Mårzï¥ē
کاربر نگاه دانلود
تیومارگاریتا نامیبینسیس (ترجمه لاتین: مروارید گوگردی نامیبا) یک باکتری کروی شکل، گرم منفی و از شاخه پروتوباکتریها است که در سال 1999 در سواحل نامیبا در رسوبات اقیانوسی یک جزیره نمای قاره ای یافت شد. این باکتری با قطری به اندازه ی 0.75 میلی متر به عنوان بزرگترین باکتری در جهان شناخته شده است که حجمش حدود 3 میلیون برابر یک باکتری معمولی است و با چشم قابل رویت می باشد.
این باکتری یک شیمیولیتوتروف می باشد و قادر است که در زنجیره انتقال الکترون از نیتروژن به عنوان پذیرنده نهایی الکترون استفاده کند. از آن جایی که در این نوع باکتریها غلظت نیترات به مقدار قابل ملاحظه ای در حال نوسان است، آنها نیترات موجود را در واکوئل هایی حجیم، با غلظت بالایی (بالاتر از 800 میلی مولار) ذخیره می کنند . وقتی که غلظت نیترات در محیط کم شد، باکتری محتوی درون واکوئل را برای تنفس استفاده می کند. تحقیقات اخیر دلالت بر آن دارد که ممکن است این باکتری دارای تنفس بی هوازی اختیاری باشد، این به این معنی است که اگر اکسیژن در محیط زیاد باشد تنفس این باکتری به شکل هوازی تغییر می کند.
ولی در غیاب اکسیژن و هنگام تنفس بی هوازی، ارگانیسم ها هیدروزن سولفید (H2S) را به گوگرد عنصری اکسیده می کنند، که این ماده را به صورت گرانول هایی در سیتوپلاسم ذخیره کرده که به دلیل شکست نور به شکل مروارید دیده می شوند.
قابلیت غیر معمول دیگر این نوع باکتری ها این است که دارای الگوی تقیسم تبدیلی هستند. در مواقع استرس، مانند گرسنگی، باکتری از تقسیمی استفاده می کند که طی آن با افزایش تعداد، حجم مجموعه تغییری نمی کند. به کارگیری این تدبیر ممکن است به خاطر افزایش شانس بقایی باشد که با ازدیاد پراکندگی ایجاد می شود.
بزرگترین باکتری شناخته شده قبلی اپالوپیسیوم فیشلسونی (Epulopiscium fishelsoni) بود که اندازه آن حدود 0.5 میلی متر گزارش شده است.
این باکتری یک شیمیولیتوتروف می باشد و قادر است که در زنجیره انتقال الکترون از نیتروژن به عنوان پذیرنده نهایی الکترون استفاده کند. از آن جایی که در این نوع باکتریها غلظت نیترات به مقدار قابل ملاحظه ای در حال نوسان است، آنها نیترات موجود را در واکوئل هایی حجیم، با غلظت بالایی (بالاتر از 800 میلی مولار) ذخیره می کنند . وقتی که غلظت نیترات در محیط کم شد، باکتری محتوی درون واکوئل را برای تنفس استفاده می کند. تحقیقات اخیر دلالت بر آن دارد که ممکن است این باکتری دارای تنفس بی هوازی اختیاری باشد، این به این معنی است که اگر اکسیژن در محیط زیاد باشد تنفس این باکتری به شکل هوازی تغییر می کند.
ولی در غیاب اکسیژن و هنگام تنفس بی هوازی، ارگانیسم ها هیدروزن سولفید (H2S) را به گوگرد عنصری اکسیده می کنند، که این ماده را به صورت گرانول هایی در سیتوپلاسم ذخیره کرده که به دلیل شکست نور به شکل مروارید دیده می شوند.
قابلیت غیر معمول دیگر این نوع باکتری ها این است که دارای الگوی تقیسم تبدیلی هستند. در مواقع استرس، مانند گرسنگی، باکتری از تقسیمی استفاده می کند که طی آن با افزایش تعداد، حجم مجموعه تغییری نمی کند. به کارگیری این تدبیر ممکن است به خاطر افزایش شانس بقایی باشد که با ازدیاد پراکندگی ایجاد می شود.
بزرگترین باکتری شناخته شده قبلی اپالوپیسیوم فیشلسونی (Epulopiscium fishelsoni) بود که اندازه آن حدود 0.5 میلی متر گزارش شده است.
