتل عام سربازان رومی ادامه دادند.
برآورد شده است که حدود ۱۵ تا ۲۰ هزار رومی در این نبرد کشته شدند. نبرد تئوتوبرگ منجر به نابودی کامل سه لژیون رومی گردید و خشم امپراتور آگوستوس را برانگیخت. اگرچه رومی ها پنج سال نیز عملیاتی جدید برای بازپس گیری مناطق از دست رفته را آغاز کردند اما هیچ گاه به داخل منطقه اصلی ژرمانیا پیشروی نکردند. قبایل ژرمن که در پسِ سرحدات روم به حیات خود ادامه دادند، ۴ قرن بعد امپراتوری روم را به نابودی کشاندند.
در سال ۶ میلادی پوبلیوس کوئینتیلیوس -ژنرال کارکشته ی رومی- ماموریت یافت که به وضعیت ارتش روم در منطقه ی تازه تسخیر شده ی ژرمانیا سر و سامانی بدهد و نفوذ امپراتوری را در میان قبایل ستیزه گر ژرمن، افزایش دهد. پوبلیوس به زودی نام خود را بر سر زبان ها انداخت. نه در قامت یک فرمانده ی عادل و لایق بلکه به عنوان فرماندار ستمگر و خشونت طلب ژرمانیا که برای بسط قدرت خویش، سنن و رسوم ژرمن ها را به سخره می گرفت. بسیاری از قبایل ژرمن که پیش تر در زمره متحدان روم به حساب می آمدند، با مشاهده ی اقدامات پوبلیوس، به دشمنی با روم برخاستند. آنها توانستند قبایل بی طرف را نیز برای شورش علیه روم تحـریـ*ک نمایند. طی تابستان سال ۹ میلادی، رومیان در چندین منطقه مرزی با شورش های متعدد ژرمن ها مواجه شدند.
پوبلیوس برای سرکوب این قیام ها از سه لژیون رومی (لژیون های ۱۷، ۱۸ و ۱۹ روم) بهره گرفت. در طرف مقابل، آرمینیوس -ژنرال مقیم روم و اصالتاً ژرمن- قرار داشت. او که پسر رئیس یکی از قبایل ژرمن بود،در کودکی به عنوان گروگان به روم فرستاده شد و با فرهنگ و عقاید رومی آشنایی کامل یافت. او مدتی نیز معاون پوبلیوس در ژرمانیا بود اما با مشاهده ی اقدامات سفاکانه ی ژنرال رومی، از او روی گردان شد و تلاش کرد تا با بهره برداری از نارضایتی عمومی نسبت به اقدامات پوبلیوس، قبایل ژرمن را تحت لوای خود متحد کرد.
آرمینیوس که تلاش می نمود ارتباط ظاهری خود را پوبلیوس را حفظ نماید، او را ترغیب نمود که از طریق جنگل ناشناخته ی تئوتوبرگ به شورشیان حمله کند. از سوی دیگر نیز بخت با رومیان یار نبود. بالافاصله پس از ورود آنها به جنگل تئوتوبرگ، طوفان شدیدی شروع به وزیدن نمود و بارش شدید باران آغاز شد. نامناسب بودن خطوط جاده نیز اوضاع را بدتر از قبل نمود. سه لژیون رومی با فاصله از یکدیگر جدا شدند و همین امر باعث شکست زودهنگام آنها شد. ژرمن ها چندین بار لژیون های متفرق را مورد حمله قرار دادند. پوبلیوس که مرگ را به اسارت ترجیح می داد، خودکشی کرد. سایر افسران رومی نیز از شیوه ی او متابعت نمودند. ژرمن ها تا چندین ساعت به قتل عام سربازان رومی ادامه دادند.
برآورد شده است که حدود ۱۵ تا ۲۰ هزار رومی در این نبرد کشته شدند. نبرد تئوتوبرگ منجر به نابودی کامل سه لژیون رومی گردید و خشم امپراتور آگوستوس را برانگیخت. اگرچه رومی ها پنج سال نیز عملیاتی جدید برای بازپس گیری مناطق از دست رفته را آغاز کردند اما هیچ گاه به داخل منطقه اصلی ژرمانیا پیشروی نکردند. قبایل ژرمن که در پسِ سرحدات روم به حیات خود ادامه دادند، ۴ قرن بعد امپراتوری روم را به نابودی کشاندند.
