آیدا.ف
کاربر نگاه دانلود
- عضویت
- 2017/02/07
- ارسالی ها
- 5,830
- امتیاز واکنش
- 35,457
- امتیاز
- 1,120
- سن
- 20
تا ۵۰۰ سال نوری دورتر از ما, هیچ نشانه ای از یک تمدن پیشرفته یافت نمی شود
در طول عصر فضا، سال ۱۳۴۰ یک سال معمولی نبود. یوری گاگارین روسی، نخستین کیهان‌نوردی بود که برای اولین بار مدار زمین را دور زد. همزمان با او، اخترشناس آمریکایی فرانک دریک، معادله معروف خود را طراحی کرد. این معادله با فرض روش‌های آشکارسازی الکترومغناطیسی امروز، شمار تمدن‌های فرازمینی قابل شناسایی در کهکشان راه‌شیری را برآورد می‌کند.
در این معادله که نهایتا شمار تمدن‌های بیگانه کهکشان راه شیری را به دست می‌آورد با پارامترهای متعددی روبه‌رو هستیم که همگی در هم ضرب می‌شوند. ازجمله تعداد ستاره‌های کهکشان راه شیری، درصد ستاره‌هایی که سیاره‌ای به دور آنها در گردش است، متوسط درصد سیاره‌هایی که پتانسیل پذیرش حیات دارند، درصد سیاره‌هایی که حیات در آنها عملا نمو یافته است، درصد سیاره‌هایی که حیات ثمر یافته روی آنها هوشمند شده است، درصد تمدن‌هایی که فناوری ارسال سیگنال‌های الکترومغناطیس در آنها توسعه پیدا کرده و نهایتا درصد تمدن‌هایی که سیگنال‌های الکترومغناطیس را به فضا ارسال می‌کنند.
تمام فاکتورهای مذکور بشدت به دوره زمانی که آن تمدن‌ها قابلیت ارتباط الکترومغناطیسی دارند، بستگی دارد. واضح است در جستجوی فاکتورهای معادله دریک، هیچ فردی با دانش امروز قادر به تعیین دقیق آنها نیست. علاوه بر آن، همان طور که در این معادله به سمت انتها یعنی توانایی ارسال سیگنال‌های الکترومغناطیسی پیش می‌آییم برآورد عدد مربوط به فاکتورها بحث‌برانگیزتر می‌شود. در واقع، عبارات بسیار متفکرانه می‌شود و ارزشی که یک فرد به آنها نسبت می‌دهد ممکن است بیش از این‌که در رابـ ـطه با فاکتورهای علمی بوده بازگوکننده تصورات فردی باشد.
اما این معادله نباید تنها با ارزش‌های عددی که می‌سازد، ارزیابی شود. برخی عقیده دارند معادله دریک، راهی برای سازمان‌دهی جهالت نوع بشر است. با افشای ریاضی فرضیه هوش فرازمینی، ما احتمالات واقعی هر یک از فاکتورها را معین می‌کنیم و به پاسخ نهایی نزدیک می‌شویم: چه تعداد تمدن بیگانه آن بیرون وجود دارد؟!
فاکتور ارسال سیگنال‌های الکترومغناطیسی به فضا به منظور معرفی هوشمندی حیات موجود در یک سیاره که در معادله دریک آخرین فاکتور بوده، مهم‌ترین عامل است. ما نمی‌دانیم یک تمدن هوشمند چقدر می‌تواند به طول بینجامد. حتی اگر یک تمدن هوشمند برای میلیاردها سال دوام بیاورد یا جاویدان شود فاکتور ارسال سیگنال الکترومغناطیسی کافی خواهد بود تا جواب معادله دریک را به تعداد تمدن‌هایی که سیگنال را ارسال کرده‌اند، محدود کند.
در میان ۱۲ مقاله نگاشته شده در ارتباط با معادله دریک، برخی برای این فرمول ملاحظات تازه‌ای پیشنهاد کرده‌اند. در سال ۱۳۸۹، اخترشناس ایتالیایی کلاودیو مکون مقاله معادله آماری دریک ۱ موسوم به SED را منتشر کرد که به لحاظ ریاضی پیچیده‌تر و قدرتمندتر از معادله کلاسیک دریک ۲ یعنی CED بود. در این مقاله، مکون معادله آماری دریک را با اعدادی که معمولا توسط SETI ـ طرح جستجو برای هوش فرازمینی ـ پذیرفته‌اند، آزمود و این برای جستجوگران حیات بیگانه، خبرهای خوشی به‌حساب می‌آید.
اگرچه نتایج عددی هدف مکون نبود، اما او با معادله آماری دریک برآورد کرد کهکشان ما احتمالا محل زندگی ۴۵۹۰ تمدن فرازمینی است. با فرض همین مقادیر معادله کلاسیکِ دریک ۳۵۰۰ تمدن در راه شیری را برآورد می‌کرد؛ بنابراین معادله آماری دریک بیش از هزار تمدن به برآورد قبلی افزود.
یکی دیگر از مزایای معادله آماری دریک، به هم پیوستن مفهوم واریانس استاندارد است که نشان می‌دهد چه واریانس یا نوسانی از مقدار میانگین وجود دارد. در این مورد، مفهوم واریانس استاندارد حدود ۱۱۱۹۵ می‌شود که کمی بالاست. به عبارت دیگر، در کنار وجود جامعه انسانی، از صفر تا ۱۵۷۸۵ جامعه با فناوری پیشرفته می‌تواند در راه شیری وجود داشته باشد!
اگر فرض کنیم آن جوامع کهکشانی در فواصل مساوی از یکدیگر واقع هستند باید فاصله متوسط ۲۸۸۴۵ سال نوری از هم را نشان دهند. این فاصله حتی اگر پرتوهای الکترومغناطیس با سرعت نور سفر کنند برای داشتن یک گفت‌وگو بسیار زیاد است. بنابراین حتی با وجود چنین پتانسیل بالایی از تعداد تمدن‌های پیشرفته، ارتباط میان‌ستاره‌ای هنوز هم یک چالش بزرگ تکنولوژیکی محسوب می‌شود.
باز هم با توجه به SED، فاصله متوسطی که ما باید انتظار داشته باشیم هر نوعی از حیات هوشمند بیگانه در آنجا باشد و ما بتوانیم آن را پیدا کنیم، احتمالا ۲۶۷۰ سال نوری از زمین خواهد بود و شانس پیدا کردن ET بین فواصل ۱۳۶۱ و ۳۹۷۹ سال نوری آن سوتر، ۷۵ درصد می‌شود. تا ۵۰۰ سال نوری دورتر از ما، شانس پیدا کردن هر نشانه‌ای از یک تمدن پیشرفته به صفر نزدیک می‌شود و این دقیقا همان محدوده‌ای است که تکنولوژی امروز ما در جستجو برای سیگنال‌های رادیویی فرازمینی پویش می‌کند؛ بنابراین سکوت بزرگ شناسایی‌شده با رادیوتلسکوپ‌های ما کاملا هم مأیوس‌کننده نیست. تنها لازم است سیگنال‌های ما کمی دورتر یعنی حداقل بیش از ۹۰۰ سال نوری بروند تا شانس مواجهه با یک تمدن بیگانه پیشرفته را بتوانیم افزایش دهیم.
در طول عصر فضا، سال ۱۳۴۰ یک سال معمولی نبود. یوری گاگارین روسی، نخستین کیهان‌نوردی بود که برای اولین بار مدار زمین را دور زد. همزمان با او، اخترشناس آمریکایی فرانک دریک، معادله معروف خود را طراحی کرد. این معادله با فرض روش‌های آشکارسازی الکترومغناطیسی امروز، شمار تمدن‌های فرازمینی قابل شناسایی در کهکشان راه‌شیری را برآورد می‌کند.
در این معادله که نهایتا شمار تمدن‌های بیگانه کهکشان راه شیری را به دست می‌آورد با پارامترهای متعددی روبه‌رو هستیم که همگی در هم ضرب می‌شوند. ازجمله تعداد ستاره‌های کهکشان راه شیری، درصد ستاره‌هایی که سیاره‌ای به دور آنها در گردش است، متوسط درصد سیاره‌هایی که پتانسیل پذیرش حیات دارند، درصد سیاره‌هایی که حیات در آنها عملا نمو یافته است، درصد سیاره‌هایی که حیات ثمر یافته روی آنها هوشمند شده است، درصد تمدن‌هایی که فناوری ارسال سیگنال‌های الکترومغناطیس در آنها توسعه پیدا کرده و نهایتا درصد تمدن‌هایی که سیگنال‌های الکترومغناطیس را به فضا ارسال می‌کنند.
تمام فاکتورهای مذکور بشدت به دوره زمانی که آن تمدن‌ها قابلیت ارتباط الکترومغناطیسی دارند، بستگی دارد. واضح است در جستجوی فاکتورهای معادله دریک، هیچ فردی با دانش امروز قادر به تعیین دقیق آنها نیست. علاوه بر آن، همان طور که در این معادله به سمت انتها یعنی توانایی ارسال سیگنال‌های الکترومغناطیسی پیش می‌آییم برآورد عدد مربوط به فاکتورها بحث‌برانگیزتر می‌شود. در واقع، عبارات بسیار متفکرانه می‌شود و ارزشی که یک فرد به آنها نسبت می‌دهد ممکن است بیش از این‌که در رابـ ـطه با فاکتورهای علمی بوده بازگوکننده تصورات فردی باشد.
اما این معادله نباید تنها با ارزش‌های عددی که می‌سازد، ارزیابی شود. برخی عقیده دارند معادله دریک، راهی برای سازمان‌دهی جهالت نوع بشر است. با افشای ریاضی فرضیه هوش فرازمینی، ما احتمالات واقعی هر یک از فاکتورها را معین می‌کنیم و به پاسخ نهایی نزدیک می‌شویم: چه تعداد تمدن بیگانه آن بیرون وجود دارد؟!
فاکتور ارسال سیگنال‌های الکترومغناطیسی به فضا به منظور معرفی هوشمندی حیات موجود در یک سیاره که در معادله دریک آخرین فاکتور بوده، مهم‌ترین عامل است. ما نمی‌دانیم یک تمدن هوشمند چقدر می‌تواند به طول بینجامد. حتی اگر یک تمدن هوشمند برای میلیاردها سال دوام بیاورد یا جاویدان شود فاکتور ارسال سیگنال الکترومغناطیسی کافی خواهد بود تا جواب معادله دریک را به تعداد تمدن‌هایی که سیگنال را ارسال کرده‌اند، محدود کند.
در میان ۱۲ مقاله نگاشته شده در ارتباط با معادله دریک، برخی برای این فرمول ملاحظات تازه‌ای پیشنهاد کرده‌اند. در سال ۱۳۸۹، اخترشناس ایتالیایی کلاودیو مکون مقاله معادله آماری دریک ۱ موسوم به SED را منتشر کرد که به لحاظ ریاضی پیچیده‌تر و قدرتمندتر از معادله کلاسیک دریک ۲ یعنی CED بود. در این مقاله، مکون معادله آماری دریک را با اعدادی که معمولا توسط SETI ـ طرح جستجو برای هوش فرازمینی ـ پذیرفته‌اند، آزمود و این برای جستجوگران حیات بیگانه، خبرهای خوشی به‌حساب می‌آید.
اگرچه نتایج عددی هدف مکون نبود، اما او با معادله آماری دریک برآورد کرد کهکشان ما احتمالا محل زندگی ۴۵۹۰ تمدن فرازمینی است. با فرض همین مقادیر معادله کلاسیکِ دریک ۳۵۰۰ تمدن در راه شیری را برآورد می‌کرد؛ بنابراین معادله آماری دریک بیش از هزار تمدن به برآورد قبلی افزود.
یکی دیگر از مزایای معادله آماری دریک، به هم پیوستن مفهوم واریانس استاندارد است که نشان می‌دهد چه واریانس یا نوسانی از مقدار میانگین وجود دارد. در این مورد، مفهوم واریانس استاندارد حدود ۱۱۱۹۵ می‌شود که کمی بالاست. به عبارت دیگر، در کنار وجود جامعه انسانی، از صفر تا ۱۵۷۸۵ جامعه با فناوری پیشرفته می‌تواند در راه شیری وجود داشته باشد!
اگر فرض کنیم آن جوامع کهکشانی در فواصل مساوی از یکدیگر واقع هستند باید فاصله متوسط ۲۸۸۴۵ سال نوری از هم را نشان دهند. این فاصله حتی اگر پرتوهای الکترومغناطیس با سرعت نور سفر کنند برای داشتن یک گفت‌وگو بسیار زیاد است. بنابراین حتی با وجود چنین پتانسیل بالایی از تعداد تمدن‌های پیشرفته، ارتباط میان‌ستاره‌ای هنوز هم یک چالش بزرگ تکنولوژیکی محسوب می‌شود.
باز هم با توجه به SED، فاصله متوسطی که ما باید انتظار داشته باشیم هر نوعی از حیات هوشمند بیگانه در آنجا باشد و ما بتوانیم آن را پیدا کنیم، احتمالا ۲۶۷۰ سال نوری از زمین خواهد بود و شانس پیدا کردن ET بین فواصل ۱۳۶۱ و ۳۹۷۹ سال نوری آن سوتر، ۷۵ درصد می‌شود. تا ۵۰۰ سال نوری دورتر از ما، شانس پیدا کردن هر نشانه‌ای از یک تمدن پیشرفته به صفر نزدیک می‌شود و این دقیقا همان محدوده‌ای است که تکنولوژی امروز ما در جستجو برای سیگنال‌های رادیویی فرازمینی پویش می‌کند؛ بنابراین سکوت بزرگ شناسایی‌شده با رادیوتلسکوپ‌های ما کاملا هم مأیوس‌کننده نیست. تنها لازم است سیگنال‌های ما کمی دورتر یعنی حداقل بیش از ۹۰۰ سال نوری بروند تا شانس مواجهه با یک تمدن بیگانه پیشرفته را بتوانیم افزایش دهیم.
