MILAD_A
کاربر نگاه دانلود
[h=2][/h] کار برای سفر به مریخ دیگر از شوخی و تخیل گذشته و چیز دیگری باقی نمانده تا نخستین انسانها راهی سیاره سرخ شوند.
این روزها پیشرفته ترین فناوری های شناسایی کننده و ربات های کنجکاو بویژه «کنجکاوی»که اتفاقا همین چند روز پیش جشن یک سالگی حضورش در مریخ توسط دانشمندان ناسا برگزار شد، در حال بررسی تمام جوانب امر و ارسال اطلاعات ارزشمندی به زمین هستند تا به این ترتیب مقدمات سفر نخستین گروه از مسافران مریخی مهیا شود. اما تا آن زمان حداقل دو تا سه دهه دیگر زمان باقی مانده است.
از سوی دیگر، کنجکاوی سیری ناپذیر بشر برای پاگذاشتن به این سیاره مرموز تاب چنین تحملی را ندارد و از این رو مدتی است از میان تمام مجموعه مسیرهای میانبری از سفر بی بازگشت به مریخ صحبت می شود! اما چه کسی شجاعت پا گذاشتن به چنین سفر پرمخاطره ای را دارد؟ این روزها نام یک زن شنیده می شود. کاترین ولف بیست و چهار ساله که به عنوان طراح بازی های ویدئویی مشغول به کار است، ولی به نظر می رسد او دغدغه ای فراتر از طراحی نسل جدید بازی های ویدئویی دارد. او به زندگی و مرگ در مریخ فکر می کند.
Mars One (مریخ یک) عنوان پروژه هیجان انگیز هلندی است که هرچند مدت زیادی از آغاز فعالیت آن نمی گذرد، اما درخواست های زیادی برای سفر بی بازگشت به مریخ با هدف سکونت در این سیاره و در نهایت مرگ در آن دریافت کرده است. نکته جالب توجه این است که فقط پس از سه هفته از آغاز به کار این پروژه نزدیک به 78 هزار درخواست ارائه شده بود. از میان این تعداد قابل توجه به نظر می رسد برخی درخواست ها شانس بیشتری برای حضور در این مسافرت داشته باشند. کاترین ولف از جمله این افراد است. نشریه پاپیولار ساینس در گفت وگو با وی انگیزه و رویاهای وی از سفر به مریخ را جویا شده است.
سفر به مریخ، آن هم سفری که بازگشتی نخواهد داشت، می تواند اتفاق مهم و تکان دهنده ای در زندگی هر شخصی باشد. والدین تان نسبت به انگیزه ای که برای ترک همیشگی زمین دارید چه احساسی دارند؟ یادتان باشد شما در نظر دارید برای همیشه زمین را ترک کنید.
در مقایسه با مادرم، پدرم هیجان زده تر است. مادرم علاقه چندانی به این سفر ندارد. جالب این که وقتی درباره این سفر با پدرم صحبت کردم، گفت: به نظر بی معنی و حتی احمقانه به نظر می رسد، با این حال می تواند هیجان انگیز هم باشد. البته من دوران کودکی ام را به یاد می آورم، زمانی که کودکی بیش نبودم و با پدر و مادرم درباره فیلم های تخیلی و فضایی صحبت می کردم. آن روزها هرگاه با آنها درباره سفر به فضا همراه شخصیت فیلم های تخیلی صحبت می کردم همواره از واکنش های مثبت شان انرژی می گرفتم.
فرض کنید به مریخ هم رسیدید. در آنجا چه خواهید کرد؟
من حتی مطمئن نیستم مسافر مریخ شوم و گذشته از آن کمتر از 30 درصد شانس زنده رسیدن به این سیاره را دارم. با این حال، اگر با موفقیت به سیاره سرخ برسم کارهای زیادی هست که علاقه مند به انجام دادن آنها هستم. خیلی دوست دارم سوار بر یک فضاپیمای کوچک گشت و گذاری در سطح این سیاره داشته باشم. البته بخوبی از این موضوع آگاه هستم که بخش قابل توجهی از اوقاتم را باید به ساخت و ساز محل اقامت اختصاص دهم.
آیا هیچ نگرانی از مرگ در مریخ ندارید؟
البته تاحدودی نسبت به این مساله نگران هستم با این حال صحبت کردن در این خصوص اکنون دشوار است. گذشت زمان بسیاری از نکات را روشن می کند. من هنوز مطمئن نیستم که در صورت حضور در این سفر سالم به مریخ می رسم یا نه!
آیا تا به حال به این فکر افتاده ای که یکی از فضانوردان ناسا شوی؟
فکر کنم برای ارائه پاسخی مناسب به این پرسش باید به گذشته بازگردم. زمانی که در مدرسه تحصیل می کردم در پروژه ای شرکت کردم که موضوع آن چگونگی فضانورد شدن بود. همان موقع می دانستم فضانورد شدن به معنای آن است که ابتدا مهندس شده و در ادامه راهی ناسا شوم که البته این تصور خوشایندی برایم بود. با این حال باید پذیرفت فضانورد شدن کاری بسیار دشوار و پیچیده و به همین دلیل است که شمار اندکی از علاقه مندان به فضانوردی به خواسته خود می رسند.
همزمان با شکل گرفتن این علاقه مندی وارد دنیای طراحی هم شدم و بتدریج به این نتیجه رسیدم که تخصص ویژه ای در این زمینه دارم. من به پروژه مریخ یک به عنوان یک فرصت نگاه می کنم. در حقیقت، فرصت سفر به مریخ در قیاس با فرصت فضانورد شدن برای ناسا به مراتب برای من خوشایندتر است؛ چون در پروژه سفر به مریخ صحبت از آغاز تمدنی جدید در گوشه ای دیگر از عالم است.
و اکنون یک پرسش مهم تر؛ اصولا فکر می کنید سفر بی بازگشت به مریخ شانسی برای گرفتن رنگ واقعیت به خود دارد؟
کاملا روشن است انبوهی از پرسش های بی پاسخ درباره مریخ، رسیدن به آن و چگونه زنده ماندن وجود دارد و من نیز به عنوان یکی از شانس های احتمالی سفر بی بازگشت به سیاره سرخ بخوبی از آنها آگاه هستم، اما ما یک شانس مهم داریم و آن زمان است. اگر به آینده نگاه کنیم متوجه می شویم زمان زیادی در اختیار داریم تا درباره راه های رسیدن به مریخ و چگونه زنده ماندن در آن فکر کنیم.
عقیده من این است که پروژه «مارس وان» محقق خواهد شد. بنیانگذاران این پروژه نسبت به آینده آن خوشبین هستند. آنها چشم انداز روشنی را برای این پروژه جاه طلبانه متصور شده اند. من خیلی دوست دارم آنها به مریخ به عنوان گام بزرگ بعدی بشر نگاه کنند.
و اگر شانسی برای رفتن به مریخ نداشته باشید و مجبور شوید در زمین بمانید چکار خواهید کرد؟
مطالعات زیادی درباره امید به زندگی افراد انجام شده است، اما وقتی صحبت از اجتماع می شود باید به پرسش های مطرح به عنوان مقوله ای حساس تر نگاه کنیم. به عنوان مثال، این روزها صحبت از استفاده ربات ها در زندگی روزمره است. ما باید به پرسش هایی از این دست پاسخ دهیم؛ مثل چگونه باید با ربات ها تعامل برقرار کنیم؟ پرسش های مهم دیگری نیز به چشم می خورد. به عنوان مثال، اگر شرایطی فراهم شود که بتوانیم تا 200 سال زنده بمانیم آن موقع چه باید کرد؟ اگر قرار باشد راهی مریخ نشوم و در زمین بمانم خیلی دوست دارم به این نوع پرسش ها فکر کنم و خود را با پیدا کردن پاسخ هایی مناسب برای این نوع پرسش ها سرگرم کنم.
