♥MASTANE♥
کاربر نگاه دانلود
«آنچه در سایهها انجام میدهیم» یک سال و چهار ماه بعد از اکران شدن در «سان دنس 2014» معروفترین و معتبرترین فستیوال سینمای مستقل جهان، تازه در آمریکای شمالی و اروپای غربی به نمایش عمومی در آمده است.
به گزارش سینماخبر، «آنچه در سایهها انجام میدهیم» به عنوان فیلمی گاه ترسناک و گاه مفرح(!) و فانتزی و یک اثر سینمایی دائماً غریب و با تم خون آشامیاش توجه زیادی را به خود جلب کرده و تبدیل به یکی از الگوهای جدید و البته عجیب فیلمهای مرتبط با Vampireها شده است ولی معلوم نیست که تماشاگران بعد از دیدن این فیلم آن را تحسین میکنند و یا با حیرت میپرسند که سازندگان این فیلم بیشتر هنرمند هستند یا دیوانه؟!!
با این اوصاف مجبوریم ابتدا متذکر شویم که کارگردانان و سناریستهای این فیلم ژمان کله مان فرانسوی و تایکا وای تیتی نیوزیلندی هستند که پیشتر در فیلم «پرواز کنکوردها» همبازی بودهاند و در نتیجه با ایدهها و طرز فکر یکدیگر کاملا آشنایند. حاصل این آشنایی اما فیلمی است که نمیدانید آن را به شدت بکوبید و یا در پایان آن فقط از سادگی و بیهدف بودن فیلم بنالید و بخصوص این سؤال را مطرح کنید که چرا این فیلم نیز به جمع کارهای پرشمار مستقلی پیوسته است که طی سالهای اخیر با نمایش در سان دنس سر و صدایی را بپا کردهاند و مثل یک پدیده با آنها برخورد شده است.چهار مالیخولیایی
اگر بخواهید خلاصه و جمع و جور بدانید که در این فیلم چه روی میدهد و ماجراهای آن از چه قرار است، باید توضیح بدهیم که 4 خون آشام در خانهای که در شهر ولینگتون نیوزیلند واقع و در تملک جمعی آنهاست، گرد آمدهاند و آنجا دائماً خون مردم را میآشامند و قبل از آن طبعاً مجبورند ابتدا آنها را بکشند! برای این که این موضوع ساده حوصله همه را سر نبرد و این فیلم را هجو جلوه ندهد، (که البته این چنین هست) کلهمان و وای تیتی مجبور شدهاند روی کاراکترهای متفاوت این آدمها و تغییرات دائمی احوالات هر یک از آنها مانوور کنند و با معرفی چهار آدم مالیخولیایی بگویند و بپرسند که چرا کار آنها به خون آشامی کشیده شده و به چه سبب از این کار لـ*ـذت میبرند. برخی میگویند از این شیوه قصه گویی فقط محصولات هنریاش مثل «خانواده آدامز» در میآید که یک سریال مفرح و خندهدار خون آشامی در تلویزیون آمریکا بود و در دهه 1990 دو فیلم بلند سینمایی با شرکت رائول جولیای فقید هم از روی آن ساخته شد. ظاهراً کلهمن و وای تیتی زیاد به این موضوع فکر نکردهاند و برایشان مهم نبوده است. در نتیجه ما وای تیتی را در رل ویاگو میبینیم که خون آشامی باقی مانده از قرن بعد هم است و چون «Vampire»ها هرگز نمیمیرند او همچنان مشغول کشتن مردم و نوشیدن خونشان است اما اینک در خانهای در شهر ولینگون رحل اقامت افکنده است که پیشتر هم به آن اشاره کردیم. او آن قدر مبادی آداب و هوشیار شده است که وقتی میخواهد گردن کسی را گاز بگیرد، برای نپاشیدن خون به اطراف چند کاغذ روزنامه را در اطراف سر وی روی مبل و زمین پهن میکند. کله مان هم ایفاگر رل ولاد و یا ولادسیلاو است که بیشتر ترجیح میدهد نه به طور انفرادی بلکه در حضور جمع و به شیوه گروهی و وقتی همه جمعاند و مثلا در یک مهمانی خون طعمه خود را بریزد و آن را نوش جان کند! به آنها بیافزایید کاراکترهای دیکون (جاناتان بروگ) و همچنین پتیر (بن فرانشام) را که بیشباهت به نوسفراتو نیست تا جمع چهار نفرهای که گفتیم و پایههای قصه این فیلم هستند، کامل شوند.نیاز به کارت دعوت!
قصه به ما میگوید که چهار نفر فوق هر یک در مقطع و زمانی بسیار متفاوت خون آشام شدهاند و دلیل تفاوت شدید شخصیت و عاداتشان نیز همین مسئله است. وجه مشترک هر چهار نفر این است که با ایدهالها و باورهای قرن فعلی کنار نمیآیند و قادر به درک و هضم آن نیستند و هر چه هم در این زمینه میکوشند، فایدهای ندارد. آنها دلشان میخواهد با سر زدن به مهمانیهای مختلف خون مردم را بیاشامند اما متوجه میشوند در اکثر جاها تا زمانی که از قبل دعوت نشده باشند، اجازه ورود ندارند.
در چنین فضا و دنیایی فیلمسازان مجبور شدهاند برای ایجاد جذابیت و راضی کردن تماشاگران هر لحظه بیش از پیش روی تک تک کاراکترها و وجوه مختلف آنها مانوور کنند و عادات جالب و عجیب آنان را به تصویر بکشند اما اگر مسئله پیدا شدن هوادارانی ویژه برای این فیلم و نظایر آن و تبدیل شدن بعضی چیزهای هجو به کارهای موسوم به CULT در کار نبود، قادر بودیم با صراحت بیشتری بگوییم که تیر سازندگان به سنگ خورده و «آنچه در سایهها انجام میدهیم» فیلمی است که بیشتر دیوانگی را گواهی میدهد تا نبوغ را و فقط به یک کار احمقانه میماند تا یک اثر هنرمندانه. کار به آنجا میکشد که یک سکانس دو دقیقهای صرف توضیح این نکته میشود که چرا وقتی ویاگو با دیدن یک طعمه تازه ذوق زده میشود، چنان خودش را گم میکند که در زمان گاز گرفتن گردن قربانی بینوا جوی خون را در اطراف وی جاری و سپس آن را با یک ساندویچ قیاس میکند.زامبیها هم میآیند!
وقتی اینها هم کفایت نمیکنند و فیلم همچنان میلنگد، کله مان و وای تیتی دو کاراکتر دیگر را هم در نیمه دوم فیلم به این جمع ویژه میافزایند. یکی نیک (کوری گونزالز ماکوئه) است که در دیوانگی دست کمی از اعضای قبلی گروه ندارد و هنوز نیامده و با اعلام رسمی خون آشام بودن به ساکنان محل، توجه عمومی به خانه مذکور را بیشتر میسازد و دیگری استو (استو راترفورد) که مشخصه مهم وی تسلطاش بر وسایل مدرن الکترونیک و فنآوریهای جدید است و از این طریق میتواند خون آشامان فوق رادر کارهایشان به لحاظ زمانی پیش بیاندازد و به آنها بیاموزد که چطور از دوربینهای دیجیتال برای تشریح اهدافشان بهره گیرند و این خونخواران چند قرنی را از دنیای قدیمیشان خارج کند. در نهایت سر و کله زامبیها هم پیدا میشود تا جمع دوستان جمع شود و شگفتیها از بابت دیدن موفقیت این فیلم نزد بسیاری از دوستداران سینما کامل شود. در میان فیلمهای مستقلی که طی سالهای اخیر ابتدا در سان دنس خودنمایی کرده و سپس به پدیدههای جهانی تبدیل شدهاند و عوامل ساخت خود را بعد از چند سال در جمع بزرگان هالیوود دیدهاند، این قطعاً بدترین و احمقانهترین فیلم ممکن است و هیچ پیامی جز هجو بودن ندارد ولی این که چطور میتوان این امر بدیهی و آشکار را در یک غرب فاقد فرهنگ و غرق در سرگشتگی به دوستداران کالت کلاسیکهای اجتماعی تفهیم و این فیلم را به طور کلی از این جمع خارج کرد، بحثی ثانوی است که اطمینانی در مورد کسب موفقیت در آن وجود ندارد.مشخصات فیلم
عنوان: «آنچه در سایهها انجام میدهیم»
محصول: یونیزون فیلمز
تهیه کنندگان: چلسی وینس تنلی و امانوئل مایکل
سناریستها و کارگردانان: ژمان کله مان و تایکا وای تیتی
مدیران فیلمبرداری: ریچارد بلاک و دی جی استیپسن
طراح صحنه: را وینسنت
موسیقی متن: دیوید دانلوسن و استیو روچ
تدوینگران: جونو وودفورد رابینسون و یاناگورسکایا
طول مدت: 86 دقیقه
بازیگران: ژمان کله مان، تایکا وای تیتی، جاناتان بروگ، بن فرانشام، کوری گونزالز ماکوئر، استو راترفورد و جکی ون بیک.
با این اوصاف مجبوریم ابتدا متذکر شویم که کارگردانان و سناریستهای این فیلم ژمان کله مان فرانسوی و تایکا وای تیتی نیوزیلندی هستند که پیشتر در فیلم «پرواز کنکوردها» همبازی بودهاند و در نتیجه با ایدهها و طرز فکر یکدیگر کاملا آشنایند. حاصل این آشنایی اما فیلمی است که نمیدانید آن را به شدت بکوبید و یا در پایان آن فقط از سادگی و بیهدف بودن فیلم بنالید و بخصوص این سؤال را مطرح کنید که چرا این فیلم نیز به جمع کارهای پرشمار مستقلی پیوسته است که طی سالهای اخیر با نمایش در سان دنس سر و صدایی را بپا کردهاند و مثل یک پدیده با آنها برخورد شده است.چهار مالیخولیایی
اگر بخواهید خلاصه و جمع و جور بدانید که در این فیلم چه روی میدهد و ماجراهای آن از چه قرار است، باید توضیح بدهیم که 4 خون آشام در خانهای که در شهر ولینگتون نیوزیلند واقع و در تملک جمعی آنهاست، گرد آمدهاند و آنجا دائماً خون مردم را میآشامند و قبل از آن طبعاً مجبورند ابتدا آنها را بکشند! برای این که این موضوع ساده حوصله همه را سر نبرد و این فیلم را هجو جلوه ندهد، (که البته این چنین هست) کلهمان و وای تیتی مجبور شدهاند روی کاراکترهای متفاوت این آدمها و تغییرات دائمی احوالات هر یک از آنها مانوور کنند و با معرفی چهار آدم مالیخولیایی بگویند و بپرسند که چرا کار آنها به خون آشامی کشیده شده و به چه سبب از این کار لـ*ـذت میبرند. برخی میگویند از این شیوه قصه گویی فقط محصولات هنریاش مثل «خانواده آدامز» در میآید که یک سریال مفرح و خندهدار خون آشامی در تلویزیون آمریکا بود و در دهه 1990 دو فیلم بلند سینمایی با شرکت رائول جولیای فقید هم از روی آن ساخته شد. ظاهراً کلهمن و وای تیتی زیاد به این موضوع فکر نکردهاند و برایشان مهم نبوده است. در نتیجه ما وای تیتی را در رل ویاگو میبینیم که خون آشامی باقی مانده از قرن بعد هم است و چون «Vampire»ها هرگز نمیمیرند او همچنان مشغول کشتن مردم و نوشیدن خونشان است اما اینک در خانهای در شهر ولینگون رحل اقامت افکنده است که پیشتر هم به آن اشاره کردیم. او آن قدر مبادی آداب و هوشیار شده است که وقتی میخواهد گردن کسی را گاز بگیرد، برای نپاشیدن خون به اطراف چند کاغذ روزنامه را در اطراف سر وی روی مبل و زمین پهن میکند. کله مان هم ایفاگر رل ولاد و یا ولادسیلاو است که بیشتر ترجیح میدهد نه به طور انفرادی بلکه در حضور جمع و به شیوه گروهی و وقتی همه جمعاند و مثلا در یک مهمانی خون طعمه خود را بریزد و آن را نوش جان کند! به آنها بیافزایید کاراکترهای دیکون (جاناتان بروگ) و همچنین پتیر (بن فرانشام) را که بیشباهت به نوسفراتو نیست تا جمع چهار نفرهای که گفتیم و پایههای قصه این فیلم هستند، کامل شوند.نیاز به کارت دعوت!
قصه به ما میگوید که چهار نفر فوق هر یک در مقطع و زمانی بسیار متفاوت خون آشام شدهاند و دلیل تفاوت شدید شخصیت و عاداتشان نیز همین مسئله است. وجه مشترک هر چهار نفر این است که با ایدهالها و باورهای قرن فعلی کنار نمیآیند و قادر به درک و هضم آن نیستند و هر چه هم در این زمینه میکوشند، فایدهای ندارد. آنها دلشان میخواهد با سر زدن به مهمانیهای مختلف خون مردم را بیاشامند اما متوجه میشوند در اکثر جاها تا زمانی که از قبل دعوت نشده باشند، اجازه ورود ندارند.
در چنین فضا و دنیایی فیلمسازان مجبور شدهاند برای ایجاد جذابیت و راضی کردن تماشاگران هر لحظه بیش از پیش روی تک تک کاراکترها و وجوه مختلف آنها مانوور کنند و عادات جالب و عجیب آنان را به تصویر بکشند اما اگر مسئله پیدا شدن هوادارانی ویژه برای این فیلم و نظایر آن و تبدیل شدن بعضی چیزهای هجو به کارهای موسوم به CULT در کار نبود، قادر بودیم با صراحت بیشتری بگوییم که تیر سازندگان به سنگ خورده و «آنچه در سایهها انجام میدهیم» فیلمی است که بیشتر دیوانگی را گواهی میدهد تا نبوغ را و فقط به یک کار احمقانه میماند تا یک اثر هنرمندانه. کار به آنجا میکشد که یک سکانس دو دقیقهای صرف توضیح این نکته میشود که چرا وقتی ویاگو با دیدن یک طعمه تازه ذوق زده میشود، چنان خودش را گم میکند که در زمان گاز گرفتن گردن قربانی بینوا جوی خون را در اطراف وی جاری و سپس آن را با یک ساندویچ قیاس میکند.زامبیها هم میآیند!
وقتی اینها هم کفایت نمیکنند و فیلم همچنان میلنگد، کله مان و وای تیتی دو کاراکتر دیگر را هم در نیمه دوم فیلم به این جمع ویژه میافزایند. یکی نیک (کوری گونزالز ماکوئه) است که در دیوانگی دست کمی از اعضای قبلی گروه ندارد و هنوز نیامده و با اعلام رسمی خون آشام بودن به ساکنان محل، توجه عمومی به خانه مذکور را بیشتر میسازد و دیگری استو (استو راترفورد) که مشخصه مهم وی تسلطاش بر وسایل مدرن الکترونیک و فنآوریهای جدید است و از این طریق میتواند خون آشامان فوق رادر کارهایشان به لحاظ زمانی پیش بیاندازد و به آنها بیاموزد که چطور از دوربینهای دیجیتال برای تشریح اهدافشان بهره گیرند و این خونخواران چند قرنی را از دنیای قدیمیشان خارج کند. در نهایت سر و کله زامبیها هم پیدا میشود تا جمع دوستان جمع شود و شگفتیها از بابت دیدن موفقیت این فیلم نزد بسیاری از دوستداران سینما کامل شود. در میان فیلمهای مستقلی که طی سالهای اخیر ابتدا در سان دنس خودنمایی کرده و سپس به پدیدههای جهانی تبدیل شدهاند و عوامل ساخت خود را بعد از چند سال در جمع بزرگان هالیوود دیدهاند، این قطعاً بدترین و احمقانهترین فیلم ممکن است و هیچ پیامی جز هجو بودن ندارد ولی این که چطور میتوان این امر بدیهی و آشکار را در یک غرب فاقد فرهنگ و غرق در سرگشتگی به دوستداران کالت کلاسیکهای اجتماعی تفهیم و این فیلم را به طور کلی از این جمع خارج کرد، بحثی ثانوی است که اطمینانی در مورد کسب موفقیت در آن وجود ندارد.مشخصات فیلم
عنوان: «آنچه در سایهها انجام میدهیم»
محصول: یونیزون فیلمز
تهیه کنندگان: چلسی وینس تنلی و امانوئل مایکل
سناریستها و کارگردانان: ژمان کله مان و تایکا وای تیتی
مدیران فیلمبرداری: ریچارد بلاک و دی جی استیپسن
طراح صحنه: را وینسنت
موسیقی متن: دیوید دانلوسن و استیو روچ
تدوینگران: جونو وودفورد رابینسون و یاناگورسکایا
طول مدت: 86 دقیقه
بازیگران: ژمان کله مان، تایکا وای تیتی، جاناتان بروگ، بن فرانشام، کوری گونزالز ماکوئر، استو راترفورد و جکی ون بیک.
