...zαнrα...*
کاربر نگاه دانلود
جنبش سیاهجامگان به رهبری ابومسلم خراسانی یکی از اولین مقاومتهای مسلحانه و سازمان یافته در چهار چوب اسلام و در واقع علیه اسلام درهمان قرون اول و دوم هجری قمری بود. سیاه جامگان یا ابومسلمیان نخست جنبشی را علیه ظلم و زور کارداران خلیفه در ایران سازماندهی کردند و سپس هنگامی که ابومسلم شهرت یافت و نهضت سیاه جامگان سراسری شد، آنان توانستند که خلافت از خاندان امویان به عباسیان را منتقل کنند. چون عامل این انتقال در اصل ابو مسلم بود، بدین دلیل دستگاه خلافت بوحشت افتاد که او روزی حتما سر خلیفه را نیز زیر آب خواهد کرد. زیرا خلیفه بنای دشمنی با ابو مسلمیان و بهانه جوئی از ابو مسلم را نهاد. خلیفه عباسی قادر شد او را که در خراسان و سراسر ایران محبوبیت کسب کرده بود، با حیله و نیرنگ به بغداد فراخواند و اورا با دسیسه‌ای بقتل رساند. گویند هنگامیکه ابو مسلم از منصور خلیفه عباسی تقاضای عفو می‌کرد و گفت: مرا برای مقابله با دشمن خود باقی بگذار، منصور در پاسخ گفت: خدا مرا بکشد اگر چنین کنم، چه دشمنی مرا بدتراز تست؟! با قتل ابو مسلم، جنبش سیاه جامگان با وصف مقاومتهای موضعی، فروکش نمود و تا مدتی خاموش گردید.
درباره رهبر سیاهجامگان
از سال تولد یا محل تولد ابو مسلم خراسانی که در اصل گویا نام او ابراهیم بن بشر بن گودرز بوده، اطلاع دقیقی در دست نیست. برخی مورخان او را اصفهانی و یا عرب و یا آذزبایجانی و برخی نیز کرد خوانده اند. ابو دلامه شاعر دربار منصور خلیفه عباسی در قطعه شعری او را ابو مجرم و کرد زاده خوانده بود. در هر صورت، طبری، از تاریخ نویسان قرون وسطا، نوشته است: “از قول منصور خلیفه نقل کرده اندکه وی یکی از سه خطای بزرگ خودرا در زندگی، آن دانسته است که ابو مسلم را در حالی به قتل آورده که هر کس در اطرافش بوده فرمان برداری از ابو مسلم را بر او ترجیح می‌‌داده و از این لحاظ خلیفه وضع خطر ناکی داشته است“. و نیز آورده اندکه، مامون هفتمین خلیفه عباسی حدود نیم قرن پس ازقتل ابو مسلم گفته است: “بزرگ‌ترین پادشاهان زمین سه تن بوده‌اند و آن کسانیکه به انتقال دولتی از خاندانی به خاندانی قیام کردند، یعنی: اسکندر و اردشیر و ابو مسلم“.
آنگونه که تاریخ نویس معاصر، زرینکوب، دردو قرن سکوت از مورخان اسلامی نقل قول کرده است: درشیعه و سنی بودن ابومسلم، این قهرمان نامی اسلام، شک و تردید وجود دارد. گوئی کتمان و راز پوشی معروف او بر همه مظاهر زندگانیش نیز سایه افکنده بوده. بهرحال تصادفی نمی‌تواند باشد که این راز داری ابو مسلم بعدها در میان پیروان اهل حق یا “سر مگو“ رواج پیدا کرده است. نهایتا بیشتر مورخان در این نکته اتفاق نظر دارند، که ابو مسلم گرایش به بهدینی زرتشتی داشته و به تناسخ روح قایل بوده است.
جنبشهای همراستا
هم‌زمان با جنبش ابومسلم و پس از قتل او جنبشهای دیگری از جمله خروج به- آفریدیان (۱۳۲ هجری)، قیام مهر یان (۱۳۳ هجری) و شورش سنبادیان، که این آخری، بقول مطهر بن طاهر مقدسی، بخونخواهی ابو مسلم در نیشابور شورش کرد و شورش اصحاقیان و استادسیسیان نیز بخون خواهی ابومسلم آغاز کردند، همه با پیروی از روش مزدک هویت طبقاتی و توده‌ای داشتند و ضدیت با اسلام عرب و انتقام از خلیفه در برنامه مبارزه آنها بود. متاسفانه به دلیل نداشتن اتحاد و دور نگری، یکی پس از دیگری از سپاهیان خونخوار خلیفه شکست خوردند. در میان جنبشهای پس از قتل ابومسلم تنها جنبش سپیدجامگان بود که توانست تا مدت زمان طولانی تری خواب را از چشمان خلیفه برباید و دستگاه خلافت را در ترس و وحشت و زیر شمشیر تیز دمکلاس نگهدارد
درباره رهبر سیاهجامگان
از سال تولد یا محل تولد ابو مسلم خراسانی که در اصل گویا نام او ابراهیم بن بشر بن گودرز بوده، اطلاع دقیقی در دست نیست. برخی مورخان او را اصفهانی و یا عرب و یا آذزبایجانی و برخی نیز کرد خوانده اند. ابو دلامه شاعر دربار منصور خلیفه عباسی در قطعه شعری او را ابو مجرم و کرد زاده خوانده بود. در هر صورت، طبری، از تاریخ نویسان قرون وسطا، نوشته است: “از قول منصور خلیفه نقل کرده اندکه وی یکی از سه خطای بزرگ خودرا در زندگی، آن دانسته است که ابو مسلم را در حالی به قتل آورده که هر کس در اطرافش بوده فرمان برداری از ابو مسلم را بر او ترجیح می‌‌داده و از این لحاظ خلیفه وضع خطر ناکی داشته است“. و نیز آورده اندکه، مامون هفتمین خلیفه عباسی حدود نیم قرن پس ازقتل ابو مسلم گفته است: “بزرگ‌ترین پادشاهان زمین سه تن بوده‌اند و آن کسانیکه به انتقال دولتی از خاندانی به خاندانی قیام کردند، یعنی: اسکندر و اردشیر و ابو مسلم“.
آنگونه که تاریخ نویس معاصر، زرینکوب، دردو قرن سکوت از مورخان اسلامی نقل قول کرده است: درشیعه و سنی بودن ابومسلم، این قهرمان نامی اسلام، شک و تردید وجود دارد. گوئی کتمان و راز پوشی معروف او بر همه مظاهر زندگانیش نیز سایه افکنده بوده. بهرحال تصادفی نمی‌تواند باشد که این راز داری ابو مسلم بعدها در میان پیروان اهل حق یا “سر مگو“ رواج پیدا کرده است. نهایتا بیشتر مورخان در این نکته اتفاق نظر دارند، که ابو مسلم گرایش به بهدینی زرتشتی داشته و به تناسخ روح قایل بوده است.
جنبشهای همراستا
هم‌زمان با جنبش ابومسلم و پس از قتل او جنبشهای دیگری از جمله خروج به- آفریدیان (۱۳۲ هجری)، قیام مهر یان (۱۳۳ هجری) و شورش سنبادیان، که این آخری، بقول مطهر بن طاهر مقدسی، بخونخواهی ابو مسلم در نیشابور شورش کرد و شورش اصحاقیان و استادسیسیان نیز بخون خواهی ابومسلم آغاز کردند، همه با پیروی از روش مزدک هویت طبقاتی و توده‌ای داشتند و ضدیت با اسلام عرب و انتقام از خلیفه در برنامه مبارزه آنها بود. متاسفانه به دلیل نداشتن اتحاد و دور نگری، یکی پس از دیگری از سپاهیان خونخوار خلیفه شکست خوردند. در میان جنبشهای پس از قتل ابومسلم تنها جنبش سپیدجامگان بود که توانست تا مدت زمان طولانی تری خواب را از چشمان خلیفه برباید و دستگاه خلافت را در ترس و وحشت و زیر شمشیر تیز دمکلاس نگهدارد
