ԼƠƔЄԼƳ
کاربر نگاه دانلود
بدون توجه به ساختار ژنتیک فرزند شما، کاری که در مقام پدر یا مادر انجام می‌دهید فوق العاده اهمیت دارد چرا که برخورد شما بر چگونگی ابراز ژن‌ها تاثیر دارد.
روزنامه شرق: بدون توجه به ساختار ژنتیک فرزند شما، کاری که در مقام پدر یا مادر انجام می دهید فوق العاده اهمیت دارد چرا که برخورد شما بر چگونگی ابراز ژن ها تاثیر دارد.
می دانیم که ژن ها مثلاً بر هوش کودکان تاثیر می گذارند اما در کنار آن هم می دانیم که اگر والدین مرتباً برای فرزندانشان کتاب بخوانند هوش کودک افزایش می یابد.
به نظر می رسد هر روز چیزی درباره جنبه هایی از طبیعت انسان کشف می شود که ربطی به ژن ها دارد. کتاب های بسیاری درباره گستره ای که ژن ها تعیین می کنند ما که هستیم منتشر شده است که می تواند ما را شگفت زده کند که آیا پدر و مادرها اصلاً با هم تفاوتی در این دارند که فرزندان شان چطور از کار درآیند.
اما تفاوت بسیاری هست بین اینکه بگوییم ژن ها مهم هستند (که درست هم هست) و اینکه بنابراین پدر و مادرها با هم فرقی ندارند (که درست نیست).
شکی نیست که کودکان میل به رشد در جهات معینی را به ارث می برند. بعضی بچه ها پرخاشگرتر از بقیه هستند در حالی که بعضی ها خجالتی تر از بقیه اند.
بعضی بچه ها از نظر ژنتیکی به برون گرایی تمایل دارند و بعضی ها درون گراترند. اما تفاوت بزرگی بین این هست که بگوییم شخصیت کودک «تحت تاثیر» ژن هایش است تا اینکه بگوییم ژن ها شخصیت او را «مقدر» کرده اند.
بگذارید از آنچه می خواهم بگویم تصویری به دست بدهم. همه ما افرادی را می شناسیم که استعداد چاقی دارند و دیگرانی را هم می شناسیم که خیلی خیلی غذا می خورند اما چاق نمی شوند.
اما این موضوع به این معنا نیست که سرنوشت افراد گروه اول چاقی است و گروه دوم ناچار به لاغری مداد باقی می مانند. بلکه به این معنا است که گروه اول برای اینکه چاق نشوند باید از رژیم کم چربی تر پیروی کنند و نسبت به گروه دوم ورزش را جدی تر بگیرند.
به همین ترتیب کسی که از لحاظ ژنتیکی مستعد کم رویی است می تواند اجتماعی بودن را یاد بگیرد اما این کار برای او بیشتر از کسی طول می کشد که ساختار ژنتیکی متفاوتی دارد.
همین منطق در مورد پرورش کودکان هم صدق می کند. روشی که هر کودک طبق آن بار می آید، بر چگونگی طبیعت ژنتیکی او تاثیر می گذارد.
مطمئناً مشکل است (اما نه غیرممکن) از کودکی که استعداد خجالتی بودن را به ارث بـرده، کودکی پرخاشجو بسازیم یا برعکس. اما اینکه کودکی که مستعد پرخاشگری است در زمین بازی قلدر باشد یا بازیکن هاکی معقولی باشد با این مشخص می شود که چگونه تربیت شده است نه از طریق ژن هایش.
محیط مشخص می کند تمایل ژنتیک کودک به کم رویی با کناره گیری دردناک او از سایرین بروز یابد یا فقط نسبت به سایر کودکان کم حرف تر باشد.
کودکانی که به صورت ژنتیک پرخاش جو هستند نیاز به کمک والدین شان دارند تا یاد بگیرند چگونه پرخاشگری خود را کنترل کنند و کودکانی که به کم رویی گرایش دارند به تشویق بیشتری نیاز دارند تا بر خجالتی بودن خود غلبه کنند.
به عبارت دیگر، تجلی نهایی خلق و خوی ژنتیک فرزند شما بستگی به چگونگی پرورش او دارد نه فقط به DNA او.
بدون توجه به ساختار ژنتیک فرزند شما، کاری که در مقام پدر یا مادر انجام می دهید فوق العاده اهمیت دارد چرا که برخورد شما بر چگونگی ابراز ژن ها تاثیر دارد.
می دانیم که ژن ها مثلاً بر هوش کودکان تاثیر می گذارند اما در کنار آن هم می دانیم که اگر والدین مرتباً برای فرزندانشان کتاب بخوانند هوش کودک افزایش می یابد.
والدین توانایی دارند بر شخصیت، علایق، اخلاق، هوش، رفتار و ارزش های فرزندشان تاثیر بگذارند، می توانند بر امیال و بی میلی های فرزندشان تاثیر بگذارند، می توانند بر چگونگی رفتار فرزندشان در خانه، مدرسه و با دوستان تاثیر بگذارند، می توانند بر این تاثیر بگذارند که فرزندشان مهربان و باملاحظه باشد یا بدجنس و خودخواه. هیچ چیزی بیش از رفتار والدین بر رشد کودک تاثیر نمی گذارد، حتی ژن های او.عملکرد شما اهمیت دارد. این جمله را هر روز به خود بگویید.
